Morgunblaðið - 02.02.1963, Blaðsíða 10

10
MORCVNBLÁÐIÐ
£augar<Jagur 8. fefcrAar 1§§9
VESTAN til við höfnina í
Vestmannaeyjum eru
klettar allmiklir og heitir
þar undir Skiphellum. Þar
voru skip smíðuð fyrr á ár-
um, enda skjólgott í nær
öllum áttum, jafnvel þótt
stæði beint upp á klettana.
Eitt af því fyrsta sem ég
sá, er ég kom til Eyja aú
fyrir nokkrum dögum, voru
nokkrir strákar, sem sveifl-
uðu sér fram og aftur á köðl-
um utan í klettinum undir
Skipihellum. Ég sat í híl eins
af skipstjórum síldarlbátanna
hér í Eyjum, en hann hring-
sólaði fram og aftur um höftn
ina að leita að einum skip-
verja sinna, þar er ákveðið
var að ihalda út á miðin í
leit að síld. Daníel W. F.
Traustason skipstjóri á Hring
ver sagði mér að þarna væru
strákamir að „spranga".
Hann benti mér einnig á að
sama væri hvernig strákarn-
Er ihringsnérust í loftinu í
sveiflunni, alltaf lentu þeir
með fæturna á klettinum.
Síldarbátarnir lágu einmitt
Strákarnir spranga allir í einu.
höfðu tekið sér frí frá próf-
• lestrinum en um þessar mund
ir standa yfir miðsvetrarpróf.
Strákarnir, Ásbjöm Guðjóns
son, Guðjón Jónsson og Birg-
ir Guðjónsson, (ekkert skyld-
ir þrátt fyrir Guðjónsnafnið)
voru að spranga fram og aft-
ur, þrátt fyrir að hált væri
á steinum, kaðallinn blautur
og vindhviður bæri af og til
fyrir klettana.
— Það gerir ekkert með
kaðalinn ,það eru svo margir
hnútar á honum til að halda
um, sagði Guðjón um leið
og hann kastaði eór fram af
einni klettasiilunni og sveifl-
aðist í stóran boga, snérist
með fætuma í klettinum
marga 'hringi og skall svo
nokkru sunnar, hljóp um leið
eitt eða tvö skref upp klett-
inn og spyrnti sér hraust-
lega frá að nýju og flaug
sömu leið til baka.
Ásbjöm tók nú við kaðlin-
um og lék svipaðsir listir eftir
ir félaga sínum, meðan við
á staðnum.
iÞar sem strákarnir spranga
ska@ar kletturinn nokkuð
fram. Nokkru sunnar mynd-
ast á honum ofurMtill hrygg-
ur og sunnan við hann tals-
vert vik. Síðan tekur við nær-
fellt sléttur klettur syðst, sem
myndar um 140—1S0 gráðu
horn við klettinn sem strák-
arnir stökkva frá. Kaðallinn
sjálfur er festur í vik efst
á klettinum og mun hann
á að giska 12—lö mannhæð-
Ofsa fjðr
skammt þar frá er strákarn-
ir voru að leika sér og skips-
•hiundurinn á Hringver var
kominn í þeirra hóp, æstur
og glensfullur. Var hann sí-
fellt að reyna að glefsa í strák
ana er þeir sveifluðust yfir
höfði hans. Náði hann stund-
um til þeirra. Var engu lik-
ara en hann vildi hindra þá
í þessari „bölvaðri vitleysu“
og glannaskap.
Boðið hásetapláss.
Ekki veit ég hvort Daníel
fann skipverjann sinn, geri
vart ráð fyrir því, því hann
var orðinn úrkula vonar er
ég skildi við hann, meira
segja svo að hann bauð mér
pláss sem háseta í þessa veiði-
för.
Veit ég að það héfði verið
hin ánægjulegasta för og ekki
efa ég að Helgi Ben. hefði
Jónas Sigurðsson í bjargsig.
með glöðu geði greitt mér
aflahlut af fimm hundruð
tunnum, sem ég frétti að
Hringver hefði fengið í ferð-
inni. Ég sé raunar eftir að
hafa ékki farið, en taldi mig
hafa öðru að sinna þá stund-
ina, þótt segja mætti að ferð
sem á háseti á síldarbát hefði
ekki verið verra blaðaefni en
hvað annað.
Um leið - og við Daníel
kvöddumst sagðí hann:
— Ég er andskotann ekk-
ert að eltast við hann leng-
ur. Raunar vantar mig tvo
menn. Annar er í Reykjavík
hjá kærustunni. Hann verður
ekki sóttur í hvelli. Við för-
um þá á dekkið, ég og kokk-
urinn. Það ætti að blessast.
Með það ók hann eins og
blátt strik. vestur í höfn, en
ég fór að leita uppi Ijósmynd-
ara Morgunblaðsins í Vest-
mannaeyjum, Sigurgeir Jón-
asson, og tjáði honum að mig
vantaði tilfinnanlega myndir
af strákunum þar sem þeir
væru að spranga. Bkki stóð
á því, enda Sigurgeir ekki
ókunnugur fyrirbærinu, þótt
hann stundaði sprangið aldrei
sjálfur. En hann er sonur eins
af elztu og helztu sig-
mönnum Vestmannaeyja, Jón-
asar Sigurðssonar,fyrrum for-
manns, fugladreps og kafara,
sem margir munu hafa séð
sveifla sér um kletta Heima-
eyjar, en hann ihefir sýnt ferða
mannaflokkum sig og síðast
tforseta íisllands, hr. Ásgeiri
Ásgeirssyni, árið 1957.
Það var sem sé fastmælum
bundið að við Sigurgeir skyld
um bregða okkur á fund
spröngupeyjanna eins og þeir
eru nefndir og fræðast um
íþrótt þeirra.
Ekki var veðrið okkur sér-
lega í hag því migandi rign-
ing var, er við gengum vestur
undir Skiphella.
Þrír strákar spranga. *
Þar voru fyrir þrir strák-
ar allir 13 ára að aldri. Þeir
kemur Stall ur og þangað fara
menn er kjarkurinn og leikn-
in vex. Næst heitir Stígvél,
nokkru ofar óg utar og efst
framan í kleltiu heitir
Sylla. Klifri maður enn nokk
uð upp og norður á brún sem
skagar fram nyrst heitir Gras
þar sem er grastó, sem hægt
er að fóta sig á. Talsvert of-
ar við það, en innar, heitir
Hebbatá, Mtiil stallur í berg-
veggiim. Enn ofar heitir Efra-
gras, hátt upp í berginu og
er þar talsverður grasstallur.
Þangað fara ekki nema þeir
sem færastir eru og verð-
ur bergið þá að vera þurrt
og gott að fóta sig á því.
— Eruð þið ekki lofthrædd-
ir strákar? spyrjum við þeg-
ar einn er kominn upp fyrir
Gras, en kemst ekki lengra
vegna þess hve skreipt er.
— Ned, blessaðir. Maður
gæti þetta ekki ef maður væri
lofthræddur.
— Hver kennir ykkur?
— Það kennir okkur þetta'
enginn. Við lærum þetta
svona af sjálfum okkur, segja
strákarnir.
— Að spranga hefir verið
siður stráka hér í Eyjum svo
lengi menn muna, skýtur Sig-
urgeir inn í. Og það hefir
alltaf verið gert hér á þess-
um kletti.
Frá lærvað í kollhnís.
Nú leika strákarnir alls-
konar listir. Mesf spranga
þeir á báðum höndum. Af og
til fara þeir í lærvað, en þá
e.r endanum á kaðlinum brugð
setfjíi sprongu-
peyjarnir í
Eyjum
ir uppi. Svo vel vill til að
ofantil á klettinum er bunga,
sem kaðallinn strýkst við og
varnar því að hann. lendi á
misfellum.
Frá Djöflasteini í Efra-Gras.
Niður undir jörðu skagar
fram steinn eins og miðja
vegu á sveiflu strákanna. Sá
heitir Djöfla-steinn, enda
lendir maður á honum ef
manni fatast stökkið og sleng
ist niður með klettinum.
— Á honum er djöfullegt
að lenda, segja strákarnir og
káma .
Neðsti stallurinn, sem not-
aður er við sprangið, heitir
Barnasteinn, enda byrja strák
arnir á honum.
— Ég byrjaði 5 ára, segir
Guðjón, þar sem hann er að
þoka sér upp glenhála klett-
ana.
— Já, þeir byrja yfirleitt
5—6 ára.
Nokkru ofar við Barnastein,
Einn strákanna sprangar
í kollhnís.
ið utan um lærið til öryr-þs.
Tíðum fara þeir á annari
hendi og þykir það talsvert
djarflegt. Loks er mesta leikn
in og djarfasta tiltækið, að
tinga sér kollhnis. Ekki létu
strákarnir á sér standa að
leifca þá list fyrir okkur. Þótti
mér nú vera komið nóg. En
það var eins og strákarnir
hefðu aldrei annað gert. Þeir
voru kattliðuglr eins og línu-
Sigmaður útbúinn til sigs.