Morgunblaðið - 10.06.1965, Page 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtu'dagur 10. júní 1965
ANN PETRY:
STRÆTIÐ

— Þér ver ðið að muna að segja farþegunum að losa beltin
áður en þeir fara út úr flugvélinni.
1 Hún rakst á stól og settist nið-
ur á hann, skjálfandi. Hún mundi
aldrei komast út úr þessari stofu.
Aldrei . . . aldrei! Það sem eftir
væri ævinnar mundi hún verða
að vera hér inni með þessum
andlitslausa hlut, sem lá á legu
bekknum. En svo píndi hún sig
til að standa upp og fór aftur að
ganga aftur ‘ á bak.
Dyrnar út í ganginn voru lok
aðar, því að hún rak sig á hurð
ina. Hún fálmaði eftir handfang
inu. Dyrnar voru læstar. Hún
vildi ekki trúa þessu og rykkti
í hurðina. Hún seildist eftir lyki-
inum. Þarna var enginn lykill.
Hann hlaut að vera í vasa Boots
Smith, og hún fann reiðina við
hann gjósa upp aftur. Hann hafði
læst viljandi, af því að hann
hafði ekki ætlað að hleypa henni
héðan út
En reiðin hvarf jafn snöggt og
hún hafði komið. Hún varð að
ganga aftur að þessari hreyfing-
arlausu og blóðugu mynd við
legubekkinn. Kyrrðin í stofunni
gerði það að verkum, að henni
fannst sem hún væri að vaða í
djúpu vatni upp í mitti að legu
bekknum, og vatnið gleypti allt
hljóð. Það togaði í hana og reyndi
að halda aftur af henni.
Lykillinn var í vasa hans. í fát
inu dró hún allt upp, sem í vasan
um var, vasaklút, veski, eld-
spýtnabréf og lykilinn. Hún hélt
lyklinum, en hitt datt úr hendi
hennar af því að um leið og hún
tók það upp úr vasanum, hreyfði
hann sig. Allar sögurnar sem hún
hafði heyrt um dauða menn, sem
lifnuðu við aftur, gengu um og
töluðu komu upp í huga hennar,
og hún fékk handaskjálfta, sem
hún réð ekkert við.
Þegar hún flýtti sér burt frá
legubekknum, steig hún ofan á
veskið. Hún tók það upp og gáði
í það. Það var úttroðið af pen-
ingum. Hann hefði vel getað gef
ið henni tvö hundruð dali, án
þess að högg sæist á vatni.
En nú fyrst gerði hún sér fulla
grein fyrir því, sem hún hafði
gert. Hún var morðingi. Og snið
ugasti lögfræðingur í heiminum
gat nú ekkert gert fyrir Bub,
þegar mamma hans hafði drepið
mann. Barn með morðingja fyr-
ir móður átti sér enga viðreisn-
arvon. Hver sem hann hitti
mundi halda, að fyrr eða síðar
yrði hann líka glæpamaður. Og
rétturinn mundi heldur ekki fela
hann eftirliti hennar, þar sem
hún væri ekki til þess hæf að
ala hann upp!
Hún réð ekkert við þenna
skjálfta, sem hún fékk í magann
og herpti saman kverkarnar á
henni, rétt eins og gripið hefði
verið fyrir þær. Það eina sem
hún gat gert, var að fara burt og
koma aldrei aftur, því að bezt
væri, að Bub fengi aldrei að
vita, að móðir hans hefði verið
morðingi. Hún tók helminginn af
seðlunum úr veskinu, vöðlaði
þeim niður í budduna sína, en
skildi veskið eftir á legubekkn-
um.
Nú var erfiðara að komast út
að gangdyrunum. öll fjögur
hornin á stofunni voru einber-
kvik þögn — bylgjur sem dýpk
uðu og voru fullar af óhugnan
legri þögn. Hún hélt áfram að
líta til beggja hliða, eins og til
þess að sjá alla stofuna í einu,
og barðist við ákafa löngun til
að reka upp óp. Og þessi tauga
æsingur hennar fór versnandi,
vegna þess, að hún bjóst við, að
wmmmwmmmmm^mn
57
mmmmmmmmmmma
dauði maðurinn á legubekknum
mundi hverfa ofan í einhvern
þagnarhyiinn og síðan mundi
honum skjóta upp annarsstaðar
til þess að varna henni útgöngu.
Þegar hún loksins sneri lykl
inum í hurðinni, gekk yfir litla
ganginn og komst út í ytri gang
inn, varð hún að styðja sig lengi
við vegginn, til þess að fá vald
yfir skjálftanum á fótunum, én
andþrengslin í hálsinum fóru sí
versnandi.
Hún sá, að á hvítu hönzkun
um, sem hún var með voru ryk
blettir af stjakanum. Og svo var
blóðblettur á öðrum þeirra. Hún
reif þá af sér og stakk þeim í
kápuvasann, og um leið og hún
gerði það, fannst henni eins og
hún væri alvön morðum. Hún
gekk niður stigann í stað þess
að nota lyftuna og á leiðinni nið
ur greip hana þessi sama hugsun.
Þegar hún fór út úr húsinu
var komin þéttingsdrífa. Vindur
inn feykti snjónum framan í
hana, svo að hún greikkaði spor
ið eftir því sem hún nálgaðist
neðanjarðarstöðina að Áttundu
tröð . . .
Hún hugsaði hálfringluð um,
hvert henni væri bezt að fara.
Það varð að vera einhver stór
borg. Hún komst að þeirri nið-
urstöðu, að Chicago væri ekki
alltof fjarlæg. Þar gæti hún
horfið. Þangað skyldi hún fara.
í neðanjarðarlestinni fór hún
aftur að sjálfa. Hafði hún drep
ið Boots fyrir slysni? Það hræði
legasta var, að hún hafði ekki
einu sinni séð hann meðan hún
hamaðist við að berja hann. —
Fyrsta höggið var viljandi og að
gefnu tilefni, en öll þessi hin
högg voru tilefnislaus. Við þeim
hafði hún enga afsökun. Það
hafði ekki einu sinni verið sjálfs
vörn. Ofbeldfehneigðin hafði bú
ið í henni lengi, vaxið og færzt
í aukana, þangað til allt sprakk
í háaloft. Bub mátti aldrei fá
að vita, hvað hún hafði gert.
Á Pennsylvaníustöðinni keypti
hún farmiða til Chicago. — Aðra
leiðina? spurði maðurinn.
— Aðra leiðina, bergmálaði
hún. Já, ekki nema aðra leið-
ina, hugsaði hún. Ég hef verið á
annarri leiðinni síðan ég fæddist.
Lestin beið á stöðinni. Fólks-
straumurinn kom þjótandi og
fór gegn um hliðið, eins og
straumvatn yfir stíflu. Hún fór
inn í hópinn.
Vagnarnir fylltust fljótt. Fólk
með töskur og hattaöskjur og
böggla og krakka, flýtti sér eftir
göngunum og datt næstum niður
á bekkina af ákafanum að
tryggja sér sæti.
Lutie náði í sæti í miðjum
vagni. Hún settist við gluggann.
Aldrei mundi Bub skilja, hvers
vegna hún hafði horfið. Hann
sem bjóst við henni á morgun.
Hún hafði lofað honum að koma
til hans. Hann mundi aldrei vita,
hversvegna hún hafði yfirgefið
hann og mundi verða ringlaður
og ráðvilltur, þegar hún var
hvergi nærri.
Skyldi hann muna, að hún
elskaði hann? Hún vonaði það,
en hún vissi líka, að um lang
an tíma myndi hann verða með
þennan hrædda áhyggjusvip,
sem hún hafði séð á honum þeg
ar hann beið hennar við neðan
jarðárstöðma.
Líklega færi hann í vandræða
drengjaskólann. Hún leit út um
gluggann og sá síðustu farþeg
ana hlaupa eftir pallinum. —
Þrengslin í hálsinum á henni á-
gerðust. Jæja, svo hann fer þá
í svona skóla endurtók hún við
sjálfa sig. Það verður líka betra
fyrir hann. Betra að hafa ekkert
af þér að segja. Þá kann hann
að hafa einhverja möguleika. En
þá hafði hann enga í strætinu
því arna. Það bezta, sem þú
gazt gefið honum, var ekki nógu
gott.
Þegar lestin var komin af stað
fór hún að teikna með fingrin
um á rúðuna. Það voru margir
hringar, sem gengu hver inn í
annan. Hún mundi eftir, að þegar
ar hún var í barnaskóla var börn
unum kennt að fá réttan halla á
skriftina sína með því að gera
svona hringa.
Enn gat hú.n heyrt æsta rödd-
ina í kennaranum sínum, þegar
hann leit á hringana, sem Lutie
hafði gert. — Æ, ég veit ekki til
hvers er verið að kenna svona
fólki skrift, hafði hann sagt.
Fingurinn hreyfðist yfir rúð-
una, aftur og aftur. Hringarnir
komu greinilega fram á rykugu
glerinu. Það var satt, sem kon
an haffSi sagt: Til hvers er ver-
ið að kenna ' 'ð
skrifa?
Lestin komst út úr göngunum
og jók ferðina, þegar komið var
út úr borginnL Snjórinn féll
hvíslandi á rúðurnar. Og þegar
lestin skrölti út í myrkrið, reyndi
Lutie að gera sér grein fyrir því,
eftir hvaða krókaleiðum hún
var nú komin í þessa lest. Hún
kveinkaði sér við hugsuninnL
Hún gat ekki annað hugsað en:
Það er þetta stræti. Þetta bölv
aða stræti!
Snjórinn féll mjúklega a stræt
ið. Hann dró úr öllum hljóðum-
Hann rak fólkið heim á harða-
hlaupum, svo að brátt varð stræt
ið autt og tómt. Og þá hefði það
getað verið hvaða stræti borgar
innar, sem vera vildi, því að
snjórinn lagði mjúka ábreiðu á
gangstéttina, yfir múrsteinana 1
þreytulegu, gömlu húsunum, og
huldi mjúklega skítinn, sorpið
og ljótleikann.
(Sögulok).
Ný framhaldssaga
FRIÐSPILLIRINN
efur
GEORGETTE HEYER
hefst í blaðinu á morgun.
SOFFÍA hefur alizt upp, móð-
urlaus, með föður sínum, sem
er í utanríkisþjónustunni, á
flækingi hans um meginland
Evrópu, og er ekki trútt um,
að uppeldi hennar beri þess
nokkur merki. En nú þarf
gamli maðurinn að fara til
Suður-Ameríku og dvelja þar
nokkra mánuði og kemur því
dótturinni fyrir hjá lávarðs-
frúnni, systur sinni. Þar tiðk-
ast æði miklu teprulegri um-
gengnishættir en Soffía hefur
vanizt, enda hneykslar hún
mannskapinn heldur betur
stundum, með hispurslausri
framkomu sinni. Það kemur
þó í ljós að lokum, að hún
veit alveg, hvað hún er að
fara, og áður en lýkur hefur
hún gert ýmsar mikilvægar
breytingar, m.a. á trúlofana-
markaðnum hjá fína fólkinu í
London. Og sjálf fer hún ekki
varhluta af afleiðingunum af
þessari starfsemi sinni.
Fylgist með frá upphafi!
Eskifjörður
í BÓKSÖLUNNI á Eskifirði
er umboð Morgunblaðsins á
Eskifirði.
Fáskrúðsfjörður
F R Ú Þórunn Pálsdóttir er
umboðsmaður Morgunblaðs-
ins á Fáskrúðsfirði og hefur
með höndum þjónustu við
kaupendur blaðsins í bæn-
um. í söluturni hjá Marteini
Þorsteinssyni er blaðið selt
í lausasölu.
LONDON
DOMUDEILD
Austurstræti 14.
Sími 14260.
HELANCA
siðbuxur
iMLwn
skiðabuxur
í ú r v a 1 i .
— PÓSTSENDUM —
--★-
LONDOIM, dömudeild
JAMBS BOND
1> í í
Eftir IAN FLEMING
Sendið 007 til mín.
Góðan dag, Bond. Ég hef starf
handa yður. Ég óska ©ftir því að þér
farið og spilið fjárhættuspiL