Morgunblaðið - 16.01.1963, Síða 20

20
MORGUNBLAÐ1Ð
Miðvikudagur 16. januar 1965.
PATRICIA WENTWORTH: ——
MAUD SILVER
KPMUP i HEIMSÓKN
— Við hjónin rífumst aldrei! Maðurinn minn fyrirgefur mét
alltaf, þegar ég hef rangt fyrir mér og ég fyrirgef honum allt-
af þegar hann hefur rétt fyrir sér.
— Þessi ungi fauti þinn hefur
nú ekki komið enn, svo að ég
býst við, að hann sé að jafna sig
eftir reiðikastið, Kn þegar hann
kemur heim, geturðu sagt hon-
um þessar staðreyndir, sem ættu
að geta kælt hann ofurlítið.
Hann getur ekki hafa verið bú-
inn að vera giftur Marjorie í
þrjú ár, án þess að kynnast
henni í aðalatriðum. Ég býst við,
að þú getir komið vitinu fyrir
hann. Eg hef ýmislegt fyrir
stafni, eins og er og hef ekki
almennilega tíma til að láta
myrða mig. Hann hló ofurlítið.
— Skrítið, að þú skyldir koma
einmitt núna, Rietta. Ég var að
brenna bréfin þín.
— Bréfin mín?
— Já, unga ástardrauminn!
Mjög lærdómsríkt — svolítil
svört aska í arninum! En þau
gáfu góðan hita — það er þeim
að þakka, að svona heitt er
hérna inni.
Hún leit á öskuhrúguna, sem
fyllti arininn. Sumt af henni
hélt enn löguninni — saman-
brotin bréf. Opnar brúnirnar
titruðu í súgnum frá reykháfn-
um, en fáeinir neistar flugu til
og frá, eins og þeir væru að
flýta sér að komast burt. Hún
hleypti brúnum föl og hörkuleg
á svipinn.
James mælti:
— Ég varð að róta öllu upp,
af því að ég var að leita að
minnisblaði, sem mamma lét
eftir sig — mjög eftirtektarvert
minnisblað! Hann hló. — Það fá
víst ýmsir að heyra efni þess
áður en lýkur Illkvittnin skein
út úr augum hans. — Hérna
liggur það á borðinu, og sumir
yrðu sjálfsagt fegnir, ef það
væri ekki til. Það gæti róað þá
talsvert, ef þeir væru vissir um,
að það væri komið í ösku, eins
og bréfin þín. Ég fann þau, skil-
urðu, þegar ég var að leita að
minnisblaðinu. Þau voru lokuð
niðri þar sem ég skildi við þau,
þegar ég fór að heiman. Og
þetta var hjá þeim!
Hann stakk skjalinu, sem
hann hélt á, í hönd hennar —
það var gamalt og gulnað erfða-
skrárform. Hún horfði á það og
skildi ekkert í þessu í fyrstu,
en svo með undrun og viðbjóði.
— En sú vitleysa, James!
Hann hló. — Já, ekki laust við
það. „Allt skal ganga til Henri-
ettu Cray, Hvítakofa, Melling".
Mamma hafði lífeyri af því, sem
pábbi lét eftir sig og fullan um-
ráðarétt yfir því, svo að þegar
ég gerði þessa erfðaskrá, átti ég
ekki annað en nokkur skóla-
verðlaun, safn af myndum af
knattspyrnuliðum og eitthvað
lítið slangur af fötum. Það
skrítna er, að ég hef aldrei gert
aðra erfðaskrá svo að ef Carr
litli myrti mig í kvöld, mundir
þú erfa allverulegar eignir.
Hún svaraði lágt: — Ég kann
ekki við svona tal. Og að
minnsta kosti er þetta blað búið
að vera.
Blaðið datt úr hendi hennar í
arininn, en áður en kviknaði í
því, hafði James hrifsað það til
sín.
— Nei, þetta máttu ekki, góða
mín. Þetta er mín eign. Veiztu
það ekki, að það varðar við lög
að eyðileggja erfðaskrá? Ég
veit nú ekki, hvað það getur
varðað þig margra ára fangelsi
— en þú gætir spurt Holderness
að því, næst þegar þú hittir
hann.
Hún sagði og röddin var full
viðbjóðs. — Þú gerir svo vel og
brennir þessu, James!
Hann stóð þarna hálf-hlæj-
andi, með skjalið í hendinni, og
hélt því á loft, rétt eins og þau
væru krakkar og hún ætlaði að
reyna að hrifsa það af honum.
Á svipstundu breyttist svipurinn
á andliti hans. Hann teygði sig
yfir borðið og lagði blaðið á
blekþurrkuna. Síðan sneri hann
sér að henni og sagði í alvöru-
tón:
14
— Ég þekki engan, sem ég
vildi fremur arfleiða, Rietta.
— Það er eins og hver önnur
vitleysa.
— Er það? Þar er ég ekki á
sama máli. Ég á ekkert skyld-
fólk nema einn eða tvo fjar-
skylda frændur — álíka skylda
eins og ykkur Katrínu. Ég hef
engan áhuga á þeim. Ég ætla
ekki að kvænast — ég hef enga
þá kosti, sem heimilisfaðir þarf
að hafa, og enga löngun til að
fara að stofna til fjölskyldu.
Hann dró orðin við sig. — Hvað
mundir þú gera ef þú eignaðist
það allt. Það er hreint ekkert
smáræði.
Hún rétti úr sér og hleypti
brúnum.
— Ég vil alls ekki tala um
það. Gerðu það fyrir mig að
brenna þessu blaði.
Hann rak upp hlátur.
— Þú hefur ekki mikla á-
nægju af lífinu, er það? Settu
þig niður og ræddu hugsað til-
felli við mig — algjörlega hugs-
að, því að ég fullvissa þig um,
að ég verð hundrað ára, og
samvizka eins og þín verður bú-
in að nöldra þig ofan í gröfina
löngu fyrir þann tíma. En það
sem mig langar til að vita, er
það, hver mundu verða viðbrögð
þín ef þú erfðir stórfé.
Þau urðu um eitthvað að tala.
Hún vildi vera þess fullviss, að
Carr jafnaði sig eftir geðshrær-
inguna. Hún settist því niður og
sagði:
— Það væri nú undir því kom-
ið ......
— Alltaf ert þú jafn varfær-
in! Það væri undir því komið,
hvað ég á við með stórfé? Jæja,
segjum nóg til að reka þetta
hús að ríkismanna sið. Heldurðu,
-að þú vildir eiga hér heima?
Hún hló óþvingað.
— Nei, það gæti ég ekki hugs-
að mér. Ég kann ágætlega við
mig í kofanum mínum.
— Og þig langar ekkert til
að fara eitthvað burt og slá þér
út?
— Góði James minn.
Hann hallaði sér aftur að börð
inu, og augun ljómudu og var-
irnar brostu.
— Hvað mundirðu þá gera
við eigurnar. Eitthvað verðurðu
að gera við þær .... í þessu
hugsaða tilfelli mínu.
Hún svaraði og hugsaði sig vel
um. — Það er svoddan fjöldi
fólks, sem á engin heimili, og
enginn vill hafa neitt með að
gera. Þetta fólk er að flækjast
úr einu leiguherberginu í ann-
að og visnar upp. Mér hefur oft
dottið í hug, að hægt væri að
reka þessi stóru sveitahús sem
sambýlishús, — hafa þar fjölda
af þægilegum smáíbúðum og svo
stóra sameiginlega sali fyrir
máltíðar og skemmtanir.
Hann kinkaði kolli og hló
síðan.
— Svona eins konar hænsna-
bú. Ég skyldi ekki öfunda þig
af að reka það. Hugsaðu þér
bara þegar hver færi að kroppa
augun úr öðrum.
— Hves vegnar þyrfti það að
vera? Og ég mundi ekki hafa
þarna eintómt kvenfólk. Karl-
menn þarfnast heimila engu
síður — enda geta þeir ekki
stofnað þau sjálfir. Hún rétti
út höndina. — Og brenndu svo
þetta blað, James.
Hann hristi höfuðið brosandi.
— Þetta er mín erfðaskrá, Og
!þér óviðkomandi. Ef ég hefði
nokkurntíma kært mig um það,
hefði ég getað gert aðra, hvenær
sem var fyrir mörgum árum.
En ég hef bara aldrei kært mig
um það. Ef ég kærði mig um
það, eða færi að hugsa um það,
held ég bara, að ég mundi gera
það sama upp aftur.
Hún horfði hvasst á hann.
— Hvers vegna?
— Það skal ég segja þér. —
Vertu nú viðbúin að taka við
heiðursblómvendi. Það var ást-
ardraumur æskunnar, eins og
ég var að segja áðan — og hvort
sem þú trúir því eða ekki, þá
hef ég aldrei getað endurtekið
hann. Ég hef látið vel að mörg-
um konum og ég hef skemmt
mér vel við það, en ef ég má
svo segja, þá voru þessi sam-
bönd allt annars eðlis. Það vant-
aði í þau alla rómantík. Hinar
konurnar voru ekki nokkra vit-
und líkar Pallas Aþenu. Þó mað-
ur geti ekki snúið aftur til þess-
ara erfiðu uppvaxtarára og langi
ekki til, þá hafa þau samt sem
áður vissa töfra. Og þú ert eins
og ímynd þeirra töfra.
— Þú veizt víst manna bezt,
að ég hef aldrei haft neina
töfra til að bera.
— Veiztu, að þegar þú sagðir
þetta, komstu mer til að finnast
ég vera unglingur aftur?
Hún hló.
— Þú sagðir einu sinni, að ég
væri sljó eins og eldskörungur.
Það er ég enn. Ég hef aldrei
átt neina lagni til að bera, svo
að þú verður að taka mig eins
og ég er. En það var dálítið, sem
mig langaði að segja við þig.
Það er viðvíkjandi henni
Katrínu.
Úti á dyraþrepunum, með eyr-
að að hurðarrúðunni. stóð Katrín
og heyrði nafnið sitt nefnt. Fyr-
ir ofan hurðina var ein af þess-
um stjörnulaga loftrásum, sem
höfðu komizt í tízku um 1860,
á þeim árum þegar menn upp-
götvuðu, að hreint loft þyrfti
ekki skilyrðislaust að vera ban-
vænt. Þessi loftrás var opin, og
raddir þeirra, sem inni voru í
stofunni voru háar og hvellar.
Hún hafði heyrt talsvert af því,
sem þeim fór á milli. Nú heyrði
hún James Lessiter segja:
— Hvað um Katrínu?
Rieta steig eitt skref fram. —
Gakktu ekki hart að henni, —
Jame.
— Góða mín, hún er þjófur.
Katrín var sveipuð í síða,
svarta kápu, sem var mjög heit,
af því að hún var loðfóðruð.
Mildred Lessiter hafði gefið
henni hana endur fyrir löngu.
Loðskinnið var ennþá gott Og
hlýtt, en Rietta skalf samt inn-
an í henni.
— Hún er þjófur.
— Þú hefur engan rétt til að
segja það.
ÍHtltvarpiö
Miðvikudaeur 16. janúar
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Við vinnuna": Tónleikar.
14.40 „Við sem heima sitjum": Jó-
hanna Norðfjörð les úr ævi-
sögu Gretu Garbo (6)
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla í dönsktl
og ensku.
18.00 Útvarpssaga barnanna:
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Óperulög.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Varnaðarorð: Ólafur Guð-
mundsson talar um umferð-
armál.
20.05 Tónleikar: Paul Weston og
hljómsv. hans leika.
20.20 Kvöldvaka: a) Lestur fom-
rita. b) íslenzk tónlist. c)
Guðlaugur Gíslason flytur
frásöguþátt. d) Tvö alþýðu-
skáid: Kjartan Hálmarsson
kveður ferskeytlur eftir Ind-
riða á Fjalli og Gísla frá Ei-
ríksstöðum.
21.45 íslenzkt mál.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Úr ævisögu Leós Tolstojs, V.
(Gylfi Gröndal ritstjóri).
22.30 Næturhljómleikar: Frá tón-
leikum Sinfóníuhljómsv. ísL
í Háskólabíói 10. þ.m.‘ síðari
hluti.
23 10 Dagskrárlok.
Fimmtudagur 17. janúar
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Á frivaktinni" (Sigríður
Hagalín)
14.40 „Við sem heima sitjum" (Sig
ríður Thorlacius).
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla 1 frönsku
og þýzku.
18.00 Fyrir yngstu hlustenduma
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Óperettulög.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Úr ríki Ránar; VI. erindi:
Merkingar fiskistofna og hag-
nýting (Aðalsteinn Sigurðs-
son fiskifræðingur).
20.25 Píanótónleikar í útvarpssal:
Rögnvaldur Sigurjónsson leik
ur.
20.50 Svipmynd frá 17. öld: Sam-
felld dagskrá um Jón Ólafs-
son Indíafara og reisubók
hans.
21.35 „Tívolí-músik" eftir Lumbye:
Sinfóníuhljómsv. Khafnar
leikur; Lavard Friisholm stj.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Úr ævisögu Leós Tolstojs, rit-
aðri af syni hans, Sergje VL
22.30 Harmonikuþáttur.
23.00 Dagskrárlok.
16250 VINNINGAR!-
Fjórði hver miði vinnur að meðaltali!
Hæstu vinningar 1/2 milljón krónur.
Lægstu 1000 krónur.
Dregið 5. hvers mánaðar.
KALLI KÚREKI —• -)< — — Teikncui: Fred Harman
Halli festir Pésa í kaðlinum, en þá Þá ætlar Halli sér að taka upp Pési sveiflar handleggnum upp til
dregur Pési hníf sinn úr slíðrum. byssu Pésa, sem dottið hafði. þess að geta kastað hnífnum.
— Hentu henni Pési. — Hörfaðu aftur, RauðskinnL