Morgunblaðið - 04.05.1965, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 4. maí 1965
ANN PETRY:
STRÆTIÐ
hræðilegt, afmyndað andlit, með
glampandi augu og opinn munn
og svo þessi stritandi, sveitti
líkami, sem reyndi að koma
henni nær hálfopnum kjallara-
dyrunum.
1 Hann gat ekki sofnað. Hugur
hans var fullur af einhverjum
heljarmiklum hrærigraut af
myndum, þar sem myndirnar af
Lutie börðust við myndirnar af
Min. Ást hans og girnd eftir Lut
ie blandaðist saman við hatrið og
viðbjóðinn á Min. Min fyllti hug
hans allan. Hann hafði ekki getað
rekið hana úr huganum. En hins
vegar vissi hann, að meðan hún
væri í húsinu, mundi Lutie aldrei
geta fengizt til að koma og búa
með honum. Hann hugsaði um
vaxtarlag hennar og dró upp
myndir af því í huga sér. Hún
væri ekki þannig kona, að hún
vildi hafa neitt með mann að
gera, sem hefði afskræmi eins og
Min sér áhangandi.
Það hlaut að vera einhver leið
að því að losa sig við þessa
hræðslu, sem þessi kross henn-
ar Min hafði slegið hann, hang-
andi þarna yfír rúminu. En
hversu lengi sem hann hugsaði
málið, fann hann, að hann mundi
aldrei koma sér að því að snerta
hann eins legi og þyrfti til að
fleygja honum út úr húsinu. Og
meðan hann væri innanhúss, yrði
Min þar líka.
Það var óhugnanlega kalt
þarna í stofunni. Hann sparkaði
tuskuteppinu niður á gólfið og
náði í vinnuskóna sína, en
kveikti ekki ijósið, því að hann
vildi flýta sér sem allra mest
að komast þarna út og niður í
kjallarann, þar sem hlýjan af eld
inum í miðstöðinni gæti yljað
^honum. Birtan út um elddyrnar
gæti orðið honum til skemmtun-
ar og kannski svæft hann að lok
um, eins og svo oft áður, þegar
hann hafði hafzt við í miðstöðv-
arklefum.
Hann missti annan skóinn úr
hendi sér og hann datt á gólfið
með dynk. Min hætti að hrjóta.
Hann heyrði braka í rúminu,
þegar hún sneri sér. Hann kveikti
ljósið og laut niður til að reima
á sig skóna, og nú var honum
alveg sama þó að hún vissi, að
hann væri að fara út. Hann hugs
aði til hennar með eintómri fyrir
litningu. Líklega sat hún upprétt
í rúminu og hallaði undir flatt
eins og hundur, og reyndi að
finna út, hvaða hávaði þetta
hefði verið, sem vakti hana.
Þegar hann kom fram í gang
inn, ætlaði hann að opna kjallara
dyrnar og var með höndina á hún
inum, þegar útidyrnar opnuðust.
Hann leit við til að sjá hvaða
leigjandi það væri, sem væri
svona seint á ferð, og þá sá hann
Lutie í dyrunum og síða pilsið
Borgarnes
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins í Borgarnesi er Hörð-
ur Jóhannsson, Borgarbraut
19. — Blaðið er í lausasölu á
þessum stöðum í bænum:
Hótel Borgarnesi, Benzínsölu
Huld við Brákarbraut og
Benzínsölu Esso við Borgar-
braut.
Stykkishólmur
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins í Stykkishólmi er
Víkingur Jóhannsson, Xanga
götu 13. Ferðafólki skal á
það bent að í lausasölu er
blaðið selt í benzínsölunni
við Aðalgötu.
Afgreiðslur blaðsins hafa
með höndum alla þjónustu
við kaupendur blaðsins og
til þeirra skulu þeir snúa
sér, er óska að gerast fastir
kaupendur Morgunblaðs-
ins.
, flaxandi um fætur henni. Það
var eins og hún fyllti allan gang
inn birtu. Það lék ofurlítið bros
um varir hennar, og hann hélt,
að hún væri að brosa við hon-
um, og hallaðist að honum.
Hann sveiflaði' hendinni hægt
af hurðarhúnújum og gekk í átt
ina til hennar, og hugsaði, að nú
næði hann í hana í nótt, og hann
skalf við tilhugsunina. Langi, ■
granni skrokkurinn á honum
sýndist hærri en nokkru sinni
fyrr í daufri birtunni. Augun i
voru galopin og starandi. Hann
másaði svo ótt í æsingu sinni, að
andardrátturinn heyrðist um all-
an ganginn.
Lutie sá hreyfinguna á hend-
inni, þegar hún sleppti hurðar-
húninum, og sá hann nálgast sig.
Hún gat ekki séð, hver eða hvað •
þarna var á hreyfingu, af því að
kjallarahurðin var þarna í dimm
En loksins fékk hún aftur vald
á röddinni sinni. Einhver í hans
íbúð hlaut að hafa opnað dyrn-
' ar þar, eða þá höfðu þær alltaf
verið opnar. Því að hundurinn
var laus. Hann kom þjótandi til
þeirra eftir endilöngum gangin-
um og urraði. Hún fann hann
stökkva upp á bakið á sér. Ógur-
leg skelfing greip hana, því að
þarna var maðurinn, skjálfandi
af losta eftir henni og dró hana
áleiðist til kjallarans og svo þessi
þungí, þegar hundurinn lenti á
bakinu á henni.
, Hún æpti þangað til hún
heyrði sín eigin óp stíga æðis-
gengin upp eftir öllum stigan-
um, stanza á stigapöllunum og
smjúga fyrir hvert horn, og auk
ast að styrkleik, er þau lögðu
upp næsta stiga. Svo sneru þau
við, þangað til allt húsið glumdi
og bergmálaði af þeim.
29
asta skugganum. En þá sá hún
allt í einu, að þetta var húsvörð
urinn. Annaðhvort var hann að
fara niður í kjallarann, eða koma
upp úr honum. í fyrstunni sá hún
ekki, hvort heldur var, því að
hann sást svo ógreinilega í myrkr
u.
Hann var að koma í áttina til
hennar. Hún hélt, að hann væri
að fara inn í sína íbúð. Þegar hún
færi upp í stigann, yrði hún að
ganga rétt fram hjá honum, og til
hugsunin fyllti hana skelfingu.
Hún sá aftur fyrir sér þéttu,
hörðu hrukkurnar í blússunni
sinni og hugsaði um, hvernig
hann hlaut að hafa kreist hana
með fingrunum. Sem snöggvast
gat hún sig ekki hreyft. Hún þorn
aði í kverkunum og þær herpt-
ust saman af hræðslu.
Hún píndi sig til að ganga á-
fram og að stiganum og iann
sjálf, að þegar hún gekk, var
göngulagið stirt og óeðlilegt, rétt
eins og vöðvar hennar streittust
gegn hverri hreyfingu. Hann var
ekki á leið inn í íbúðina sína.
Hann hafði stanzað. Hann stóð
þarna hreyfingarlaus frammi fyr
ir henni. Einhvernveginn varð
hún að komast framhjá honum,
án þess að líta á hann .. . komast
strax fram hjá honum, áður en
hún hefði hugsað sig of lengi
um.
Hann steig til hliðar og kom
í veg fyrir hana, svo að hún
komst ekki upp stigann. — Þú
ert svo sæt, þú ert svo indæl . . .
Litla elskan. Þú ert svo ung.
Það var rétt svo, að hún gæti
skilið, hvað hann sagði, því að
hann var svo æstur, að orðin
komu ógreinilega og loðin. Samt
gat hún greint orðið „sæt“ og
mjakaði sér frá honum. Láttu
mig vera, sagði hún hvasst. Úti-
hurðin var að baki hennar. Ef
hún væri nógu snör, gæti hún
komizt út á götuna.
En í sama bili var handlegg-
urinn á honum kominn um.mitt-
ið á henni. Hann dró hana til
sín og sneri henni að sér. Hann
var að draga hana að kjallara-
dyrunum.
Hún greip í stigahandriðið.
Fingurnir á honum losuðu hennar
fingur. Hún brauzt um í örm-
unum á honum, spyrnti við, klór-
aði hann í framan. En hann lét
eins og hann fyndi ekki þessar
æðisgengnu tilraunir hennar til
að sleppa, og dró hana enn nær
kjallaradyrunum. Hún sparkaði
til hans, en síði kjóllinn hennar
vafðist um fæturna á henni, svo
að hún hrasaði nær honum.
Hún reyndi að æpa upp, en
þegar hún reyndi það, kom hún
upp engu hljóði, og henni fannst
þetta verra en nokkur martröð,
því að hér heyrðist ekkert hljóð.
Þama var bara andlitið á honum
íast upp að hennar andliti ...
Tvær sterkar hendur gripu
í axlirnar á henni og kipptu
henni hrottalega af húsverðin-
um og skelltu henni upp að vegg.
Þar stóð hún svo skjálfandi með
opinn munn, og hélt áfram að
æpa, eins og hún hefði ekkert
vald á hljóðunum, sem komu úr
barka hennar. Og sömu sterku
hendurnar hrintu húsverðinum
upp að vegg hinumegin.
— Haltu þér saman! skipaði
frú Hedges. — Langar þig til
að vekja allt húsið?
Lutie lokaði munninum Hún
hafði aldrei séð frú Hedges utan
íbúðar hennar og svona í nær-
sýn var hún sannarlega ægileg.
Hún var næstum eins há vexti
og húsvörðurinn, en þrekinn og
harðholda kvenmaður — hrein-
asta tröllskessa.
Hún var í ermalöngum háháls
uðum flúnels-náttkjól, sem var
•alhvítur, svo að enn meir bar
á svarta andlitinu. Hún var ber-
fætt. Hendur hennar og fætur og
það, sem sást af fótleggjunum
var þéttsett örum . . . ljótum ör-
um. Holdið var teygt og gljá-
andi þar sem tognað hafði á því
þegar sárin greru.
Náttkjóllinn var svo vel við
vöxt, að hann pokaði allur þrátt
fyrir líkamsstærð konunnar, og
bylgjaðist allur um hana þar sem
hún stóð þarna másandi eftir
áreynsluna, með hendur á síð-
um og hörðu, illkvittnislegu aug-
un hvíldu fast á húsverðinum.
Skræpuliðaði klúturinn var sem
fyrr hnýttur um höfuðið á henni,
svo að ekkert vottaði fyrir neinu
hári. Og þegar Lutie horfði á
frú Hedges í víða náttkjólnum,
sem flaksaði fyrir súgnum úr
dyrunum, fannst henni hún eins
og einhver annarleg vera frá
öðrum hnetti.
Sterka, viðkunnanlega röddin
hennar fyllti ganginn, og þegar
hundurinn heyrði hana, lúskraði
hann burt, með skottið milli
afturlappanna. — Þú ert búinn
svo lengi að eiga heima í kjöll-
urum, að þú ert ekki manneskja
lengur. Þú ert mosavaxinn,
Jones!
Lutie yfirgaf þau til þess að
komast upp stigann eins fljótt
og hún gæti. En fæturnir vildu
ekki halda henni uppi, og hún
settist á neðsta þrepið. Síða taft-
pilsið lá á gólfinu. Hún studdi
höndum á hné og fór að hugsa
um, hvernig hún ætti að komast
alla leið upp.
— Ef þú lítur á þessa stúlku
aftur, læt ég setja þig inn. Og
reyndar ætti að gera það, hvort
sem er.
Hún ygldi sig hræðilega fram-
an í hann og sneri svo til að
leggja höndina á öxl Lutie og
hjálpa henni á fætur.
— Komdu og settu þig niður
inni hjá mér meðan þú ert að
jafna þig, góða mín, sagði hún.
Hún hratt sterklega upp hurð-
inni og ýtti Lutie á undan sér
inn í eldhúsið. — Ég kem strax.
Ég ætla bara að velgja þér te
sopa. Þér veitir ekki af einhverju
að hressa þig á.
Húsvörðurinn var í þann veg-
inn að fara inn 1 sína íbúð, þegar
hún kom aftur út í ganginn. —
Ég ætia bara að segja þér, að
það er hann herra Junto, sem
hefur áhuga á stúlkunni og þá
þarf ég væntanlega ekki að ráð-
leggja þér að halda fingrunum
frá henni.
— Fjandinn hirði þig! sagði
hann, æstur.
Hún kipraði saman augum. —
Þú, ættir að vera höfðinu styttri
kall minn. Og ég er ekki viss
um, nema einhver vildi taka
það að sér, ef þú færir að gerast
of nærgöngull.
Hún stikaði burt frá honum og
inn í sina eigin íbúð, og lokaði
vandlega á eftir sér. í eldhúsinu
setti hún eirketil á eldavélina,
en bollapör á borðið og mældi
síðan vandlega te í stóra tekönnu.
Lutie horfði á hana þar sem hún
gekk berfætt yfir dúklagt gólfið,
og henni fannst hún vera að
sjóða eitthvert galdrabrugg, en
ekki te.
.Teið var brennheitt og sterkt.
Meðan Lutie sötraði það, fannst
henni hún losna við eitthvað af
hræðsluskjálftanum.
— Fáðu þér í bollann aftur,
góða mín.
— Þakka þér fyrir.
Lutie var langt komin með
bollann, þegar hún tók eftir því,
hve vandlega frú Hedges skoðaði
hana í krók og kring, starði á
síða sparipilsið hennar og stuttu
kápuna. Og stundum horfði hún
á hrokkna hárið. Hún hefði átt
að vera frú Hedges þakklát. Og
það var hún líka. En augun í
henni voru eins og steinar, sem
búið var að fægja. í þeim var
engin svipur eða tilfinning . . .
ekkert nema þetta gljáfægða yfir
borð. Það yrði óhugsandi að hafa
neina verulega samúð með henni.
— Hefurðu verið á balli?
— Já. í Casino.
Frú Hedges setti hægt frá sér
tebollann. — Unga fólkið verður
að dansa, sagði hún. — Hlustaðu
nú, á, væna mín. Þetta í kvöld . .
og hún benti út á ganginn. . . —
Þú þarft ekki að vera hrædd við,
að húsvörðurinn geri þér neitt
hér eftir. Hann skaí ekki einu
sinni líta á þig framar.
.— Hvernig veiztu það?
— Af því að ég hræddi hann,
svo að nú skal hann kippast við
í hvert skipti sem hann sér skugg
ann sinn. Röddin var eins og mal
í ketti.
Lutie hugsaði: Þetta er víst
rétt hjá þér; hann angrar mig
ekki framar. Af því að á morgun
ætla ég að fá að vita hjá Boots,
hvað kaupið mitt verði, og þá er
ég flutt héðan.
— Hann er í rauninni ekki
ábyrgur gerða sínna. Hann hefur
svo lengi hafzt við í kjöllurum,
að hann er búinn að fá einskonar
kjallaradellu.
— Margt fólk hefur búið í
kjöllurum, án þess að verða brjál
að.
— Fólk er svo ólíkt. Afskap-
lega ólikt. Sumir þola það, sem
aðrir þola ekki. Og maður veit
aldrei hvað mikið það þolir.
Lutie setti bollann á borðið.
Nú var hún orðin sterkari í fót-
unum og stóð upp. Nú, treysti
hún sér upp stigann. Hún lagði
höndina á öxlina á frú Hedges.
Holdið undir flúnelssloppnum
var hart. Vöðvarnir voru hnykl-
aðir. Og hún sleppti aftur ták-
inu, af því að snertingin vakti
henni viðbjóð.
— Þakka þér fyrir sopann,
sagði hún. — Og ég veit ekki,
hvernig farið hefði, ef þú hefðir
ekki komið þarna. . . . Röddin
bilaði, rétt eins og verið væri
að draga hana niður kjallarastig-
ann. .........
— Það er allt í lagi, góða
mín, svaraði frú Hedges, án þess
að augun breyttu svip. — Mundu,
hvað ég sagði þér um hvíta herr-
ann. Hvenær sem þú þarft að
vinna þér inn aukaskilding.
Lutie sneri sér til að fara. —
Góða nótt, sagði hún. Svo gekk
hún hægt upp stigana og héit
sér í handriðið. Einu sinni stanz-
aði hún og hallaði sér upp að
veggnum, og fylltist klígju
kenndum viðbjóði á sjáfri sér, og
fór að hugsa um, hvort
eitthvað væri í fari sínu, sem gat
gefið húsverðinum ásíæðu til að
halda, að ástaratlot af hans hálfu
væru henni velkomin. Og eins
hitt, hvort frú Hedges héldi, að
hún mundi grípa hvert tækifæri
til að vinna sér inn aukaskilding
með því að sofa hjá hvítum mönn
um, og þá mundi hún um leið
konurnar heima hjá Chandler,
sem höfðu horft á hana og hald-
ið, að hún væri að sækjast eftir
mönnunum þeirra. Hún var lengi
á eliðinni upp á efstu hæð.
Frú Hedges sat kyrr við eld-
húsborðið, starði á örin á hönd-
unum á sér og hugsaði um Lutie
Johnson. Það var orðið langt síð
an hún hafði hugsað um brunann.
En í kvöld, þegar hún var búin
að vera svo lengi nærri þessari
stúlku og horfa á hána, þegar hún
drakk úr tebollanum og sjá, hve
hárið fór vel á höfðinu á henni
og horfa á hörundið á henni, þar
sem engin ör voru . . . þá fór
hún aftur að hugsa um . . . reyk-
inn . . . eldinn . . . hitann.
Hugurinn kipptist við, eins og
af sársauka. Hún hugsaði til
þeirra daga, þegar hún hafði ver-
ið viðloða á ráðningarstofunum
í leit að vinnu. Þegar hún kom
þangað var eins og einhver óvið-
ráðanlegur viðbjóðssvipur -færi
um andlitin á hvíta fólkinu sem
horfði á hana. Það glápti á risa-
vöxt -hennar og sortann á hör-
undi hennar. Það horfði hvað á
annað og reyndi að haldá\ and-
litinu á sér í skefjum, eða þá
gerði ekki einu sinni neinar til—
raunir til þess, en lofuðu henrii
bara að sjá hvílíkt skrímsli það
taldi hana vera.
Þetta voru dagarnir þegar hún
svaf á bedda í ganginum í íbúð
kunningjafólks síns frá Georgíu.
Hún gat ekki fengið neinn at-
vinnuleysisstyrk, af því að hún
var ekki búin að vera nógu lengi í
borginni. Stóri skrokkurinn á
henni var altekinn nagandi
hungri, sem kom henni til að
rangla um göturnar á nóttunni
og taka upp lokið af ruslatunn-
unum og leita sér þar að ein-
hverju að éta.