Morgunblaðið - 10.09.1963, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudaguí 10. sept. 1963
William Drummond: MARTRÖÐ
32
Hvað sem því leið, þá lauk
komumaður úr glasinu og gekk
beint til dyra.
Hann var ekki farinn fyrir
meiru en tveim mínútum, þegar
Bryan kom inn. Dóra veifaði til
hans að koma til sín og fór svo
með hann inn í skrifstofuna til
að segja honum, hvað gerzt hafði.
— Þú hlýtur að hafa rekizt á
hann í götunni, ef þú ert að
koma frá byggingunni? sagði
hún.
— Nei, ég kom úr hinni átt-
inni, svaraði hann. — En ef ég er
heppinn, næ ég í hann við síma-
skápinn. Hann klappaði Dóru á
kinnina. — Vertu bless! sagði
hann og var samstundis horfinn.
Bryan var hér um bil tuttugu
skref frá endanum á hesthúsa-
götunni, þegar hann sá hurðina,
í símaskápnum hreyfast og
mann koma út. Það var ómögu-
legt að sjá framan í hann. Bryan
tók ekki eftir öðru en göngulag-
inu og vaxtarlaginu, sem var
karlmannlegt og yfirleitt leit
maðurinn út eins og sá, sem
hefur vald til að skipa öðrum
fyrir, og ætlast til, að þeir hlýði
tafarlaust.
Þegar Bryan var kominn á
enda götunnar, var maðurinn
við hornið á Grosvernortorginu,
dimmur í skugganum af nýbygg-
ingunni en skuggamyndina af
honum bar við ljósið á torginu
fyrir handan. Hann beygði fyrir
hornið og Bryan flýtti sér á eftir
honum.
Maðurinn var ennþá undir
smíðapöllunum. Hann gekk alla
leið að hættumerkinu en þá
stanzaði hann og dró sig inn und-
ir pallana, eins og til þess að forð
ast birtuna, aftir því sem hann
gæti! Hann var að horfa á eitt-
hvað.
í fyrstunni gat Bryan ekki séð
á hvað hann var að horfa. En þá
heyrði hann hávaðann í bíl, sem
verið var að setja í gang, Ijósin
komu upp og Packardbíl var ekið
frá gangstéttarbrúninni. Þetta
var bíll Newtons og það var New
ton, sem ók honum, en engan far
þega hafði hann með sér. Enn
var hann að skilja konu sína
eftir eina, bjáninn sá arna!
Þegar Bryan leit aftur í áttina,
var ókunni maðurinn horfinn!
Bryan flýtti sér að útidyrunum
á húsinu og leit inn í ganginn.
Þar var ekkert að sjá. Maðurinn
gæti ekki hafa komizt alla þessa
leið í tæka tíð, að minnsta kosti.
Bryan hljóp aftur að hættu-
merkinu. Hann bölvaði. Nú hafði
þessi bannsettur bjáni, hann
Harry, enn einu sinni gleymt að
læsa. Hurðin á skjólþilinu stóð í
hálfa gátt. Bryan opnaði hana
alveg en í fyrstunni gat hann
ekkert séð. Ljósin á torginu köst
uðu skugganum af þilinu yjir
neðsta gólfið í byggingunni. —
Þú þarna! æpti hann. — Út með
þig. Hér er bannaður aðgangur!
En ókunni maðurinn svaraði
ekki, heldur hélt kyrru fyrir í
felustað sínum.
— Ég sé þig. Viltu að ég af-
hendi þig lögreglunni? Því það
geri ég, skaltu vita!
Eitthvað, sem var dimmara en
dimman sjálf hreyfði sig snögg-
lega frá skjólþilinu, steig á járn-
plötu, svo að glumdi í og hvarf
síðan inn um norðurdyrnar á
húsinu.
Bryan hafði sjálfur lykil að
skjólþilsdyrunum. Hann læsti
þeim áður en hann hóf eltinga-
leikinn. Auðvitað gat flóttamað-
urinn sloppið með því að fara
gegn um smíðapallana, en þó
ekki nema út á götuna og þar
átti hann alltaf á hættu að verða
séður af fótgangendum eða ak-
andi mönnum, að minnsta kosti
næstu tvær klukkustundirnar.
En Bryan gerði ráð fyrir, að sér
tækist að ná í hann fyrir þann
tima, og þegar hann gerði það,
skyldi hann berja út úr honum
játningu um, hvað hann hefði í
hyggju. Meðan komumaðurinn
var innan endimarka nýbygging-
arinnar var hann réttlaust að-
skotadýr og lögreglan mundi
ekki taka aðrar skýringar gildar
en þær, sem Bryan hefði fram
að færa.
Bryan brosti meinfýsnislega
þegar hann fann vasaljós í vasa
sínum. Hann notaði það samt
ekki til að rata að norðurdyrun-
um. Til þess hafði hann næga
birtu. Það var betra að láta ekki
manninn vita af því strax, að
hann hefði ljós.
Ean þegar Bryan kom að dyr-
unum, rauk allt sjálfstraust
hans út í veður og vind. Jafnvel
þó hann hefði ljós og kynni
bygginguna utanbókar, voru
þarna svo margir krókar og kim-
ar, að þar var enginn vandi að
leika feluleik. Þarna voru til
dæmis þrír stigar, hver þeirra í
sambandi við marga ganga á hin-
um ýmsu hæðum, og veggirnir
voru fullgerðir á fyrstu þremur
hæðunum, níutíu herbergi, sem
sá ókunni gæti falið sig í, auk
allra skápa og króka.
Það var alveg vonlaust að
leita hann uppi. En hann gat tek-
ið næstbezta ráðið. Hann gat far-
ið upp á fjórðu hæð og haft auga
með því, að maðurinn færi ekki
að klifra upp á svalirnar hjá frú
Newton, eins og hann hafði sjálf-
ur gert um daginn. Þarna skyldi
hann bíða þangað til þessi
ábyrgðarlausi eiginmaður henn-
ar kæmi heim aftur og hann gæti
afhent honum hana með aðvör-
un um, að hættan, sem hún væri
í stödd, væri fúlasta alvara.
Og svo datt honum jafnframt
í hug, að því meiri hávaða sem
hann gerði, því betra. Enda þótt
náunginn kynni að vera vitleys-
ingur, mundi hann.skilja, að und-
ankomuleið hans var lokuð og
því hafa sig hægan.
Hann kveikti því ljósið og
gekk upp stigann með brauki og
bramli, beindi ljósinu út í hvert
horn, í þeirri veiku von að sjá
náungann, sem þó ólíklegt var.
Svo komst hann upp á fjórðu
hæð, þaðan sem hann hafði út-
sýni yfir íbúð Newtons en jafn-
framt niður á götuna.
Nú hefði verið gott að hafa eitt
bjórglas, en hann iét sér nægja
a, kveikja í pípunni sinni, held-
ur en ekki neitt. Hann hafði
næstum lokið úr henni, þegar
hann heyrði ópið.
22. Kafli.
Þegar Byrnes lögreglustjóri
loksins hreyfði sig, hreyfði hann
sig snöggt. „Flugsveitin" verður
komin hingað eftir tíu mínútur,
sagði Tony, um leið og hann kom
inn með glösin. Byrnes vill, að
ég fari út eftir níu mínútur. Við
verðum að hafa gildruna opna
nógu lengi fyrir hann að ganga
í hana.
— En ef hann nú kemst upp
og hingað inn?
— Þú hefur keðjuna á hurð-
inni, sagði Tony brosandi. — Þú
mátt ekki opna fyrir neinum
nema mér. Byrnes bað mig um
að biðja þig afsökunar . . . hann
var hálf-skömmustulegur . . . og
sagði, að hann tæki ofan fyrir
hugrekkinu þínu.
— Ég er fegin, að hann skyldi
skammast sín, svaraði Kit. —
Þegar ég sé hann, ætla ég að
segja honum, að mér finnist
brezka leynilögreglan ekki neitt
sérlega aðdáunarverð.
Hann klingdi glösum við
hana. — Skál fyrir miðnæturflug
vélinni! sagði hann.
— Og skál Doge-hótelsins!
— Og skál stúlkurnar, sem
þjáist ekki af skynvillum, þó að
hún eigi svona bágborinn mann!
— Ég skála ekki upp á það,
sagði hún. En ég skal skála við
þig fyrir dásamlégum eigin-
manni, sem hélt, að hann hefði
eignazt kisu, en komst að því að
hann var giftur fullorðinni kettu.
— Já, með klær! sagði hann,
— og beittar tennur. Hann strauk
á henni hárið, drakk upp úr glas-
inu og kyssti hana svo létt á
ennið.
— Nú hellir þú í glas handa
mér. Og ég ætla að aka kring um
torgið og vera kominn áður en
hitnar í glasinu.
Hún setti keðjuna á hurðina
um leið og hann var farinn út,
og fór að hugsa um það, hve dá-
samlegt það væri að geta boðið
hættunni byrgin með þeim, sem
maður elskaði. Illska og hatur
vær i ekki nema til að fyrirlíta,
ef maður sjálfur bæri ást í
brjósti.
Hún fór út á svalirnar og horfði
niður á gangstéttina og sá elsku
Tony stíga upp í bílinn. Svo sá
hún bílinn hreyfast af stað, fyrst
austur með torginu og síðan til
norðurs aftur. Það var sniðugt af
honum að gera það, fremur en
beygja til vesturs og eftir hest-
húsagötunni, því að þá gæti kom
izt upp um allt saman.
En þá mundi hún eftir því, að
Tony hafði alveg steingleymt að
hringja til veslingsins hans
Daníels Graham til að segja
honum, að hann gæti þrátt fyrir
allt ekki komið í fundinn.
Hún hringdi því í skrifstofuna
og gat heyrt, að símmn hrmgdi,
en fékk bara ekkert svar. Lík-
lega var síminn ekki stilltur inn
í fundarsalinn og þeir gætu ekki
heyrt í miðstöðvarborðinu. Nema
henni hefði skjátlazt? Á þessum
tíma kvölds gat vel verið, að
þeir hefðu viljað halda fundinn
á einhverjum þægilegri stað. Eða
hún hefði fengið skakkt númer.
Það var galli á þessum sjálfvirku
símum, að það var aldrei hægt
að vita, að maður hefði fengið
skakkt númer, nema einhver
svarað hinumegin og segði manni
það.
Hún lagði frá sér símann og
gekk yfir að barnum til að
smakka á glasinu. sínu, meðan
síminn kæmist í lag. Eftir fjórar
klukkustundir yrðu þau komin á
loft uppi yfir London og gætu
horft niður á alla ljósadýrðina og
síðan á Ermarsund eins og silfur-
band í tunglskininu.
En um leið og hún gekk til
að reyna aftur að ná í skrifstof-
una, tók síminn að hringja. Það
kynni ekki að vera hann, en ef
svo væri, varð hún að svara.
Gildran var spennt. Og hún sjálf
var agnið. Það var hennar eigin
hugmynd. Og samt hafði hún
misst móðinn. Að Tony fjarver-
andi var hún ekki neitt. Þá var
hún bara kisan en ekki full-
orðni kötturinn.
Framdyrnar opnuðust og hurð
in togaði í keðjuna. -— Kit! æpti
Tony. — Það er ég. Ég get aldrei
munað eftir þessari skollans
keðju.
Kir hljóp fram í ganginn, en
síminn hélt áfram að hamast.
Hún losaði keðjuna og hleypti
honum inn.
— Ó, elskan min, elskan mín!
sagði hún.
— Síminn, sagði Tony. Þú
verður að svara í hann. Láttu
hann halda, að þú sért ein, en
sért að látast ekki vera það.
Hún hljóp tnn í stofuna og
opnaði fyrir útvarpið. Siminn
hélt áfram að djöflast rétt ems
og hnoðhamararnir i nýbygging-
unni á daginn. — Komdu inn og
talaðu við mig eins og við séum
í samkvæmi, Tony kallaði hun
til hans, en Tony heyrði ekki til
hennar. Há rödd kom úr útvarp-
inu, þegar það var orðið heitt.
Hún dró niður í því, stillti það á
aðra stöð, þar sem samtal var 1
gangi, og tók síðan upp heyrnar-
tólið. — Frú Newton hér!
SHtltvarpiö
Þriðjudagur 10. septemher.
8:00 Morgunútvarp.
12:00 Hádegisútvarp.
13:00 „Við vinnuna': Tónleikar.
15:00 Síðdegisútvarp.
18:30 Þjóðlög frá ýmsum löndum.
18:50 Tilkynningar.
19:20 Veðurfregnir. — 19 30 Fréttir.
20:00 Einsöngur: Gérard Souzay syng^
ur lög eftir Schubert. Við hljóð^
færið: Dalton Baldwin
20:20 Frá Afríku; V. ertndi: Löndin
á Guineuströndinni (Elín Pálm*
dóttir blaðamaður).
20:50 Tónleikar: Sónata nr. 5 í
moll eftir Bach (Yehudi Menu«
hin leikur á fiðlu, George Mal«
colm á sembal og Ambros«
Gauntlett á viola dag gamba),
21:10 „María mey og nunnan", smá«
saga eftir Gottfried Keller, |
Þýðingu Málfríðar Einarsdóttur),
(Elfa Björk Gunnarsdóttir).
21:30 Tvö sutt tónverk eftir Ravd
(Hljómsveit Tónlistarháskólan*
i París leikur; André Clutenj
stjórnar).
a) „Pavane pour une Infant#
défunte/
b) „Albroada del gracioso'*.
21:45 Iþróttir (Sigurður Sigurðsson),
22:00 Fréttir og veðurfregnir,-
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Lög unga fólksins. (Bergur
Guðnason).
23:00 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 11. september.
12:00 Hádegisútvarp.
12:00 Hádegisútvarp.
13:00 „Við vinnuna'; Tónleikar.
15:00 Síðdegisútvarp.
18:30 Lög úr söngleikjum. —
18:50 Tilkynnmgar.
19:20 Veðurfregnir. — 19 30 Fréttir.
20:00 Tónleikar: Tékkneskir listamemi
syngja og leika létt lög.
20:15 Visað til vegar: Gengið á fjör»
ur (Rannveig Tómasdóttir).
20:45 íslenzk tónlist; Lög eftir Bjarn#
Böðvarsson).
21:00 Framhaldsleikrit: „Ráðgátaji
Vandyke" eftir Francis Dur»
bridge; X. þáttur: Barn hveríurj
KALLI KUREKI

•*■
Teiknari; FRED HARMAN
r \ J
TTTfJ x
—Þú segir að það fyigi kopar-
skjöldur þessu leyfisbréfi?
— Já, og fulltrúinn sagði að ég
yrði að endurnýja það árlega.
.— Láttu mig sjá leyfið.
— Ég hef verið svo æstur, að ég
hef ekki einu sinni lesið það.
— Kalli, ég er að verða svolítið
ragur við þetta allt. Það virðist vera
svo bindandi að gifta sig. Er eitthvað
að leyfinu?
— Ha, neineL Auðvitað er það al-
veg'í lagL
Pýðandi: Elías Mar. — Leik*
stjóri: Jónas Jónasson. L*eikend»
ur: Ævar R. Kvaran, Guðbjörg
t»orbjarnardóttir, FIosi Olaísson,
Gestur Pálsson, Vaiaimar Larus^
son, Róbert Arníinnsson, Þóra
Borg, Margrét Olaísdóttir, Jó»
hanna Norðfjörð og Magnúg
Olafsson.
21:35 Tónleikar: Útvarpshijómsveitin f
Berlín leikur ballettmúsik úr
óperunni „Faust“ eftir Gounod;
Ferenc Frisay stjórnar.
22:00 Fréttir og veðurfregnir
22:10 Kvöldsagan: „Dularilmur" eftir
Kelly Roos; XIII. (Halldór*
Gunnarsdóttir).
22:30 Næturhljómleikar: Frá tónliStar*
hátíðinni í Monte Carlo í sumar
(Ernst Háflinger tenórsöngvari,
kór Sankti Heiðveigar kirkjunn«
ar í Berlín og hljómsveit Mont#
Carlo óperunnar fiytja. Stjóm*
andi: Igor Markevitch)
a) Sálmasinfónían eftir Stravin*
sky.
b) Psalmus Hungaricus eftir
Kodály. *
c) „Daphnis e-t Chloé“, ballett*
músik eftir RaveL
23:30 Dagskrárlok,