Morgunblaðið - 27.10.1962, Blaðsíða 20

20
MORGVNBLAÐ1Ð
Caugardafur 27. október 196!
--^HOWARD SPRING-_67_
| RAKEL ROSING
Maurice stóð eftir við glugg-
ann og horfði ósýnum augum á
grasið og beykitrén úti fyrir.
Aldrei hafði hann séð Rakel
fallegri en í dag. Hann vissi, að
hún var á hátindi líkamlegrar
fegurðar og hann fann alveg á
sér hversvegna hún- var það.
Hann vissi, að þessi blómi stafaði
af fullnaegingu og hann kenndi
til fyrir hjartanu. Hann vissi, að
hún ætlaði að fara að bjóða hon-
um þá fullnægingu, sem annar
hafði kallað fram. Nú þegar það,
sem hann þráði stóð honum loks-
ins fúslega til boða, gat hann
ekki þegið það með glöðu geði.
Og svo kom þessi spurning, sem
spillti allri gleðinni: Hvers
vegna? Til hvers var hún hing-
að komin? Hvað ætlaði hún nú
að hafa gott af honum?
Allt í einu heyrði hann ana
hvísla: Maurice! og hann fór inn
í herbergið til hennar. Hún hafði
dregið fyrir gluggana Og stóð
nú í sokkum og skóm og silki-
undirfötum. Svona hafði hann
aldrei séð hana áður. Hún
breiddi út faðminn móti honum.
Elskan mín! sagði hún. Komdu
hérna og afklæddu mig. betta
var sagt í hvíslingum, sem bár-
ust til hans þangað sem hann
stóð.
Maurice sneri lyklinum í
skránni og hallaði sér upp að
hurðinni og það lá við sjálft, að
þungi hans bæri hnén ófurliði,
er hann skalf þarna á beinunum.
Hann fann sjálfur, að hann hlaut
að vera viðbjóðslegur útlits, með
æðarnar í gagnaugunum eins og
skríðandi orma, en augun rök af
sársauka niðurlægingarinnar, er
hann fann til. Hann rétti út báða
arma og ýtti lófunum á hurðina
að baki sér. Jafnvel hefði hann
samt getað tekið hana nú, þrátt
fyrir viðbjóð hans við því, hvern
ig hún hafði komið til hans, svo
fögur var hún Hann hristi höf-
uðið, eins og víganaut, sem er
komið í kreppu en svo þegar
hann áttaði sig og sá hana betur,
varð hann þess var, að hún skalf.
Það var hræðslan, sem olli henni
skjálfta. Hún hörfaði eitt skref
aftur á bak að rúminu.
I>á fór hann að átta sig. Ertu
hrædd við mig, Rakel? sagði
hann.
Orð hans rufu þessa óhugnan-
legu spennu, sem þarna hafði
verið.
Þú horfðir á mig eins Og ég
væri vofa, sagði hún og brosti.
Nei, ég horfði á þig eins og þú
værir líkami.
Hann opnaði dyrnar og staulað-
ist út úr herberginu.
Jafnskjótt sem hann var far-
inn, stökk Rakel að dyrunum og
læsti þeim. Síðan fleygði hún sér
á rúmið og gróf andlitið í kodd-
anum. Hún grét ekki, en hún
var dauf fyrir öllum tilfinning-
um öðrum en reiði og auðmýk-
ingu — reiði yfir auðmýking-
unni, sem hún hafði orðið fyrir.
Blóðið sauð í æðum hennar eins
og í bylgjum. Allt sjálfsálit henn-
ar lá nú í tætlum kring um hana.
Hún hafði verið svo örugg. Hún
hafði haldið að enginn gæti sleg-
ið hendi við slíkri fegurð. Hún
áttaði sig ekki almennilega á
því, en Maurice hafði líklega
Mka rifið leikaradrauma hennar
í tætlur. Hún hafði sett upp svið-
ið svo vandlega og leikið svo
vel, en nú var tjaldið fallið og
hún heyrði ekki annað en hæðnis
hróp áhorfendanna.
Svona lá hún lengi, hreyfing-
arlaus, síðan fór hún aftur á
fætur, klæddi sig og lét niður í
töskuna sína. Aldrei þessu vant
hringdi hún ekki á þjónustu-
stúlkuna. Bright varð steinhissa
þegar hún kom niður í forstof-
una með augljósu ferðasniði. Hún
fleygði töskunni sinni í bííinn,
sem enn stóð við dyrnar. Viljið
þér gera svo vel að hringja heim
og segja, að ég komi í kvöld-
verð, sagði hún við Bright.
Vélin hvæsti og bíllinn þaut
yfir mölina, rétt eins og hann
vildi sem fyrst komast burt af
staðnum, þar sem hún hafði beð-
ið þennan ósigur sinn. Heim!
Hún gat ekki hugsað sér að hitta
Julian Heath í kvöldi!
Maurice gekk þungum skref-
um til sætis síns undir trján-
um. Hnén voru eins og froða
undir honum, en hann var glað-
ur í hjarta sínu. Hann var laus!
Rakel og Julian Heath! Hann
vissi þetta fullvel. Hafði hann
gert játningu sína við Minu
Heath, kvöldið góða, í tunglskin-
inu í Markihams? Og hann hafði
sagt, að þegar svona stæði á,
gerðu menn réttast í því að gera
ekki neitt. Það var ekki nema
satt, en þar fyrir þurfti maður
ekki að hirða upp molana, sem
féllu af borðinu eftir annars
manns veizlu. Nei, það hafði
hann losnað við, að minnsta
kosti. Nú hlaut Rakel að vita, að
enda þótt tveir vegir væru fram
undan, gat hún ekki gengið nema
annan. Hann var þolinmóður.
Hann ætlaði að bíða eftir að hún
veldi annan hvorn. Því að nú
mundi hún vita, að valinu varð
ekki lengur frestað.
Hann sá rauða bílinn fara af
stað. Honum þótti þetta leitt.
Hann hefði gjarna viljað láta
Rakel standa eitthvað við og
En húshaldið varð brátt leiðin-
legt og Marilyn flutti í hótel aft-
ur, áður en langt um leið. Henni
tókst ekki að finna „góðu ráðs-
konuna“. eða eldabusku, sem
tylldi í vistinni. Það eru svona
hversdagslegir hlutir, sem ekki
hvað sízt geta gert hana ringlaða.
Það eru til manneskjur, sem
geta leyst af hendi vandasömustu
verk en alls ekki búið til þrjár
máltíðir matar á dag, eða stjórn-
að ryksugu. Marilyn fellur í
draumkennt ástand, og lifir þá í
sínum eigin heimi. Hún hefur
alltaf verið hrifin af hinu óraun-
verulega. Ungfrú Lytess sagði
einu sinni við mig: „Marilyn
gengur í leiðslu. Þegar hún bjó
'hjá mér. hélt ég hvað eftir ann-
að, að hún væri að ganga í
svefni“.
Jane Russell segir: „Marilyn
gengur eins og í draumi. Hún
gæti verið vel til með að koma
með rauðan skó á öðrum fæti
og svartan á hinum. Stundum
þegar við vorum búin að leika
frá hálfsjö til ellefu, og fengum
þá hlé, komst ég að því, að hún
hafði ekkert fengið að borða og
mundi alls ekkert eftir því fyrr
en ég minnti hana á það. Hún
getur ekki leyst það einfaldasta
af hendi svo sem að svara bréf-
um eða símakvaðningum, og hún
er hrifin af öllum, sem eru dá-
lítið framkvæmdasámir. Einu
sinni var allt komið í slíka óreiðu
’hjá henni, að félagið réði sér-
stakan ritara til að hjálpa henni
að koma öllu í lag. Loks tókst
henni að gera ritarann jafn-ringl
aðan og hún var sjálf, í stað þess
að hann gæti komið einhverju í
lag fyrir hana
Marilyn getur aldrei haft
neina reiðu á heimilisföngum,
símanúmerum eða skilaboðum.
Heima hjá sér krotar Kún þetta
á umslög eða pappírsmiða og
týnir því svo. Henni hafa verið
gefnar vasabækur, minnisbiokkir
og borðalmanök. Því týnir hún
öllu. Hún var stöðugt að týna
börða með honum og tala við
hann. Hver veit nema það hefði
getað borið einhvern árangur.
Hann elskaði hana, var til reiðu
þegar hún var það. Annaðhvort
elskaði maður eða elskaði ekki.
Julian Heath var vel gefinn og
laglegur piltur, sem hafði samið
gott og vandað leikrit, sem
mundi gefa honum mikið í aðra
hönd: hann mundi ekki elska
Rakel, eins og hún þarfnaðist.
Maurice andvarpaði af áhyggju
og sorg, en undir þessari sorg
var samt einhver friður, sem
ekki varð rofinn, einhver kjarni
einbeitts ásetnings, sem aðeins
beið framkvæmdanna.
Hann velti því fyrir sér, hver
hefði verið þessi knýjandi til-
gangur með heimsókn hennar.
Það hlaut að vera eitthvað mik-
ið, úr því að það gat hrifið hana
burt frá ástarsælunni, sem hún
var nú að reyna í fyrsta sinn á
ævinni. Um þetta leyti dags lét
hann færa sér dagblöðin og nú
voru þau komin. Þar sá hann, að
Hansford var dáinn og hann var
ekki lengi að geta sér til um
þýðingu þess. Hann sendi boð til
Oxtoby, að hann vildi komast
til London í býtið í fyrramálið.
XXIX.
1.
Undir júlílok hringdi Mina til
ökuskírteininu sínu. Einu sinni
tók hún Billy Wilder upp í bílinn
sinn. Hann segi-r: „Ég gerði mér
ekki grein fyrir því, hvílík ó-
reiðumanneskja hún var, fyrr en
ég leit aftur í bílinn. Það var
líkast því sem hún hefði verið
að flýja undan óvinainnrás og
fleygt öllu lauslegu, sem hönd á
festi, inn í bílinn, í snarkasti.
Þarna lágu blússur, síðbuxur,
belti, gamlir skór, gamlir flug-
farseðlar og líka hefðu vel getað
verið gamlir kærastar, þó að ég
sæi þá ekki. Og svo ofan á öllu
saman, heil hrúga af tilkynn-
ingum um umferðabrot. En hún
hugsar ekki frekar um þetta
heldur en hitt, hvort sólin komi
upp á morgun".
Á aðfangadagskvöld 1952 fór
Marilyn í samkvæmi í kvik-
myndaverinu. Frá sér af þung-
lyndi og eggjapúnsi, kom hún
heim og fann sárt til einmana-
leika. Hún tók lykilinn sinn við
afgreiðsluborðið og sá, að ekkert
bréf var til hennar í hólfinu. Hún
hugsaði með sér, að Joe kærði
sig ekki lengur um hana, enda
hafði hann farið til fjölskyldu
sinnar í San Francisco. Hún gekk
nú eftir ganginum og opnaði her-
bergið sitt. Þegar hún kveikti, sá
hún jólatré úti í horni. Á því
var skraut og Ijós, en engill í
toppinum. Hún hljóp að trénu.
Hjá því lá nafnlaust spjald með
„Gleðileg jól“.
Hún heyrði í hurð, sem var
opnuð, og út úr skáþnum kom
Joe Di Maggio. Hann brosti feimn
islega til hennar. „Gleðileg jól“,
sagði hann.
„Þú mundir þá eftir mér. Joe“,
sagði hún lágt. Hún var farin að
gráta. „Þetta er það fallegasta,
'sem nokkur hefur gert fyrir mig
á ævinni — allri ævinni — elsku
Joe“.
Einn dag barst það út, að Joe
Di Maggio ætlaði að koma í
heimsókn í kvikmyndaverið og
horfa á upptökuna á „Gentlemen
Prefer Blondes". Einn ljósmynd-
Charlie Roebuck. Skýjunum er
létt af! sagði hún. Ég fékk bréf
í morgun. Ég verð að gera mér
glaðan dag eða springa ella!
Þú gætir ekki hitt á betri dag,
sagði Cnarlie. Það eru .okaveð-
reiðarnar í Goodwood. Hvað seg-
irðu um það?
Það gæti verið gaman. Ég hef
aldrei komið þangað. En hvað
finnst þér um það, fyrir aðals-
dömu?
0,fjandalegt. Ég hirði þig eftir
hálftíma. Ég vona, að gamla
beyglan komist alla leið. En þetta
er bókstafega síðasta sinn, sem
hún kemur fram í dagsjósið. Það
er vel til, að hún gefi upp önd-
ina áður en við náum til Chicest-
er. Ég kem eftir hálftíma.
Mina fór í kjól, sem hún taldi
mundu vera hæfilegan fyrir
ari spurði Marilyn, hvort hún
vildi sitja fyrir með Joe.
Hún hleypti brúnum og var
hugsi. „Ég veit tkki. Það er betra
að spyrja hann“. Henni var alltaf
hálfilla við myndatökur í iug-
lýsinga skyni. Svo kom Joe eftir
hádegisverð og Ijósmyndarinn
spurði: „Má ég taka nokkrar
myndir af ykkur ungfrú Monroe
í dag?“
„Til hvers?“
Fyrir blöðin. Bara venjulega
mynd“.
„Maður sleppur víst ekki við
það“, sagði hann og andvarpaði.
„Jæja. komdu um klukkan fjög-
ur“.
Svo horfði hann á eitt atriði
hjá Marilyn, gaf aðdáendum und
irskriftina sína. Og svo beið
hann. Það er nú ekki meira en
hver eiginmaður verður að láta
sér lynda — að bíða eftir kon-
unni sinni, en eiginmenn kvik-
myndastjarna verða bara að bíða
tíu sinnum lengur en aðrir.
Klukkan fjögur útbjó ljósmynd-
arinn eitt horn á sviðinu fyrir
myndatökuna og sagði Joe, að
hann væri tilbúinn. Marilyn
læsti sig inni í búningsihenberg-
inu sínu. Hún ætlaði að fara úr
glitperlukjólnum og í útiföt. Joe
beið enn. Nú var umtalsefni
þeirra ljósmyndarans á þrotum.
Báðir biðu. Loks sagði Joe: „And
skotinn hafi þetta allt saman“ Og
stikaði burt en sagði um leið yfir
öxl sér við ljósmyndarann: „Það
verður engin myndataka í dag,
kunningi".
Joe fór svo til búningsherberg-
isins og gekk inn án þess að
berja að dyrum. Skellti á eftir
sér hurðinni. Svo heyrðist há-
vaði og rifrildi. Þegar þau komu
út, var andlitið á honum svip-
laust, en hún var náföl. Blaða-
snápur nokkur skauzt á eftir
þeim og spurði, hvort elskend-
urnir ætluðu að borða saman í
kvöld. Og hvert þau ætluðu að
fara eftir kvöldverð?
„Ég veit það ekki“, sagði
Goodwood. Guði sé lof, að mað«
ur þarf ekki að uppábúa sig eins
og í Ascot. En hvað um það. Hún
mundi hvort sem var hristast
sundur og saman í gömlu beina-
kvörninni hans Charlies.
Hún fór að blístra. Bréfið, sem
henni hafði borizt hafði komið
henni í gott skap. Hún hafði ver-
ið milli vonar og ótta síðan
Cecil Hansford dó. Maðurinn,
sem grobbaði af að hafa aldrei
tapað á leiksýningu, hlaut að
hafa tapað á einhverju öðru.
Það hafði komið í ljós, að hann
átti ekki eyrisvirði til. Julian
hafði ráfað um eins og krakki,
sem hefur týnt eplinu sínu, Rak-
el var eins og 'fest upp á þráð,
Marilyn. „Það er betra að spyrja
Joe um það“.
„Já, hvað segir hr. Di Maggio?“
„Þig varðar andskotann ekk-
er um það“, sagði Joe.
Svo stikaði hann burt, og hún
í humátt á eftir honum. En í
kvikmyndaverið kom hann ekki
framar.
Meðan á þessari myndatöku
stóð gekk Marilyn alveg fram
af samverkamönnum sínum með
dugnaði sínum og þrautseigju,
en engu að síður varð hún mis-
sátt við leikstjórann, Howard
Hawks. Því að óstundvísi hennar
tók nú út yfir allan þjófabálk,
Oft var algjört tveggja klukku-
stunda verkfall vegna þess. Svo
komu deilur út af setningum í
handritinu og skilningi hennar 4
þeim. Natasha Lytess var nú fast-
ur gestur í verinu.
Þegar búið var að taka „Bya
oye Baby“-atriðið í fyrsta sinn,
fannst Hawks það vera fullgott.
Marilyn leit augunum til Lytess,
en hún hristi höfuðið einbeitt 4
svipinn. Marilyn heimtaði endur.
tekningu. Þær urðu níu talsihs,
og engin eins góð og sú fyrsta
Hawks varð fokvondur. „Þegar
ég gef skipun, þá áttu að horfa
á mig en ekki á Natasha“.
En það var erfitt að deila við
Marilyn og komast að niður-
stöðu. Hún var aldrei ákveðin x
kröfum sínum. Ef eitthvað fór
öðruvísi en henni líkaði, þurkað-
ist allur svipur af andliti hennar,
svo að enginn gat vitað hvað
hún vildi. Fór þá Oft inn í bún-
ingsherbergið og lokaði að sér.
Fór að gráta. Fékk höfuðverk
og uppköst. Og enginn vissi,
hvort þetta var raunverulegt eða
uppgerð.
Siegel, sem nú var yfirleik-
stjóri hjá félaginu, reyndi að
gerast sáttasemjari milli Marilyn
og Hawks og Lytess. En engin
lausn fékkst á málinu. Marilyn
bar ekki traust til Hawks. Lík-
lega hefur þetta vantraust henn-
ar komið fram í leiknum, því að
í hinum atriðunum, sem Cole og
Shaefer stjórnuðu vxir hún upp
á sitt bezta.
Dómarnir um myndina voru
afar misjafnir vestan hafs, en í
Frakklandi og Ítalíu litu menn 4
hana hlutlausari augum og vin-
samlegri, en landar hennar gátu
aldrei gert greinarmun á Monroe
í auglýsingunum Og Monroe í
kvikmyndunum. Þeir gátu aldrei
losað sig við „heimsku, Ijóshærðu
stelpuna“, sem var orðin svo út-
Marilyn Monroe
eftir Maurice Zolotov