Morgunblaðið - 01.10.1963, Blaðsíða 20

20
MORCUN*»» 4GID
Þriðjudagur 1. okt. 1963
BRJALADA HÚSID
ELIZABETH FERRARS ---
— Hræðilegir! sagði rödd að
baki þeim. — Já, þeir voru svei
xnér hræðilegir.
Litli maðurinn í stuttbuxun-
um og flegnu skyrtunni skellti
sér niður í grasið við hliðina á
Toby.
— Viltu sjá, Lisbeth, sagði
hann, — lappirnar á mér eru að
verða dekkri og dekkri, en samt
eru þær ennþá ljósari en buxurn
ar mínar. Ég held ekki að þeir
nái þeim nokkurntíma. Ég vildi
að þær gerðu það. Mið langar
svo til, að hvorttveggja sé eins
á litinn. Mér hefur verið að detta
í hug að bleikja buxurnar. Held
urðu, að það dygði að þvo þær
úr sjóðheitu vatni?
Hún svaraði þurrlega: — Því
býst ég ekki við.
Toby greip fram í: — Hvað
var athugavert við drykkina?
— Já, drykkina, svaraði Regin
eld Sand. — Það var ekkert að
þeim. Ég á við ekkert, sem gæti
vakið áhuga yðar. Þeir gerðu
engum neitt. Þeir voru bara svo
andstyggilegir á bragðið.
— Það átti að vera Cinzano og
sóda í þeim, sagði Lisbeth, — en
bragðið var eins og af . . . sótt-
hreinsunarmeðali eða einhverju
þessháttar.
— Sannast að segja, sagði
Sand, — þá fór ég inn í húsið
af forvitni, og smakkaði á þvi,
sem látið var í þá, og það var
alit í lagi, svo að ég held, að
eitthvað hafi verið athugavert
við ísinn. Þú sérð, Lisbeth . . ég
heid ég verði að ráðgast við
hann Colin Gillett um þessar
buxur. Hann hlýtur að geta fund
ið eitthvert efni til að bleikja
þær.
— Það minnir mig á annað,
viðvíkjandi Lou, sagði Toby.
Hvar var hún um eftirmiðdag-
inn, fram að hálffimm?
—Hún var hérna úti í garðin-
lim hjá okkur hinum.
— Allan tímann?
— Já. Nema rétt meðan hún
var að sækja drykkina.
— Og tók annaðhvort ykkar
eftir því, að hún skildi nokk-
urntíma veskið sitt við sig á
þessum tíma?
Þau þögðu bæði og hugsuðu
sig um.
— Nei, sagði Lisbeth. — Sann-
ast að segja tók ég alveg sérstak-
lega eftir því, að hún héít um
það, rétt eins og það hefði inni
að halda alla aleigu hennar.
— Þetta er alveg rétt, sagði
litli maðurinn. — Eg tók líka eft-
ir þessu sama. Eg hélt að . . .
Nei, Lisbeth! Þarna er þá Colin.
Þau litu öll við. Colin Gillett
kom í áttina til þeirra og var enn
í sömu rifnu skyrtunni og blett-
óttu flúnelsbuxunum, sem daginn
áður.
Hann stanzaði fyrir framan
þau. Þegar Lisbeth spurði hann,
hvert hann h'efði horfið, starði
hann á hana, eins og hann skildi
ekki neitt. Nú var andlitið ekki
lengur fjörlegt, heldur eins og
tært. Það var rétt eins og það
væri að beiðast hjálpar. Og aug-
un voru þreytuleg. Auk þess var
hann órakaður.
— Þú ert meiri bjáninn, sagði
Lisbeth. — Hvar hefurðu venð
allan þennan tíma?
— í rannsóknarstofunni, svar-
aði hann ólundarlega.
— Hvað? Alla nóttina?
— Já, alla nóttina.
— Og til hvers, ef ég má
spyrja?
-— Eg var að vinna.
— Alla nóttina? endurtók hún
háðslega.
— Já, alla nóttina. Hann næst-
um hrækti út úr sér orðunum. —
Eg var að minnsta kosti búinn að
svíkjast um lengur en ég mátti.
En þegar þessi lögreglustjóra-
bjáni fór að gefa í skyn, að hann
ætlaði að halda okkur hérna alla
nóttina, stakk ég af.
— Þú vinnur ekki venjulega á
nóttunni, er það? sagði Lisbeth
— Eg held, að þú hafir farið af-
skaplega heimskulega að, Colin.
Þessi lögreglumenn voru alls
staðar að leita að þér.
— Þá eru þeir bjánar að geta
ekki fundið mig. Ekki var ég í
felum.
— Neei, en það lítur út eins
og þú hafir verið það, sagði
Toby.
Ungi maðurinn leit til hans
reiðum, þreyttum augum. —
Rannsóknastofan er sá eðlilegi
staður fyrir mig að vera á.
— Jú, ætli ekki það, sagði litli
maðurinn í stuttbuxunum, hugg-
andi. Þú þarft alltaf að vera að
athuga þessar tilraunir, er ekki
svo? En mér finnst það nú samt
óklókt af þér að láta ekki til-
raunirnar eiga sig í þetta sinn.
Hefurðu komið í kofann aftur?
— Nei, sagði Colin Gillett. —
Eg kom beint hingað. Eg þarf
að tala við hana Evu. Hvar er
hún?
— Hjálpi mér vel! sagði Lis-
beth. — Þá hefurðu engan morg-
unmat fengið?
Hann hristi höfuðið kæruleys-
islega.
Hún flýtti sér að standa upp
— Þá skal mig ekki furða þó að
þú sérst ekki alveg klár í höfð-
inu. Komdu með mér, ég skal
reyna að útvega þér kaffi, og
þær í eldhúsinu gætu jafnvel
bætt við svolitlu af eggjum og
fleski, ef maður fer rétt að þeim.
En hann endurtók ólundar-
lega: — Hvar er hún Eva?
— Einhversstaðar inni i hús-
inu. Komdu!
— Gillett . . . sagði Toby. Ungi
maðurinn ætlaði að fara að snúa
sér við en hætti við það. Allt
í einu kom áhugasvipur á andlit-
ið. — Þú varst hér í gærkvöldi.
Hver í fjandanum ert þú?
Lisbeth svaraði fyrir hann. —
Hann er einskonar þremenning-
ur við lögregluna, en lögreglu-
stjórinn er ekkert hrifinn af
frændseminni og vill losna við
hann. Komdu nú og hresstu þig
svolítið á einhverju.
— Gillett, sagði Toby, — ef ég
væri í þínum sporum, skyldi ég
gefa mig fram við lögregluna,
strax og ég væri búinn að fá eitt-
hvað í svanginn. Þú skalt segja,
að þér þyki fyrir þvi, að þú
skyldir stinga svona af, en þú
hefðir bara ekki haft grun um,
að þeir vildu tala neitt við þig.
Segðu þeim svo af tilrauninni,
eða hvað það nú var, sem þú
varst að gera í rannsóknarstof-
unni alla nóttina, segðu þeim
nógu mikið og helzt sem mest af
því, sem þeir skilja ekki, og
segðu svo, að þú sért reiðubúinn
að svara þeim spurningum, sem
þeir vilji leggja fyrir þig.
Colin Gillett gekk burt, án
þess að svara.
Toby hætti að hugsa um öll
vandræði mannkynsins og beindi
athygli sinni að heiðum himnin-
um. Hann hallaði sér aftur, þang
að til hann lá endilangur í gras-
inu. Skammt frá honum var litli
maðurinn að troða í pípu sína.
Toby horfði á það, sem kring-
um hann var, en gat samt ekkí
fest athyglina við neitt sérstakt.
Allt í einu sagði hann: —
Hvaða álit er á þessum unga
manni, svona almennt tekið?
— Hana nú . . . ég vissi al-
veg, að ég hafði gleymt ein-
hverju. Eg ætlaði einmitt að
spyrja hann um stuttbuxurnar
mínar. Almennt tekið? segirðu.
— Jú, hann kom hingað fyrst
fyrir nokkrum mánuðum og Eva
tók hann strax að sér og sagði,
að hann væri dásamlegur, en nú
segir hún bara, að hann sé van-
þroskaður. Max Potter segi^, að
hann sé ekta nútíma-vísindamað-
ur.
— En segir þá Gillett nokk-
uð um Potter?
— Seisei já, hann segir alveg
það sama um hann.
Toby skríkti ofurlítið. En áður
en hann kæmi upp nokkru orði
hélt litli maðurinn áfram; hálf-
hvíslandi: — Æ, guð minn góður,
ég vildi að ég væri kominn eitt-
hvað annað.
— Hvað er svo sem að hérna?
spurði Toby.
— Það er hann Max. Ó guð
minn góður, ég fæ þær undarleg-
ustu tilfinningar þegar sá mað-
ur er einhversstaðar nærri. Þá
finn ég, að allt mitt líf hefurius. Og til hvers á ungur maður
ekki verið annað en marklaus
draumur. Hana nú! Nú geturðu
talað við hann! Svo stökk hann
á fætur og þaut inn í húsið. Toby
reisti sig við og stóð upp, og áð-
ur en hann heilsaði, athugaði
hann vandlega manninn, sem kom
í áttina til hans.
Max Potter var um hálffimm-
tugt. Meðalhár og frekar þrek-
inn, sterklegur en þó dálítið fa_r
inn að fitna. Fötin voru úr grófu
efni og fóru illa, skyrtan úr bláu
flúneli og bindið dökkrautt. And
litið stórt og fölt og einkennilega
líkt og á krakka. Það var einhver
hálfkarraður svipur á öllu and-
litinu, eitthvað barnalegt í augna
ráðinu, og eitthvað við varirnar,
sem hefði vel átt heima í barna-
vagni. En augun voru mjög gáfu-
leg og munnsvipurinn sterkleg-
ur. Maðurinn var fjörlegur, rétt
eins og hann hefði aldrei þekkt
til þreytu, og órólegur, eins og
hann hefði aldrei haft af hvíxd
að segja. Mikið rautt hár hékk
niður á ennið að framan og nið-
ur á kragann að aftan. Á sterk-
legum höndunum, sem þó voru
vel lagaðar, voru neglur, sem
voru nagaðar en með svörtum
röndum undir.
Max Potter skoðaði Toby jafn
ófeimnislega og Toby hann.
— Þér eru lögregluspæjari?
sagði hann.
— Eg er bara kunningi Lou
Cappel, sagði Toby.
— Er það svo? Hversvegna tók
litli maðurinn til fótanna, þegar
hann sá til mín? Yar hann að
tala um mig?
— Nei, við vorum að tala um
hann Gillett.
— Já, einmitt. Eg botna held
ur aldrei í þeim manni. Botna
yfirleitt ekkert í þessum ungu
mönnum. Allir fara þeir i vís-
indi, hver sem ástæðan nú kann
að vera. En hann er hroðvirkur,
með ótamdar gáfur og tilfinn-
ingar eins og hjá óþroskuðurn
unglingi. En hann leikur merki-
lega vel á píanó, einkum ef hann
finnur ofurlítið á sér. En viil
helzt ekki leika annað en Sibel-
að vera að leika Sibelius? Max
Potter horfði á Toby með bláum,
barnslegum augum eins og hann
væri að leggja fyrir hann ein-
hverja mikilvæga spurnmgu.
Toby hristi hægt höfuðið, eins
og til að gefa til kynna, að spurn
ingin væri honum ofvaxin.
— Eg skil heldur ekkert í þess-
um litla kalli, hélt Max Potter
áfram. Það sem hann gerir, er
aðdáunarvert, en þetta er engin
sál. Eg skil ekkert í þessum lista
mannakauðum. Einhverja sál
hljóta þeir að hafa, að minnsta
kosti geta þeir komið henm á
pappírinn. En ef talað er við þá,
finnst þeim það alltaf vera per-
hónuleg móðgun. Hvernig ber
annars Eva sig? Stendur hún sig
vel?
— Eg veit eiginlega ekki,
hvernig maður stendur sig vel,
þegar morð er annars vegar,
sagði Toby, — en líklega gerir
hún það nú samt.
— Það er gott, það er gott. Eg
skil nú heldur ekkert í henni,
skiljið þér. Eintómar taugar. Og
svo er hún að lesa sálarfræði,
líklega til þess að komast að því,
hvað að henni gangi. Því er fólk
líka að gleypa í sig þessa sál-
fræðiþvælu? Til hvers? Aftur
urðu bláu augun að einu spurn
ingarmerki, en röddin hélt áfram
jafnt og þétt: — Þekkið þér
Sandor í Grikkjastræti? Þar
fékk ég prýðisgóða glás í gær-
kvöldi. Góð glás er ekki á hverju
strái — ekki eins og hún getur
verið bezt. En þessi var góð. Eg
ætla að fara þangað aftur. En
segið þér ekki litla kallinum af
henni. Mér er meinilla við að
rekast á fólk, sem ég þekki,
nema samkvæmt umtali. Nú,
jæja, hvar ætli Eva sé? Það
þætti mér gaman að vita. Eg kom
til að hitta hana. Annars veit ég
svo sem ekki, hvað ég get gert
til gagns, ég get aldrei skilið
tilganginn með því að draga alla
kunningja sína á vettvang, ef
eitthvað er að. Nú, maður kem-
ur nú samt. Það getur að minnsta
kosti ekki gert illt verra. Já
maður kemur nú samt. Eg ætlaði
að ná tali af manni í gærkvöldi
KALLI KÚREKI
’—X— —iK— —^—
Teiknari; FRED HARMAN
CMON* WE (JöTTA meet th'ol’-timee J
AT BART BEOMLEV'S EAMCH AN' pay s
BART HIS SHAEE' THEb WE’LL CEPORT^
TH’ HOLP-UP TO TH SHEglFF/J~
Kalli og Litli Bjór sleppa úr um-
sátrinu þegar Kalli kastar hnakk-
töskunum sínum til þess að leiða
athygli ræningjans frá þeim. Hann
er daufur og dapur í bragði vegna
þess að töskurnar eru tómar.
— Hann er að fara, hann kemur
mér kunnuglega fyrir sjónir, en hann
er of langt í burtu til þess að ég
þekki hann.
Það sem mestu máli skintir er að
peningarnir eiu a oruggurn stað.
Hver sem hefur njósnað um skrif-
stofu Joe Miggs, þá sá hann mig ekki
láta þann gamla fá hnakktöskurnar.
Komdu, við verðum að hitta þann
gamla hjá Bart Bromley og borga
Bart sinn hluta. Svo skulum við til-
kynna lögreglustjóranum umsátrið.
31tttvarpiö
Þríðjudag:ur 1. október.
8:00 Morgunútvarp.
12:00 Hádegisútvarp.
13:00 ,,Við vinnuna": Tónleikar.
15:00 Síðdegisútvarp.
18:30 Þjóðlög frá ýmsum löndum.
18:50 Tilkynningar.
19:20 Veðurfregnir.
19:30 Fréttir.
20:20 Erindi: Jökulganga eftir Símon
Grabowski (Andrés Björnsson
þýðir og flytur).
20:45 Tónleikar: „Palestina", þrír for*
leikir eftir Hans Pfitzner (Fil«
harmoníusveit Berlínar leikur;
Ferndinand Leitner stj.).
21:10 „í apríl“f smásaga eftir Toiv®
Pekkanen, í þýðingu Stefáns
Jónssonar rithöfundar (Jón Að«
ils leikari).
21:30 Tónleikar: Monique Haas leilc«
ur á prelúdíur eftir Debussy.
21:45 íþróttir (Sigurður Sigurðsson).
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Lög unga fólksins (Bergur
Guðnason). —
23:00 Dagskrárlok.