Morgunblaðið - 13.11.1963, Blaðsíða 24

24
MORCUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 13. nóv. 1963
Afgreiðslustúlka
Stúlka óskast til afgreiðslustarfa í snyrtivöru-
verzlun hálfan daginn. Tilboð sendist til afgr. Mbl.
fyrir 17. þ.m., merkt: „Afgreiðslustúlka — 3523“.
Hœð við Miklubraut
4ra herb. íbúðarhæð og 5 herb. í kjallara í villu-
byggingu neðarlega við Miklubraut til sölu. —
Bilskúr fylgir. Nánari upplýsingar gefur:
Málflutningsskrifstofa
Einars B. Guðmundssonar, Guðlaugs Þorlákssonar,
Guðmundar Péturssonar.
Aðalstræti 6. Símar 1-2002, 1-3202 og 1-3602.
Tilboð óskast í
Volvo Amazon 1962
í því ástandi sem bifreiðin er nú í eftir árekstur.
Bifreiðin verður til sýnis á Bifreiðaverkstæðinu
Hemill s.f. Elliðaárvogi 103, Reykjavík. Tilboð,
merkt: „Volvo 1962“ óskast send skrifstofu Sam-
vinnutrygginga, herbergi 214, fyrir kl. 12 laugar-
daginn 16. nóvember n.k.
Motuð ólíukyndingartæki
Óskum eftir að kaupa notaða Gilbarco brennara og
katla 2—4 ferm. Uppl. í síma 36142 eftir kl. 8 á
kvöldin. .
Raðhús til sölu
Til sölu er raðhús við Álftamýri, kjallari og 2 hæð-
ir. í kjallara er bílskúr, 2 herb., þvottahús og
geymslur. Á 1. hæð 2 stofur, eldhús, borðstófa,
vinnuherb. og W. C. Á efri hæð 5 svefnherbergi og
bað. — Húsið selst fokhelt eða tilbúið undir tré-
verk. Teikningar til sýnis á skrifstofunni.
SKIPA- og FASTEIGNASALAN
(Jóhannes Lárusson, hrl). Kirkjuhvoli.
Símar 14916 og 13842.
Viðtalstími minn
veréur framvegis svo sem hér segir:
í Þingholtsstræti 21, daglega kl. 10,30—12 nema
á laugardögum kl. 1—2 e.h. (Sími 19765).
í Holtsapóteki mánudaga, miðvikudaga og föstu-
daga kl. 5—6 e.h. (Sími 34246).
Símaviðtalstími í síma 19714 kl. 9—10 f.h. dag-
lega virka daga. Vitjanabeiðnir í síma 13574 dag-
lega kl. 8—13, nema laugardaga kl. 8—11.
BERGÞÓR SMÁRI, læknir.
(Vinsamlega geymið auglýsinguna).
Nýkomið
Mislitar tékkneskar drengjaskyrtur.
Aðalstræti 9. — Sími 18860.
— Hvoð segja
þeir i fréttum
Frh. af bls. 23 1
síaðizt, því jarðhúsin við Ell-
iðaár kom til að nægja fyrir
uppskeruna í haust, þar sem
hún varð ekki meiri en raun
ber vitni. Þá hafa bændur,
sem rækta kartöflur að ein-
hverju ráði, t.d. í Þykkvabæ,
hyggt sér rúmgóðar heima-
geymslur, enda nauðsynlegt
fyrir þá sem hafa mikla upp-
skeru, Þeir geta þá dreift
vinnu við flokkun og hreins-
un fram eftir vetri og losnaS
v:'j' a® kaupa vinnuafl til
slíks á haustin.
JRorönnliIíj'bid
í næsta nágrenni....
f Hafnarfirði, að Am-
5 arhrauni 14, sími 50374.
í Hoftúni við Vífisstaða
veg sími 51247 er um-
boðsmaður blaðsins fyr-
ir Garðahrepp. I Kópa-
vogi, að Hlíðavegi 63,
sími 40748. Fyrir Ár-
bæjarbletti, að Árbæj-
arbletti 36. Selásblettir
og Smálönd, að Selás-
bletti 6, sími um Selás-
stöðina.
Umboðsmennirnir annast
hver á sínum stað fyrir-
greiðslu við kaupendur blaðs-
ins: Til þeirra skulu þau
heimili og einstaklingar snúa
sér, er óska að gerast áskrif-
endur að Morgunblaðinu.
2
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANN\
3
David Severn;
Við hurfum inn
í framtíðina
„Það gæti komið okkur
að notum“, sagði Harry.
„Varla“, sagði ég hlæj-
andi. „Umhverfið hefur
tekið svo miklum breyt-
ingum, að það er óþekkj-
anlegt“.
Ég sat og beit munn-
bita af kjötbeini, sem ég
hélt á og furðaði mig á
þeirri breytingu, sem orð-
in var á Dick. Hann var
aftur sami káti félaginn
og forðum og mig tók
brátt að gruna ástæðuna.
Hann og wanda sýndust
nú þegar vera orðin óað-
skiljanleg.
Dick er kappsfullur að
eðlisfari og hefur þörf
fyrir að deila geði við
aðra. Og þar sem Wanda
hafði nú sýnt leikni sína
við að sitja hest og skjóta
af boga, brann hann í
skinninu að sýna, hvað
hann gæti gert.
„Komdu!,“ sagði hann
við Wöndu, „við skulum
hlaupa í kring um her-
búðirnar".
Hlýðin lagði Wanda
bogann og örvarnar frá
sér og hljóp með honum.
Hún var mjög frá á fæti,
og þótt Dick legði sig
ailan fram, gat hann
ekki fylgt hennL
„Kantu að klifra?“,
spurði hún, þegar þau
komu til baka og áður
en hann gat svarað, var
hún komin upp í efstu
greinarnar á háu tré, lið-
ug eins og api. Dick klifr
aði stirðlega á eftir
henni. Ég sá snöggvast
framan í hann, gegn um
laufþakið og hann var
sveittur og gramur yfir
að verða að láta í minni
pokann.
„Hættu að leika klíf-
urapa“, kallaði ég.
Harry fór nú með okk-
ur í vopnabúrið og þar
völdum við okkur hæfi-
leg spjót jafn rólega og
við værum að sækja tenn
isspaða. Auk þess feng-
um við stóra veiðihnífa,
sem stungið var í sliður
við beltið.
„Ég vildi, að ég gæti
komið með ykkur, en ég
hefi ekki krafta til þess“,
kallaði Harry og veifaði
brosandi til okkar, en
mér fannst, að á bak við
brosið leyndist dálítill
söknuður.
Sammi veiðimaður vís-
aði veginn í skóginn. —
Hann var lágur en þrek-
vaxinn og mjög þögull.
Leðurúlpan hans var
blettótt og upplituð af
elli og hárið békk í flóka
niður á kragann. En hann
hafði haukfrána sjón. Ég
átti eftir að komast að
raun um, að ekkert fór
fram hjá honum.
Eljótlega fékk ég að
sjá leikni Wöndu með
bogann þegar við rák-
umst á stóran fasan. —
Fuglinn styggðist, en
áður en hann gæti forð-
að sér, söng í bogastrengn
um og hann steyptist
steindauður niður. Ég
hefði varla treyst mér til
að leika þetta eftir með
nýtízku riffli. Dick leit
á mig. Hann var eins
hreykinn og hann hefði
skotið örinni sjálfur.
Sammi tróð fasananum
í veiðipokann sinn og
áfram héldum við. Leið-
in lá eftir einstigum og
yfir margar torfærur. —■
Ekki mæltum við orð af
vörum. Hvert spor urð-
um við að stíga af var-
úð. Langt i fjarska heyrð-
um við högg vopnasmið-
anna, þar sem þeir hömr-
uðu sverðin. Af hæð
einni sáum við til Ond-
in, langt í burtu. Við vor-
um sveitt og þreytt og
mjög þyrst í hitanum. Og
þá rákumst við allt
í einu okkur að óvörum
á hjörð villisvina. —
Örvarnar þutu og það
söng í spjótunum —, en
svínin voru of frá á fæti.
Þau tvístruðust eins og
kvikasilfur og hlupu svo
aftur í hóp yfir hæðar-
drag og inn í kjarrskóg.
Við náðum aftur í vopn
okkar og eltum þau. —
Traðkið í þeim heyrðist
ennþá, þótt við sæum
ekki lengur til þeirra. —
Við urðum afar fegin, —
þegar Sammi sagði okk-
ur að hvíla okkur og
fleygðum okkur niður í
grasið. Þrjár mínútur
liðu og þá varð hávaðinn
í tveimur fasönum, sem
flugu yfir, til þess að ég
opnaði augun. Síðan varð
allt næstum óeðlilega
hljótt.
Sammi sat uppréttur,
hnotubrúnt, hrukkótt
andlit hans starði inn í
skógarjaðarinn og hann
hélt spjóti sinu í kast-
stöðu. Ég leit í sömu átt
og hann og sá þá hjört
teygja sig fram undan
tré, um tvö hundruð
metra frá okkur handan
við lítinn læk.
Mér flaug i hug, hversu
auðvelt hefði verið að
skjóta hann með riffli,
þar sem hann stóð þarna
■—, og gladdist jafnframt
yfir því, að við vorum
hingað komnir án slíkra
vopna. Vindurinn stóð af
honum, svo hann varð
okkar ekki var. Samt
var eins og eitthvað gerði
honum órótt. Þá tók ég
eftir, að Wanda var horf-
in. Með bogann í hend-
inni hafði hún laumazt
inn í skógarþykknið, án
þess að nokkuð heyrðist
til hennar. Sammi benti
okkur að vera kyrrum
og fór á ef.tir henni með
spjót sitt.
Hjartað hamraði í
brjósti mér af æsingi. Ég
gaf hirtinum gætur og
sá hann allt í einu snúa
sér við eins og hann ætl-
aði að flýja inn í skógar-
þykknið. En svo snerist
honum hugur og hann
kom nær okur og gaf
frá sér hræðsluhlandið
hljóð.
Hann hélt hægt áfram,
þar til hann kom að
lautardraginu, sem við
vorum í. Einhver ósýni-
leg hætta virtist reka
hann áfram í skotmál
fyrir Wöndu. Þá heyrðist
bresta í trjágrein inni í
skógarþj^kkninu. Hjört-
urinn tók viðbragð og
hljóp eins og örskot til
baka ofan við lautardrag
ið og inn í skóginn.
Við vorum ekki búnir
að jafna okkur eftir þessi
seinni vonbrigði á veið-
unum, þegar Dick greip
utan um handlegginn á
mér. Hann starði beint
fram. Þegar ég leit þang
að, sá ég gegn um gisið
laufið í skógarjaðrinum,
mann, sem horfði niður
yfir dalinn. Krúnurakað-
ur maður í svörtum
kyrtli, með sverð við
hlið.
Fljótir eins og snákar
skriðum við í felur á bak
við þyrnirunna. Við sáum
ennþá til mannsins gegn
um laufið. Hann gekk
upp á allháan hól og lík
legt var, að hann sæi það
an til herbúða okkar.
Dick greip andann á
lofti og ég var gripinn
slíkum æsingi, að ég gat
varla haft stjórn á mér.
Út úr skóginum við laut-
ina kom Sammi veiði-
maður, skríðandi á mag-
anum með hnífinn milli
tannanna. Hann þumlung
aðist áfram upp hólinn og
það leyndi sér ekki, hvað
hann ætlaði sér nú að
veiða.
Við þorðum varla að
anda, hvað þá að hreyfa
okkur. Sammi lagði sig í
bráða hættu, því hann
gat hvergi leitað skjóls,
ef kuflungur skyldi heyra
til hans eða snúa sér við.
Maður með sverð myndi
fljótt ráða niðurlögum
manns, sem aðeins hafði
veiðihníf að vopni.
Úr felustað okkar
fylgdumst við með öllu.
Okkur fannst það taka
Samma eilífðartíma að
komast þennan stutta
spöl. Þegar hann átti svo
sem átta fet eftir til varð
arins tók Sammi að búa
sig undir stökkið. Hljóð-
laust reis hann á fætur
með hnífinn á lofti og
hljóp fram. Sterkur hand
leggur greip utan um
hálsinn á verðinum, dró
hann niður og kæfði undr
unaróp hans. Hnífsodd-
urinn var miðað á háls-
inn á honum.
Á sömu stundu hlupum
við báðir upp á hólinn og
Wanda kom úr hinni átt-
inni.
Hún var áhyggjufuli á
svipinn. „Hann er einn
hér,“ sagði hún, „senni-
lega njósnari. En þeir
eru fleiri. Þeir hafa sieg-
ið hring um herbúðir okk
ar, við erum einöngruð
hér og eftir hádegið munu
þeir gera árás. Spurðu
þennan þorpara,“ sagði
hún við Samma, „hann
er áreiðanlega huglaus og
leysir frá skjóðunni.“
Við litum á svartkufl-
unginn, sem auðsjáan-
lega var að deyja úr
hræðslu og hafði aldrei
augun af hnífsoddi veiði-
mannsins. Hann svaraði
undandráttarlaust öllum
spurningum og af frá-
sögn hans var ljóst, að
Wanda hafði getið sér
rétt til um vígstöðuna.
Framhald næst.
t