Morgunblaðið - 23.05.1964, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐiO
Lauffardagur 23 maí 1964
*
OSafur Ragnars:
Berlinarbréf
SPERRUR, múrap qo gaddavír
eru orðin symbol eins stjórn-
málakerfis. Sá sem vill losna
ÚX paradísinni, verður miskun-
arlaust skorinn í sundur með
vélbyssum.
feað hlýtur að standa mjög
iíia á fyrix- slíku kerfi, sem full
yrðir yfirburði sína frammi
íyrir alheim, en verður að
byggja hindarnir og reisa varð-
turna við landamæri sín, til þess
að hindra eígin borgara í að
yfirge^fa sitt eigið land. Er sá
íiótti glæpur? Fólk sem vill yfir
gefa land, þar sem stjórnin,
sem ekki einu sinni er kosin af
því sjálfu, heldur er komið inn
af utanaðkomandi áhrifum, er
ekki þess meignug að búa þeim
viðutíandi skilyrði og lífsaf-
komu. I mannréttindayfirlýs-
ingunni stendur: ,.Hver maður
hpfur rétt á að fara frjáls ferða
sinna, og er frjáist um val bú-
setustaðar innan ríkisins, sér-
hver maður hefur rétt til að
yfirgefa hvaða land sem er, að
sinu eigin meðtöldu, svo og að
koma aftur í sitþ eigið land.“
Svo eru þau orð, svo sjálfsögð
og eðlileg, að okkur frjálsum
mönnum þykir kannske ekki
mikið til þeirra koma ,þar sem
við eigum því láni að fagna að
búa í írjálsu landi.
En því miður er ekki þannig
farið með okkur öll, milljónúm
manna er haldið undir járnhæl
kommúnista, sem kenna si<g við
jafhrétti og heimsfrið, þannig
er það í Austur-Þýzkalandi.
Austur-feýzkaland, hið skil-
getna afkvæmi Ulbriehts-klík-
unnar og Kreml, og þeir kalla
„D:D.R.“, þ.e. Deutsche Demo-
kratische Republik, (ætti betur
við Deutsche Diktatorische Repu
blik) er plat-lýðveldi, sem komið
ex upp eftir alls ólöglegum leið-
um.
Á fundi sem haldinn var í
London 12. september 1944, þeg-
ar auðséð var fyrir endan á
seinni heimstyrjöldinni, var á-
kveðið að Þýzkalandi yrði skipt
í fjögur svæði. eitt fyrir hvern
sigurvegara og sérsvæðið Berlin.
(Frakkland kemur eklrí inn í
þetta fyrr en á Jalta-ráðstefn-
unni).
Um Berlín, þ.e. borgin heil otg
óskipt, er skýrt tekið fram að
hún tilheyri ekki rússneska svæð
inu, þótt hún sé staðsett á her-
setusvæði Rússa, heldur skuli
hún vera sér svæðli sem sigur-
vegararnir skipti síðan með sér.
I fyrstu er skipting Berlínar
þannig, að dregnar eru aðeins
hugsaðar línur, eins og er í dag
niilli svæða Vesturveldanna, og
Skuli skiptingin vara meðan ver-
ið sé að koma ástandinu í eðli-
logt horf, ag skuli vera frjáls að-
gangur milli hinna sérstöku
hluta hennar. En strax fóru Rúss
ar að koma upp bæjarráði eftir
eigin höfði, þar sem helmingur
þess samanstóð af kommúnistum,
9 af 18. Siðan gefa þeir út lög,
þar sem fjórir stjórnmálaflokkar
eru leyfðir, en þeir voru: Komm
únistaflokkurinn (K.P.D., Sósíal-
demokratar (S.P.D.), Kristilegir
demokratar (C.D.U.) og Frjáís-
lyndir demókratar (F.D.P.).t
Ekki fékk komrrnánistaflokkur-
inn mikinn hljómgrunn hjá íbú-
unum ,svo Rússar stinga uppá að
S.P.D. (stærsti stjórnmálaflokk-
ur Berlínar) slái sér saman við
K.P.D. Þessu var harðneitað, en
þá var slofnaður S.E.D. flokkur-
inn, en í þeirn flokk hafa Rússar
öll tögl og haldir, þótt rússalepp
urinn Ulbricht oig hans hyski
standi skrifaðir fyrir honum.
Síðán kommúnistar yfirtóku
þannig Austur-feýzkaland og A-
Berlín, hefur ríkt þar hið ramm-
asta. flokkseíni æði og afturhald,
serK< haía cwðið ag styðja sig við
rússneskar byssur, svo að sli'kt
þekkist ekki i Evrópu nú á tim-
um. Til að koma í gegn áform-
um sínum, hefur öllum helztu
rr.annréttindum verið svipt af
fólkinu. Skólar og aðrar uppeldis
stofnanir eru í höndum flokksins,
háskólarnir taka við nemendum
samkvæmt ábendingu frá flokkn
um, lærifeðurnir eru einnig sam
kvæmt ábendingu flokksins, og
svo mætti lengi telja.
I öllum háskólum hins frjálsa
heims geta prófessorarnir rætt
um hin ýmsu pólitis'ku vanda-
n:ál á breiðum grundvelli. Kol-
legar þeirra bak við Járntjaldið
fa þetta aftur á móti skammtað
uppúr kokkabókum Pankow-
stjórnarinnar, og verður mikið
fjaðrafok ef þeir bregða út af
þeirri línu, eins og reyndin varð
með próf. Havemann, þegar hann
var að skilgreina frelsi fyrir nem
endum sínum fyrir skömmu, við
Humbolt-háskólann í A-Berlin.
Fyrirlestur hans kom við kaun
in á flokknum og daginn eftir
var próf. Havemann horfinn úr
pontunni. Fróðlegt verður að
vita hvað verður um prófessor-
inn, fyrst verður reynt að fá
hann til að viðurkenna „mistök“
sín, þeir verða að fara vel að
honum, því hann var hátt skrif-
aður hjá flokknum og nemend-
um, auk þess í háu áliti hjá Þjóð
verjum yfirleitt sem fræðimaður
Prófessorinn hefur enn ekki horf
ið frá skoðunum sínum, og gerir
sennilega aldrei sjálfvi'ljugur.
Þá verður kannske reynt að fá
hann til að fara til V-Þýzkalands,
og þegar hann er kominn þang-
að, þá að stimpla. hann sem
glæpamann, landráðamann eða
svikara við friðinn og sósíalism-
an. Hann fer sennilega heldur
ekki yfir til V-Þýzkalands, af
fyrrgreindum ástæðum.
Það sem mér dettur helzt í hug
að verði um prófessor Havemann
í framtíðinni, er að hann finnst
einhversstaðar í litlú þorpi, kom
ir.n á eftirlaun, svona í hálf-
gerðu stofufangelsi ,en í algert
fangelsi þora þéir aldrei að setja
hann vegna vinsælda hans hjá
íilþýðu manna.
Þannig hefur farið fyrir mörg-
um menntuðum mönnum, sem
ekki hafa viljað fylgja línu
flokksins. Þetta leiðir auðvitað
tii þess, að stjórnina vantar allt
af meir og meir menn, sem eru
færir um að stjórna bæði skól-
ura og alls konar fyrirtækjum.
Þetta kemur hvað harðast niður
a iðnaði og landbúnaði. Þar sitja
í hásæti mýgrútur af hinum svo-
kölluðu ,,fúnksjónarum“, en það
eru menn sem þekkja ekki haus
né hala á því sem þeir eiga að
gera, en eru tryggir flokknum og
línunni.
Nú er Ulbricht farinn að sjá að
kannske sé betra að hafa þetta
eins og þar sem frjálst framtak
nýtur sín, oig láta þá sem færastir
eru njóta sín,_en hina víkja úr
vegi. ('Survival of the fittest).
Hann er farinn að gera tilraunir
með þetta í þrem fyrirtækjum,
enda nauðbeygður til, því all
ströng vöruskömmtun ríkir enn
sem fyrr. Að vísu setur hann
þessum mönnum þrenn skilýrði;
að vera gáfaðir, heiðarlegir og
— tryggir flokknum — en þess-
um þrem kostum er illmögulegt
fyrir menn að vera klæddir, að
mínu viti geta menn aðeins náð
tveim þeirra.
Það verður erfitt fyrir Ulbric'ht
stjórnina að stjórna A-Þýzka-
landi á komandi árum, og eilga
þeir eftir að leysa óteljandi verk
efni, sem verða þeim ofviða,
vegna þess að hið svokallaða
,,D.D.R.“ á ekki til neina ríkiseig
inleika. Fyrst er hægt að stjórna
ríki og fá það viðurkennt þegar
stjórnarvöid eru mynduð innan
ríkisins. Ennþá hefur Ulbricht
engin völd innan sovétska her-
námssvæðisins, enn eru öll völd
í höndum Rússa. Ef herlið Rússa
hyrfi úr A-Þýzkalandi myndi
þetta strax koma í ljós. 17. júní
1953, þegar verkamen ngerðu
uppreisn gegn óstjórn kommún-
ista, og fóru fram á jafn sjálf-
sagðan hlut oig sjálfsákvörðunar-
rétt, hékk Ulbricht uppréttur, en
aðeins fyrir tilstuðlan rússneska
skriðdreka og vélbyssna, án þeirr
at' íhlutunar þá, hefði Ulbricht
og hans áhangendur horfið á
nokkrum klukkustundum án mik
illa átaka. Kommúnisminn í A-
Þýzkalandi er búinn að bíða ósig
ur hvað eftir annað, draumurinn
um alsherjar-rautt-Þýzkaland
„óskaland alþýðunnar" nær ekki
fram, þeir eru búnir að gefa þá
hugmynd upp á bátinn a.m.k. í
bili að ná undir sig V-Berlín, all
ir vita hvernig þeir hafa látið
út af henni, bæði þegar þeir ætl-
uðu að svelta íbúana til hlýðni,
en Vesturveldin björguðu þeim
með myndun loftbrúarinnar, og
hótanir Krúséffs viðví-kjandi
sér-samninigum við Ulbricht-
stjórnina.
Nú reyna þeir að halda A-
Þýzikalandi, en það tekst þeim
ekki heldur. Hvag heldur fólk
um ríki, þar sem 1/4 hluti íbú-
anna eru þegar flúnir? Það gerðu
fjórar milljónir A-Þjóðverja,
sú tala samsvarar rúmlega tutt-
ugu og tvöfalldri í'búatölu Ís-
iends. Athyglisvert er einnig.
hve margir af þeirn mönnum,
sem ætlað var í upphafi að halda
íólkinu inni, hafa flúið. Síðan
múrinn var hlaðinn ,eru um
2000 vopnaðir verðir flúnir yfir
hann og allt í allt 22000, — tutt-
ugu og tvö þúsund — manns, sem
áttu að gæta landamæra ,,D.D.R“
frá því kommúnistar, sölsuðu
undir sig völdin, fyrir fjórtán ár
um. Þessi háa tala liðhlaupa er
algert heimsmet á friðartímum.
Til þess að stöðva. þennan
„ieka eigin manna“ vestur yfir,
reyna kommúnistar með öilum
ráðum ag hræða hina ungu menn
sem gæta landamæranna, en vit
ao er að margir gefa sig til þessa
starfa, beinlinis til að flýja.
Stundum mistekst þessum mönn
um fióttinn, og er náð lifandi..
Þá eru þeir .dregnir' fyrir „rétt“
og dæmdir all hart, og hika „dóm
ararnir" ekki við að ná í fölsk
sönnunargögn til að geta dæmt
til dauða .hinum til viðvörunar,
eins og eftii-farandi saga leiðir í
ljós,
Landamæravörður reyndi fyr-
ir nokkru síðan að flýja yfir til
V-Þýzkalands, við Spáthbrúcken
in Britz, og var inni í miðju ein-
skismannslandi, þegar „íélagarn-
ir“ austanmegin urðu hans varir
og skutu að honum. Eins oig af
eðlisávísun fleygir maðurinn sér
niður og mundar vélbyssu sina
sér til varnar, en hleypir ekki af,
enda mótspýrna þýðingarlaus,
gefst upp, og stefnir aftur austur
yfir. Urðu margir V-þýzkir landa
ntæraverðir, svo og borgarar
vitni að þessu atviki. „Réttvísi"
Ulbrichts fannst þetta tilvalið í
lei'khúnréttarhöld, og til að gera
viðvörunina enn hroðalegri,
ákváðu þeir að bæta á „sönnun-
argögnin" frá eiigin brjósti. Dag-
inn eftir, sjá vestur-þýzkir tvo
A-þýzka offisera koma á staðinn,
þar sem maðurinn sneri við dagr
inn áður, og fara að róta í snjón-
um. Vestanmenn vissu strax
hvað klukkan sló, og kalla til
þeirra: „Þið þurfig ekki að leita
þarna maðurinn skaut ekki einu
skoti í gær, og þið finnið eng-
in skothylki". Þá rétti annar offi
serana sig upp ,heldur út hend-
inni, > opnar lófan, en í honum
liggja þrjú skothylki. Án þess að
blikna kallar hann til baka: „Við
böfum þegar fundið þrjú. Það
hggja fleiri hér, en þetta næigir
okkur til að byrja með.“
Síðan hurfu þeir aftur austur
yfir, með sín „sönnunargögn" og
þarf ekki að segja frá endalokum
fórnarlambsins. Vestur-þýz'k
vitni voru að sjálfsögðu ekki
kölluð fyrir rétt, enda búið að
akveða ,,dóminn“ áður en réttur
var settur.
Þetta er aðeins ein sOrgleg
saga af mögurn, en hún talar ljós
lega máli sínu.
Fangelsin í Austur-Þýzkalandi
eru yfirfull af pólitískum föng-
um, og er það sérstaklega sláandi
hve mikið er af ungu fóliki, og
er ákæran yfirleitt hin sama;
flótti eða flóttahjálp. Oft liða
mánuðir eða jafnvel ár áður en
réttarhöld hefjast.
All mi'kill áróður gegn hinum
frjálsa heimi kemur frá málpjp-
um kommúnista. Orð eins og
hefndarsinnar, nýnasistar, hern-
aðarsinnar, heimsveldissinnar og
Hitlersgeneralar, má lesa o.g
heyra daglega í blöðum og út-
varpi kommúnista, og er þar sér
staklega átt við Vestur-Þjóð-
verja. Þannig málandi skrattann
á veigginn, yfir vígbúnaði ann-
arra, láist þeim að líta í eigin
barm. Her Vestur-Þjóðverja var
í árslok 1983 um 404 þús. manns,
en íbúar Vestur-Þýzkalands eru
um 53 milljónir. Ef litig er í töi-
ur sem segja til um hve margir
eru í Austur-þýzka hernum, kem
ur í íjós að sá her er um þrisvar
sinnum stærri en sá Vestur-þýzki
miðað við íbúafjölda. Þar að
auki er ógrynni rússneskra her-
sveita um gervallt landið. Þann-
ig er það sem oftar með kommun
ismann, það er ekki nóg að taia
um frið og afvopnun, ef ekki
gætir samræmis í orði og verki.
Nazismi hefur verið all við-
kvæmt orð í Þýzkalandi frá því
að bandamenn stöðvuðu stríðs>-
brjálæði Hitlers. Ég efast ekki
um að enn finnast menn í Þýzka-
landi, sem bendlaðir voru við
hryðjuverk nazista. Maður les
dagleiga um menn sem stanc.a
fyrir rétti og eru dæmdir, enda
gerir Vestur-þýzka stjórnin mik-
ið til að hreinsa sig og vinna áiit
útávið. ■ í Austur-Þýzkalandi ,er
eflaust hreinsað til líka, en þeir
þreytast aldrei á að taka fyrir
háttsetta menn á Vesturlöndum,
meira að segja er Dr. Werner
von Braun stríðsglæpamaður og
eftir því sem þeir segja fékk
hann sinn doktorstitil út á fylgi
sitt við Hitler, en ekki vegna
kunnátlu.
Þetta er ákaflega barnaleigur
áróður, og má oft lesa greinar
í Þjóðviljanum, beint þýddar upp
úr áróðursvélum Ulbrichts-Opp-
atatsins. Ekki vil ég leggja dóm
á hve mikið má setja Ulbrieht-
stjórnina í samband við nazisma.
Ætla ég þó, að einhver vínátta
hafi verið þar á mil'li, ef marka
má grein sem Ulbrigcht skrifaði
í blaðið „Die Welt“ sem kom út
í Stokkhólmi 9. febrúar 1940.
Greinin hét „Hilferding und der
Sinn des Kriges.“ Þar lýsir-Ui-
bric'ht Bretum sem friðspillandi
höfuðóvinum, og um leið„sympati
serar“ hann með Hitlers-ÞýZka-
landi cig kallar þá friðelskandi.
Ekki vil ég heldur segja að Ul-
bricht sé neinn lítill Hitler, en
ekki hefur þann hikað við hing-
að til að bregða fyrir sig stór-
lygum, ef það hefur verið flokkn
um hagstæðara (eins og Hitler)
eða sagði hann ekki orðrétt einu
sinni á alþjóðlegum blaðamanna
fundi: *Byggingaverkamenn í
Austur-Berlin hafa nóg að gera
við að byggja hús, í það fara allir
þeirra kraftar. Enginn hefur í
huga að byggja múr.“
Átta vikum siðar var múrinn
illræmdi kominn upp, og smiðs-
höggið rekið á að hneppa 17 miilj
ónir Þjóðverja í risa-famgabúðir.
Svo má nú finna ýmislegt sam
eiginlegt með kommúnistum í
Austur-Þýzkalandi og nazistum.
Til að finna samstæðu við „Hitl-
er-Jugend“, sem allir vita hvað
var, nægir að fara austur vfir
minnismerki hins kommúnis-
tiska ráðaleysis, smánarmúrinn.
Þar eru þeir búnir að koma upp
félagsskap, sem nefnist „Freia
deutsche Jugend“, og er munur-
inn á honum og Hitlers æskunni
emginn.
Að lokum er rétt að minnast á
mann einn, sem er hátt skrifaður
hjá stjórn Ulbrichts. Heitir sá
Erich Millke. Hann varð að flýja
frá Þýzkalandi, vegna launmorðs
á tveim lögregluþjónum, þeim
Anlauf og Lenk, 8- ágúst 1931,
(fyrir Hitlerstímabilið). Hann
flúði til Rússlands, þar sem hann
var skólaður upp, slóð hans ligg-
ur til Spánar 1936, þar sem hann
var meðlimur í hinum svoköll-
uðu „hnakkaskotsveitum.“ Eitt-
hvað var hann í Frak'klandi 1940.
er. varð að flýja aftur til Rúss-
lands, þar sem hann var þjálfað-
ur> fyrir sitt næsta stóra h'lutverk
Framhald á bls. 25
Þetta er austur-þýzk fjölskylda, sem hætti lífi sínu til þess aff komast vestur fyrir járntjaldiff.