Morgunblaðið - 27.06.1964, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 27. júní 1964
r JOSEPHINE EDGAR
36
FIAl SYSTIR
en ég var svo aum í skapinu að
ég reyndi ekki einu sinni að gera
mér læti.
Brendan hafði alveg gleymt að
ég væri til, þegar hann heyrði
um hættuna, sem Soffía var stödd
í.
Snöggvast höfðum við nálgazt
hvort annað. Snöggvast hafði
gamla hrifningin skinið út úr aug
um hans, og komið fram í snert
ingu hans, en svo diafði hann
heyrt nafn systur minnar nefnt
og samstundis var því öllu lok-
ið.
Jakes beið okkar með vagninn
á Waterloostöðinni og við skild
um lávarðinn eftir í klúbbnum
hans. En í sama vetfangi og
hann var horfinn, sneri Soffía
sér að mér. — Hvað gengur að
þér í dag, fröken Fýla? spurði
hún.
— Eg hitti Brendan á veðhlaup
unum, sagði ég.
Hún svaraði reiðilega: — Jú,
það hefði ég getað ímyndað mér
• . . Eg tók eftir því, að þú
læddist burt frá okkur.
— Hann bað mig að segja þér,
að Dan hefði sloppið út úr fang
elsinu og þú yrðir að fara var-
lega. Hann sagðist ætla að reyna
að ná í Dan og sjá til, hvort
hann gæti nokkuð tjónkað við
hann.
Hún Ieit á mig með ákafa. —
Hvað sagði hann? Hvað sagði
Brendan orðrétt?
— Hann sagði: — Segðu henni
í guðs bænum að fara varlega!
Hún svaraði engu strax, en á
andlitið á henni kom þessi Ijóm
andi sigujsvipur, sem ég hafði
séð fyrr um daginn. Þetta „sigur
vegarabros“. Eins og nokkur
hlutur gæti farið út um þúfur
hjá henni!
ársvip á andlitinu, elskan!
Eg fleygði peninguiium aftur í
kjöltu hennar. — Eg vil ekki sjá
þessa andskotans peninga þ:na!
Hún horfði á mig steinhissa.
Þetta var í fyrsta sinn, sem örlað
hafði á fjandskap okkar í milli.
— Jæja, eins og þú vilt, sagði
hún og tróð peningunum niður í
troðfulla töskuna, en ég gat séð,
að hún var móðguð. En þá minnt
ist ég allra áranna, sem hún
b,ufði varað mig fyrir heiminum
og hvernig hún hafði séð um mig
og ég skammaðist mín fyrir van-
þakklátsemina við hana.
Þegar við komum heim var
klukkan orðin meira en sex, svo
að ég fór beint upp að haía fata
skipti áður en ég færi í leikhús
ið. Hugh ætlaði að taka mig með
sér eftir sýninguna, og ég hafði
hugsað mér, að nú skyldi hann
ekki þurfa að fara með mig beina
leið heim, heldur mætti hann
bjóða mér til kvöldverðar ein-
hversstaðar eins og reglulegri
Frivolitystelpu.
Eg átti kvöldkjól úr rósrauðu
flaueli, sem ég var enn ekki farin
að koma í. Eg fór nú í hann og
silkiskó af sama lit. Eg horfði
á sjálfa mig í speglinum og komst
að þeirri niðurstöðu, að ég hlyti
að vera bæði hrífandi og hættu-
leg.
Brendan hafði einu sinni sagt.
að jafnvel þótt ég væri íklædd
svötru flaueli og með demanta,
þá liti ég samt út eins og Lisa í
Undralandi. Þá hefði ég orðið
hrifin af þessu. En ekki að sama
skapi nú.
Allt í einu heyrði ég dyrabjöll
unni hringt niðri og af forvitni
fór ég út að glugganum. Send-
illinn var að ganga niður dyra
þrepin og var að troða umslagi
í töskuna sína og ég fór að velta
því fyrir mér, hver hefði verið að
senda skilaboð, sem krefðust
svars, á þessum tíma kvölds.
Minna frænka kom upp til mín
með bakka, sem á var kaldur
kúklingur, og jafnskjótt sem ég
hafði lokið við hann, sagði hún
mér, að vagninn væri tilbúinn til
að aka mér í leikhúsið.
— Þarf ekki Soffía að nota
hann?
— Hún ætlar ekkert út í kvöld.
Segist vera með höfuðverk.
Eg glápti. — Það var ekkert að
henni, þegar við komum frá veð
hlaupunum.
— Spurðu einskis og þá ^erð-
ur ekki neinu logið að þér, sagði
Minna frænka. — En pú ættir að
fara að hazka þér. Þú eit að
verða of sein.
— Við höfum nógan tíma.
— Hún vill láta þig ljúka ein-
hverju erindi fyrir hann á leið-
inni, sagði Minna. — Farðu nið
ur, m'eðan ég set á mig hatt-
inn.
Eg fór niður og inn i stofu
Soffíu. Húh var að skrifa bréf.
Eg sá gulbrúna umsiagið, sem
sendillinn hafði fært henni, liggja
fyrir framan hana á borðinu.
Hún leit við og sá mig standa
í dyrunum i rauða kjóinum og
svipurinn á henni breyttist sam-
stundis.
hef aldrei séð þig í þessum kjól
áður.
— Finnst þér hann ekki falleg
ur. Eg valdi hann sjálf.
— Hann er afskaplega full-
orðinslegur. Hún leit einkenni-
lega á mig. Eg er ekki viss um,
að hann fari þér neitt vel. Æílar
Hugh að sækja þig eftir sýning-
una?
— Já. Eg leit ögrandi á hana.
— Eg held ég verði að lofa hon-
um að bjóða mér út í kvöldverð
núna.
Eg beið eftir því, að hún
hreyfði einhverjum andmælum
og bannaði mér þetta, pví að það
var nú eitt af því, sem hún mundi
aldrei leyfa mér. En svo færðist
einkennilegt bros yfir andlitið
og hún sagði: — Það kynni nú
annars ekki að vera svo vitiaust,
eftir allt saman.
Svo undirritaði hún bréfið og
skrifaði utan á umslagíð tii
Woodbourne lávarðar. — Viltu
fleygja þessu inn í klúbbinn hans
Woody í leiðinni? Það þarf ekk
ert svar. Eg er bara að segja
honum að koma ekki í kvöld.
— Minna frænka sagði mér,
að þú værir með höfuðverk.
Hún glotti til mín um leið og
ég tók umslagið. — Já, og hann
kom mátulega. Þessi vika við veð
hlaupin hefur verið meira þreyt
andi en mér hafði dottið í hug.
Mér datt í hug að leggjast fynr
og láta Minnu færa mér eitthvað
á bakka.
— Eg var vond við þig fyrir
að vera að læðast burt, Rósa,
sagði hún. — Þú hefur dásamlegt
tækifæri til að hljóta góða gift-
ingu. Woody segir mér, að Hugh
tilbiðji þig. Það kann nú að
sýnast lúalegt af mér að vera að
stía þér frá honum Brendan, en
ég vil ekki, að þú heimskir þig
út af tveimur fallegum augum,
eins og ég gerði sjálf forðum.
Hún þagnaði, en bætti svo við
og brosti ofurlítið: — En það var
nú samt til gagns, að þú gerðir
þessa vitleysu í þetta sinn. Eg
er ekkert hrædd við Dan, en
ekki veldur sá er varar.
Handtaskan hennar var svo
full af peningaseðlum, að hún
lokaðist ekki. Hún leit á hana,
brosti við sjá'fa sig og sagði: —
Það er sagt, að enginn getí haft
allt að óskum alltaf. En stund-
um gæti nægt mér, eða finnst
þér það ekki, Rósa. Það rnundi
nægja mér!
Eg varð enn hryggari í huga
en áður og var alveg að gráti
komin. Hún tók einn seðlaböggul
inn og þrýsti honum í hönd mér.
— Kauptu þér eitthvað fallegt,
og vertu ekki með þennan ólund
Lenin fyrir almennu háði.
Mikil endurskipulagning stóð
nú yfir í rússneska hernum. í
upphafi byltingarinnar höfðu
hinir uppgefnu mújikar í fót-
gönguliðinu staðið undir stöðugri
hríð flugrita og blaða uppreistar
manna (einkum hins bolsjeviska
Soldatskaya Pravda), og marx-
iskir ræðumenn voru sífellt að
koma frá Petrograd og létu dynja
á þeim uppgjafarskoðanir sínar.
Lífið í skotgröfunum var orðið
ein samhangandi fjöldafundur,
og það kom oft fyrir, að foringj-
ar voru móðgaðir, teknir fastir og
jafnvel skotnir. En í júníbyrjun
var fyrsta nýjabruminu af á-
byrgðarlausu frelsi lokið, og ný
agakennd farin að gera vart við
sig. Hálft annað hundrað æðri
foringja hafði yerið leyst frá
störfum og hershöfðingjarnir sem
eftir voru, gerðu einlægar tilraun
ir til að styðja bráðabirgðastjórn
ina. Meira að segja tókst þeim að
finna krókaleið fram hjá hinni
frægu sovét-Skipun nr. 1. Alexi
ev, yfirhershöfðinginn, hafði gef
ið út skipun um stofnun her-
mannaráðs á hverjum vígstöðv-
um. í þeim voru foringjar, dátar
og fulltrúar Dúmunnar og sovét
anna og voru þetta einskonar iðn
félög í hernum. Dauðarefsing var
afnumin. Þessar breytingar
breyttu nú ekki hermanninum
úr byltingarljóni í þægt lamb á
svipstundu; enn var strokið úr
hernum, enn var risið gegn for-
ingjum, og nokkur fylki, sem
höfðu neitað að taka þátt í sókn
inni voru leyst upp. En að
minnsta kosti var komið á
nokkru samhengi í herinn og
Þjóðverjar, fyrir sitt leyti, hófu
ekki sókn. Hefði bráðabirgða-
stjórnin og yfirherstjórnin rúss-
neskja getað látið sér lynda að
vera áfram í varnarstöðu, hefði
efalaust orðið framhald á þessari
umbót. En það gátu þeir ekki. í
beztu meiningu og af mestu ætt-
jarðarást, voru þeir ákveðmr að
leggja út í árás, sem gat aldrei
orðið annað en sjálfsmorð.
Að minnsta kosti sex mismun
andi áhrifavaldar ýttu Rússum
út í þetta glæíratiltæki. í raun-
inni var það alment álit, að ef
sókn tækist vel, mundi hún
hressa upp hugina og koma land
inu í betri aðstöðu til að semja
um frið. Þarna gat orðið hið
mikla tækifæri fyrir byltingar
hermennina að sýna, hvers þeir
væru megnugir. Cadettarnir og
hægrifiokkarnir voru hlynntir
þessu — það var meira að segja
eitt af skilyrðum þeirra fyrir þátt
töku í samsteypustjórninni, að
áfram skyldi haldið með sókn-
ina. Þá var þáttur Bandamanna
í málinu og hann var sízt gáfu
legri en það, sem þeir höfðu gert,
þegar þeir ýttu á óundirbúinn
rússneska herinn til sóknar í upp
hafi styrjaldarinnar. Fyrr á ár
inu hafði Bandamönnum verið
lofað því, að Rússar skyldu hefja
árás um vorið, og nú heimtuðu
þeir með góðlegu afskiptaleysi
um framgang byltingarinnar, að
bráðabirgðastjórnin efndi iofoið
sitt. Albert Thomas, franpki
vinstri ráðherrann, sem hafði
herbúnaðinn um að sjá, heim-
sótti Petrograd og er hann
hafði lýst sósíalistablessun
sinni yfir stjórninni, hvatti
hann hana til framkvænftla.
Bandaríkin veittu Rússlandi
100 miljón dala lán 29. maí
og tók að senda vopn til Vladi-
. KALLI KÚREKI
-■* —

Teiknari; FRED HARMAN
Skotið ríður af og flaskan fer í þús- fessornn kemur auga á þig er hann
und mola. til með að mala þig mélinu smærra, ei hesturinn xninn?
— Láttu ekki á þér kræla. Ef pró- rétt eins og flöskuna þá arna.
—Lof mér að komast héöan. Hvar
vostok. Og 13. júní kom Root-
nefndin til Petrograd.
Root, öldungarráðsmaður,
repúblikandi og fyrrum her-
málaráðherra, var 72 ára gam-
all, þegar hér var komið, og hann
var sendur af Wilson forseta til
þess að koma í kring samvinnu
við nýju byltingarstjórnina. Heill
með öldungadeildarmanninum,
hópur kunnra manna var í för
og þeir fóru um Vladivistok yfir
Síberíu í fyrrverandi keisaralest.
Root stóð við í Petrograd í allt
að því mánuð, en varð ekki hrif
inn af því, sem fyrir augun bar.
Hann sagði: „Rússar eru einlæg
ir, vingjarnlegir og góðir menn,
en ruglaðir og þreyttir". Hann
skýrði afstöðu sína við bráða-
birgðastjórnina í fáum orðum:
„Enginn bardagi — ekkert lán“.
Og þannig varð það að vera.

Raufarhöfn
DMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins á Raufarhöfn er
Snæbjörn Einarsson og hef-
ur hann með-höndum þjón-
ustu við fasla-kaupendur
Morgunblaðsins í kauptún-
inu. Aðkomumönnum skal á
það bent að blaðið er selt
í Iausasölu í tveim helztu
söluturnunum.
Vopnafjördur
Á Vopnafirði er Gunnar
Jónsson, umboðsmaður
Morgunblaðsins og í verzlun
hans er blaðið einnig selt í
lausasölu.