Morgunblaðið - 29.05.1965, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIO
Laugardagur 29. maí 1965
ISnip&heiðiir Gislc&dóltir Méller
IMlnningarorð
SÚ harmafregn barst mér til
eyrna árla dags 25. maí, að Dúlla
í Landaköti væri dáin. Hún Dúlla
sem ég sá kvöldið áður, og kann
ski hefur mér aldrei þótt hún
jafn glæsilega búin og þetta
kvöld, þar sem hún gekk að dyr-
um vinkonu sinnar til þess að
vera þar í fagnaði ásamt öðrum
gestum. Hver mundi hafa trúað
því, sem sá hana þá, að þetta
kvöld yrði hennar síðasta hér á
jörðu. Það var engin tilviljun að
Dúlla vax boðin í þennan fagnað.
Hún var alltaf svo innilega vel-'
komin, hvort sem við vinkonur
hennar höfðum. boð inni eða bara
að hún kom óvænt inn úr dyrun-
um. Og það voru ekki bara þeir
fullorðnu, sem fögnuðu komu
hennar; börnin sögðu: „Það er
svo gaman, þegar Dúlla kemur“.
Systurnar munu ekki gleyma
heimsókn hennar, þegar hún
kom færandi hendi kvöld nokk-
urt, þegar mamma þeirra var
langt í burtu.
Dúlla giftist 9. nóv. 1940 eftir-
lifandi eiginmanni sínum, Krist-
jáni G. Möller frá Landakoti, en
þar bjó hann ásamt móður sinni
Geirlaugu Kristjánsdóttir. Mér
er tjáð af kunnugum, að Dúlla
hafi stundað tengdamóður sína
af mikilli nærfærni, unz yfir
lauk. Við hinar yngri þráum víst
flestar að móta okkar eigin heim
ili frá byrjun. Hvað Dúllu við-
kom, þá gat hún ekki komið því
við. Aldrei heyrði ég það á henni
að henni þætti miður, að svo
varð ekki. Henni tókst svo vel
að sameina það gamla og nýja.
Hún bar virðingu fyrir því
gamla, en að sjálfsögðu þráði
hún að flytja nýja tímann að
vissu marki inn í gamla Landa-
kot. Og það tókst henni svo vel,
að við vinkonur hennar áttum
oft ekki orð yfir, hvað Dúlla gat
gert margt fallegt og skemmti-
legt í þessu gamla vinalega húsi.
Ég persónulega var oft svo full-
viss, þegar ég sá eitthvað nýtt
hjá Dúllu, að hún hefði keypt
það tilbúið. Nei, svo var ekki.
Allt, sem var hægt að gera, hvort
heldur var í höndum unnið eða
sem við kom heimilishaldi vann
Dúlla sjálf, og það var snilldar-
legt handbragð á mörgu, sem hún
vann. Hún var lærð hárgreiðslu-
GLERAUGU
með lituðu gleri, töpuðust í
gamla Kirkjugarðinum. Finn-
andi vinsamlega hringið í
síma 18333.
kona, svo að handlagni hennar
naut sín utan heimilisins engu
síður en innan veggja þess. Við
vorum margar konurnar, sem átt
um leið í Landakot til þess að
fá hársnyrtingu hjá Dúllu, og
við vorum víst ófáar. sem enduð-
um við eldhúsborðið, þar sem
okkur beið rjúkandi kaffi og kök
ur, og oft drakk húsbóndinn með
okur.
Dúlla hét fullu nafni Ragn-
heiður Gísladóttir. Var hún fædd
að Vatneyri við Patreksfjörð
29. júní 1913, en fluttist þaðan
til Reykjavíkur. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Sigríður Pálsdótt-
irog Gísli Sigurðsson. Ung flutt
ist hún til Akraness og vann hér
að iðn sinni, þar til hún giftist,
og eins Og áður var sagt hélt
hún því áfram allt fram á síð-
ustu ár.
Dúlla tók mikinn þátt í félags-
lífi hér í bæ og var þar góður
félagi. Má nefna þar sérstaklega
slysavarnafélagið og kevnfélag-
ið. Leikfélag Akraness hefur nú
misst einn sinn bezta starfskraft.
Já, hversu oft bjargaði Dúlla okk
ur ekki, þegar eitthvað hafði
gleymst, sem við hin áttum að
muna. Var þá margt sótt í Landa
kot.
Dúlla og Kristján áttu einn
son, Einar, sem hún unni tak-
markalaust. Þótt börnin væru
ekki fleiri í Landakoti, þá fannst
manni altlaf barnmargt þar í bæ,
þau voru ótalin börnin, sem
þangað komu. Svo var það litla
ljóshærða telpan hún Guðrún,
sem gaf frænku sinni svo margar
gleðistundir. Ég gleymi því seint,
einu sinni þegar ég kom að Dúllu,
þar sem hún var að greiða ljósu
lokkana fyrir jólaball, þar ríkti
sönn gleði.
Að leiðarlokum eru það ekki
bara heimilisvinir og vandamenn
fjölskyldunnar í Landakoti, sem
sakna hennar, þar má ekki
gleyma málleysingjunum. Meiri
dýravin en Dúllu get ég vart
hugsað mér.
Að síð.ustu votta ég og fjöl-
skylda mín eftirlifandi eigin-
manni, syni og systkinum hinnar
látnu dýpstu samúð.
Dúlla mín, hafðu hjartans þökk
fyrr allt. sem þú varst mér og
mínu heimili. Blessuð sé minn-
ing þín.
Vinkona.
„Glaðir vorum
og þú gladdist með“.
Þeir hafa verið bjartir þessir
maídagar í upprisu hins nýja
vors, með ylm úr jörðu og angan
í lofti. í maí er fagnaðarhátíð
á mörgum heimilum í þessum bæ.
Fánar blakta við hún, fólkið fagn
ar með æskunni sem á sólbjört-
urp degi vinnur sitt fermingar-
heit. Til slíkrar hátiðar varst þú
boðin Dúlla mín og frá slíkri
hátíð varst þú kölluð til enn
meiri fagnaðar.
Yfir öllu lífi Dúllu 1 Landa-
koti var hátíðablær. Hún kom til
Akraness, sem ung stúlka og hóf
starf sitt við hárgreiðslu, og þær
eru ófáar konurnar, sem hún hef
ur snyrt og búið til fagnaðar.
Ung flutti hún gleði og hamingju
inn í Landakot og mér finnst eins
og hún hafi alltaf verið að búa
fjölskyldu sinni hátíð svo var
natni og listfengi hennar í öllu
heimilishaldi mikil. Svo var og
hvar sem hún lagði hönd að.
Dúlla í Landakoti var glæsileg
kona, og hún var góð kona, sem
gott var að eiga að vini.
Glaðir vorum og þú gladdist með,
vorum sjúkir ið sama.
Þá kom hönd þín hjálp að rétta
fremst sem góður gat_
Það verður hljóðara í Landa-
koti, þegar Dúllu er þar ekki leng
ur að finna, en minningin um
góða konu mun lifa, og ég bið
guð að láta hana verða ástvin-
um hennar til huggunar og bles#
unar.
Hafðu hjartans þökk fyrir sam
fylgdina.
Guð blessi þig.
Bjarnfríður Leósdóttir.
BJARNI HAKONARSON
IVfiinning
HEILSTEYPTUR drengskapar-
maður er fallinn í valinn. Alda-
mótamaður eins og þeir gerðust
beztir, sjálfstæður hugsjónamað-
ur, sem bar virðingu fyrir mann-
lífinu og taldi sér skylt að
reyna að fegra líf samferða-
manna sinna.
Hann var jákvæður leiðbeln-
andi, er ávallt hafði þá aug-
ljósu staðreynd í huga, að sömu
lífshamingja byggist fyrst og
fremst á því, að menn læri að
þekkja sjálfa sig, kosti sína og
galla.
Hann var maður ættar sinnar.
Maður traustur og yfirvegaður,
sem kunni að brosa hlýtt að hin-
um spaugilegu hliðum lífsins,
enda góðri kímnigáfu gæddur,
en samt var grunntónn skapgerð
ar hans af alvarlegum toga
spunninn. Bezt væri honum
kannski lýst með þeirri gömlu
viðurkenningu, að þar hafi farið
ákjósanlega saman hugur og
hönd sem hann var.
Þegar ég íhuga nánar hinar
mörgu hugvekjur hans fluttar í
mannfagnaði, þá get ég ekki lát-
ið hjá líða að viðurkenna, að
maðurinn var óvenju margslung
inn og oft á tíðum rismikill per-
sónuleiki. E.t.v. væri ekki langt
frá lagi að skýra mál sitt þann-
ig, að bezti hagyrðingur getur á
stundum, þegar skilyrði leyfa,
orðið svo vitur og altalandi, að
allir ljúka upp einum munni
um það að skáld tali.
Hið síðast sagða var í viss-
um skilningi dæmigert fyrir
hinn látna.
Manni, sem hefur tekizt að
haga þannig lífi sínu að til lær-
dóms er og eftirbreytni ber að
reisa bautastein.
★ ★ ★
Dsgskrá iriinningarathafnar um Jón Thorchillius
laugardaginn 29. maí 1965, í Innri Njarðvík.
Guðsþjónusta i Innri Njarðvíkurkirkju, er
hefst kl. 13.30. — Séra Björn Jónsson.
Útisamkoma í Innri Njarðvík kl. 14.00.
Drengjalúðrasveit Keflavíkur leikur.
Stjórnandi: Herbert Hriberschek.
Skrúðganga barna úr barnaskólum
Gullbringu- og Kjósarsýslu.
Stjórnandi: Þorsteinn Einarsson, íþrótta-
fulltrúi.
Drengjalúðrasveit úr barnaskóla Mos-
fellshrepps leikur.
Stjórnandi: Birgir Sveinsson.
Björn Sveinbjörnsson, settur sýslumaður
flytur ávarp og afhendir minnisvarðann.
Ólafur Sigurjónsson, oddviti, tekur á
móti minnisvarðanum og flytur ávarp.
Minnisvarðinn afhjúpaður.
Bjarni M. Jónsson námsstjóri flytur ræðu.
Helgi Elíasson fræðslumálastjóri flytur
ávarp.
Drengjalúðrasveit Keflavíkur leikur.
Kirkjukórar Gullbringusýslu syngja.
Stjórnandi: Geir Þórarinsson.
Kynnir verður Ólafur Thordersen, for-
maður skólanefndar.
(Verði óhagstætt veður, getur dagskráin
bréyzt).
Sýningar í barnaskólum vegna afhjúpun-
ar minnisvarða JÓNS THORCHILLIUS.
Barnaskóli Njarðvíkur:
Skólavinnusýning barna í Gullbringu-
sýslu. Um kl. 15.30 leikur drengjalúðra-
sveit Keflavíkur nokkur lög fyrir utan
skólann. Sigurbjörn Ketilsson, skólastjóri
flytur ávarp og opna; sýninguna.
Sýningin opin:
Laugardag 29. maí kl. 15.30—22.
Sunnud. 30. maí kl. 10—12 og 13—'iX
Mánudag 31. maí kl. 14—22.
Bamaskóli Keflavíkur, Sólvallagötu
Skóla vinnusýning:
Laugardag 29. maí kl. 16—20.
Sunnud. 30. maí kl. 10—12 og 14—20.
Mánudag 31. maí kl. 14—20.
Barnaskóli Keflavíkur, Skólavegi
Skólasögusýning:
Fimmtudag 27. maí kl. 14—^20.
Föstudag 28. maí kl. 14—20.
Laugardag 29. maí kl. 14—20.
Sunnud. 30 maí kl. 10—12 og 14—20.
Mánudag 31. mai kl. 14—20.
Bjarni Hákonarson, sem andað
ist 20. maí sl., var f. 28. april
1800 a<ð Reykhólum í Barða-
strandarsýslu. Hann var
elzta barn þeirra merkishjóna,
Arndísar Bjarnadóttur og Há-
konar Magnússonar, er þar
bjuggu hinu niesta myndarbúi.
Strax með móðurmjólkinni
fékk hann í sig þann dug og fram
takssemi, er æ síðan var ríkjandi
í fari hans. Hann ólst upp við
þau skilyrði, að eðlilegt má telj-
ost, að hann yrði nokkuð stór-
huga. Hann gegndi að mörgu
leyti, forystuhlutverki innan
ákveðins hóps ættar sinnar, þar
sem hann var síhvetjandi afl-
vaki.
f æsku var Bjarni góður
íþróttamaður, m.a. prýðis sund-
maður og snjall glímumaður.
Hann tók virkan þátt í félags-
lífi allt frá unglingsárum og þar
aði hann af kostgæfni og bú-
mannsdug, en naut jafnhliða
starfinu þeirra unaðsemda nátt-
úrunnar, sem kynslóð eftir kyn-
slóð hefur göfgað hugsim margs
íslenzks bónda.
Ungur að árum lærði Bjarni
m.a. söðlasmíði og mun eitthvað
hafa unnið við þá smíði a.m.k.
á Akureyri, en hér á Suðurlandi
vann hann við húsgagnabólstrun
og alveg fram á síðustu ár, þá
orðinn sársjúkur.
Ég hygg, að húsbændur hans
muni fúslega viðurkenna, að
hann hafi lagt mikla alúð við
verk sín og ástundað þau fram-
úrskarandi vel.
Allir, sem ég þekki, ágættu
starfshætti hans. í frístundum
sínum vann hann mikið við bæk
ur sínar og naut þeirra, þar sem
hann hafði gott vit á bókmennt-
um. Hann var hagyrðingur ágæt-
ur, en bundið mál stóð hug
hans nær en óbundið.
Hann átti orðið frumútgáfu af
hartnær öllum íslenzkum rímum.
Það var geysileg vinna og fjár-
frekt gaman, að útvega þær, sitt
úr hvorri áttinni og raða þeim
saman í eina heild. Rímur sínar
meðhöndlaði hann alltaf sem dýr
gripi, enda var þeim valin virð-
ingarstaður í ágætu bókasafni
hans.
Bjarni var sérstaklega ættræk-
inn (eins og reyndar öll syst-
kini hans), og það var hollt fyrir
okkur, yngra fólkið, að fylgjast
með því og sannreyna, að þessi
kennd nærðist mest megnis á
heilindum og manndómi, en átti
ekki rætur sínar að rekja til þess,
að hann liti á sig og sína ætt-
til heilsu hans tók að hraka síð- göfugri en gengur og gerist eins
ustu árin, enda mannblendinn og
oftast hrókur alls fagnaðar.
9. júní 1917 kvæntist hann Guð
rúnu Ólatsdóttur. Guðrún var
(d. 5. maí 1957) hinn mesti kven
kostur. Hún var ágætlega greind
og annáluð fyrir myndarskap og
dugnað, bæði á heimili sínu ag
utan þess.
Hún vann að margskonar kven
réttinda- og líknarmálum sem
hún ætíð sýndi mikla ræktar-
semi. Það var mikið jafnræði
með þeim Bjarna og Guðrúnu.
Þeim varð sjö barna auðið, en
eitt dó í bernsku. Fjórar dætur
þeirra eru giftar hér í bæ og
Kópavogi, en tveir synir, annar
loftskeytamaður og hinn læknir
(um stundar sakir við nám í
U.S.A.) eiga heimili sín hér í
Reykjavík. Allt mannvænlegt
fólk, sem virti foreldra sína mik-
ils.
Bjarni og Guðrún bjuggu tvö
fyrstu hjúskaparár sín að Reyk-
hólum með föður Bjarna, én síð-
an á einni stærstu jörðinni við
ísafjarðardjúp — Reykjarfirði.
Árið 1931 fluttu þau til Akur
eyrar og bjuggu þar á annan ára
tug, en hingað suður fluttu þau
svo loks búferlum 1943 og áttu
heima hér síðan.
Ég kynntist ekki Bjarna heitn-
um fyrr en hann var nær sex-
tugur að aldri. Þau tæp tuttugu
ár, sem ég þekkti hann, þá óx
stöðugt álit mitt á honum sakir
mannkósta hans.
Um ævina lagði hann gjörva
hönd á margt. Búskapinn stund-
og stundum vildi læðast í hug-
ann eða heyrast hvíslað úr horn-
um.
Aðalkjarninn í boðskap Bjarna
var einfaldlega sá, að það væri
skylda manns að leggja mikla
rækt við sinn betri mann. Hann
vlidi, að mönnum rynni blóðið
til skyldunnar og þeir virtu upp
runa sinn — týndu ekki andliti
sínu í eftiröpun og múgsefjun,
heldur héldu séreinkennum sín-
um. Minningin um Bjarna rís
þar hæst, er ég hugsa til hans
sem mannræktarmanns.
Nú er hann allur, þessi sóma
maður, sem bar höfuðið hátt með
karlmennsku og manndómi, en
hvílir nú í friði við hlið feðra
sinna.
Bezt verður merki hans hald-
ið á lofti og minning hans heiðr-
uð með því að hlúa að þeim
frækornum, er hann á sínum
tíma sáði af yfirlætislausri still-
ingu í hugi okkar.
Hákon Magnússon.
RAGNAR JONSSQN
lue ,i ugmaui.
H/erfisgata 14 — Sími 17752
Logfræðistön
og eignaumsýsia
Benedikt Blöndal
heraðsdomslög tnað ur
Austurstræti 3. — Sími 10223-