Morgunblaðið - 07.02.1963, Blaðsíða 20

20
Fimmtudagur 7. febrúar 1963
MORCUNBLAÐIÐ
PATRICIA WENTWORTH: ..—..—
MAUD SILVER
KEMUR í HEIMSÓKN
— Það datt mér líka í hug.
En í millitíðinni ætla ég að kom-
ast að því, hvort ungi Maýhew
er kominn í vinnuna sína. Ég
fékk nafnið hjá frú Mayhew —
það eru einhverjir fasteignasal-
ar í Kingston. Ég hef haft sam-
band við lögregluna á staðnum
og beðið hana að hafa auga með
drengnum, án þess að hann viti.
Mér finnst ekki rétt að hræða
hann fyrr en við vitum eitthvað
meira.
— Nei, alveg rétt, Drake.
March leit á armbandsúrið sitt.
Jæja, ef við eigum að ná*n hana
ungfrú Cray, áður en við förum
upp í húsið, er okkur bezt að
fara að koma okkur af stað.
XXVIII.
Eftir aðra nótt, svefnlausa að
öðru leyti en því, að stundum
fannst henni hún hálfgleyma sér,
var Rietta Cray fölari en dag-
inn áður, en hafði samt fullt
vald, á taugum sinum. Hún opn-
aði fyrir Drake og March, og
gat sagt sér það sjálf, að þeir
vöru þarna á ferð í embættis-
erindum. í>að sem eftir væri æv-
innar, mundi hún muna þetta
viðtal, eins og hverja aðra mar-
tröð.
Þau gengu inn í borðstofuna
og Drake tók upp minnisbók.
Randal sat öðrumegin við borð-
ig og hún sjálf hinumegin. í
seinni tíð höfðu þau oft hitzt,
enda var Lenfold ekki nema
fimm mílur frá þorpinu, og vin-
átta þeirra frá gamalli tíð hafði
endurnýjazt. En þar sem þau
sátu nú, voru þau hvort öðru
framandi: lögreglustjórinn í hér
aðinu og fölleit kona, sem var
grunuð um morð. En þar eð
bæði voru siðaðar manneskjur,
héldu þau virðuleik sín,um Og
létu sér hvergi bregða. Hr.
March bað ungfrú Cray að af-
saka þetta ónæði, og hún svar-
aði, að það væri ekki neitt.
Randal March hryllti við sín-
um eigin hugsunum, en hélt á-
fram:
— Okkur datt í hug, að þú
gætir hjálpað okkur. Þú gjör-
þekkir Mellinghúsið, er ekki
svo?
Djúp rödd hennar svaraði:
— Já.
— Geturðu lýst arinhillunni
í skrifjtofunni?
Hún virtist eitthvað undrandi.
— Vitanlega. Það er ein af þess-
um kolsvörtu marmarahillum.
— Nokkur skraut?
— Ein klukka og fjórar gyllt-
ar standmyndir.
— Standmyndir?
— Já, „Árstíðirnar“.
— Geturðu sagt okkur, hvort
þær voru þarna á miðvikudags-
kvöld?
Spurningin gerði henni hverft
við. Hún sá í anda skrifstofuna,
rétt eins og rnynd fyrir sér —
James og Ijósið uppi yfir hon-
um', augun eins og á verði og
að stríða henni — öskuna úr
bréfúnum, sem hann hafði ver-
ið að brenna og myndina af
móður hans ungri, í silkikjól og
með strútsfjáðrir í hattinum..
og standmyndirnar fjóran á
svörtum marmaranum. Hún svar
aði: x
— Já, þær voru þar.
33
— Þú ert þá alveg viss um,
að þær hafi verið þar, þegar þú
fórst þaðan, klukkan kortér yfir
níu?
— Já, alveg viss.
Þögn. Hann varð að brjótast
gegnum allar hugsanir, sem
sóttu að honum. Hvað hún gat
verið náföl. Hún horfði á hann,
eins og hún hefði aldrei séð
hann fyrr. Og hvernig gat hún
litið öðruvísi út. Hann var
hvorki vinur né elskhugi — ekki
einu sinni maður, heldur lög-
reglumaður. Þetta hræðilega
augnablik var það fyrsta er hann
hafði notað orð eins og „ást“ í
sambandi við Riettu Cray. Hann
sagði:
— Geturðu sagt okkur nokk-
uð um þessar myndir?
Það var eins og hún kæmi úr
órafjarlægð. Eitthvað — einhver
skuggi — skyggði á augu henn-
ar. Hann hélt, að hún væri að
minnast einhvers og fann ein-
hverja einikennilega vanlíðan.
Hún sagði:
— Já, þær eru ítalskar..og
líklega frá sextándu öld.
— Þá eru þær mikils virði.
— Já, mjög svo. Eftir ofurlitla
þögn bætti hún við. — Hvers
vegna spyrðu að því?
— Af því að þær eru horfnar.
— Ó, sagði Rietta og ofurlítill
litur kom í kinnar hennar.
— Hr. Holderness er að telja
munina þarna og þeirra er
saknað. Hvað sem þú kannt að
geta sagt okkur, getur ef til vill
hjálpað okkur til að finna þær.
Framkoma henrtar breyttist
og nú hafði hún fullt vald á
sjálfri sér. Hún svaraði hikandi:
— Þið vitið sjálfsagt, að þær
voru úr -gulli?
— Gulli! Drake leit snöggt
upp og endurtók síðasta orðið.
March sagði: — Ertu viss um
það?
— Já, alveg viss. Frú Lessiter
sagði mér það. Hún erfði þær
eftir einhvern frænda sinn, sem
var safnari. Þær eru dýrgripir
Og mikils virði.
— Og hún lét þær standa'
svona á arinhillunni?'
— Já, hún hafði sagt, að eng-
inn vissi, hvers virði þær væru.
Fulltrúin greip nú fram í:
— Og þær eru ekki einu sinni
nefndar sérstaklega í trygging-
arbréfinu.
Rietta sneri að honum Pallas
Aþenusvipnum. — Frú Lessiter
hafði enga trú á þessum trygg-
ingum. Hún sagði, að maður
væri alltaf að borga stórfé fyrir
hitt og þetta, án þess að fá nokk
uð fyrir, og ef maður ætti eitt-
hvað verðmætt, þá væri þetta
ekki til annars en að draga að
því athyglina. Hún hélt áfram
tryggingunni mannsins síns á
húsinu og innanstokksmununum,.
en skeytti ekkert um allt hitt,
sem hún átti sjálf. Hún átti
nokkrar verðmætar smámyndir
og ýmislegt fleira. Hún sagði, að
ef þær væru bara látnar liggja
á glámbekk, vendust allir við
þær,,..en því meiri varúð, sem
væri viðhöfð, því meiri líkur
væru til, að þeim yrði stolið.
March hleypti brúnum.
— Munöu Mayhew hjónin
hafa vitað, að þessar styttur
voru úr gulli?
— Það þætti mér líklegt. Þau
eru búin að vera þarna svo
lengi.
— Ólst sonur þeirra upp í
húsinu?
— Já, en svo fór hann í skóla
í Lenton. Hann var greirtdur
unglingur.
— Gæti hann hafa vitað um
styttumar?
— Hvernig ætti ég að vita
það? Svipurinn varð raunalegur.
— Hversvegna spyrðu að því?
Randall March svaraði: — Af
því að Cyril Mayhew var hér á
miðvikudagskvöldið og stytturn-
ar eru horfnar.
XXIX.
Klukkan var tæplega hálf-
fjögur, þegar frú Crook hleypti
lögreglustjóranum inn í setu-
stofu frú Voycey. Ungfrú Silver
stóð upp og heilsaði honum með
gleðisvip. Hún gat jafnvel ekki
nú horft á þennan stóra og mynd
arlega mann, án þess að minn-
ast vei'klulega en einbeitta
drengsins, sem hafði þangað til
verið ónæmur fyrir öllum aga,
en látið segjast af hægri en ein-
beittri framkomu hennar og
orðið bæði heilbrigður og vel
vaninn. Hún hafði aldrei látið
það eftir sér að eiga uppáhalds-
nemendur.
— Góði Randall minn —
þetta var fallega gert af þér!
Hann brosti vingjarnlega til
hennar, eins og hann var vanur.
Og svo héldu kveðjurnar áfram
í venjulegum dúr: — Er ekki
blessunin hún mamma þín við
góða heilsu? Ég fékk bréf frá
henni í wikunni, sem leið. Hún
er viljug að skrifa mér, blessun-
in. Ég vona að þér þyki þessi
stóll þægilegur.
Brosið kom aftur fram sem
snöggvast.
—■ Ef þú hefur fengið bréf frá
mömmu, þá ertu sjálfsagt búin
að heyra allar fréttir. Margrét
er við góða heilsu og ísaibella
líka og yngsti krakkinn hennar
Margrétar er að verða stór og
langur. En nú skulum við leggja
fjölskylduna til hliðar í bili. Ég
þarf að tala við þig. Hefurðu
haft nokkurt samband við
Henriettu Cray? Ég ætti nú
kannski ekki að vera að spyrja
um það, en ég get ekki stillt
mig.
Hendurnar á Maud Silver
stönzuðu þar sem hún var kom-
in í prjónaskapnum. Hún hóstaði
ofurlítið Og sagði:
— Hversvegna spyrðu?
— Af því að mér er forvitni
að vita það. Hún hringdi mig
upp og spurði mig um þig. Ég
var að vona, að þú hefðir eitt-
hvað heyrt frá henni.
Prjónarnir komust aftur á
hreyfingu.
— Já, það hef ég.
— Þú hefur hitt hana sjálfa?
— Já, Randal.
— Og hvað finnst þér um
þetta alltsaman? Hún leit upp
og horfði fast á hann.
— Hvað finnst þér um það
sjálfum?
Hann stóð upp af stólnum,
hálfsneri sér frá henni og horfði
í eldinn.
— Mér finnst alveg óhugs-
andi, að.... Hann skorti bæði
rödd og orð til að ljúka við
setninguna.
Ungfrú Silver sagði: — Það
skil ég vel. En hinu er ekki að
neita, að böndin gætu borizt illi-
lega að henni. Og það veit hún
manna bezt sjálf.
Hann sagði: — Bölvuð ekkisen
.. en svo skorti hann aftur orð.
Ungfrú Silver gleymdi alveg
að skamma hann fyrir blótsyrð-
ið, sem hann hafði notað, en
hélt áfram að prjóna. Eftir
nokkra stumd sagði hún:
— Það er dálítið, sem mér
finnst þú ættir að vita. .svona
okkar í milli sagt.
Hann ýtti við brennikubb
með fætinum.
— Það er ekkert „okkar í
milli“ í þessu máli. Ég er lög-
reglumaður.
Hún hóstaði. — Já, þú ert lög-
reglustjóri. Ég býst varla við,
að þú færir að trúa undirmönn-
um þínum fyrir öllu, sem þéx
dytti í hug.
Hann brosti vandræðalega.
— Það er nú Jesúítaaðferð. En
svö, áður en hún næði að setja
upp svipinn, sem hún hafði not-
að til að siða hann í Skólanum,
hélt hann áfram með rödd, sem
hann hafði alls ekki stjórn á:
— Það er bezt að leysa frá skjóð
unni. Þú veizt hvort sem er allt-
af, hvort það er satt eða ekki,
sem verið er að segja þér, svo
að það er bezt að gera dyggð úr
nauðsyninni. Rietta gæti ekki
hugsanlega gert nokkurri skepnu
mein og jafnframt er hún al-
gjörlega ófær um að fara að
verja sjálfa sig uppá kostnað
þeirra, sem henni þykir vænt
um.
Við þessu átti ,ungfrú Silver
bfeint svar. Og hún staðfesti það,
sem hann var nýbúinn að halda
fram, að ekki væri hægt að fara
kring um hana.
— Þú ert hræddur um, að Carr
Robertson sé sá seki og að ung-
frú Cray sé að hlífa honum,
enda þótt það stefni henni sjálfri
í hættu?
Hann sparkaði fast í eldinn
og neistaflugið gaus upp. Hann
svaraði: — Já, alveg rétt.
Það small í prjónunum hjá
Maud -Silver. — Ég held, að ég
geti létt þeirri áhyggju af þér,
og var eiginlega að því
komin að gera það. Ég
hef ekki fengið neitt tækifæri til
að spyrja Carr, en eitt máttu
vera viss um: Ungfrú Cray hef-
ur gilda ástæðu til að trúa á
sakleysi hans.
gfllltvarpiö
Fimmtudagur 7. febrúar
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Á frívaktinni": sjómanna-
þáttur (Sigríður Hagalín).
14.40 „Við, sem heima sitjum“ (Sig
ríður Thorlacius).
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla í frönsku
og þýzku.
18.00 Fyrir yngstu hlustendurna
(Margrét Gunnarsdóttir og
Valborg Böðvarsdóttir).
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Af vettvangi dómsmálanna
(Hákon Guðmundsson hæsta
réttarritari).
20.20 Tónleikar í útvarpssal: Rögn-
valdur Sigurjónsson leikur
píanóverk eftir Liszt. a) „Við
Wallenstadt-vatnið". — b)
„Við lindina". — c) „Petrarca
sonnetta nr. 123“. — d) „Mef-
isto-valsinn“.
20.40 „Vor úr vetri", ljóðaflokkur
eftir Matthías Johannessea
(Andrés Björnsson les).
21.00 Tónleikar Sinfóníuhljómsveit
ar ísl. í Háskólabíói, fyrri
hluti. Stjórnandi: Ragnar
Björnsson. Karlakórinn Fóst
bræður syngur með hljóm-
sveitinni. a) Rómansa með
tilbrigðum op. 51 eftir Grieg,
b) „Völuspá", kór- og hljóm-
sveitarverk op. 71 eftir Hart-
mann.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Þýtt og endursagt: „Umsátr-
ið mikla um Khartúm 1885"
eítir Alan Moorehead, síðari
hluti (Hjörtur Halldórssoa
menntaskólakennari).
22.30 Djassþáttur (Jón MúLi Áma-
son).
23.00 Dagskrárlok
KALLI KUREKI
*
* ~
Teiknari: Fred Harman
ΒP MMAS-ES TO
STEP BETWEEM
BROHCO BOPO AMD
LtTTLE BEAVER •-
■— Er sýslumaðurinn enn á lífi? Af
hverju heldur þú að ég hafi ekki
sjálfur átt sökótt við hann?
— Vegna þess, að þú réðist á mig
í misgripum í fyrstu, og Davíð hafði
aldrei séð þig fyrr en þú skauzt
hann.
Kalli kemst á milli Bikkju-Bjama
og Litla-Bjórs.
— Af stað, Bjór!
— Úff!