Morgunblaðið - 09.10.1962, Blaðsíða 20

20
MORGVNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 9. október 1962
^HOWARD SPRING:,
51
RAKEL ROSING
Rakel leit hornauga til Minu.
Þessi ögrandi tónn hennar hreif
hana á vissan hátt. En hún gætti
þess að hlaupa ekki á sig og setti
upp umburðarlyndis-bros. Maur-
ice ætti að geta liðið vel hérna,
sagði hún. Hann hefur að
minnsta kosti málverkin ykkar
a horfa á.
Nefndu þau ekki, sagði Mina
með fyrirlitningu. Leiðinda fjöl-
skyldumyndir. Mér þykir ólík-
legt, að hann verði sérlega hrif-
inn af þeim.
Við sjáum nú til. Ég get að
minnsta kosti ekki dæmt um
það, og ekki vissi ég, að þú
þekktir smekkinn hans svona
vel.
Ég var hjá hönum í heila
klukkustund fyrir tíu dögum. Ég
kom að heimsækja þig, en þú
varst ekki heima.
Og þú þurftir ekki nema
klukkutima til að vega og meta
Maurice?
Maður þarf stundum ekki
meira.
Hann nefndi ekki þessa heim-
sókn þína á nafn við mig. Og
það hefur þú reyndar heldur
ekki sjálf gert, fyrr en nú.
Hún fann til eins konar af-
brýðisemi vegna þess, að Mina
og Maurice skyldu hafa verið
saman eina klukkustund, án
hennar vitundar. Jæja. sagði hún
með ofurlitlu háðsglotti. Eg sé
það á öllu, að Maurice þarf ekki
að leiðast hérna. Hann verður í
félagsskap, sem skilur hann.
Mina snarstanzaði á stígnum
og sneri sér beint að Rakel. And
litið var náfölt og grænu augun
leiftruðu af reiði. Sjáðu nú til
Rakel, sagði hún. Mig langar að
gefa þér eitt ráð í allri vinsemd.
Við Heathættin skiptumst í tvö
flokka. Bjána og fólk með viti.
Og, að ég bezt veit hefur þetta
alltaf svona verið. Ta'ktu ekki
pabfoa gamla sem algilda reglu
um ættina. Hann' er bjáni, ef
nojckurntíma hefur verið bjáni
tiil, og engan í heiminum þykir
mér vænna um en hann. En ég
er enginn bjáni sjálf. Eg fer fram
á, að þú hafir það hugfast. Þú
skalt ek'ki verða hissa á því, sem
ég kann að taka upp á. Og í
öðru lagi skaltu muna, að Julian
er enginn bjáni heldur.
Rakel hafði líka stanzað. Hún
leit með forvitni á roðann, sem
hafði stigið upp í kinnar Minu.
En þó hafði hún fullkomið vald
yfir sjálfri sér, enda þótt hún
væri óróleg innanbrjósts. Hún
spurði nú aðeins, kuldalega: —
Hvað varðar mig um. hvort Juii-
an er bjáni eða ekki?
Ekkert — vona ég, sagði Mina.
Svo kallaði hún á hundana og
hélt áfram að húsinu. Rakel elti
hana, hægt og í þungum þönk-
m
3.
Það et leiðinlegt, að þú skulir
ekki geta borðað með okkur,
Bannermann, sagði Upavon lá-
varður. Eldabuskan var einmitt
með sérlega góðan mat í dag,
sem ég hefði viljað heyra álit
þitt á. En þú getur komið inn í
bókastofuna, eftir mat, er það
ekki? Heldurðu ekki, að þú þol-
ir klukkutima skraf og einn
vindil?
Maurice sagðist mundu þola
það. Hann var farinn að leyfa
sér einn vindil á dag og hafði
engan reykt enn í dag. En ég
verð að vera kominn i rúmið
klukkan tíu — er það ekki,
Mike?
Það er allt í lagi, sagði Upavon
lávarður. Þú kemur til mín núna,
og svo farið þér með hann til
náða á réttum tíma. hr. Hartigan.
Við verðum að láta hann hress-
ast eitthvað í ferðinni. Eg býst
líka við, að ég sjálfur verði ekki
mikið á fótum eftir tiu. Ekki eins
og þetta unga fólk. Flugeldar!
Mér þykir það leitt, Bannermann,
en það var allt ákveðið og und-
irbúið áður en við vissum, að þú
kæmir. Annars hefði Julian ekki
látið sér detta í hug að fara með
frú Bannermann þangað, er ég
viss um.
Róleg augun í Maurice horfðu
á þennan gamla fumara á ferð
og flugi til og frá, kjólklæddan
með hvítt bindi og gljáandi skó.
Mér þætti gaman að vita, hugs-
aði hann með sér, hvort honum
er ljóst, að bæði sonur hans og
konan mín gefa fjandann í allt,
sem likist tilfinningum. En upp-
hátt sagði hann: Jæja, við verð-
um einhvernveginn að reyna að
komast af án þeirra eitt kvöld.
En láttu mig nú ekki vera að
tefja fyrir þér. Hér fer vel um
mig og ég hef allt, sem ég þarf
hendinni til að rétta. Þú hefur
verið mjög nærgætinn við mig.
Jæja. þá eftir kvöldverð — þá
eftir kvöldverð. Og UpavOn lá-
varður skokkaði burt og tautaði
eitthvað fyrir munni sér um
þennan andstyggðar hænsnamat,
sem Maurice yrði að leggja sér
til munns í stað mannamatar.
Julian og Oharlie voru ekki
eins skartbúnir ög lávarðurinn.
Þeir voru aðeins í smókingfötum.
Rakel var í kjólnum, sem hún
hafði keypt í Manchester fyrir
fyrstu máltíðina sína með Mau-
rice. Mina, sem hafði sinn silki-
mjúka afghanahundinn til hvorr-
ar handar, var í kjól, sem var
eins á litinn og beykilauf, meðan
þau eru enn höfuðprýði skógar-
ins. Og hún sjálf leit út eins og
einhver vera, sem hægt væri að
reiknast á óvænt ef reiknað væri
um skóg á vordegi.
Julian, sagði hún og saup á
vatni eins og það væri bezta vín.
Ef nú leikritið þitt verður tekið
í West End — hvað hugsarðu
þér fyrir með leikara? Er það
ætlun þín að taka allan sama
mannskapinn og hér verður?
Ekki mig, að minnsta kosti,
sagði faðir hennar. Guð minn
góður, barn, það er alveg óhugs-
andi.
Það sama gildir um frú Harri-
son. sagði Julian og sama um
prestinn. Biskupinn hans mundi
varla leyfa honum að fara að
leika.
Lofið mér að vera með, sagði
Charlie, Eg tel mig ekki annað
en frístundaleikara og það ætla
ég mér að vera áfram.
Eg var nú í rauninni bara að
‘hugsa um sjálfa mig, sagði Mina.
Get ég komizt að? Mig er farið
að langa til að leika aftur. Mig
langar til að gera eitthvað al-
mennilegt — vera eittihvað.
Mín reynsla er ekki sú, svar-
aði Julian, að veslings höfundur-
inn sé hafður með í ráðum um
svona hluti. Hann er ekki annað
en skarfurinn, sem hefur samið
leikritið og fær nafnið sitt á
sýningarskrána, ef hann er hepp-
inn. En fjandinn hafi það, ef þeir
skulu fá þetta leikrit nema við
og frú Bannermann fylgjum með
í kaupunum.
Þakka þér fyrir, sagði Mina.
Eg er alveg æst í þetta.
— Konan yðar getur ekki opnað fyrir yður, hún er í baði.
Hvers vegna langar þig allt í
einu að verða fræg? sagði Rakel.
Charlie greip nú fram í: Mina
er þegar fræg, frú Bannermann.
Það vitið þér væntanlega? Það
er ekki svo langt siðan, að hún
var eins oft nefnd á nafn og
frægustu leikkonur höfuðborgar-
innar.
Já, sagði Mina brosandi. —
það er ekki svo langt síðan. En
ég er orðin þreytt á að vera
fræg aðeins öðru hverju. Nú vil
ég vera fræg án þess að nokkurt
hlé verði á. Af því að frægt fólk
getur gert og fengið allt bugsan-
legt, sem öðrum er fyrirmunað.
Það getur verið gagnlegt að vera
frægur, á hvaða sviði sem maður
annars er. Fegurð eða frægð,
Rakel. Kona verður að hafa ann-
að hvort til að bera, finnst þér
ekki?
Rakel hugsaði sig um stund-
arkorn með alvörusvip, rétt eins
Og hún væri að vega í huganum
eigið orðspor og útlit. Þú hefur
þegar hvort tveggja, Mina, sagði
hún.
Heyr, heyr, frú Bannermann,
greip Upavon lávarður fram L
Þetta var vel mælt og viturlega.
Og ef svo þér öðlizt eins mikla
frægð og þér hafið fegurð til,
þá verðið þið Mina ekki til að
forakta, eða hvað finnst ykkur,
strákar? Jæja, skál fyrir þeim,
hvað sem öðru líður. Og gamli
maðurinn, sem hafði ánægju af
að skála og notaði hvert tilefni
til þess, sem gafst, reis hofmann-
lega úr sæti sínu, með glasið í
hendinni, en Julian og Charlie
fóru að dæmi hans, heldur kind-
arlegir á svipinn.
Marilyn Monroe
eftir Maurice Zolotov C9
Þá hringdi hún oft í Skolsky í
Schwabadero og hann beið henn-
ar þar fyrir utan og svo óku þau
saman eitthvað út í buskann.
Skolsky minnist þess, að um
þessar mundir fór hann langar
göngu- eða bílferðir með Maril-
yn, og hlustaði á hana tala.
Marilyn talaði alltaf um frama
sinn og hina miklu baráttu, sem
hún væri að heyja, hið innra
með sér. Hún sagðist ætla að
halda áfram að þræla og ekkert
skyldi geta hindrað hana í þeirri
fyrirætlun sinni að verða stjarna.
En svo í næsta andartaki var
hún í vafa um. að þetta mundi
nokkurntíma takast.
í febrúar 1951 gekk hún í
framhaldsdeildina í leikskólan-
um, og hlustaði á fræðslu um
listir og bókmenntir. Fyrirlestrar
kennarans um endurreisnartíma-
bilið fundust henni miklu merki-
legri en merkustu myndirnar í
kvikmyndaverinu. Hún fræddist
um verk Michaelangelo, Tizians,
Tintoretto og fleiri meistara.
„Maður fræddist um einhvern
nýjan snilling á hverjum degi“,
sagði hún. ,,Á kvöldin lá ég í
rúminu og óskaði að ég hefði
verið uppi á endurreisnartíma-
bilinu". En svo var eins og hún
fengi einhvern sorgbitinn eftir-
þanka af þessu og bætti við:
„En vitanlega væri ég dauð núna,
ef ég hefði lifað þá“.
Hvorki kennararnir né skóla-
félagarnir vissu, að þessi ljós-
hærða stúlka, sem var alltaf ó-
máluð, væri kvikmyndaleikkona.
Marilyn hafði leigt sér litla
íbúð í Carlton Hotel í Beverley
Hills. Þetta var fyrsta /erulega
fína íbúðin, sem fiún hafði haft
af að segja, -og var skreytt eftir
hennar eigin fyrirsögn, og svo
keypti hún sér nokkuð af hús-
gögnum, fyrst og fremst heljar-
stórt rúm, gaflalaust og lágt,
vegna þess að hún var alltaf
hrædd um að velta fram úr því
sofandi. Skáþarnir voru fullir af
sportfötum og samkvæmiskjól-
um, og á skáphurðinni var hár
spegill, en efst á hann hafði
hún krotað með varalit latneska
orðið Nunc — (nú) til þess að
minna sig á að lifa í nútíðinni.
Allt frá fyrirsætutímanum
hafði Marilyn vanið sig á vissar
líkamsæfingar dag hvern, og
hélt þeim áfram. Ennfremur
gekk hún langar leiðir daglega
íklædd gallabuxum og peysu, og
gerði með því borgarana stein-
hissa, því að þarna fer enginn
maður neitt gangandi, jafnvel
ekki út á næsta horn að ná sér
í dagblað. Hver sá, sem sést
gangandi eftir klukkan tíu að
kvöldi í Beverley Hills, er stöðv-
aður af lögreglunni Og látinn
gera nánari grein fyrir ferðum
sínum.
Marilyn var ekkert hrifin af
þessum íþróttum, sem mest voru
í tízku — svo sem tennis, golf,
sundi, lauslæti og sólböðum.
„Mér er sama hvort það er móð-
ins eða ekki, en ég er ekkert
hrifin af sólbrenndu hörundi —
finnst það hvorki fallegt né held-
ur neitt heilsusamlegt. Ég vil
ekki verða brún, heldur vil ég
vera ljós — öll“. Og auk þess
heldur hún því fram, að mikill
sólbruni geri fólk gamalt um ald-
ur fram.
Eftir æfingarnar fór hún í
steypibað. Morgunverðurinn var
sambland af heitri mjólk, tveim-
ur hráum eggjum, ofurlítilli lögg
af sérrí — allt þetta þeytt í
froðu — og svo pillur með mörg-
um fjörefnum í. Á leiðinni heim
úr vinnunni, keypti hún sér ein-
hverja kjöttutlu, sem hún stelkti
svo í rafmagnsofni. „Venjulega
borða ég fjórar eða fimm gul-
rætur“, segir hún, „og þetta er
allt og sumt, sem ég nærist á
kvöldin. Ég er líklega kanína,
því að ég get aldrei orðið leið á
gulrótum“.
Á hverjum morgni mætti hún
í kvikmyndaverinu. Þar fannst
henni hún vera eins og hvim-
leiður skemmtiferðamaður í
framandi landi. Ef einhver annar
leikari spurði, hvað hún væri að
gera, svaraði hún með einu orði:
„Bíða“. Venjulega kom hún samt
við í útbreiðsludeildinni, og
fékk þar bæði huggun og upp-
örvun hjá Roy Craft. Hann ákvað
að hefja Ijósmyndaherferð fyrir
hana, og koma henni á framfæri
sem „veggmynd", en þær mynd-
ir eru venjulega af mjög fá-
klæddum stúlkum í ýmsum girni
legum stellingum. eftir því sem
hægt er að ná á kyrrmynd, en
aðalatriðið er, að þær hafi ein-
hvern dularfullan eiginleika,
sem ekki er auvelt að útskýra
nánar. Svona veggmyndir eru
afar vinsælar meðal ungra karl-
manna sem eru útilokaðir frá fé-
lagsskap kvenna, vegna herþjón-
ustu eða af öðrum svipuðum
ástæðum, þar í taldir allir sjó-
menn, og svo menn af öllum
aldri, sem af einhverjum ástæð-
um geta ekki eða vilja veita sér
nánari kynni af konum — jafn-
vel kynvillingar. Nú var Kóreu-
stríðið í fullum gangi og því
alveg óvenju mikill markaður á
þessu sviði. Marilyn sat fyrir dög
um saman, annaðhvort í mynda-
stofu eða úti. Svo voru myndirn-
ar sendar til útgefanda her-
mannablaða og til allra hugsan-
legra stofnana hersins víða um
lönd. Auk þess til tímarita víðs
vegar. Ég fyrir mitt leyti tel
þessa „ostaköku“-dýrkun alls
ekki það versta í átrúnaði fólks.
Allt frá fyrstu byrjun urðu
þessar myndir af Marilyn geysi-
lega vinsælar — hjá útgefendum,
almennum borgurum og síðast en
ekki sízt hjá hermönnum. Betty
Grable hafði verið vinsælasta
„veggmyndin“ 1 heimsstyrjöld-
inni síðari, en Marilyn varð það
fyrstu árin eftir 1950. í árslok
1951 fengu ljósmyndastofurnar
þúsundir bréfa á mánuði hverj-
um, þar sem beðið var um mynd-
ir af henni. Aðeins lítill hundr-
aðshluti þessara lysthafenda,
hafði nokkurntíma séð hana í
kvikmynd.
Afgreiðslan hélt vandlega bók
yfir pantanir á hverri fyrirsætu
fyrir sig, og þar varð Marilyn
brátt efst á blaði. Aðalskrifstof-
an var skelfingu lostin. Zanuck
heimtaði að vita, hvOrt út-
breiðsluskrifstofunni hefði verið
mútað til að koma Marilyn á
framfæri, en því var eindregið
mótmælt. Þá var kallaður saman
fundur í skrifstofu Zanucks, og
starfsmenn deildarinnar voru
yfirheyrðir, hver eftir annan, um
það hvort þeir hefðu gerzt sekir
um að hafa komið nafni og vaxt-
arlagi Marilynar á framfæri við
blöðin. Allir blaðafulltrúarnir
sóru sakleysi sitt.
Einn dag síðdegis átti Marilyn
að mæta til myndatöku, og sitja
fyrir heilum myndaflb'kki, þar
sem hún átti að sýna, hvernig
hún hvíldi sig heima hjá sér eft-
ir strangan vinnudag í kvik-
myndaverinu. Hún átti að vera
í undirfötum og þeim hálfgagn-
sæjum, líklega þeim gagnsæj-
ustu, sem hún átti til.
Marilyn ásetti sér að gera sem
mest úr þessu Hún hafði fata-
skipti í fatageymslunni og gekk
siðan í þessum gagnsæja búningi
fram hjá sem svaraði sex húsa-
samstæðum. Berfætt og með hár-
ið kembandi aftur af sér, og
hörundið vel sýnilegt gegn um
þennan híalínshjúp. Þannig gekk
hún hægum skrefum alla leiðina.
Sendlarnir í kvikmyndaverinu,
sem voru flestir á hjóli, létu boð
út ganga um þetta. Þegar hún
svö lagði af stað aftur, eftir
fyrirseturnar, var gatan þéttskip
uð starfsfölki, sem æpti fagnaðar
óp. Næsta dag kom allt saman í
blöðunum, og hún varð umtals-
efni allrar kvikmyndanýlend-
unnar, dögum saman.