Morgunblaðið - 25.05.1965, Síða 22

....HJ«M«........................................................"*"....."'»»»..............»»»»..................... ......................................................................■■■»
22
MORGUNBLAÐIÐ
■Þriðjudagur 25. maí 196!
•MlllitllllllilllllllllllllllllMliUimilllllllimillllllHimMIIIIIIIIIIIIMIMIIIIIIIIMIMmi*' MMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMIIMMMMMMMMMIMMMMMIIIMUIMMMMMMMMMMMMMMI"II
i
Vestur -
á Selfossi
réttur á heimilum íslendinga
Vestanhafs. Ein kvennanna
get ekki staðizt þá freistingu
að stinga nefinu niður í kassa
fullan af skyri til þess að
finna hinn dásamlega ilm af
nýju skyrinu!
Hinir geysistóru strokkar
mjólkurbúsins vöktu einnig
mjög mikla athygli og þótti
ýmsum breyting hafa orðið á
fyrir okkur bunuðum við
strax út úr okkur langri
romsu af afsökunaryrðum og
báðum hann margfaldrar fyrir
gefningar á þessari ósvífni.
Jón brosti bara góðlátlega og
bað okkur endilega að fást
ekki um þetta, þau hjónin
hefðu átt von á fjórum Vest-
ur-íslendingum, en aðeins ver
ið miðlað tveimur, svo að með
tilkomu okkar tveggja. væri
þetta orðið ósköp hæfilegt.
Síðan vorum við leiddir til
borðs og kynntir fyrir þeim
Guðbjörgu Sigurðsson og
Ethel Skardal, en það voru
af íslenzku bergi brotið.
— Hafið þér hugsað yður
að skoða landið?
— Ferðinni er nú eiginlega
heitið til Akureyrar en þar
ætla ég að hitta bróður minn,
Jón E. Sigurðsson, forstjóra
Smjörlíkisgerðarinnar þar.
Nú snerum við okkur að
Ethel. Hún sagði okkur að
hún væri fædd í Kanada, en
ætti marga ættingja hér á
landi. Hún sagðist ekki kunna
mikið í íslenzku, þar sem hún
hefði gert sér far um að
gleyma málinu, þegar hún var
í skóla. Hins vegar hefði hún
Á SUNNUDAGINN var
lagði lífsglaður hópur af
stað í ferðalag frá Keykja-
vík til Selfoss. Þetta voru
Vestur-íslendingar komnir
„heim“ og ætluðu nú að
skoða hluta af „landinu
sínu“. Selfosshreppur hafði
sýnt þann höfðingsskap að
bjóða löndum okkar að
vestan til eins dags dvalar
á Selfossi til að kynnast
þeim hlutum, sem ört vax-
andi sveitaþorp á fslandi |
hefur upp á að bjóða. I
Svo skemmtilega vildi til. að i
fanarstjórinn, Jakob Kristjáns
son, „Kobbi“, eins og fólkið
nefnár hann, átti einmitt sjö-
tugsafmæli þennan dag. Varð
þessi dagur sem ein samfelld
afmælisveizla hans.
Auk Vestur-íslendinganna
var í förinni stjórn Þjóðrækn
isfélagsins í Reykjavík og svo
tveir „blaðasnápar“, eíns og
„Kobbi“ nefndi okkur.
Lagt var af stað frá Reykja
vík kl. 13 í ágætu veðri og var
fyrst ekið um helztu götur
bæjarins. Fylgdist fólkið vel
með því, sem dr. Finnbogi
Guðmundsson hafði að segja |
um byggingar þær, sem fyrir |
augu bar, en dr. Finnbogi |s
hafði tekið að sér leiðsögu á- f
samt Hallgrími Jónassyni.
Var síðan ekið sem leið liggur
til Selfoss.
Á vegamótunum undir Ing- f
' rf.j! A heimili J6ns Pálssonar, fyrrv. dýralæhnis. Frá vinslri: Jón Páisson. kona hans frú Aslaug
SbSodTit'^ « “**“•
Sigurðsson, alla velkomna.

Var síðan ekið inn í kauptún-
ið að kirkjunni og hlýddu þar
allir messu hjá séra Sigurði
Pálssyni.
Mjólkurbú Flóamanna.
Eftir messu var gestum boð
ið að skoða Mjólkurbú Flóa-
manna. Þegar komið var að
mjólkurbúinu, hafði lúðra-
sveit tekið sér þar stöðu og
lék ættjarðarlög. Mjólkurbús-
stjórinn, Grétar Símonarson,
bauð gesti velkomna og gekk
síðan með þeim um mjólkur-
búið og útskýrði hvernig hin-
ar ýmsu mjólkurafurðir eru
framleiddar. Vakti þetta
mikla ánægju gestanna og sér
staklega urðu konurnar hrifn
ar af að sjá skyrið, en að
þeirra sögn er skyr algengur
síðan þeir yfirgáfu landið
skömmu eftir aldamótin.
Nokkrir Selfyssingar höfðu
boðið sig fram til þess að taka
við gestum þennan dag og var
fólkinu skipt niður í smáhópa,
sem hver fór á sitt heimilið.
Litum við blaðamenn inn á
tvö heimilanna, heimili Jóns
Pálssonar fyrrv. dýralæknis,
og heimili Bjarna Guðmunds-
sonar héraðslæknis.
Líkar vel.
Við börðum hikandi upp á
heimili Jóns Pálssonar, fyrrv.
dýralæknis, því það gat vart
talizt kurteisi að ryðjast inn
á ókunnug heimili til þess að
fá að spjalla við gesti heimilis
fólksins, Þegar Jón opnaði

Vestur-íslendingiarnir við Mjólkurbú Flóamanna.
Gestunum boðið að bragða íslenzkar mjólkurafurðir.
einmitt þær sem við ætluðum
að hitta. Meðan setið var und-
ir kaffi og kræsingum, hófust
hinar fjörugustu samræður og
við spurðum fyrst Guðbjörgu,
hvort hún væri fædd hér á
landi.
— Já, ég er fædd á Seyðis-
firði.
— Hvað voruð þér gömul,
þegar þér fluttust til Kanada
og hvað hafið þér verið bú-
sett þar lengi?
— Það er nú ekki beint
hægt að segja að það sé hátt-
vísi að spyrja konu spurningu
sem þessari, sagði Guðbjörg
og kímdi. — En svo ég segi
satt frá, þá hef ég verið bú-
sett í Kanada i 60 ár, en ég
fluttist • héðan tvítug, svo nú
eruð þér búnir að finna út
hvað ég er gömul. -
Við urðum furðu lostnir, því
Guðbjörg leit út fýrir að vera
minnsta kosti 20 árum yngri.
Þegar við höfðum jafnað okk-
ur nokkuð spurðum við hvort
þetta væri í fyrsta skipti sem
hún kæmi til íslands, síðan
hún fluttist af landi brott.
— Nei, neL Þetta er í fjórða
skiptið.
— Og hvernig er að vera
komin aftur hingað?
— Stórkostlegt. Okkur
þarna vestanhafs finnst við
nú alltaf einhvern hluta af
landinu eiga.
— Komið þið stundum sam
an Islendingarnir þarna fyrir
vestan?
— Já, talsvert mikið. Þjóð-
ræknisfél. vestra er ákaflega
vel vakandi og eru fundix þess
vel sóttir og það sem er at-
hyglisverðast er, að mest af
fólkinu sem sækir fundina
kann ekki að tala íslenzku, en
finnur þó til þess að það er
orðið að læra íslenzku aftur,
er hún giit. t. því á heimili
hennar hefði þá verið töluð
islenzka. Sér hefði aldrei dott-
ið í hug að koma til íslands
fyrr en vinkona hennar hefði
spurt sig hvort hún hefði ekki
áhuga á að koma með sér nú.
Sagðist hún vera ákaflega feg-
in að hafa komið, og hugði
gott til dvalarinnar sér.
Yngstur — eða hvað?
Á heimili Bjarna Guðmunds
sonar héraðslæknis, hittum
við m.a. yngsta manninn í
hópnum, eða það sagði hann
að minnsta kosti. Hann átti
sjötugsafmæli þennan dag. Að
sögn þeirra sem til þekkja
mun hann vera einn vinsæl-
asti maðurinn í hópi íslending
anna vestanhafs. „Hann hefur
dregið sig í hlé frá störfum,
en hefur sennilega aldrei unn
ið eins mikið og nú upp á
síðkastið“, sagði ein konan í
hópnum okkar. Maður þessi
er Jakob Krist.iánsson, skjala-
vörður Þjóðræknisfélagsins og
fararstjóri í ferðínni.
Við settumst við hlið Jakobs,
munduðum penna okkar og
báðum hann um að segja okk
ur eitthvað skemmtilegt.
— Elskurnar mínar, ég hef
ekkert skemmtilegt að segja
ykkur.
— Gætuð þér þá ekki sagt
okkur eitthvað um ferðina?
— Jú, það get ég. Það má
segja að förin hafi byrjað á
þingi Þjóðræknisfélagsins í
febrúar 1964. Þar var skipuð
nefnd til þess að vinna að und
irbúningi fararinnar og var
ég kosinn formaður. Síðan hef
ur gengið á ýmsu, en nú erum
við semsagt komin hingað.
Fólkið er afskaplega lukku-
legt með förina fram að þessu
og ég er viss um að það verð-
ur enn lukkulegra, þe'gar
lengra líður á.
— Hvé. lengi voruð þið á
leiðinni frá Kanada?
— Við vorum rúmlega 10
tíma. Fóíkið var ósköp hrifið
þegar það sá Akrafjallið og
Esjuna. Og ekkí var það síður
hrifið, þegar það kom til
Reykjavíkur. Það var tekið
svo ljómandi vel á móti okk-
ur. Okkur var boðið í ráð-
herrabústaðinn, þar sem Jó-
hann Hafstein, dómsmálaráð-
herra tók á móti okkur í fjar
veru forsætisráðherra. Höfð-
um við bæði ánægju og fróð-
leik af þeirri móttöku.
— Hvað getið þér sagt okk-
ur um Þjóðræknisfélagið?
-p- Það var stofnað árið 1919
til þess að efla og stuðla að
áhuga á íslenzkri tungu, bók-
menntum og öðrum málum
sem snerta ísland. Einnig vill
félagið stuðla að þvi, að fé-
lagar séu góðir borgarar í sínu
fósturlandi. Fundir í félaginu
Luðrasveit Selfoss leikur fyrir gestina.
:
í 1111 MlMMMMMIIIMIMIIIIIIMMMIIMMlllIII1111IMM111111111IMIMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMIIIIIMMIIMIIIMMIIIIIMIMimMMMM 1111IIIIIIMMMI^ |||||||||||||||||||IIII•HI■•MIMMIMIII,MIMMIIMMIIIMIIMMMMMMMMIIMM•MMMMMMM•IIMMMIMI