Morgunblaðið - 28.03.1965, Síða 28

28
MORGUNBLAÐID
Sunnudagur 28. marz 1965
ANN PETRY:
STRÆTID
hrein mey. Hann þoldi ekki að
líta á drenginn eftir þetta, svo
að hann horfði í staðinn á skít-
inn á gólfinu og rykið á vatns-
leiðslunum.
Þegar hann nú stóð þarna og
horfði á eftir Lutie ganga fyrir
hornið, varð hann þess allt í einu
var, að frú Hedges var á horfa
á hann út um gluggann sinn.
Honum leið illa, því að hann
vissi upp á hár, að hún hafði
getað lesið állar hugsanir hans.
Stundum þegar hann stóð svona
úti á götunni, gleymdi hann
alveg nærveru hennar, og svo
starði hann hungruðum augum
á kvenfólkið, sem fram hjá gekk.
En svo hreyfði hún sig eitthvað,
svo að hann tók eftir henni og
þá leit hann upp og sá, að hún
var að horfa á hann með þessum
velvildarsvip sínum.
Þegar Lutie hvarf fyrir hornið.
leit hann upp og frú Hedges hall-
aði sér í áttina til hans, bros-
andi.
— Þér þýðir nú lítið að vera
að sieikja út um, kall minn. Það
eru fleiri um boðið.
Hann ygldi sig. — Um hvað
ertu að tala?
— Auðvitað um frú Johnson.
Um hvað annað heldurðu, að ég
sé að tala? Hún hallaði sér
lengra út um gluggann. — Ég er
bara að ráða þér heilt, kall minn.
Þér þýðir ekkert að vera að stíga
í vænginn við hana. Hún eir öðr-
um ætluð.
Hún var enn þrosandi, en
augnaráðið var svo svo fjandsam-
legt, að hann leit undan og fór
að hugsa. Þessi kelling þurfti
alltaf að vera að skipta sér af
öllu. Hefði hann getað, hefði
hann verið búinn að koma henni
í Steininn fyrir löngu. Þar átti
hún að vera — með þennan at-
vinnurekstur sinn.
Hann hafði hatað hana síðan
hann hafði einn dagínn farið að
tala utan að þessum sællegu ungu
stúlkum, sem bjuggu hjá henni.
Þá hafði hann sagt: — Get ég
komið til þín eitthvert kvöldið?
Hann hafði gert röddina mjúka
og reynt að segja þetta þannig,
að hún skildi samstundis hvað
hann hafði í huga.
— Ef þú átt eitthvað vantalað
við mig, geturðu sagt það hérna
gegnum um gluggann, kall minn.
Ég sit héma alltaf svo að fólk
geti séð, að ég er við. Hún sagði
þetta kuldalega, en svo hátt, að
allir, sem fram hjá fóru, máttu
heyra.
Hann varð svo bálvondur og
vonsvikinn, að hann ákvað að
finna eitthvert ráð til að ná sér
niðri á henni. Eitthvert klögu-
efni gat hann fundið til að bera
upp við lögregluna. O'g svo
ráðgaðist hann um þetta við hús-
vörðinn í næsta húsL
— Það ætti ekki að vera vandi,
sagði sá- — Kellingin rekur hóru
hús. Farðu bara á stöðina og
segðu frá því þar.
Lögregluþjónninn, sem hann
hitti þar, var ungur og Jones
fannst hann verða harla glaður,
er hann heyrði erindið. Hann
tók að fylla út stórt, prentað
eyðublað. Allt gekk eins og í
sögu, þangað til yfirmaður hins
kom inn og las yfr öxlina á- hon-
um.
9 •
— Hvað heitir þessi kona?
spurði hann höstulega, enda þótt
hann væri búnn að lesa nafnið
á skjalinu.
— Frú Hedges, sagð Jones með
ákafa og honum datt í hug, að ef
til vill hefði hún eitthvað fleira
á samvizkunni, svo að úr þessu
gæti orðið löng fangavist.
Kannski mundi hún verða að
troða hausnum gegn um grind-
urnar það sem eftir væri ævinn-
ar. Rauði höfuðklúturinn hennar
mundi ekki taka sig illa út í
tugthúsinu!
Yfirmaðurnn hleypti brúnum
að honum og kipraði varirnar. —
Hvaða sannanir hefurðu fyrir
þessu?
— Ég er húsvörður í húsinu,
svaraði Jones.
— Heyrir'ðu oft hávaða. Hafa
nágrannarnir kvartað? Kvartað?
Kvarta þeir, sem eiga heima í
húsinu?
— Nei. En ég sé oft þessar
stelpur, sem hún hefur þarna
og karlmenn ganga þar inn og
út.
— Eiga stúlkumar þarna
heima, eða koma þær utan af göt
unni?
— Þær eiga þar heima.
Yfirmaðurinn seildist til og
tók blaðið af undirmanni sínum
og penninn dróst eftir blaðinu,
af því að hann var enn að skrifa
á það. Yfirmaðurinn reif blaðið
í smátætlur og lét þær detta í
pappírskörfu vð skrifborðið. Lög-
regluþjónninn varð æ rauðari í
ikamtoinn, meðan tætlurnar vom
að detta í körfuna.
Yfirmaðurinn sagði: — Þetta
er ekki nægilegur grundvöllur
fyrir kæru. Svo snerist hann á
hæli og gekk út.
Jones og ungi lögregluþjónn-
inn horfðu hvor á annan, og um
leið og Jones gekk út, gat hann
heyrt hinn bölva í hljóði. Hann
gekk út og stóð kyrr úti fyrir
byggingunni. Hann skildi ekkert
í þessu. Allt var í frægasta lagi
þangað til yfirmaðurinn kom inn.
Lögregluþjónnnn var að skrifa
kæruna og svo kom allt í einu,
að upplýsingarnar væru ófull-
nægjandi.
Hann spurði húsvörðinn í
næsta húsi, hvernig á þessu
stæði. — Þú verður að fá aðra
til að kvarta yfir henni og taka
þá svo með þér á stöðina, sagði
hann.
Jones fór svo að reyna við fólk
ið í húsinu. Fyrst talaði hann
við nokkrar konurnar og færði
þetta í tal, eins og hann hefði
engan sérstakan tilgang með því.
— Þessi frú Hedges rekur hér
hóruhús. Hún ætti ekki að fá
að vera hér áfram.
Allt sem hann hafði upp úr
þessu var móðgað augnatillit. —
Stúlkurnar hennar komu nú hing
að til mín og hjálpuðu mér þegar
ég var veik. Eða: — Frú Hedges
lítur eftir honum Jonna, þegar
hann kemur úr skólanum.
— Þessar stelpur, sem hún hef
ur þarna eru dálítið vafasamar,
nauðaði hann.
— Þetta er flest allra bezta
fólk, sem hér er. Og skiptir sér
ekki af öðru en því, sem því
kemur sjálfu við. Þér er eins
gott að láta frú Hedges afskipta-
lausa. Og svo skall hurðin við
nefið á honum.
En karlmennirnir ráku upp
skellihlátur. — Hvað er hlaupið
í Þig, gamli minn? Geturðu ekki
fengið afgreiðslu hjá henni?
Eða: — Hertu bara upp hugann,
þessar stelpur eru alveg fyrsta
flokks lambaket. Og þetta er stór
fínt hjá kerlingunni. Hvað hef-
urðu upp á að klaga
Nei, hann réð ekkert við frú
Hedges. Hann varð að gera sér
að góðu að horfa á stelpurnar
hjá henni en það vakti þrá hans
eftir að ná sér í unga stúlku sjálf
ur. Að vísu leyti spillti frú
Hedges jafnvel daglegum hress-
ingargöngum hans út á götunni,
því að hann þóttist viss um, að
hún læsi hugsanir hans. Hann
var ekki fyrr búinn að koma
auga á einhvern girnilegan kven-
mann en frú Hedges var komin
þarna út í gluggann — í meira
en líkamsstærð — og horfði á
hann, en sagði ekki orð, bara
horfði og les áreiðanlega allar
hugsanir hans.
Já, það var ekki vafi á því. Þeg
ar hvíti umboðsmaðurinn kom
til að taka við húsaleigunni Hjá
honum, sagði hann: — Ég viidi
ráða þér til að láta frú Hedges
afskiptalausa.
— Ég hef ekkert gert henni,
sagði hann ólundarlega.
— Þú reyndir nú samt að
koma henni í Steininn, var það
ekki?
Hánn glápti steinhissa á mann-
inn. Hvernig gat hann vitað
það? Ekki hafði hann nefnt þetta
á nafn við neinn leigjandann.
Nei, hún hlaut að hafa séð það
út úr honum. Þetta angraði hann
svo mjög, að hann hætti að hafa
nokkra ánægju af hressingar-
göngunum ú.t á götuna. Hann
hélzt ekki við nema stundarkorn
í hvert skipti, því að þegar hann
leit upp, var hún þarna í glugg-
anum með háðsglott á vör.
— Hún situr alltaf þarna í
glugganum, sagði hann við hvíta
umboðsmanninn.
Umboðsmaðurinn keyrði höf-
uðið á bak aftur og öskraði af
hlátri. — Viltu kannski setja
hana inn fyrir að sitja við glugg
ann sinn? Ég held þú sért brjál-
aður. En svo hætti hann að hlæja
og röddin varð hvöss: — Þú gerir
bara svo vel og lætur hana af-
skiptalausa.
Allir voru hennar megin, hugs
aði hann. En þá mundi hann, að
hann stóð enn úti á götunni og
hún var að horfa á hann. Hann
óskaði þess að geta sagt eitt-
hvað verulega meinlegt við hana,
en það gat hann ekki, svo að
hann lét sér nægja að blístra á
hundinnn og stilla sig um að
steyta hnefa að henni um leið
og hann gekk inn í húsið.
Hann opnaði útvarpið í stof-
unni og skellti sér niður í las-
lega hægindastólinn. Hann leit
ekki við, þegar lyklinum var
snúið hikandi í skránni. Hann
vissi, að þetta var Min, ólögu-
lega vaxna konan, sem bjó með
honum. Hann hafði kynnzt henni,
þegar hún kom hálfsmánaðarlega
til að borga húsaleiguna. Þá bjó
hann einn, því að síðasta druslu-
lega konan, sem hann hafði búið
með, var farin fyrir tveimur mán
uðum.
Min var vön að sitja og tala
við hann meðan hann var að
skrifa kvittunina, og doka síðan
á þröskuldinum án þess að muna
uririn á henni stanzaði. Einn dag
þegar hún kom að dyrunum hjá
honum, héngu lyklarnir að íbúð-
inni á úlnliðnum á henni. Venju-
lega læsti hún fingrunum um
þá, eins og þeir væru einhver
dýrgripur. — Ég verð að flytja,
sagði hún nú.
Jones rétti út hörid eftir lykl-
unum og fór að hugsa, að það
væri einmanalegt hjá sér í íbúð-
inni, einkum þó á kvöldin, þegar
ekkert var að sjá á götunni, svo
að hann varð að halda sig innan
dyra, aleinn. Hefði hann bara
glugga út að götunni, eins og
frú Hedges, væri þetta strax
skárra, en hans gluggar sneru
út að húsagarðinum, þar sem
ekki var annað en ryðgaðar
blikkdósir, ræflar af dagblöðum
og annað skran.
— Þú gætir verið hérna . . .
hann benti á íbúðina sína og
hnykkti höfðinu til. Malið í henni
gæti ef til vill bætt eitthvað úr
þessum einmanaleik hans og hún
gæti orðið þarna lengi, af því
að maðurinn hennar hafði yfir-
gefið hana. Það hafði hann heyrt
einhvern leigjandann segja frú
Hedges. Hann sá, að hlýtt ánægju
bros uppljómaði andlitið á
henni, og hann hugsaði með sér
. . . hún hlýtur að vera hrifin
af mér . . . hrifin af mér.
Höfn
i Hornafirði
BRÆÐURNIR Ólafur og
Bragi Ársælssynir á Höfn í
Hornafirði eru umboðsmenn
Morgunblaðsins þar. Þeir
hafa einnig með höndum
blaðadreifinguna til nær-
liggjandi sveita og ættu
bændur, t.d. í Nesjahreppi
að athuga þetta.
Sandur
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins á Sandi er Herluf
Clausen. Gestum og gang-
andi skal á það bent, að í
Verzl. Bjarg er Morgun-
blaðið selt í lausasölu.
Grundarfjörður
VERZLUN Emils Magnús-
sonar í Grundarfirði hefur
umboð Morgunblaðsins með
höndum, og þar er blaðið
einnig selt í Iausasölu, um
söluop eftir lokunartíma.
Blaðburðarfólk
öskast til blaðburðar 1 eítirtalin hverfi

Meðalholt
Hávallagata
Sími 22-4-80
KALLI KÚREKI

->f-
Teiknari: J. MORA

— Skröggur gamli segja þú tala við
mig.
— Já. Hvemig lízt þér á að koma
á hestbak? Karmske í eina viku eða
svo!
— Auðvitað. Hvert við fara?
— Við förum upp í fjöll og athug-
um hvert hjörðin hefur rásað. Verð
að nátökum a henni áður en fer að
snjóa.
Næsta dag.
— Ekkert jafnast á við langan,
kyrrlátan reiðtúr. I>á skilur maður
allar áhyggjur eftir heima.