Morgunblaðið - 04.06.1964, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 4. júní 1964
f JOSEPHINE EDGAR:
eins falleg og Rósa, svaraði hún
með stolti. — En Rósa lætur ekki
snúa á sig.
— Þessar sýningar hér eru
gagnlegar tvennskonar stúlkum,
sagði Deward og leit vingjarn-
lega á mig. — Þær, sem vilja
komast í leiklistina og geta haft
gott af þeirri æfingu, sem þær
fá hér. Og svo hinar, sem vilja
kynnast ríkum mönnum.
— Rósa er í síðarnefnda
flokknum, sagði Fía einbeittlega.
— Tilgangurinn er hjónaband.
Ég skal vera <alveg hreinskilin,
Geo. Hún er systir mín og ég
óska henni þess allra bezta. Ég
get ekki komið henni í sam-
kvæmislífið með fína fólkinu.
En héðan — ef heppnin er með
— kynni að geta tekizt að koma
henni þar inn um bakdyrnar.
Hann brosti að hreinskilni
hennar, en augun, sem litu á
mig, voru efablandin og áhyggjú
full. Hann virtist vera að hugsa
málið og snöggvast greip mig
kvíði fyrir því, að hann ætlaði
að vísa mér frá, en þá sagði
hann: — Geturðu sungið, góða
mín?
Það var flygill þarna í skrif-
stofunni og hann kallaði á píanó
leikara til að leika undir hjá
mér. Ég söng eitthvert dægur-
lag. Ég hef sterka og hljóm-
mikla rödd, ekkert svo sem sér-
staka en hann virtist ánægður.
Hann bað mig ganga og tala og
sýna sér fæturna á mér, svo að
ég lyfti pilsinu upp að hnjám
og ég var í fallegum, svörtum
silkisokkum. Ég var ekki vitund
feimin. Hann var ekki þannig
maður. Mér varð ljóst, að stúlk-
ur í þessum sýningum þurftu
að hafa fallega fætur, og þess-
vegna átti hann fullan rétt á að
fá að sjá þá.
Loksins sagði hann: — Jæja,
þetta er allt í lagi. Ein af stúlk-
unum mínum ætlar að fara að
gifta sig í lok næstu viku, og þú
getur komið í hennar stað. En
komdu hingað til æfinga á mánu
daginn eftir viku.
Hann rétti út höndina og
kvaddi mig. — Það gleður mig
að fá þig, góða mín. Ef þú átt
í einhverjum vandræðum, þá
komdu til mín og mér er alvara
með það. Skemmtu þér vel, en
drekktu ekki. Hver sem kemur í
lekihúsið undir áhrifum, er taf-
arlaust rekin. Taktu við gjöfum
hjá bakdyranáungunum, ef þú
vilt, en aldrei við peningum og
ef þeir fara að verða þreytandi,
þá komdu til mín. Komdu yíir-
leitt alltaf til mín, ef eitthvað
bjátar á, og geti ég hjálpað þér,
skal ég gera það.
Hann sneri sér að Fíu og
kyssti hana á báðar kinnar: —
Vertu sæl, frú Dan. Ég vona, að
þú hafir farið rétt að. Eins og
h/ún lítur út, veúða bráðlega
allir ríkisbubbarnir í London á
hælunum á henni.
Þegar við gengum út í vagn-
inn, bar bakdyravörðurinn hönd
ina upp að húfunni og sagði: —
Sælar, ungfrú Eves, rétt eins og
ég væri þegar orðin þarna heima
maður, og ég varð mjög hreyk-
in.
Við höfðum verið boðnar að
hitta Woodbourne lávarð og
Hugh Travers, bróðurson hans,
í hádegisverð. Síðar átti Fía að
aka mér til Lundúnabrúarinnar.
Þar ætlaði Minna frænka að
hitta mig og fara með mig aftur
í skólann, þar sem ég átti að
verða eina viku enn. 'Fía , vildi
aldrei láta mig vera eina á ferð
í neinu almenningsfarartæki.
Við vorum kát við hádegis-
verðinn. Við fengum humar,
jarðarber og kampavín og allir
hlógu og skáluðu fyrir velgengni
minni í leikhúsinu. Mitt í öllu
þessu kom þjónn inn og lagði
á borðið hjá mér lítinn pakka,
ásamt rósavendi. Þegar ég opn-
aði hann, sá ég demantsnælu,
sem var eins og rós í lögun. Ég
glápti á hana og þau gláptu
öll á mig.
Hugh Travers roðnaði um allt
föla andlitið og sagði: — Þetta
er bara smágjöf, ungfrú Eves . .
ég á við Rósa . . . ef ég má kalla
þig það. Það er rétt til þess að
minna á byrjunina hjá þér í
Frivolity. Ég á við . . . mig lang-
aði bara að verða fyrsti aðdá-
andinn þinn.
Ég sagði ekkert enn, en horfði
á þennan fallega skartgrip, en
fann bara augnatillit Fíu á mér
og brosandi andlitið á lávarðin-
um. En svo sagði hann: — Vertu
ekki hrædd, Rósa mín, þetta er
bara smáræðis skraut, og ekkert
í samanburði við það, sem bráð-
um verður lagt fyrir þína fallegu
fætur.
Ég veit ekki, hvað kom yfir
mig. Ég var svo ringluð í hug-
anum. Eitth að í sambandi við
Brendan og sjálfa mig, eitthvað
í sambandi við Marjorie og
Flóru, frænku hennar og kven-
réttindin. Flóra frænka hafði
sagt, að kona gæti gefið sjálfa
sig, en hún ætti aldrei að vera
til sölu. Auðvitað voru hugsanir
mínar ekki svona skipulegar. Ég
veit ekki annað en það, að ég
lokaði öskjunni snöggt og rétti
hana aftur að Hugh.
— Því miður sagði ég. — Ég
vil helzt ekki taka við þessu. Ég
skal þiggja blómin, en . . . mér
finnst ég ekki þekkja þig nógu
vel til að taka við hinu.
Það varð ofurlítil þögn. Soffía
breytti ekki svip. Woodbourne
leit á hana og hálfbrosti. Hugh
skipti aftur litum, fölnaði og
roðnaði á víxl og stamaði: — Ég
vona, að ég hafi ekki móðgað
yður, ungfrú Eves. Það hefði
verið fjarri mér. Nei, ekki hefði
mér getað dottið það í hug.
— Alls ekki, svaraði ég án
þess að hugsa mig um, og ég
vorkenndi honum. — Þú mátt
— Hvemig finnst þér nýi varaliturinn minn?
kalla mig Rósu, ef þú vilt. En
mér finnst hitt bara ofmikið
þegar við þekkjumst svona lítið
og ég á ekki einu sinni afmælis-
dag.
Augun f honum ljómuðu og
honum vöknaði næstum um þau,
rétt eins og ég hefði sagt eitt-
hvað dásamlegt og sérstakt. Sem
snöggvast datt mér í hug, að
hann ætlaði að grípa hönd mína
og kyssa hana.
Ég flýtti mér að fara að festa
rósirnar fráman á blússuna
mína. Tilfinningar 'mínar ggan-
vart Hugh Travers voru á reiki.
Það var ekki eins og ég væri
honum neitt andvíg, en ég var
bara ekki nógu hrifin af honum
til þess_ að hafa hann hangandi
í mér. Ég kunni -því illa, að hann
horfði stöðugt framan í mig og
hékk stöðugt í hverju orði, sem
ég sagði. Mér varð hugsað til
andlitsins á Brendan, með reglu
legu drættina og augun, sem
ýmist hlógu eða byrstu sig, og
ég óskaði þess, að hann en ekki
Hugh hefði gefið mér rós.
Rétt áður en við höfðum lok-
ið hádegisverðinum, fór eitthvert
fólk fram hjá okkur á leiðinni
til dyra — roskinn maður og
kona, og með þeim kona með
stórskorið höfðingjaandlit. Þegar
hún nálgaðist borðið, horfði hún
BYLTINGIN í RUSSLANDI 1917
ALAN MOOBEHEAD
sína. Hinn 2. apríl 1917 var Wil-
son forseti að leita samþykkis
til stríðsyfirlýsingar gegn Mið-
veldunum og talaði þá um „þá
dásamlegu og hughreystandi við
burði, sem hafa verið að gerast
síðustu vikurnar í Rússlandi",
og daginn eftir var bráðabirgða-
stjórninni boðið lán, sem nam
326 milljónum dala.
Bandaríkin voru líka fyrst
Bandamanna til að viðurkenna
bráðabirgðastjórnina, en það
var mest að þakka David R.
Francis, sendiherra þeirra í
Petrograd. Hann var auðugur
kaupsýslumaður frá Missouri,
hátt á sjötugs aldri, og hafði
komið þarna ári áður, ásamt
svörtum skósveini sínum, Philip
Jordan, og setzt að við Furhta-
skaya, rétt hjá Taurishöllinn.
Hann var merkileg persóna, sem
féll betur inn í heim O. Henrys
en keisarahirðina (og meira að
segja getur O. Henry hans sem
sælkera). Hann hafði með sér
færanlegan hrákadall með loki,
sem hægt var að opna með fæt-
inum, svo og vindlana sína, Ford
bíl til að nota á sumrin og sleða
til vetrarnotkunar, og þar voru
hestarnir með Bandaríkjafán-
ann í höfuðleðrunum, og að sögn
Norman Armours, sem var ann-
ar sendisveitarritari, þá „fannst
manni maður vera í hringekju",
ef ekið var með honum. í kvöld-
veizlum sendiherrans — sem
voru sjaldan, af því að hann
hafði meira gaman af póker —
var leikið á handsnúinn gramm-
ófón, sem stóð bak við tjald. Yfir
leitt var þetta einkennilegur sviðs
búnaður fyrir sendiherra í Petro
grad, en kann vel að hafa
skemmt keisarahirðinni og fína
fólkinu árið 1916. En nú var
öldin orðin önnur. Francis var
ekkert hræddur við byltinguna
og var að því leyti einstæður í
hópi sendisveitarmanna. Hann
eygði þarna von um að geta
komið upp lýðveldi á ameríska
vísu, og þegar hann var að sækja
um alla hugsanlega hjálp, bráða-
birgðastjórninni til handa, var
hann sannur fulltrúi almenns og
opinbers viðhorfs í Bandaríkjun-
um. Hann var fær um að veita
Rússlandi miklu meiri hjálp en
nokkrir Bandamánna, og það er
ekki hægt að lá honum þótt
hann sæi ekki í marzmánuði
1917, afl og ógnun bolsjevílcanna,
sem voru þá þegar að safna liði
undir hulu þessa almenna upp-
þots. Enginn í Petrograd hafði
enn séð svo langt fram í tím-
ann.
Við upphaf byltingarinnar, 8.
marz var bolsjevíkaflokkurinn í
Petrograd annars flokks samtök,
og ekkert nafn var neitt áber-
andi í forustuliði flokksins. Samt
átti einn maður þar eftir að geta
sér nokkra frægð: Vyacheslav
Skraybin, öðru nafni Molotov,
KALLI KUREKI
>f— ->f •
•*—
Teiknori; FRED HARMAN
SO YCÚLL KILL BOSC6,)
OE.HIMYOU , JUST ■ 4
BECAUSE YOli'RE AFBAIP
OF SOSSlP/ 1 CAN'T
TALk SEMSE T’ VOU»
, — Það er ekki einasta að þú gæt-
ir ekki hitt hattinn þinn ef þú hengd-
ir hann á byssuhlaupið, hvað þá hld-
ur annað — Boggs er líka maður við
aldur og þar að auki fótbrotinn.
Viltu að fólk segi að þú níðist á
manni sem ekki getur borið hönd
fyrir höfuð sér?
— Ja — hm — kannske hef ég
verið dálítið fljótur á mér. En ég er
búinn að senda Litla-Bjór að segja
Boggs að ég ætli á eftir honum með
byssuna.
— Hvers vegna gleymirðu þessu
ekki, lætur þetta bara eiga sig allt
saman?
— Já, en Kalli, ég get það ekki. Þá
myndu allir segja að ég hefði hopað
á hæli. Ég verð að halda þessu til
streitu.
— Svo þú ætlar að drepa Boggs
eða hann þig bara af því þú ert
hræddur við það sem fólk kynni að
segja. Það er ekki viti fyrir þig kom-
andi. Ég ætla að reyna við Boggs.
síðar utanríkismála-kommissar.
Molotov var menntamaður frá
Kazan og mjög vinstri sinnaður.
Hann var uppgjafarsinni og vildi
ljúka ófriðnum sem allra fyrst,
og hann var andvígur öilum sam
skiptum við bráðabirgðastjórn-
ina. Þegar Pravda kom út i
marz (fyrsta blaðið gefins en af
því næsta seldust 100.000 ein-
tök), var Molotov ritstjóri þess,
og hann lét það ekki dragast
að koma hinum róttæku hug-
myndum sínum á prent; einnig
lét hann þær í ljós í Ex-Com og
sovétinu. Það var hin gamla,
Súðavík
FYRIR nokkru tók Kristján
Sveinbjörnsson að sér um-
boðsmennsku fyrir Morgun-
blaðið í Súðavík. — Geta
þeir Súkvíkingar er óska
að fá Morgunblaðið, því
snúið sér til Kristjáns.
Ólafsfjörður
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins í Ólafsfirði er Har-
aldur Þórðarson, kaupmaður
í Verzl. Lín. Aðkomumönn-
um í bænum skal á það bent
að Morgunblaðið er selt í
lausasölu í verzlun hans.
Stykkishólmur
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins í Stykkishólmi er
Víkingur Jóhannsson, Tanga
götu 13. Ferðafólki skal á
það bent að í lausasölu er
blaðið selt í benzínsölunni
við Aðalgötu.