Morgunblaðið - 06.09.1964, Blaðsíða 28

MORGUN BLAÐIÐ
Sunnudagur 6. sept. 1%4
HERMINA BLACK:
Eitur og ást
óreynd — eftir aldri. Svo að hún
lét rás viðburðanna afskipta-
lausa og spurði sig engra spurn
inga.
í dag riðu þau út að rústun-
um, sem verið var að grafa í.
Coirnna hafði komið þangað áð-
ur, en í dag var sérstök ástæða
til ferðarinnar. Lokgins hafði
eitthvað fundizt sem gladdi þessa
grúskara, sem voru að grafa
þarna og voru allir í fortíðinni.
í>eir voru komnir niður á sjálft
musterisgólfið og höfðu fundið
goðið, sem musterið hafði verið.
helgað. Þeir höfðu líka fundið
gröf og í henni var kvenmanns-
múmía, sem hafði þolað tímans
tönn sérlega vel. Tveir amerískir
fornfræðingar, sem voru í Luxor
ætluðu að koma í bíl í dag og líta
á gersemarnar. Og af því að ekki
vannst tími til að þeir kæmu
heim til Lediards, hafði hann
afráðið að bjóða þeim hádegis-
verð þarna í rústunum.
Sandra ætlaði að koma síðar,
með hinum tryggu aðdáendum
sínum af flugstöðinnL Ætlunin
20
var að Corinna og Sandra bæru
matinn á borð, úr nestiskörfun-
um, sem gengið hafði verið frá,
en Corinna vissi af reynslu að
Sandra mundi hugsa mest um að
láta dást að sér, en lofa Corinnu
að sjá um matinn.
Prófessorinn hafði haldið því
til streitu að Corinna fengi einn
frídag í viku, og hann var ein-
mitt í dag. Það var Blake, sem
hafði stungið uppá því að þau
færu ríðandi alla leið og biðu eft
ir Söndru við rústirnar. Frú Glen
ister hafði að vanda afþakkað að
vera í feðinni.
Corinna var glöð og ánægð,
eins og alltaf þegar hún var með
Blake. Hafi hann verið meir
hugsandi en ella, tók hún að
minnsta kosti ekki eftir því. Hún
var fyrir löngu hætt að taka til
þess þó að þau riðu lengi þegj-
andi saman.
Þau voru komin langleiðina að
rústunum, þegar hann spurði: —
Hvernig er með samkvæmið
annað kvöld? Ætlar þú að fara?
— Já, svaraði hún. — Prófess
orinn vill ekki heyra nefnt að
ég sitji heima.
— Josephine frænka ætlar að
koma líka, sagði hann.
— Er það mögulegt? sagði Cor
inna forviða. Svo hló hún. — Ég
vona að hún aetli ekki að hafa
neinar brellur í frammi.
— Hún álítur að þið ungu döm
urnar verði að hafa siðvæðingar
dömu með ykkur. Hún segir að
sig langi ekkert til að eta brauð
og salt húsbóndans, en sannleik
urinn er sá, að hann hefur komið
henni í klípu. Hann sendi henm
úrvals arabahest hérna um dag-
hesthúsið hennar, kallaði hann
það. Henni er meinilla við að
komast í þakkarskuld við hann,
en bætir við, að hann sé ekki
verðugur þess að eiga jafn ágæta
skepnu og folinn er. Og það væri
bein móðgun að endursenda gjöf
ina. Þessvegna fer hún í sam-
kvæmið.
— Ætlar þú að koma líka?
spurði hún forvitin.
— Ég kemst varla hjá því,
sagði hann. Og þó að Blake hefði
andstyggð á Zenoupous, hafði
hann ástæðu til þess að láta
ekki á því bera.
— Hversvegna heldurðu að
honum sé svona hugað um að
við komum?
— Æ, hann hefur gaman af að
láta á sér bera. Og þú mátt reiða
þig á að þetta verður veglegt
samkvæmi! Væri ég í þínum
sporum mundi ég reyna að
gleyma andúðinni á manninum
og leitast við að skemmta mér
sem bezt. Það er ekki svo oft
sem þú ert boðin í samkvæmi
hérna.
Og það var satt. En meðan
Blake var þarna hirti hún ekk-
ert um að koma í samkvæmi.
— Veiztu hvað þessari vænt-
anlegu leiksýningu líður? spurði
hann.
Undirbúningurinn gengur á-
gætlega. Þau hafa æft sig _ á
hverju kvöldi alla þessa viku. Ég
hef verið á æfingunum vegna
þess að þau vantaði hvislara.
Þig?
— Það er gaman að því fyrir
þau.
— Já, í rauninni er það. Frú
Lediard er verulega góður leik
ari. Frumsýningin á að verða
afmælisdaginn hennar. Eftir
hálfan mánuð.
— Er Wrayman ekki með í
þessu?'
— Nei, hann vildi það ekki
. . . Corinna óskaði að sér þætti
ekki svona óþægilegt að heyra
jaafn Wraymans nefnt.
— Þetta verður 25., er ekki
svo? sagði hann. — Josephine
frænka ætlar að lána þeim skál
ann sinn, og gefa þeim kvöld-
verð á eftir.
— Já, ég veit það.
Samizt hafði um vopnahlé
milli frú Glenister og konu
Philip Lediard, „blessaðan sak-
leysingjann“, sem hún kallaði
hann. Og nú hafði hún komizt
að þeirri niðurstöðu, að ef hún
hefði gát á Söndru — sem hún
gerði sér engar tyllivonir um —
gæti frændi hennar orðið gæfu-
maður áður en lyki. Hún hafði
drepið á það við Söndru, að Phil
ip væri nákomnasti ættingi sinn
og mundi fá rífan hlut af arfin-
um, og þó að hann væri talsvert
loðinn um lófana sjálfur, vissi
hún að Sandra mundi ekki amast
við að verða enn ríkari.
— Hver veit nema það varni
henni frá að hlaupa burt frá hon
um einn góðan veðurdag og gera
útaf við hann, sagði hún við
Blake.
Hann áleit að hún mundi hafa
rétt fyrir sér. Hann hafði ekki
orðið hrifnari af Söndru við að
kynnast henni betur, og hún var
ekki í neinum vafa um að sér
félli illa við hann — líklega staf
aði það af því, að hann fór ekki
dult með að sér félli vel við
Corinnu.
Sandra var í essinu sínu þenn
an dag. Hún duflaði óspart við
förunaut sinn og Ameríkumenn
irnir urðu að gjalti og ofurseldir
‘“töfrum hennar. En Corinnu sýnd
BLADADREIFING
FYRIR 2;Uorsu»»WaNÍ» !
Morgunblaðið þarf þegar í stað að ráða fólk til blaðadreifingar
í þessi blaðahverfi:
Framnesvegur — Sörlaskjól — Hjarðarhagi — Grenimelur.
Hringbraut vestast og Grandavegur — Víðimelur.
Laugavegur frá 105—177 — Miðtún.
Hrísateigur — Austurbrún — Suðurlandsbraut.
Álfheimar — Gnoðavogur — Safamýri.
Gjörið svo vel að hafa samband við afgreiðslu
Morgunblaðsins.
sími 22480.
KALLI KÚREKI —>f— — Teiknari; J. MORA
138FJOKBZ PISTieACTS THE Oll-T/MER 'S ATTENTIOM
IAHD SWIFTLYCHÁN&ES THE DECK------------
\^\ WHO'S THAT WHO? HIM ?
) OUST CAME. IK)? t pijMOO
/
r Þegar þeir félagamir hafa spilað
í kíukkutíma, er Gamli Skröggur
kommn í mikinn gróða. Brandur sér,
að við svo búið getur ekki staðið,
hann dregur athygli Skröggs frá
spilinu, þegar hann sér færi á, og
flýtir sér að stokka spilin upp að
nýju.
— Hver var að koma inn núna?
segir Brandur við Skrögg.
Skröggur horfði í áttina til dyr-
anna.
— Hver? Hann? Ég þekki hann
ekki.
— Við skulum spila póker, segir
Skróggitr. Þú átt að geía.
—Kannski ætti ég að hætta þessu,
segir Brandur. Ég hef sjaldan verið
svona óheppinn í spilum.
— Þú getur ekki bætt fyrir það
sem þú ert búinn að tapa með því að
hætta.
Brandur viðurkennir það, og eftir
nokkrar umræður ákveða þeir að
halda spilameruiskunni áifram.
ist Wrayman gilda einu um þetta
aldrei þessu vant. Enda varð
hann að vera stimamjúkur við
þessa vísindamenn, sem komu I
heimsókn.
Eftir hádegisverðinn fóru allir
að skoða síðasta fornleifafund-
inn, sem hafði verið borinn inn
í stórt tjaid, því að ekki var við-
lit að halda sig úti vegna sólar-
hitans. Þarna var múmían. Eng
inn vafi lék á því, að musteri
þetta hafði verið helgað sólar-
guðinum, og að múmían hafði
verið ein af musterisgyðjunum.
— Ég vona að henni sé ekki
illa við þetta umstang, sagði Cor
inna að baki Blake.
Sandra heyrði þetta og sagði:
— Hún leggur líklega bölvun
sína á okkur öll. Það mundi ég
að minnsta kosti hafe gert.
— Já, það kunni þá list, sagði
prófessorinn. — En þú þarft ekki
að óttast neitt, Sandra. Engar
bölrúnir voru sjáanlegar á gröf-
inni eða líkþónni. Og ég ætla
ekki að flytja þessa konu úr
landi. Hún á að fara á safnið
í Kairo.
— Mig gildir einu um það,
sagði Sandra og yppti öxlum. —
En það væri gaman að vita hvort
nokkuð er til í þessum endur-
holdgunarkenningum. Hugsum
okkur að þetta væri sama mann
eskjan og ég! Það er nærri því
óhugnanlegt að hugga til þess.
Ég held að þú verðir að yrkja
kvæði um þetta, Robin!
Hann stóð hjá henni og sagði
eggert fyrst í stað, en hryggðar-
svipur var á fallegu andlitinu.
Loks sagði hann:
— Ég gæti það. Mér finnst á
mér að ég hafi verið prestur í
Egyptalandi. Kannske í þessu
musteri — hver veit?
— Talaðu ekki svona- sagði
Sandra hvasst. — Þá dreymir
mig ekki um annað í nótt.
Hann hló. — Ég hélt að þú
værir alger efnishyggjumaður.
— Það er ég. Ég er bara að
gera að gamni mínu.
— Komdu nú og líttu á dótið,
sem þessi kona hefur átt, og at-
hugaðu hvort þú kannast við
nokkuð af því. Hann tók í hand-
legginn á henni og fór með hana
lengri inn í tjaldið.
Corinna horfði á eftir. Þau
stóðu þétt saman og beygðu
höfuðið. Hún heyrði lágan hlát-
ur Söndru, og sá hvernig hún
leit til Robins. Hvernig dettur
henni í hug að gefa honum
svona undir fótinn? hugsaði Cor
inna með sér og leið illa. . . .
Vernon Curtis, sem stóð að
þessum leiðangri með Lediard
prófessor, hafði bækistöð sína
rétt við uppgraftarstaðinn, og
síðdegis höfðust gestirnir við í
hinu stórá, vistlega tjaldi hans.
Sandra reyndi að láta töfra sína
verða sem auðsæasta, eins og
alltaf þegar hún var innan um
karlmenn. Sénstaklega var sá
Eskifjörður
í BÓKSÖLUNNI á Eskifirði
er umboð Morgunblaösins á
Eskifirði. í „Bakaríinu" hjá
Hlöðver Jónssyni er blaðið
einnig selt í lausasölu yfir
sumarmánuðina.
Seyðisfjörður
UMBOÐ Morgunblaðsins í
Seyðisfjarðarbæ er í Verzl.
Dvergasteinn. Blaðið er þar
einnig í lausasölu fram til
kl. 11,30 á kvöldin. „Bar-
inn“, veitingastofa, hefur
blaðið í lausasölu.
Vopnafjörður
Á Vopnafirði er Gunnar
Jónsson, umboðsmaður
Morgunblaðsins og í verzlun
hans og söluturni Kaupfé-
lagsins er blaðið einnig selt
í lausasölu.