Morgunblaðið - 30.10.1962, Blaðsíða 20
20
MORGUN BL AÐIÐ
Þriðjudagur 30. október 1962
^HOWARD SPRINGv.
69
RAKEL ROSING
og veslingarnir, sem höfðu fengið
loforð fyrir hinum hlutverkun-
um, héldu samkomur með sér,
sem minntu mest á jarðarfarir.
Guði sé lof. hugsaði Mina: þau
gætu öll tekið gleði sína aftur í
dag. Vafalaust höfðu allir í leik-
flokknum fengið samskonar bréf
og hún, þar sem sagði, að skipta-
ráðsmenn Hansfords treystu sér
til að setja leikritið upp, í þeirri
sannfæringu, að það gæti fært
dánarbúinu ágóða, og að æfing-
ar mundu hefjast innan skamms.
Þá datt Minu í hug Chichester.
Það vai þar, sem Maurice var í
sumardvöl. Hún vonaði, að hún
hitti hann ekki. Henni mundi líða
hræðilega ef svo færi. Þolinmæði
hans og góðmennska hitaði henni
í hamsi, þegar hún minntist
þeirra Julian og Rakelar. Nei,
hún vildi helzt ekki hitta Maur-
ice fyrst um sinn. Ekki svo að
skilja að Julian Og Rakel væru
eins ósvífin og þau höfðu verið.
Þau voru samt töluvert saman,
en Mina varð þess vör, að þau
gættu nú alls velsæmis. Rakel
hafðist nú aftur við heima hjá
sér. Mina var hætt að vera á
glóðum um, að hún mundi finna
silkisokka og nærföt af henni
hangandi á stólbaki, þegar hún
kæmi að heimsækja Julian. Við
skulum vona, að þetta jafni sig,
bað hún innilega í huganum, er
hún hljóp niður stigann til að
hitta Charlie.
2.
Hún hafði ekki búizt við svona
yndislegu veðri. Gamli bíllinn
hans Charlies drundi gegn um
akrana í Suzex, sem lágu dreym-
andi í júlísólinni, og loksins var
komið að veðhlaupasvæðinu. —
Minu fannst þetta yndislegt, jafn-
vel þótt engin veðhlaup stæðu til
boða.
, Sérðu til, Charlie, sagði Mina,
ég veit bara ekki hvort það hef
ur verið hyggilegt af þér að fara
með mig hingað. Þegar maður er
búinn að vera í svona indælu
veðri, er ég hrædd um, að Krónu
leikhúsið verði heldur um of ryk
ugt fyrir mann. Eg ætla að verða
hefðarkona og verð að ganga
gegn um þessa venjulegu kvörn,
fjrrst á allar ve.reiðar og svo til
Skotlands að veiða lax. Hvílíkt
sældarlíf ef ég bara væri o'ur-
lítið heimskari en ég er! Auk
þess býst ég við, að þá færi
pabba fyrst að líka almennilega
við mig.
O, hann er alveg nógu ánægð-
ur með þig, hafðu engar áhyggj-
ur af því, sagði Charlie. Hann
(hefði aldrei farið að setja pen-
inga í þetta leikrit, ef hann hefði
ekki trúað á það og fundizt þið
Julian mátuleg til að verða fræg.
Mina leit á hann steinhissa. —
Þetta er vitanlega ekki annað en.
tilgáta, sagði Charlie. En ég lít
þannig á málið: Skiptaráðsmenn
Hansfords, hafa það lítið fé
handa milli, að þeir legðu aldrei
út í svona fyrirtæki sjálfir. Þeir
yrðu að hafa tryggingu, vertu
viss. Þeir geta ekki trúað svo á
nýtt leikrit eftir óþekktan höf-
und, með óþekkta leikkonu í
aðalhlutverkinu. Kemur ekki til
mála. Jæja, þá er ekki annað en
finna verndarengil fyrir fyrirtæk
ið. Einhvern, sem vill ekki láta
þetta niður falla, en vill heldur
ekki koma fram opinberlega, og
hefur sagt við ráðsmennina: Hald
ið þið bara áfram, strákar. Ef
þið tapið á því, skal ég borga
brúsann. Og svarið er. Upavon
lávarður.
Þú ert að vaða reyk, Charlie,
sagði Mina. Þetta er vitaniega
skemmtileg tilgáta, og xannske
rétt, en þrð er bara ekki pabbi
gamli, sem hér hefur hringlað í
peningapokanum. Eg hef þac oft
heyrt hann og Hansford tala um
ieikhúsrekstur að ég veit, að
hann mundi aldrei fara að setja
aurana sína í slíkt. Hann er
antof varkár til þess. Hann hat-
ar spákaupmennsku en elskar
örugga fjárfestingu.
Jæja, ef það er ekki pabbi
þinn, hver er það þá?
Það get ég ekki ímyndað mér.
Eg er hrædd um, að þetta sé
rangt til getið hjá þér frá rótum.
En hún hélt alls ekki, að hann
hefði á röngu að standa, Og hún
gat vel látið séh detta í hug, hver
velgerðamaðurinn væri.
Þau höfðu notið ferðalagsins
og horft eitthvað ofurlítið á veð
hlaupin, sem hvorugt þeirra hafði
teljandi gaman af, svo að þau
lögðu brátt af stað heim á leið.
Við skulum forðast mahnfjöld-
ann, sagði Charlie um leið og
hann setti þetta varahlutasafn
sitt í gang og þau skröltu af
stað áleiðis til Chichester. Þau
voru komin í útjaðar borgarinn-
ar þegar gamla beyglan efndi
hótunina, sem hafði hangið yfir
höfði eigandans síðustu mánuð-
ina: hún bara stanzaði, eins og
hjarta, sem hættir að slá, og þver
neitaði að hreyfa sig framar.
Allt var gert, sem hægt var
eins og á stóð, en allt árang-
urslaust. Ýmsir bílstjórar, sem
framhjá fóru og hefðu svarið, að
þeir réðu við allar þrautir bíla-
tækninnar, buðu'hjálp sina og
veittu, hristu höfuð sín og fóru
leiðar sinnar. Nokkrir Levítar,
sem óku hinumegin á veginum,
fram hjá þeim, gerðu þeim engin
skil, en loksins kom hinn misk-
unsami Samverji á vettvang. —
Það var stór og fínn bíll, sem
stanzaði hjá þeim og Oxtoby
steig út úr honum.
Charlie og Mina buðu hann vel
kominn með gleðiópum. Þér hefð
uð ekki getað bilað á betri stað,
sagði Oxtoby brosandi. Þið eruð
rétt við dyrnar hjá hr. Banner-
mann. Þetta er hliðið hans hérna
hjá okkur. Ef þið viljið lofa mér
að draga hann inn í skúrinn, skal
ég reyna við hann hvað év get.
Þannig dró fíni billinn hinn
bilaða áfram, þennan bilaða, sem
fyrir nokkru hafði fleygt þeim
Julian og Rakel hvoru í annars
faðm.
Maurice sat' undir trénu í
sömu stellingum og Rakel hafði
skilið við hann. Hann var þessari
tilbreytingu feginn. Hann sýndi
gestum sínum mestu viðhöfn og
brátt sátu öll þrjú að tedrykkju
undir skugga trjánna.
En Charlie sat ekki lengi. —
Hann gat aldrei verið langt í
burtu frá vél, sem verið var að
gera við. Viljið þér afsaka mig,
sagði hann. Mig langar að sjá,
hvað Oxtoby er að hafast að.
Þá kann ég það næst þegar bilar
hjá mér.
Þegar hin voru orðin ein,
hellti Mina aftuf í bollann hjá
Maurice. Hér er indælt, sagði
hún.
Já, svaraði Maurice, hér getur
maður verið í ró og næði. Og
það er það, sem ég hef þörf fyrir
eins og er. Eg er búinn að vera
ræningjaforingi nógu lengi og
nú langar mig að njóta ráns-
fensins.
Hann brosti en Minu fannst
brosið þreytulegt og dapurt. En
þér hafið víst engan frið í yðar
beinum, heldur þurfið alltaf að
vera að vinna eitthvað — eins og
Rakel.
Við megum hrósa happi að
hafa eitthvað að gera, sagði
Mina. Það var hræðilegt áfall
fyrir okkur öll þegar Cecil Hans
ford dó og næstum ennþá verra,
þegar það vitnaðist, að vesling-
urinn var alveg á kúpunni. Þá
héldum við öll, að allt væri úti
um leikritið. En svo hefur ein-
hver reynzt okkur vel.
Hreint ekki, sagði Maurice. —
Þetta hlýtur að vera slyngur
kaupmaður, sem sér leik á borði
að græða dálítið.
Jæja, ég vona, að hann geri
það. En við tökum þetta nú samt
öll sem greiða, fyrst og fremst.
Marilyn Monroe
eftir Maurice Zolotov
húsmóðurstörfum áður en hún
færi að gifta sig. Hún fékk fyrir-
tæki, sem Jane benti henni á, til
að innrétta ibúðina og flutti þang
að meðal annars píanó, sem
mamma hennar hafði eignazt fyr
ir tuttugu árum. Það lét hún
mála ostruhvítt og hafði það í
setustofunni. Bækur hennar og
málverk skreyttu veggina, og
heljarstór ljósmynd af Abraham
Lincoln hékk yfir júminu henn-
ar.
Á kvöldin eldaði Marilyn spag-
hetti og fleira þessháttar, sem
þau Joe gerðu sér svo gctt af
saman. Skolsky skrifar um þetta:
„Eftir kvöldverðinn var Joe van-
ur að teygja úr sér á legubekkn-
um og horfa á kúrekamyndir í
sjónvarpinu. f'arilyn var að læra
hlutverkin sín og ráðgast við
kunningjana í síma. Joe b'auðst
aldrei til að hjálpa henni með
skilning á hlutverki. Einstaka
sinnpm gat hann komið með
spakmæli, sem hafði orðið til við
hans eigin reynslu: „Kærðu þig
kollóttan um vinsældirnar, ef þú
bara græðir“.
Vaxandi velgengni gat ekki los
að hana ið þessa kennd, að nún
væri að fjarlægjast sjálfa sig.
„Mér finnst eins og hitt og þetta
komi ekki fyrir mig sjálfa held-
ur einhverja aðra manneskju,
sem stendur rétt við hliðina á
mér“, var hún vön að segja. Eg
er að vísu ekki mjög langt í
burtu sjálf, og ég get fundið
þetta og heyrt, en það er ekki
ég sjálf í raun og veru“.
í móttökusalnum í skrifstofu-
byggingunni hékk nú mynd henn
ar við hliðina á öllum helztu
stjörnum félagsins fyrr og síðar,
og svo öðluðust hendur hennar
og fætur ódauðleika, fyrir fram-
an Kínverska leikhús Graumanns
við Hollywood Boulevard. - júlí
1953, lágu Jane og Marilyn hlið
við hlið og þrýstu höndum sín-
um í fljótandi gips, en ljósmynd-
arar og fréttamyndamenn tóku
myndir af atburðinum. Svo stigu
þær fótunum í gipsið. Marilyn
hafði stungið upp á því, að hún
brygði út af vananum og settist
heldur i gipsið — óbornum kyn-
slóðum til uppbyggingar!
En konan, sem bar upp þessa
tillögu var sú sama sem hafði
alltaf verið að berjast fyrir „al-
varlegum" hlutverkum í „alvar-
legum“ myndum, og hjá „alvar-
legum“ leikstjórum.
„Ævisaga er talin ítarleg, ef
hún gerir grein fyrir sex eða sjö
útgáfum af sömu persónunni, en
margir gela haft þær hundrað
eða þúíund“, segir Virginia
Woolf einhversstaðar. Tvær út-
gáfur af þeim þúsund, sem
Marilyn átti til, voru í beinni
andstöðu: Sú persóna, sem vildi
koma nekt sinni á framfæri og
hin, sem sótti að háu, listrænu
marki.
Þessi klofningur olli spennu,
því að báðar þessar tilhneiging-
ar voru sterkar. Ef hún sat heima
og gluggaði í Freud, sagði leik-
konan í henni, að Hún ætti að
sýna sig. Ef hún tók þátt í aug-
lýsingaleik hjá Kínverska leik-
húsinu, gerði listakonan gys að
henni og sagði, að hún væri að
gera lítið úr sínum eigin list-
rænu löngunum.
En voru þá ekki þessar lang-
anir orðnar breyttar? Nú hafði
hún fengið allt, sem hún hafði
þráð þegar hún var barn, þegar
mamma hennar og Grace frænka
fóu með hana út að ganga og
sögðu henni ævintýrið um Mary
Pickford. Barnið í henni var hrif
ið af þessum táknum velgengn-
innar. En jafnframt var því ógn-
að af konunni, sem hún var
smám saman að verða að.. Sem
konu var henni ekki unnt að sætt
ast við lífið, né heldur við kvik-
myndaiðnaðinn, vini sína og sam
verkamenn — og unnustann.
Því í afstöðu sinni gagnvart
Joe var hún eins og tvær per-
sónur. Hvað hafði hin skáldlega
Monroe að gera við þennan
skrítna vöðvahnykil, sem teygði
úr sér á legubekknum og sökkti
sér niður í kúrekamyndir?
Hún var einnig eins og tvær
persónur gagnvart Hollywood og
verðmætunum þar. Simone de
Beauvoir segir í „The Second
Sex“: „Undirokun stjarnanna í
Hollywood er alkunna. Þær eiga
ekki sjálfar líkama sinn; leik-
stjórinn ákveður háralit þeirra,
þyngd, vaxtarlag, útlit, breitir
hökuboganum og dregur kannski
úr þeim tennur. Svelti, leikfimi
og mátanir, eru dagleg hrelling.
Þær verða að fara í samkv-emi
og gantast við karlmenn, undir
fyrirsögninni „Opinber fram-
koma“.... einkalíf þeirra er
ekki annað en einn þáttur í opin-
berri framkomu.... og kæn og
greind kona veit, til hvers er
ætlazt af henni. Sú stjarna, sem
ekki vill beygja sig undir allar
þessar kröfur, verður fyrir harð-
neskjulegri en hægfara og óum-
flýjanlegri afsetningu og henni
er steypt af stóli.
Vitanlega er nú leikstjórinn
hvorki eins liarðleikinn, né stjarn
an eins hlýðin og hér er greint,
klæðast sinni raunverulegu ,^r-
sónu. Og margar — einkum þær,
en víst er um hitt, að stjörnurn-
ar verða að nokkru leyti að af-
sem hæst komast — fara smám
saman að kunna vel við þetta
uppgerðarlíf. Þær fá lyst á óhófs-
lífi og smekk fyrir völdunum.
Marilyn fannst Hollywood-okið
áreynsla, en það varð æ erfiðara
að komast hjá skyl-dum sam-
kvæmislífsins. Hún var orðin op-
inber stofnun, sem jafnvel íhalds
sömustu menn voru farnir að
taka eftir.
Stöðugt vöru einhverjar opin-
berar samkomur, sem hún var
skylduð til að taka þátt í.
Marzmánuður er sá tími, sem
er einna mest undirlagður alls
konar samkvæmum, því að þá
eru allar „verðlaunaveizlurnar“.
Bæði LOOK, REDBOOK og
PHOTOPLAY úthluta þá sínum
verðlaunum, og eins blöðin í
Los Angeles og erlend blöð. Að
ógleymdum Oscar-verðlaununum
og öðru slíku.
PHOTOPLAY MAGAZINE,
sem er eitt hinna elztu og merk-
' ustu slíkra tímarita, hafði kosið
Marilyn Monroe beztu stjörnu
ársins 1953. Hún fékk verðlaunin
afhent við kvöldveizlu, eins og
haldin var árlega af þessu til—
efni. Hún tók þá stefnu að koma
fram sem hin mikla kynþokka-
dís og leggja á það alla áherzl-
una. Hún lét sauma sér kjól, sem
tók öllu öðru fram í „dirfsku",
og var svo þröngur, að það
þurfti beinlínis , að sauma hann
utan á hana!
Di Maggio neitaði að fara með
henni í veizluna, svo að Skolsky
hljóp undir bagga. Yfirleitt vair
það hann, sem kom með henni
í allar slíkar opinberar veizlur
þetta árið, og sagðist miklu held.
ur vilja vera varamaður Joes við
þetta heldur en í knattleik.
Skolsky var heldur betur tauga
óstyrkur þegar hann æddi fram
og aftur um gólfið í móttöku-
salnum í hótelinu. Loksins birtist
Marilyn — tveim klukkustundum
of seint! Hún tók innilega í hönd
ina á honum. Hann tók hana und»
ir arminn og þau gengu inn í
danssalinn. Nú var pilsið hennar
svo þröngt um hnén, að hún
varð að trítla með örsmáum
skrefum og þau uku á lendavagg
ið, og allar línur hennar komu
vel í ljós í gyllta kjólnum. Þau
gengu nú hægt gegn um salinn
að háborðinu. Allir hættu að
‘borða, og menn gripu andann á
lofti, en hryllingur og aðdáun
fyllti salinn. Svo settist hún nið-
ur. Samtalið komst aftur í gang,
en þó lægra er. áður, og efnið
var ekki nema eitt. Marilyn
Monroe. Jerry Lewis, sem var
veizlustjóri, gerði sér upp mikinn
girndarhug og hljóp upp á borð-
ið. hneggjandi eins óg stóðhest-
ur. Nú voru þarna viðstaddir
allir, sem nokkuð kvað að, og
Marilyn tókst á einu vetfangi að
ávinna sér hatur hverrar kvik-
myndaleikkonu í Hollywood með
þessari frekjulegu sýningarstarf-
semi sinni.
Eftir þetta vildi enginn í Holly-
wood taka Marilyn alvarlega.
Hún gat talað sig \móða um
Dostojevsky og Stanislawsky, en
héðan af var hún t augum alls
þorra manna, ékkert annað en
skrílsleg kynóradræsa.
Joan Craword lét 1 ljós hina
almennu gremju í viðtali við Bob
Thomas, sem var Hollywood-
fréttamaður blaðs nokkurs. Thom
as hóf grein sína á gremju nokk-
urra kvennaklúbba, sem nýlega
'hafði komið fram gagnvart þess-
ari ósiðlegu auglýsingastarfsemi