Morgunblaðið - 31.10.1962, Blaðsíða 20

20
MORGU1SBLAÐ1Ð
Miðvikudagur 31. októbér 1962
----HOWARD SPRING1.._70__
| RMEL ROSIHG
Honum er óhætt. Leikritið er
gott. Ekkert stórkostlegt, en gott
samt. Það er svo mikið af rusli á
markaðnum — bæði í bókum og
á sviði — svo . 3 það, sem gott
er hlýtur að komast áfram.
Þér eruð svo vongóður, sagði
Mina. Maður gæti næstum hald-
ið, að þér væruð sjálfur slyngi
kaupmaðurinn, sem um er að
ræða.
Maurice rétti henni vindling og
kveikti sér sjálfum í vindli. .—
Jæja, það er nú eitt af því, sem
mig hefur alltaf langað til að
gera. Það er hægt að eyða pen-
ingum í verra heldur en hjálpa
einhverju, sem eitthvað er í var-
ið, á fæturna.
Þá eruð það líka þér, sem ætl-
ið að kosta sýninguna, sagði
Mina.
Maurice brosti framan í föla
andlitið með ákafasvipinn undir
rauðri hárkrónunni. Þér eruð
þér yfir því — ég treysti yður til
svó fljót til, sagðbhann. En þegiá
þess.
XXX.
Rakel var í djöfullegu skapi
er hún ók rauða bílnum aftur
heim á Portmantorg, eftir heim-
sóknina til Maurice. Þó ekki
væri annað en það, að enginn
Oxyoiby var til að taka við bíln-
um og setja hann inn, svo að
hún varð að gera það sjálf, þá
fannst henni þetta með vilja
gert, henni til bölvunar. Hún fór
í bað og klæddi sig eins vand-
lega og hún ætlaði að hafa fínt
kvöldverðarboð, borðaði kvöld-
verð ein og gekk síðan til stofu
sinnar. Hún var helzt í skapi til
að berja frá sér, særa oig rífa á
hol, en hafði samt fullan hemil
á tilfinningum sínuim, þar eð hún
vissi, að þarna var enginn við
höndina, sem hún gæti sært eða
rifið. Hún varð nú að fara var-
legar en jafnvel hún hafði
nokkru sinni farið áður — það
var greinilegt. Hún settist því
niður til að hugsa málið.
Hún hafði reiknað með frægð
fyrir leikinn í ,,Veikum ís“, til
þess að geta orðið óháð Maurice.
Það eitt, þótt ekki hefði annað
verið — hafði gefið henni djörf-
ung til að láta allar óskir hans
sem vind um eyrum þjóta, af svo
fullkomnu kæruleysi. Hún var
nógu kaldrifjuð til þess að finna
alls ekki til neinnar blygðunar
fyrir að hafa reynt að nota sér,
Maurice, til þess að koma fram
þessari löngun sinni til að hundsa
allar óskir hans sjálfs. Hún
skammaðist sín aðeins fy.rir það,
að þessi tilraun skyldi hafa mis-
tekizt. En hafði hún þá algjör-
lega mistekizt, og hve mjög? Hve
lengi gæti hún haldið áfram að
treysta á Maurice? Þá spurningu
réð hún ekki við í bili. En hún
var raunsæ og lagði hana til
hliðar. Hún yrði að bíða og sjá
hverju fram yndi.
Eitt gæti hún þó gert, og það
var að fara varlega meðan á
þessari bið stæði. Hún gat þurft
á Maurice að halda lengi enn.
Þessvegna varð hún að fasra var-
lega þar sem Julian var annars
vegar. Julian þýddi ekki sama
sem öryggi — ekki enn sem
komið var, meðan leikritið hans
var ekki nema handrit — en
Maurice þýddi öryggi. Rakel var
sjálf hálfhissa á, hversu fljót hún
var að átta sig á þessari stað-
reynd. í fyrsta sinn datt henni
í hug, hvort þessi ofsalega á-
stríða hennar gagnvart Julian
væri nú ekki búin að tlossa sitt
bezta og þegar tekin að kólna,
en við hliðina á þeirri hugs 'n
kom svo hugsunin um Maurice
—- rólegan, pplinmóðan og tígu-
legan — manninn af hennar eigin
kynstofni. Marice hafði eitthvað
í fari sínu, sem var traust eins
og klettur, og þann eiginleika
mundi Julian aldrei öðlast þó
hann svo yrði hundrað ára. Rak-
ei stikaði fram og aftur um stofu
gólfið, stanzaði öðru hverju við
gluggann til þess að horfa á
skrælnaðan miðsumarsgróðurinn
úti fyrir á torginu. Hún var að
reyna að vera hreinskilin við
sjálfa sig.
Hún spurði sjálfa sig, hvort
tilfinningar hennar gagnvart
Maurice væru nú ekki eitthvað
annað og meira en hún hafði
hingað til haldið, eða hvort hún
væri að gera sér upp tilfinning-
ar, til þess að réttlæta fráhvarf
sitt frá honum, nú þegar mögu-
leikarnir til að yfirgefa hann
höfðu brugðizt í bili. Hún gat
ekki verið viss, en hún fór í
rúmið og þótti það eftirtektar-
vert, að þetta skyldi hafa veldið
henni heilabrotum.
2.
Morguninn eftir hringdi hún
til Julian Heah.
Halló, elskan, sagði hann. Ég
var að vonast eftir þér í gær-
kvöldi.
Ég hafði ekkert að segja þér,
svaraði hún formfast.
Nú hver andskotinn. Það var
bölvað.
Já, það er það víst.
En það var nú líka fullmikið
að ætlast til, játaði Julian.
Það hefur það sjálfsagt verið.
ihjá Marilyn. Hann gat þess einn-
ig, að orðrómur væri uppi um
það, að tvær síðustu myndir henn
ar hefðu misheppnazt, en það
sýndi, að skrílsleg framkoma
borgaði sig ekki. (Þetta var ekki
nema satt, á þeim tíma, sem
greinin var rituð, en við árslok
kom í ljós, að Marilyn hafði unn-
ið félaginu meira fé en nokkur
dæmi voru til áður um einstaka
stjörnu).
Hvað hafði ungfrú Crawford
hugsað um Marilyn meðan á
veizlunni stóð? „Þetta var eins
og skrípaleiksýning", sagði hún.
„Áhorfendurnir öskruðu og gól-
uðu og Jerry Lewis stökk upp á
borð og blístraði. En þeir sem
eru í faginu fengu hroll í sig....
Kynþokkinn gegnir merku hlut-
verki í lífi allra, og vekur áhuga
og heilabrot hjá mönnum. En
þeir vilja ekki láta beinlínis
hrista hann framan í sig. Frakkar
eru ekki hrifnir af henni, enda
þótt kynþokkinn sé orðinn atriði
í þeirra lífi líka þá ,vilja þeir
ekki sjá það misnotað. Og gleym-
ið ekki konunum. Það eru nú
þær sem hafa venjulega kvik-
myndasmekk fyrir alla fjölskyld-
una. Þær velja ekki neitt, sem
þær telja ekki heppilegt fyrir
manninn eða börnin. Auglýsing-
arnar geta gengið oflangt, og
henni skjátlast, þegar hún legg-
ur svona mikið upp úr þeim.
Einhver ætti að koma vitinu fyr-
ir hana. Það ætti að segja henni,
að fólk hafi ánægju af ögrandi
konum, en hitt verði að muna,
að bak við þetta allt er leikkonan
heiðurskona".
Marilyn tók sér þessa árás
Crawfords afskaplega nærri,
enda samþykktu hana flestir —
unnusti hennar meðtalinn. Hún
skammaðist sín svo mjög, að hún
kom ekki út fyrir hússins dyr
í hálfan mánuð. Hún korpst að
þeirri niðurstöðu, að Joan Craw-
ford væri — eins og allar hinar
—■ afbrýðisöm gagnvart henni
sökum þess að hún vár falleg
Hvað er að, elskan? Þú ert
eitthvað svo þurrleg. Ætlarðu að
koma í dag og hressa mig svo-
lítið upp?
Ég veit ekki, hvort það væri
ráðlegt. Ég hef verið að trassa
svo margt hérna. Ég hef afskap-
lega mikið að gera. Og þú veizt,
að ég er í sýningu á sunnudag-
inn, veiztu það ekki? Ég þarf að
hugsa um hana.
Jæja, hafðu það eins og þú vilt.
Ég held við ættum að fara með
hana Minu út að borða einhvern-
tíma á næstunni.
Guð minn góðu-r!
Hugsaðu um það og láttu mig
svo vita. Bless!
Rakel lagði frá sér símann og
roðnaði af eintómri siðsemi
Þetta hafði verið auðveldara en
hún hafði búizt við.
Hún hitti Julian ekki næstu
þrjá dagana, en þá kom hann í
heimsókn til hennar. Hún var
svo sniðug að bjóða honum til
hádegisverðar, talaði um daginn
og veginn og kvaddi hann svo
einis og kurteis húsmóðir gest
sinn. Hún hafði fylgt honum til
dyra, en er hún sneri við, leit
hún framan í gömlu Júðakerling
una uppi yfir arninum — þessa
hyggnu, gömlu konu, sem virtist
og hafði hættulegt aðdráttarafl
fyrir karlmenn. En Skolsky
sagði henni, að það væri jpis-
skilningur hennar, að allar konur
hötuðu hana.
Það gerði Louella Parsons að
að minnsta kosti ekki. Hún hafði
hitt Marilyn nokkrum sinnum og
hafði fengið einhverskonar móð-
urást á þessari fal-legu, ljóshærðu
stúlku. Hún opnaði fyrir henni
rúm í blaði sínu, þar sem Mari-
lyn gat úthel-l-t hjarta sínu. Þar
segir Marilyn: „Ég held, að það
sem mér féll þyn-gst við þessi
ummæli ungfrú Crawfords, hafi
verið það, að þau komu frá
henni. Ég hef alltaf dáðst að
henni fyrir að vera svona dá-
samleg móðir — að taka að sér
fjögur börn og veita þeim heim-
ili. Hver ætti betur en ég að
vita, hvað það er að vera heim-
ilislaus?
Þegar Marily-n komst í vand-
ræði, kom alltaf sama garnla sag-
an um „munaðarleysið". Hana
notaði hún eins og lýðskrumari
notar þjóðfánann.
„Enda þótt ég þekki ekki ung-
frú Crawford", hélt Marilyn á-
fra-m, „Þá var hún í mínum au-g-
um ímynd kærleika og skilnings
á þeim, sem eru hjálpartþurfi."
„í fyrstunni gat mér ekki dott-
ið í hu-g annað en þetta: Hvers
vegna þarf hún að velja mig
til að ná sér niðri á? Hún er
mikil stjarna en ég rétt að byrja.
Og svo, þegar ég fór að jafna
mig svolítið, datt mér í hug: Hún
hefur talað við blaðam-anninn í
-einhverjum æsingi, án þesis að
hugsa sig um. . .. “
Ekki datt Marilyn það í hug,
að ef til vill hefði hún sjálf hag-
að sér ósæmilega með því að
koma svona búin í opinbera
veizlu. Hún var „heimilislaust
barn“ og ungfrú Orawford var
góð við heimiliislaus börn og
ætti því að vera hennar megin.
Auglýsingadeild kvikmymda-
versins var hvergi bangin. Hún
lét það boð út ganga. að Marilyn
hafa séð svo margt og mairgvís-
legt á langri ævi, með þessum
gömlu, rauðbryddu augum sín-
um. Og Rakel fannst gamla kon-
an líta á hana samþykkjandi.
Mundu Júðahvefið, b-arnið gott!
Mundu Cheetham Og mettu vel
verðmæti alls þessa, sem þú sérð
kring um þig hérna í húsinu.
Rakel gekk fram og aftur um
húsið og velti fyrir sér þýðing-
unni sem heimili Maurice Bann-
ermanns hafði. Það þýddi ævi-
starf manns, sem hafði byrjað
ná'kvæmlega jafn blásnauður og
hún var sjálf fyrir nokkrum mán
uðum. Það þýd-di sigurvin-ninga á
þyrfti ekki á neinUm þröngum
kjólum að halda, til þess að vera
girnileg — það mundi hún vera
íklædd kartöflupoka! Og til þess
að sanna þetta útvegaði hún sér
kartöflupoka frá Idaho. Þeir
gerðu gat á botninn og steyptu
honurn svo yfir Marilyn og tóku
mynd af öllu saman. Hún leit
alveg prýðilega út í kartöflupok-
anum!
XIX.
„Að giftast milljónara.... “
Það voru tveir mikilhæfir
menn hjá félaginu, Nu-nnally
Johnson kvikmyndaihöfundur Og
yfirleikstjóri og Jean Negul-esco
leikstjóri, sem — í andstöðu við
dómarana — urðu þess varir, að
Marilyn Monroe var fa-rin að
færa út hæfileikasvið sitt og var
í þann veginn að fá sérstakan
stíl. í „Gentlemen Prefer Blond-
es“ hafði hún sýnt, að hún gat
látið í Ijós tilfinningar, framkall-
að hlátur og geislað frá sér kyn-
(þokka, með töfrum, sem hún
vissi ekki af sjálf. Fögur kona,
sem getur leikið gamanleik og
samt verið gimileg sem kona,
er eins sjaldgæf í 'leifchúsi og
kvikmyndum og í daglegu lífi.
En sarnt hafa komið fyrir í sögu
Hollywöod fjórar slífcar: Gloria
Swanson, Ginger Rogers, Caröle
Lombard og Claudette Colbert.
Það má segja, að Marilyn hafi
haft nokkuð frá þessum öllum,
en þó var eitt, sem greindi hana
f-rá þeim, og það var þetta sak-
leysi, sem kom fram í persónu-
lýsingum hennar. Hinar áður-
-nefndu voru heimsmanneskjur,
en Marilyn sýndi kynþokka sinn
á barnalegan hátt.
Félagið hafði borgað Doris
Lily, sem var kvenrithöfundur af
held-ra taginu, $ 500-00 fyrir k vifc
myndaréttinn að verki, sem þó
ekki var skáldverk og hét „How
to Marry a Millionaire". Johnson
fékk skipun um að hagnýta ein-
hve-rpveginn þessa dýrkeyptu
eign félagsins, og tók nú til
hagsmunasviðinu, en líka á sviði
smekks og listrænu. Það var
glæsilegt umhverfi fyrir hvern,
sem félli í það. Hún opnaði dans-
sglinn og gekk hægt eftir ho,.am
endilöngum. Hugsum okkur, að
ég yrði f-ræg — fen-gi ég þá
nokkurn-tíma svona umhverfi? En
hvað þá um frægðina og þetta í
ofanálag? Og Rakel sá í anda
svífandi silkikjólana í salnum,
sem þá yrði aftur orðinn dans-
salur, fræga menn og konur, s-em
kæmu í húsið af því að hún sjálf
væri fræg — og þetta hennar
eigin heimili, sem hún ætti sjálf!
Hún sagði sjálfri sér, einbeitt
stairf-a við að plokka hin og þes-si
atriði úr tveim leikritum frá
Broadway og krydda síðan efnið
með kaldranalegri fyndni sinni.
Úr þessu va-rð gneistandi gaman-
leikur, sem svo diró nafn sitt af
ofangreindri „kokk-abók‘,‘ ungfrú
Lily. Efnið var um þrjár stúlkur
á auðmannaveiðum, sem hétu
Pola, Loco og Shatzi og koma
ti-1 N-ew York til að krækja sér
í auðmen-n. Þær lei-gja sér top-p-
hæðaríbúð, með öllum húsgögn-
um Og selja síðan flygil og önnur
verðmæti sem henni fylgja og
halda veizlur fyrir ágóðann, til
þess að ná ríkismönnum í gildru
sína. Johnson vildi fá Marilyn í-
hlutverk Polu, sem er nærsýn
og heimsk, Ijóshærð kleina, og nú
kaistar hún gleraugunum þegar
karlm-enn eru nærstaddir og er
því enniþá ringlað-ri en hún á að
sér að vera. B-etty Grable át.ti að
leika Loco, sem er kát og girni-
leg, en Laureen Backall Shatzi,
sem er dökkhærð og fúllynd.
-Rory Calhoún átti að verða veiði-
dýr Grables, Cameron Mitchell
Baökall-s, en Marilyn átti að
hljóta David Wayne, auðkýfing,
sem fer huldu höfði af skattræn-
u-m ástæðum.
Negulesco fullyrti við Zanuck,
að hann gæti fengið Marilyn til
að leilka. Þegar hér var komið
sögu, vissu allir í aðalskrifstof-
unni, að Marilyn va-r ekki alls
-varnað — hún hafði „eitthvað
við sig“. Vandinn var bara að
láta hana sýna það. Negulesco
ætlaði að verða vinur henmar og
trúnaðarmaður. Hún skyldi fá
traust á honum. Negulesco sem
hafði hjálpað Jane Wym,an til að
gera eftirminnilega persónu úr
mállausu stúlkunni í „Johnny
Belinda". hafði getið sér orðstír
sem „kvennaleikstjóri“. Hann
var innfluttur frá Rú-meníu, lag-
legur maður, kurteis og tilfinn-
inganæmur. Hafði áður verið
málari og stundaði það nokkuð
enn, í tómistundum.
Marilyn rannsakaði vandlega
handritið. Hún kveinkaði sér við
því að eiga að leika nærsýna
stúlku. Hún hlyti að líta hroða-
lega ú-t með horngleraugu.
Hvemig drifðust þeir....! Én
hlutverlk Loco leizt henni vel á.
Hversvegna hafði hún nú ekki
fengið það hlutverk? Hversvegna
var Grable alltaf tekin fram yfir
hana?
Johnson beitti öllum sín-um
töfrum, en hún lét ekiki hrærast.
Kunni hún þó vel við Johnsoa.