Morgunblaðið - 25.05.1965, Qupperneq 23

T
Þriðjudagur 25. maí 1965
MORGUNBLAÐIÐ
23

IHHHIMMHH >>>>>>>>>iMMMMMMiMIMIMMMMIMMilMMIMMMMMIMIIIIIIIIIIMIMMMIMMMMtlMiMMI
IIHHHtllllllMMIMHIIIIMHMHIIMMIMIIMHIIiMIIIIIIIIMMIIMMHMMHHMII
IMMMMIMIMMMMII
IIMMIIIIII
fara fram á íslenzku ein-
göngu.
Á síðari árum eru hins veg-
ar fleiri og fleiri Vestur-ís-
lendingar sem ekki hafa full
not af slíkum félagsskap, þar
sem allt fer fram á íslenzku.
Þess vegna hafa verið stofnuð
fleiri félög um sama málefni,
þar sem enska er aðalmálið
og höfum við unnið að því að
koma á nánara samstarfi við
þessi félög. En mér finnst for-
seti íslands hafa hitt naglann
á höfuðið, þegar hann sagði
fyrir vestan: „Er haegt að vera
góður íslendingur á ensku?“
ur og þar hef ég búið síðan,
að mestu leyti í Winnipeg.
— Eruð þér ekki kvæntur?
— Jú, konan mín er Stein-
unn Eiríksdóttir, Jónssonar,
sem bjó að ég held á Ekru í
Hjaltastaðaþinghá. Hún er
fædd fyrir vestan.
— Eruð þér hingað kominn
til þess að „stinga af“ frá
afmælinu?
— Nei, nei. Afmæli eru eng
ir stórviðburðir fyrir vestan.
Svo finnst mér ég ekki vera
sjötugur.
— Hvernig finnst yður nú
að vera kominn til íslands?
Séra Philip M. Pétursson afhendir Sigurði Inga Sigurðssynl,
oddvita Selfosshrepps, nverki Þjóðræknisfélagsins.
Akureyrlngur í húð og hár.
— Hvar á landinu eruð þér
fæddur?
) — Ég er fæddur og upp-
alinn á Akureyri, þar sem ég
var nágranni húsmóðurinnar
á þessu heimili, frú Ástu
Magnúsdóttur. Ég verð nú að
segja það, að mér finnst frúin
hafa stækkað síðan ég sá hana
síðast fyrir 55 árum!
j Faðir minn, Friðrik Krist-
jánsson og bróðir hans, Magn-
ús Kristjánsson, höfðu dálitla
útgerð fyrir norðan og fór ég
oft á sjó. Ég fór í gagnfræða-
skólann á Akureyri, en þar
sem ég var ekki búinn að ná
15 ára aldri, varð ég hálf-
partinn að svindla mér inn.
Þannig var nefnilega, að skóla
stjórinn, sem þá var Jón
Hjaltalín, hafði ákveðið, að
enginn skyldi taka inntöku-
próf, sem ekki væri orðinn
fullra fimmtán ára gamall.
Næsta vetur átti Stefán
Stefánsson skólameistari á
Möðruvöllum að taka við
skólastjórn, svo faðir minn
sneri sér til hans og fékk hann
til að sannfæra Jón um að ég
væri tækur í skólann. Ég veit
satt að segja ekki nema hann
hafi talið Jóni trú um að ég
væri orðinn nógu gamall.
Ég var svo fimmtán ára
gamall, þegar við fluttum vest
— Mér finnst alltaf gaman
að koma hingað. Ég hef komið
hingað tvisvar sinnum áður.
En skemmtilegt þykir mér sú
málvenja íslendinga fyrir vest
an haf, að þeir segja alltaf að
þeir séu að fára heim, þegar
þeir ætla hingað. Þetta á jafnt
við um þá sem fluttust hingað
ungir og þá, sem fæddir eru
fyrir vestan.
Reykjavík er falleg.
Á heimili Bjarna læknis hitt
um við einnig Kristin Odd-
friðsson og konu hans Yeru,
en hún er kanadísk. Kristinn
talar skínandi íslenzku en
kona hans talar aftur á móti
aðeins ensku, þótt hún skilji
íslenzku nokkuð. Við hófum
samtalið á því að spyrja Krist
in, hvort hann væri fæddur
hér á landi.
— Já. Ég er fæddur á Seyðis
firði 1894. Þaðan fluttist ég
ungur til Reykjavíkur, og ár-
ið 1913, ég var þá 19 ára, flutt
ist ég til Kanada, nánar til-
tekið vestur til Þingvalla og
Lögbergsnýlendu, en þar bjó
þá Magnús Hinriksson, móð-
urbróðir minn.
— Hafið þér verið búsettur
þar síðan?
— Nei, ég hef verið allra
sveita kvikindi, eins og maður
sagði hérna í gamla daga, því
ég hef verið búsettur í 5 fylkj
um í Kanada af 10.
— En við hvað hafið þér
starfað þarna í Kanada?
— Fyrst eftir að ég kom
þangað vestur vann ég við
búskap, svo starfaði ég hjá
einkafyrirtæki og keypti fyrir
það korn. Síðan starfaði ég í
því sama hjá Heilhveitisam-
bandinu eða Saskatchewan
Wheat Pool og þar vann ég
í 17 ár. Það hafa verið í kring
um 30 ár sem ég vánn við að
kaupa korn.
Jakob Kristjánsson, sjötugur, skoðar gamlar myndir frá Akur
eyri, með læknisfrúnni Ástu Magnúsdóttur. „Hún Ásta hefur
stækkað dálítið síðan ég sá hana siftast“.
— í hverju var þetta starf
fólgið? Ferðuðust þér um sveit
irnar og sömduð við bænd-
urna?
— Nei, nei. Bændurnir urðu
sjálfir að koma með kornið
til okkar og draga það inn í >
hlöðurnar en við flokkuðum
það eftir gæðum og gengum
frá því að öðru leyti fyrir i
mölunina.
— En við hvað unnuð þér,
eftir að þér hættuð hjá Heil-
hveitisambandinu?
— Þá var ég um tíma bók-
haldari og hélt tíma hjá stóru
byggingarfyrirtæki, og núna,
þangað til ég kom hingað hef
ég haldið tíma og bókhald fyr
ir menn sem hafa unnið við
það að ryðja skóginn í Norð-
vestur Kanada; fyrir olíufé-
lögin, sem þurfa að leggja þar
leiðslur og einnig til varnar
skógareldum.
— Eftir að ég kom hingað,
í janúar, ég var ekki samferða
hópnum sem kom í gær, þá
hafa verið miklar umræður
um virkjunina í Þjórsá, og
sumir eru á móti henni, vegna
þess að þeir telja að nú verði
farið að nota kjarnorkuna í
mun ríkara mæli en gert hef-
ur verið. í þessu sambandi vil
ég nefna, að þarna s-kammt
frá þar sem við unnum við
að ryðja skóginn, er nú verið
að byggja eina stærstu stíflu
í veröldinni. Hún verður um
600 fet á hæð, 114 míla á
lengd. Aflið sem þessi virkjun
framleiðir er 2.300.000 kíló-
wattstundir, og verður það
veitt alla leið að Bandarikja-
línunni og munu Bandaríkin
kaupá meiri hluta rafmagns-
ins. í þessu fylki er líka verið
að byggja þrjár aðrar stíflur
nokkru minni en mestur hluti
þess verður líka selt Banda-
ríkjunum.
— Er þetta í fyrsta skipti
síðan þér komið hingað síðan
þér fluttust vestur um haf?
— Nei, ég kom hingað 1949,
til að heimsækja föður minn,
gamlan Reykvíking, Oddfrið
Oddsson og dvaldi þá hér í
sex eða sjö vikur. Nu er ég
að heimsækja systur mina og
ætla að vera hér í sumar.
— Finnst yður ekki hafa
orðið töluverðar breytingar á
þessum tíma.
— Stórkostlegar. Það er
ekki hægt að kalla þetta breyt
ingar, því það er miklu, miklu
meira.
— Og hvernig gezt yður að
Reykjavík nútímans? Finnst
yður hún falleg?
— Mér hefur alltaf þótt
vænt um Reykjavík og alltaf
þótt hún falleg. Og ég vildi
óska þess að það yrði búið að
gera Tjörnina ennþá fallegri
en hún er núna, því hún er
óneitanlega mesta prýði borg-
arinnar.
— Að síðustu, Kristinn. Okk
ur hefur virzt á þeim Vestur-
íslendingum, sem við höfum
haft tal af, að þeim þyki alltaf
jafn vænt um gamla landið,
jafnvel þó þeir hafi ekki séð
það svo áratugum skipti og
sumir ekki komið hingað áð-
ur.
að þeim mun eldri sem við
verðum; því vænna þysi okk-
ur um Island.
Samkoma í Selfossbíó.
Um kvöldið bauð Selfoss-
hreppur gestum sínum til
kvöldverðar í Selfossbíói. Var
þar fram borinn islenzkur mat
ur, lambakjöt og skyr. Odd-
viti, Sigurður Ingi Sigurðsson
var veizlustjóri og bauð gesti
velkomna. Rakti hann síðan
sögu Selfoss lítillega.
Meðan setið var undir borð
um, voru fluttar ræður. Talaði
þá séra Philip M. Pétursson,
forseti Þjóðræknisfélagsins.
Þakkaði hann innilega höfð-
inglegar móttökur og lýsti
hrifningu sinni á hinum stór-
stígu framförum, sem orðið
hafa á Selfossi á undanförn-
um árum. Sem lítinn þakk-
lætisvott bað séra Philip odd-
vita staðarins Sigurð Inga
Sigurðsson að veita móttöku
fána Þjóðræknifélagsins. Einn
ig afhenti séra Philip hreppn-
um hinn nýja þjóðfána
Kanada.
Meðan á borðhaidinu stóð,
sungu gestir nokkur ættjarð-
arlög, og kunnu ljóðin engu
að síður en heimámenn. Karla
kór staðarins skemmti gestum
með söng, undir stjórn Guð-
mundar Gilssonar, og var góð
ur rómur gerður að. Þá sýndi
Gísli Bjarnason kvikmynd af
útreiðum ungmenna úr Bisk-
upstungum.
Að lokum sleit oddviti sam
komunni og færði Vestur-ís-
lendingum að gjöf loftmynd
af Selfossi til minningar um
staðinn. Einnig fékk hver gest
anna bókmerki, sem á stóð:
Með kveðju frá Selfossi.
Fóru gestirnir nú í bílana
og voru allir sammála um að
þessum degi mundu þeir
aldrei gleyma.
— Já, þetta er áreiðanlega
rétt og ég held það megi segja
Kristinn Oddfriðsson með dætrum læknisins, Sigriði og Þóra
Bjarnadætrum.
3

................................................................................111.............................. ..........................H.IIIHHIH.HM.H.H.H.I................. %.H.HHHHHMH.M...............II11.......MM.......M...................I,