Morgunblaðið - 02.02.1963, Síða 20
20
MORCVNBLAÐIÐ
Laugardagur 2. febrúar 1963
PATRICIA WENTWORTH:
MAIID
KEMUR í HEIMSÓKN
— Hvemig fómð þér að því
að gleyma kápunni. Það var þá
sannarlega kalt þetta kvöld.
Fallegu gráu augun horfðu a
hana með fullkominni hrein-
skilni.
— Mér datt hún bara ekki i
hug.
— Og þér komuð út í kuldann
og munduð ekki eftir, að þér
vOruð yfirhafnarlaus?
— Já, þótt ótrúlegt sé.
— Eg er ekki að rengja yður,
en mig langaði bara að vita,
hvað það var, sem gat fengið
yður til að gleyma kápunni. Þér
fóruð frá hr. Lessiter og beint
út í kulcfann, án þess að finna
fyrir honum. Skilduð þér við hr.
Lessiter lifandi?
Reiðiroðinn kom upp í kinnar
Riettu.
— Vitanlega gerði ég það!
— Og skilduð þið sátt?
Rietta bar höfuðið hátt. —
Nei, það gerðum við ekki. Eg var
reið. Þéss vegna gleymdi ég káp-
unni.
— Og .út af hverju urðuð þér
reið?
— Hann gerði mig vonda. En
það var alveg óviðkomandi þessu
......þessu með Carr.
Maud Silv.er horfði á hana og
lét ekki hugfallast.
— Ætlaði hann að láta vel að
yður?
— Nei, .... það var ekkert í
þá átt. Það var viðskiptamál,
sem um var að ræða .... og
ekki einusinni fyrir sjálfa mig,
heldur fyrir vinkonu mína.
Maud Silver horfði á hana
enn um sinn. Svo laut hún fram
og rakti talsverða lengd af bláa
bandinu upp úr töskunni. Síð-
an tók hún aftur að prjóna, og
spurði svo, með svip þess, sem
slær úr óviðfelldnu efni yfir í
annað:
— Þér segið, að þér hafið ver-
ið kallaðar í símann meðan hr.
Carr og ungfrú Bell, voru að
skoða blöðin, sem séra Ainger
hafði skilið eftir. Þar sem þetta
getur haft þýðingu fyrir tíma-
ákvörðun, gæti ef til vill sá,
sem hringdi yður upp, staðfest
orð yðar, hvað þetta snertir?
— Fancy segir, að klukkan
hafi verið tuttugu mínútur yfir
átta. Hún hlustar stöðugt á út
varpið, svo að hún fylgist alltaf
með tímanum. Hún segir, að við
Carr höfum farið út klukkan
hálfníu.
Maud Silver glaðnaði á svip-
inn. — Sá, sem hringdi gæti þá
staðfest það? Hver var það, með
leyfi?
— Það var Katrín Welby.
— Og þið töluðut í tíu mínút-
ur? Hvað voru þið að tala um,
ungfrú Cray?
Riettu fannst eins og hún
hefði misst af tröppu í dimmu.
Þarna hefði átt að vera eitthvað
fast undir fæti, en var ekki. —
Allur litur hvar úr andliti henn-
ar. Ólíkindalæti eru list, sem
krefst mikillar æfingar, og þá
list hafði hún aldrei lært. Hún
hofð vandræðaleg á ungfrú Silv-
er, og leitaði í huganum að ein-
hverju til að segja. En hún fann
ekkert betra en:
— Við vorum að tala saman.
— Var það um viðskiptamál?
— Já, það getur maður líklega
kallað það.
— Stóð það í sambandi við hr.
Lessiter?
Rietta gat engu svarao nema:
Óh!
Það kom svo flatt upp á hana,
að það var nægilegt svar við
spurningunni, Maud Silver prjón
aði af mesta ákafa, meðan hún
velti fyrir sér ýmsum smáatrið-
um í huganum — fölvanum á
Katrínu Welby og sýnilegri geðs-
hráeringu hennar — þeirri
staðreynd, að James Lessiter
hafði gengið- heim að dyr-
um með Riettu Cray og tal-
ynsla hérlendis
SIM111400 EGGERT KRISTJANSSON &CO HF
að við hana — ekki þó
um gamla daga heldur um ein-
hverjar ráðstafanir móður hans,
sennilega viðvíkjandi einhverj-
um eignum hennar - tíu mínútna
samtal hennar við Katrínu Wel-
by um „viðskiptamál“ — reiði
Riettu og James, þegar þau
skildu, eftir samtal um viðskipta
mál — sem snerust um vinkonu
hennar.
í öllum þessum atriðum sam-
anlögðum, komu þessi „við-
skipti“ býsna Oft fyrir og með
talsverðri áherzlu — viðskipti
viðkomandi James Lessiter og
eignum móður hans. Nú skaut
'upp glefsum úr tali Ceciliu Voy-
cey og virtust gefa bendingar.
Það small ótt og títt í prjónun-
um. Þegar hún hóf máls aftur,
var það til að snúa að fyrra um-
talsefninu.
— Þér segist hafa komið úr
Melling-húsinu án þess að hafa
regnkápuna með yður?
— Já.
— Þá geng ég út frá, að hún
sé í höndum lögreglunnar.
Hikið á Riettu Cray, er hún
svaraði, var svo áberandi, að
þegar hún loksins játaði þessu
varð hún fyrir hvössu, spyrj-
andi augnatilliti. Ungfrú Silver
hóstaði, svo sem í uppörvunar
skyni, og sagði: — Hvers vegna
fannst yður svona erfitt að svara
þessari spurningu minni. Eruð
þér kannski ekki viss um, að
lögreglan hafi kápuna í sínum
vörzlum?
í þetta sinn kom svarið alveg
hiklaust:
— Jú, það hefur hún.
— Hefur hún tilkynnt yður
það?
— Lögreglan tók kápuna
hérna.
— Fóruð þér þá aftur og sótt-
uð hana?
Varirnar á Riettu hreyfðust,
en gáfu ekki frá sér neitt hljóð.
Hún hristi höfuðið.
Ungfrú Silver hætti að prjóna
sem snöggvast og hallaði sér
fram í sætinu.
— Ungfrú Cray, þér vitið um
atriði, sem geta verið mikilvæg
í þessu máli. Þér getið skýrt frá
þeim eða þagað yfir þeim, en
ef þér ekki treystið mér, get ég
ekki hjálpað yður. Svo bætti hún
við, eftir skamma en þýðingar-
mikla þögn: — Ef þér hafið
ekki farið heim sjálf með káp-
una, þá er greinilegt, að hr.
Carr hefur gert það.
Rietta fölnaði eins og hún
hefði fengið löðrung. ' En svo
steig roðinn upp í andlitið aftur
á einni svipstundu.
Það þýðir ekki að imýnda sér, regnkápuna og spurði mig, hvers
að það komi ekki fram, hvort
sem er. Carr fór gangandi til
Lenton. Hann fór að hitta Elísa-
bet Moore. Þau voru trúlofuð
áður en hann hitti Marjorie —
konuna sína. Eg var að vona, að
þau sættust, þegar þau hittust
seinna. Þau eiga vel saman og
þeim þykir vænt hvoru um ann-
að. Marjorie var eins og hvert
annað brjálsemiskast, sem varð
þeim öllum til tjóns. í gærkvöldi
fór Carr beina leið til Elísabet-
ar. Eg trúi yður fyrir öllu ....
sannast að segja var ég dauð-
hrædd, að hann gripi til ein-
hverra örþrifaráða, fyrst þegai
hann þaut út úr húsinu. En það
gerði hann ekki, heldur fór
hann beint til Elísabetar. Og
hún hefur játazt honum aftur.
Skiljið þér ekki, að hann hefði
aldrei farið að fremja glæp,
strax á eftir. Hann var glaður
ög ánægður. Og menn myrða
ekki náungann í því skapi. Allt,
sem hann vildi, var að reka enda
hnútinn á þennan kafla ævi
sinnar og ljúka honum fyrir fullt
og allt. Hann fór svo upp í Mel-
ling-húsið og fann þar James
dauðan.
— Til hvers fór hann í Mell-
ing-húsið?
— Eg spurði hann að þvl.
Hann sagði, að það hefði verið
eðlilegt og sjálfsagt. Hann vildi
gera upp sakirnar við James,
því að honum fannst hann þurfa
að láta hann vita, að hann vissi
allt um hann og Marjorie. Þá
gátu þeir forðazt hvor annan,
eins og siðaðir og kurteisir menn.
— Eg skil, sagði ungfrú Sil-
ver.
Rietta bar höndina upp að
höfðinu og löngu, vellöguðu fing
urnir þrýstu að gagnaugunum.
— Hann fór svo þangað og
fann James. Regnkápan mín lá
þar á stól. Hún var afákaplega
blóðug. Hægri ermin gegnvætt 1
blóði. Röddin var nú orðin erf-
ið og hljómlaus. — Ungfrú Sil-
ver, þér spurðuð mig, hvort ég
væri viss um, að Carr hefði
ekki gert það. Eg er alveg viss
um, að hann gerði það ekki, og
ég skal segja yður hvers vegna
— Já, þetta er rétt hjá yður ég ér viss. Hann hélt að ég hefði
ég verð að segja yður allt. gert það. Hann kom hingað með
KALLI KUREKI
WePAND UTTLE BEAVES MAKB
A FASTKtPB TO TDWU-"
*
* ~
Teikncui; Fred Harman
IF HE WAS GOlN'Otí
SOMEBODV ELSES
DESCBIPTIOM, HE
COULD EASY TAKE
YOU FOE. MOE&AM,
BARRIM'TH’REP HAIC
| Y6AH, I FI&tiRE HE'S A HIPEP
1 eUN.TOOf NOW, UUST SHOW
\ ME WHEeE HE LEFT TOWWi
AN' LITTLE BEAVEB. AN’I Ll
PICkUPHlSTKAILf 'T"
COULD TAKE ASWIWS-
AROUWD, IN Cicc u=
DOUBLED B
-V
Kalli og Litli Bjór flýta sér allt
hvað af tekur til þorpsins.
Davíð er illa særður, Kalli. Náung-
inn egndi hann í slag og fékk hann
til að grípa til byssunnar. Hann var
einum of snöggur.
Davíð segir að hann hafi aldrei
séð náungann fyrr. Þetta er stór rum-
ur, sem er erfitt að lýsa.
Ég þekki hann. Ég lenti í stælum
við hann líka og hann baðst svo fyrir-
gefmngar. Sagði að hann hefði tekið
mig fyrir annan. Hann kallar sig
Bikkju-Bjarna.
Ef hann hefur verið að reka er-
indi sitt eftir lýsingu einhvers ann-
ars hefði hann auðveldlega getað
haldið að þú værir Davíð, nema bara
vegna háralitarins.
Já, ég held líka að hann sé leigu-
morðingi. Sýndu mér nú bara hvaða
leið hann fór úr bænum og við Litli
Bjór skulum rekja slóð hans. Þú ætt-
ir að hafa vakandi auga með hlut-
unum ef hann skyldi koma aftur.
vegna ég hefði gert það? Höndin
féll aftur niður í kjöltuna. —
Eg er alls ekki viss um, nema
hann haldi það enn. I huga sín-
um gerir hann það ekki, en ég
held, að skynsemin telji honum
trú um það. Það var þess vegna,
að hann reyndi að hreinsa blóð-
ið úr kápunni.
— Guð minn góður, sagði ung-
frú Silver. Þótt sjálf orðin væru
í meira . lagi sakleysisleg, lá i
þeim megn vanþóknun.
Rietta dró snöggt að sér and-
ann. v
— Kápan var öll vot hægra
megin, þegar lögreglan kom hing
að í morgun. Og þeir fóru burt
með hana.
Ungfrú Silver hóstaði. — Það
er ekki hægt að ná úr blóði nema
með afskaplega vandlegum
þvotti. Þér eruð alveg viss um,
að þarna hafl verið meira blóð
en hefði getað komið úr risp-
unni á hendinni á yður?
Það fór hrollur um Riettu.
— Hún var öll gegnvot.
Sfltltvarpiö
Laugardagur 2. febrúar.
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp .
13.00 Óskalög sjúklinga (Kristín
Anna Þórarinsdóttir).
14.40 Vikan framundan: Kynning
á dagskrárefni útvarpsins.
15.00 Féttir — Laugardagslögin.
16.00 Veðurfregnir.
16.30' Danskennsla (Heiðar Ást-
valdsson).
17.00 Fréttir. — Æskulýðstónleik-
ar kynntir af dr. Hallgrími
Helgasyni.
18.00 Útvarpssaga barnanna:
„Todda frá Blágarði” eftir
Margréti Jónsdóttur, X. lest-
ur (Höfundur les).
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og
unglinga (Jón Pálsson).
18.55 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Einsöngur: Ástralskir söngv-
arar syngja.
20.15 Leikit Þjóðleikhússins: „Sautj
ánda brúðan" eftir Ray Law-
ler, í þýðingu Ragnars Jó-
hannessonar. — Leikstjóri
Baldvin Halldórsson.
22.00 Féttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.
16250 VINNINGAR!
Fjórði hver miði vinnur að meðaliali!
Hæsiu vinningar 1/2 milljón krónur.
Lægstu 1000 krónur.
Dregið 5.*hvers mánaðar.