Morgunblaðið - 14.11.1963, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 14. nóv. 1983
BRJÁLAÐA HÚSIÐ
i, ELIZABETH FERRARS
Hún leit ekki á hann, heldur
upp eftir stígnum.
— Farðu burt, sagði hún, — ég
vil ekkert við þig tala.
— Hann er sloppinn, veiztu,
og þú getur ekkert við því gert.
Hún greip blauta vasaklútinn
báðum höndum og tók að rífa
hann sundur.
— Og, ef út í það er farið,
sagði Toby, — þá hefði þetta orð
ið allt of dýrt. Þrjátíu pund fyr
ir stúlku, sem getur ekki borg
að mjólkurreikninginn sinn, er
of mikið.
Henni varð hverft við og sneri
sér að honum.
— Ferð til Frakklands, sagði
Toby, — sem áætluð er á tuttugu
pund, auk fata, segjum þrjátíu
pund. Þrjátíu pund fyrir ferða-
lag með manni, sem síðar hefur
reynzt ófús. En gerir þetta nú
svo mikið til, Dinah, ef það er
athugað, að þú hefur ekki þrjá-
tíu pundin, þegar til kastanna
kemur.
— Hvað áttu við? Hvað hef-
urðu verið að gera? Hvernig
veiztu að . . .
Toby barði lurknum í mosa-
vaxinn eikarstofn.
— Eg veit, sagði hann, —
að hann Charlie okkar hefur
ekki trú á að borga fyrir ánægj-
una, sem hann veitir, auk þeirr
ar sem hann fær. Hann ætlaði
ekki að að hafa þig með sér,
nema því aðeins þú gætir borg
að undir þig sjálf.
Hún gekk eitt skref nær hon-
um. — Hvað hefur hann verið að
segja þér?
— Harm þurfti ekki að segja
mér neitt teljandi, sagði Toby
— Mér er nær að halda, að jafn
vel nú, viti ég hætinu meira en
hann, Hann barði í tréð. — Ertu
ekki fegin því, Dinah?
Hún lyfti hendi og fingurnir
voru eins og klær.
— Þú . . . þú . . .
— Komdu af grasinu, sagði
Toby. Hann fleygði frá sér lurkn
um og settist á digran tréstúf.
— Þú veizt, sagði hann rólega,
— að þú ert einhver hlálegasta
skepna, sem ég hef lengi rekizt
á.
— Þú þyrðir ekki að tala
svona við mig ef fleiri væru við-
staddir, sagði hún.
— Nú, jæja, ég er nú samt
hér um bil viss um, að ef þú
færir að kæra mig fyrir meið-
yrði, myndi ég sleppa vel frá
því.
— Meiðyrði. Eg átti nú ekki
við nein málaferli. En af því að
ég er kona . . . og ein . . .
— O, sei sei, ég skal segja það
allt undir votta, hvenær sem þú
vilt, og mér finnst þú sleppa vel,
að heyra það svona í einrúmi
úti í skógi. Af því, Dina — og nú
var röddin ekki lengur glettin
heldur hörkuleg .— það þurfti
einhverntíma að segja þér að
einhver vissi, hvað þú hefur ver
ið að hafast að. Það er ekki gott
fyrir neinn að sleppa frá því,
sem þú varst að reyna að gera
— jafnvel þótt svo vildi til, að
óvænt morð setti það út um þúf
ur, svo að ekki varð neitt úr
neinu.
Hún hörfaði til baka og horfði
á hann augum, sem voru eins
og svartir, kaldir steinar.
Hann sagði rólega: — Þú sagð
ist vera vinkona hennar Lou?
— Það var ég líka.
— Er fjárkúgun eitt af for-
réttindum vináttu?
Hann varð að bregða hendi
snöggt upp, til þess að verjast
högginu, sém hún beindi að hon
um.
— Róleg, róleg, sagði hann. —
Langar þig til að Charlie fái að
vita það? Mér yrði nú ekki mik-
ið fyrir bví að segja honum frá
þvL
Stúlkan sneri snöggt undan og
hallaði sér upp að tré.
Toby sagði: — Það er hræði-
legt að beita ímyndunarafli sínu
á . . . þetta ástand, sem Lou hlýt
ur að hafa verið í, síðustu dag-
ana, sem hún lifði. Ef dauðinn
hefði ekki komið svona and-
styggilega . . . æ, ég veit ekki
. . . en svona var það nú . . . hún
hafði víst verið að vona, í
heimsku sinni og alveg að ástæðu
lausu, eins og fólki hættir til, að
forlögin mundi gefa henni
Roger, og svo reynir Eva að
höfða til hollustu hennar og víkja
henni til hliðar og segir henni,
að þau Roger séu að sættast. Svo
hefur Lou veslingurinn þurft ein
hvern til að tala við, þurft ein
hverja hjálp í þessari eyðimörk,
sem lífið hennar var orðið, og
þá sneri hún sér til sinnar elsku
vinu, Drunu. Sagði henni alla
söguna. Og elsku vinan sagði . . .
Druna barði hnefunum í tréð.
— Eg meinti ekkert með því!
Eg var að gera að gamni mínu!
Lou var heimskingi að taka
mark á því . . .
—Elsku vinan sagði: — Vin-
ir þínir, Clarehjónin, eru í þann
veginn að gera nokkuð, sem árið
andi er, að fari leynt, og þau
eru rík. Það stendur svo á, að
ég þarf á þrjátíu pundum að
halda. Náðu í þessi þrjátiu pund
fyrir mig, og þá skal leyndar-
málið þitt halda áfram að vera
leyndarmál. Var það ekki svona,
sem þú fórst að því, Druna?
Hún hafði krosslagt armana á
tréð og gróf höfuðið í þá.
(II) Lögreglan rannsakar
athafnir Wards.
Hinn 25. marz tóku rannsókn
ardeild lögreglunnar (CID) að
berast nafnlaus bréf, þar sem
sagði, að Stephen Ward lifði á ó-
lifnaði stúlknanna, og gefið var
í skyn að hann væri undir
vernd kunningja í háum stöðum.
27. marz spurði innanríkisráð-
herrann yfirmann lögreglunnar,
hvort hún teldi Ward sér við-
komandi, og 1. apríl 1963 ákvað
yfirmaðurinn, að athafnir Wards
skyldu rannsakaðar. Hinn 4.
apríl hóf lögreglan að taka
skýrslur. Þær voru teknar af
mörgum stúlknanna og af öðr
um aðilum, sem taldir voru lík
legir að verða að gagni um upp-
lýsingar. Fyrst og fremst tóku
þeir skýrslu af Christine Keeler,
4. og 5. apríl 1963, sem hún und-
irritaði. Þær snerust aðallega um
hegðan Wards en í skýrslunni
tók hún líka fram, að' hún hefði
átt líkamleg mök við Profumo.
Hún kvað hann hafa farið með
sig heim til hans, meðan kona
hans var fjarverandi og hún
lýsti húsinu svo nákvæmlega, að
ætla mátti, að þetta væri ekki
uppspuni. Orðrétt sagði hún
þetta:
„Þegar ég fór heim til Jack
Profumo, fórum við út af
Ytri Hringnum í hús, vinstra
megin við lítinn stíg. Eg gekk
upp nokkrar tröppur og inn
í ferhymda forstofu, þar sem
eru tvör stór dýralíkön til
skrauts. Eg held það hafi
verið hundar. Borðstofan var
til hægri, en stiginn beint
fyrir, til hægri. Hann beygir
— Þú skilur, sagði Toby, — að
það var setning í þessu bréfi,
sem Lou var byrjuð á til Evu,
þessu bréfi, sem aldrei var lok
ið. Hún skrifaði, að hún ætlaði
sjálf að borga fyrir trúnaðar-
brot sitt, en ekki fá peninga hjá
Evu, „eins og ætlunin var“. Eg
skildi það þannig, að það hefði
verið ætlun einhvers annars en
hennar sjálfrar. Það var þín ætl-
un.
Druna sneri sér snöggt að hon
um.
— Hún var bjáni! öskraði hún.
hræðilegur bjáni. Eg gat orðið
svo bálvond við hana. Eg var
orðin svo leið á henni, að ég
hefði getað myrt hana sjálf! Hún
vissi ekkert í sinn haus. Og hún
var alltaf svo auðmjúk og göf
uglynd og fyrirgaf öllum allt,
sem henni var gert. Athugaðu
bara Clare, sem níddist á henni
allan tímann, og notaði hana að-
eins til þess, að honum gæti fund
izt hann sjálfur góður og vin-
gjarnlegur og nærgætinn. Vissi
hún af því? Nei, henni fannst
þetta svo dásamlegt, að hann
skyldi yfirleitt taka eftir henni.
En ég meinti ekkert með . . . ég
gerði það ekki!
— Þú meintir þessi þrjátíu
pund, og þau hefurðu fengið.
Fimmtán fyrir vasana, sem Lou
var svo forsjál að selja þrátt fyr
ir aðvaranir þínar — enda þótt
hún vildi ekki hitta þig, eftir að
hún seldi þá — og fimmtán frá
mér. Eg efast ekki um, að þau
hefðu orðið endurgreidd, ein-
hvernveginn . . . einhverntíma.
til vinstri og á veggnum er
mynd af öllu, sem Valerie er
hrifinn af og hefur óbeit á,
allt frá dúfum til skartgripa.
Beint fyrir stigagatinu er
skrifstofa Jacks og þar er vín
skápur inni. Eg tók eftir ein
kennilegum talsíma og hann
sagði, að þetta væri „scram-
bler“. Næstu dyr eru að hjóna
herberginu ásamt baðher-
bergi. Mig minnir, að það
væri fjöldi af speglum í bað-
herberginu. í miðri borðstof-
unni er borð“.
30
Ennfremur sagði hún:
„Eg hitti Jack (Profumo)
síðast í desember 1961. Steph-
en Ward bað mig um að fá
upplýsingar hjá Jack um að
Bandaríkjamenn afhentu
Þjóðverjum sprengjuna. Eg
fékk ekki þessar upplýsingar,
af því mér fannst það hlægi-
legt og hefði getað verið sagt
í gamni“.
(AV. Það mætti spyrja,
hversvegna þessi framburður
var ekki tilkynntur neinum
ráðherra. Eg kem að því síð-
• ar).
Lögreglan tók nokkrar fleiri
skýrslur af henni, sem sé 6. og
26. apríl og 6. og 24. maí 1963.
Og 25. apríl tóku þeir skýrslu
af Marilyn Rice-Davies. Og marg
ax fleiri skýrslur voru teknar.
En þá kom dauðinn í veginn. Svo
að þetta verður víst aldrei annað
eða meira en ein vika í Margate,
Druna, sagði Toby ög stóð upp.
Hún sagði, hálfhvíslandi: —
Eg vona, að röðin komi næst að
þér.
— Með hvað?
— Eg vona, að eitrið verði
seinvirkt.
— Þakka þér fyrir, sagði
hann. — Eins og ég hef þegar
sagt, ertu allra bezta stúlka,
Druna. Vertu nú sæl, og ég vona
að við eigum ekki eftir að sjást
aftur.
Þegar hann leit til hennar aft
ur, frá beygjunni á stígnum, stóð
hún eins og þegar hann sá hana
fyrst, upprétt og beinstíf og
handleggirnir eins og stirðnað
ir niður með síðunum.
Belling Lodge var hvítt, ein-
stakt hús innan limgirðingar.
Grasflötin, sem var laus við ill-
gresL var næstum eins og með
silkiáferð, og þarna voru alls-
(III) Ward reynir að afstýra
ákæru.
Stephen Ward fékk vitneskju
um þessar rannsóknir lögregl-
unnar og tók að verða órólegur
út af þeim. Þá greip hann til
furðulegra ráða. Hinn 7. maí
1963 hringdi hann til einkaritara
forsætisráðherrans, og bað um
viðtal. Það var ákveðið þá um
kvöldið og séð var fyrir því, að
embættismaður úr öryggisþjón-
ustunni væri viðstaddur.
Viðtalið var skrifað niður.
Einkaritara forsætisráðherrans
virtist þá (eins og skýrslan ber
með sér), að aðaltilgangurinn
með þessari heimsókn Wards
hafi verið að láta stöðva lög-
reglurannsóknina og kúga ríkis
stjórnina með því að hóta, að
yrði ekki rannsóknin stöðvuð,
myndi hann opinbera hið óleyfi
lega samband Profumos við
Christine Keeler. Hér er nokk
ur úrdráttur úr skýrslunni um
viðtalið: Stephen Ward sagði: —
„Þið skiljið, að staðreyndirnar,
eins og þær komu fram í þing-
inu, voru strangt tekið ekki þann
ig. Eg er hræddur um, að það
sé hægt að setja málið öðruvísi
fram . . . Eg hef fórnað tals-
verðu fyrir Profumo . . . Eg er
hræddur um, að ég verði að
segja ykkur sannleikann um
það, sem raunverulega gerðist.
Nú, en það vitið þið nú líklega,
hvort sem er. Hann skrifaði ung
frú Keeler mörg bréf. Samband
þeirra var miklu nánara en . . .
Eg veit ekki, hvort ykkur er
annt um þetta, og hvort þið get
ið nokkuð gert. Eg veit sjálfur,
að það er mikið stórhættulegt
sprengiefni í þvL sem ég hef
sagt ykkur“.
staðar rósir, en hér um bil engin
önnur blóm. Flestir gluggarnir
á húsinu voru opnir, og stofurn-
ar í því voru með köntuðum hús
gögnum.
Vanner var úti á veginum. j
— Hérna er ég, sagði hann.
Toby reyndi að taka þessu
með gamansemi. „Hér er ég“,
sagði Samúel líka forðum. Vann
er . . . svei mér ef ég hef nokkra
hugmynd um, hvað er í þann veg
inn að gerast.
— Þú sagðir mér í símanum
• • •
— Já, að það væri áríðandi.
Eg er að vona, að mér verði sagt
eitthvað mikilvægt, en svo get-
ur líka eins vel farið svo, að ég
verði bara fræddur um synd-
ina, og uppruna hennar.
— Til hvers viltu fá mig hing
að? Réttarhaldið verður seinni
partinn í dag. Eg veit, hvaða úr
skurð við fáum. Þín indæla vin-
kona, frú Clare má fara að vara
sig.
Næst tók Ward að skrifa bréf,
og vonaði augsýnilega enn, að
hann gæti afstýrt ákæru. Hinn
19. maí skrifaði hann innanrík
isráðherranum eftirfarandi
bréf):
„Mér hefur borizt til eyrna
að lögreglan í Marylebone er
að yfirheyra kunningja mína
og sjúklinga, hvern eftir ann
an, og hversu vægilega sem
það kann að vera gert, er það
stórskaðlegt fyrir mig, bæði
atvinnulega og í samkvæmis
lífinu. Þessar yfirheyrslur
hafa verið í gangi dag eftir
dag, vikum saman.
Skipun um þetta hlýtur að
hafa komið frá innanríkis-
ráðuneytinu.
Síðustu vikurnar hef ég gert
það sem ég hef getað, til þess
að hlífa Profumo við afleið-
ingum af óvarkárni hans, sem
ég gerði öryggisþjónustunni
aðvart um á sínum tíma. Þeg
ar hann gef yfirlýsingu sína
í þinginu, staðfesti ég hana.
enda þótt ég vissi, að hún
væri 'ósönn.
Það kann að vera, að til-
raunir mínar til að leyna þátt
töku hans og skila honum aft
ur bréfinu, sem ungfrú Keel
er hafði selt Sunday Pictori-
al, gætu látið það líta svo út
sem ég hefði einhverju að
leyna sjálfur. Það hef ég ekki.
Ásakanirnar, sem virðast
vera tilefni þessarar rannsókn
ar og sem ég veit um aðein* *
vegna spurninganna, sem hafa
verið endurteknar fyrir mig,
eru illkvittnislegar og algjör
lega ósannar. Það er upp-
finning blaðanna, að ungfrú
Keeler hafi þekkt fjölda hátt
settra manna.
Skýrsla Dennings um Profumo-máliö
m.