Morgunblaðið - 07.02.1963, Blaðsíða 6

6
MORCVISBLAÐIÐ
Fímmtudagur 7. febrúar 1965
SSökkvi"
stöð
Reykja-
víkur
tTM KVÖLDIÐ 24. janúar sl.
var veglegt hóf haldið í Þjóð-
leikhúskj all'aranum til að minn-
ast 50 ára afmælis slökkvistöðv-
ar Reykjavikur. Þetta virðulega
samkvæmi sátu borgarstjóri o.g
frú, borgarráðsmenn, slökkviliðs
stjóri, brunaverðir og slökkvi-
liðsmenm, ásamt konum sínum.
Þessi mannfagnaður var öl'lum
sem hann sátu til óblandinnar
ánægju.
Já, það hefur sannarlega oft
verið meiri óþarfi um hönd hafð
ur en sá, að minnzt sé 50 ára
afmælis Slökkvistöðvar Reykja-
tvíkur, svo fyrirferðarmikil er
Ihún í vitumd borgarinnar. Og
jþegar ég nú renni huganum til
baka og lít yfir 40 ára starfstíma
minn á þessari stofnun, er sann-
arlega margs að minnast og verð
ur mér þá fyrst hugsað með vin-
semd og þakklæti til margra á-
igætra manna, Mfs og liðinina,
sem ég hefi starfað með bæði á
©lökkvistöð Reykjavíkur og í
varaliðinu, um leng.ri eða
skemmri tíma.
Oft er fagurt við Viðeyjarsund á vetrum, ekki síður en á sumrum, einkum þó á kyrrum frostdögum. — í fjörunni er flakið
af bátnum íslendingi, en á Viðeyjarsundi má sjá ísfláka. — Fjær er Áburðarverksmiðjan í Gufunesi, og loks rís Esja í bak-
sýn, tignarieg og vetrarfögur. (Ljósm. Mbl. Ól. K. M.)
Slökkvistöðin hefur alltaf ver-
ið svo lengi ég man virt og vel
imetin stofnun í okkar höfuð-
þennan vöxt borgaxinnar hafi
útköliun að eldium ekiki fjölgað,
og getum við áreiðanlega þakkað
það hitaveitunni, bættum húsa-
kosti og betri umgengni fólks, og
svo má mimnast á eldvarnareft-
irlit af hendi borgarinnar, sem
áreiðanlega hefur haft sitt að
segja. Starfsmenn slökkvistöðvar
innar hafa ekki aðeins haft á
hendi eldvarnir Reykjavíkur-
borgar og nágrennis, heldur hafa
þeir og nú um 30 ára skeið haft
á hendi alla sjúkraflutninga hér
í borg, og fyrir nærliggjaindi
kaupstaði, svo sem eins og Kópa
vogskaupstað, Seltjamarneshrepp
og að miklu leyti fyrir Hafnar-
fjarðarbæ. Fara þessi störf sí-
fellt vaxandi með aiuknu sjúkra-
húsrými.
Er þetta mikill drengskapur
af hendi ráðamanna Reykjavík-
urborgar að lána þessa starfs-
menn sína endurgjaldslaust til
þessarar þjónustu fyrir nágrann-
ana. En mér þætti ekki ósann-
gjarnt, þó að því komi fyrr eða
síðar, að starfsmenn slökkvistöðv
arinnar gerðu kröfu um aukna
greiðslu fyrir þessi störf sín, af
hendi þeirra byggðarlaga utan
Reykjavíkur, sem þeirra njóta.
í»ví má og við bæta, að sjúkna-
bílar frá Slökkvistöð Reykjavík
ur eru oft sendir í sjúkraflutn-
inga út um sveitir landsins í all-
ar áttir og er ekki dæmalaust
að slií'kar ferðir hafi tekið mikið
á annan sólarhring. Þetta veikir
öryggi stöðvarinnar og þyrfti að
breytaist með því að önnur byggð
arlög eignuðust sjálf sína eigin
sjúkrabíla og gætu eitthvað létt
undir með þessari þjónustu.
Kjartan Ólafsson
Iborg. Starfsmenn slökkvistöðv-
arinnar éru og hafa alltiaf verið
öryggisverðix borgarbúa, ef elds
voða bar á höndum, og þar má
aldrei slaka á að ailir leggi fram
krafta sína eftir beztu getu til
að slökkva eldana, áður en þeir
ná að valda allt of miklu tjóni.
Er margra sig.ra að minnast í
því stríði, en við hvert útkaM að
eldi finnst mér ailtaf eitthvað
vera hægt að læra, ekki sízt ef
ólhöpp eða mistök eiga sér stað,
og ættu menn vel að hafa það
í huga, þ.e.a.s. læra af reynslunni
Slökkvistöðin er ein þýðing-
armesta stofnun þessarar borgar,
sem alvarlegu hlutverki hefur
að gegna fyrir borgarana, og þar
þarf helzt að vera valinn maðux
í hverju rúmi. Borgin hefur vax-
ið og færzt út, svo víðátta henn-
ar er margföld á við það sem
var fyrir 20-30 árum, og fólkinu
hefur fjölgað að sama skapi. En
mér finnst, að í samræmi við
• Ættleiðingar
Hér er bréf frá ABC:
„Á undanförnum árum
hafa allmargir menn kvatt sér
hljóðs um ættleiðingar, þ. á. m.
lögfræðingarnir Guðm. Vignir
Jósefsson, Ármann Snævarr,
Sigurður Ólason og Hákon
Guðmundsson og sálfræðingur-
inn Símon Jóh. Ágústsson.
Hafa þeir allir haft sitt af
hverju við ættleiðingar að at-
huga, og þeir Guðmundur, Sig-
urður og Hákon gagnrýnt þær
harðlega og viljað feigar. Loks
hefur heilt kvenréttindasam-
band gengið í lið með þeim fé-
lögum. Til sanns vegar má ef-
'laust færa, að tryggilegar
mætti búa að formskilyrðum
ættleiðingar og veitingum ætt-
leiðingarleyfa, og má fastlega
búast við, að með þeim hætti
yrði unnt að koma í veg fyrir
langflesta þá vankanta, sém
fundnir hafa verið ættleiðing-
uni til foráttu.
í umræðum um þessi mál
virðist gömlu setningunni um,
að undantekningar sanni regl-
una, hafa verið snúið við og
fágætustu undantekningum
eða ímynduðum möguleik-
um verið teflt fram til
þess að sanna, að ætt-
leiðingar ættu ekki rétt á
sér. En er ekki full ástæða til
að ætla, að þegar hinum marg-
hömpuðu undantekningum
sleppir, sé almenna reglan sú,
að ættleiðingar hafi haft marg-
háttaða og ómetanlega blessun
í för með sér? Ættleiðingar
eru ekki svo margar hér á
landi, að eigi væri unnt að
kanna allnákvæmlega, hvaða
áhrif ættleiðing hefur haft á
andlega og stundlega hagi hinna
ættleiddu. Ættu áhugamenn
um þessi mál, svo sem sálfræð-
ingar, guðfræðingar og lög-
fræðingar, að beita sér fyrir
slíkri athugun í stað þess að
espa fljóthuga konur til „álykt-
unar“-gerða, að vanhugsuðu og
lítt könnuðu máli. Eina rödd
hefur algerlega vantað í þenn-
an vísdómskór, rödd þeirra
sem málið er skyldast: hinna
ættleiddu. Væri fróðlegt, ef
einhverjir þeirra létu til sín
heyra um efnið á opinberum
vettvangi. Vangaveltur fræði-
manna og ályktanir hópfunda
eru oft að vísu stórmerkileg
fyrirbrigði, en reynslan ætti
samt að vera ólygnust. ABC“.
• Mjólkurhyrnur
rétt einu sinni
Frú á Laugarásvegi send-
ir Velvakanda þetta bréf um
hinar óvinsælu mjólkurhyrn-
------------------------
Tíminn hefur liðið fljótt eins
og alltaf þegar litið er til baka,
mikil tíðindi hafa gexzt í sam-
bandi við tæfcni og nýjar upp-
finningar, menn hafa komið og
farið, ný borg hefur risið, ná-
lega aMt hefur breytzt nema eitt:
gamla slökkv i s töð varhúsið við
Tjarnargötu 12, sem byggt var
árið 1912 stendur enn og er not-
að sem aðalslökkvistöð borgar-
innar Oft hefur verið talað um
nauðsyn á byggingu nýrrar
slökkvistöðvar, staðir undir slíka
Framhald á bls. 8.
ur, og bóndi hennar bætir við
athugasemd:
„Kæri Velvakandi!
Fáir taka upp penna og hrósa
því sem .vel er gjört, én margir
eru reiðubúnir að kvarta, ef
þeir hinir sömu sjá einhvers
staðar veikan punkt. Þetta veit
ég og hef því beðið lengi þolin-
móð í von um að úr rættist.
Áhyggjuefni mitt er gerð og
frágangur mólkurhyrnanna. —
Þær eru svo illa límdar, að ég
er hætt að geyma þær í ís-
skápnum. Það er ekki gaman
fyrir húsmóður, sem kaupir
3—4 hyrnur á dag og geymir í
ísskáp, að eiga alltaf á hættu
að ein þeirra rifni, og jafn-
framt drjúga vinnu framundan
við hreinsun þess, sem niður
fór. Ég á heima á Laugarásvegi
og verzla við mjólkurbúðina á
Reykjum, en þar er sjálfsaf-
greiðsla og eingöngu um mjólk
urhyrnur að ræða. Nú hef ég
frétt, að margar mjólkurbúðir
hafi flöskumjólk á boðstólum.
Er mér því óskiljanleg óliðleg-
heit ráðamanna á Reykjum.
Aftur á móti er þessi frágang-
ur á mjólkurhyrnunum óaf-
sakanlegur. Reynslan hjá mér
er sú, að 1 af 10 hyrnum leki
að meðaltali. Ef við segjum að
1 af þeim 10 hyrnum fari til
spillis og setjum svo heildar-
töluna upp í þríliðu, eru æði
margir lítrar sem fara í súg-
inn og væru betur komnir I
Alsír. Máli mínu til sönnunar
vildi ég skora á stjórn Mjólk-
ursamsölunnar að athuga
hversu margar grindur af ó-
nýtum hyrnum koma daglega
endursendar frá mjólkurbúð-
unum.
Frú á Laugarásvegi“.
Húsbóndinn hefur svo hnýtt
þessu neðan við: „Ég, maður
hennar, myndi taka betur upp
í mig, ef ég þrifi pennann".