Morgunblaðið - 16.06.1965, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLADID
Miðviku'dagur 16. júní 1965
GEORGETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
— Þegar ég var ung stúlka,
elskan mín, sagði frúin, komst
ég í alveg þetta sama. Hann var
nú vitanlega ekki skáld, en ég
þóttist vera. afskaplega ástfang-
in af honum. En það gekk ekki,
og að lokum giftist ég honum
pabba þínum, sem var talið vera
ágætis gjaíorð, því að í þá daga
var hann varla farinn að eyða
eignunum sínum, og . . . Hún
þagnaði, því að henni varð það
ljóst, að svona endurminningar
voru ekki heppilegar, eins og á
stóð. — En í stuttu máli sagt,
verðurðu að gera þér það ljóst,
að fólk af okkar tagi giftist ekki
sér til eintómrar ánægju.
— Hugsaðu þér bara, hve ham
ingjusöm hún systir þín er,
sagði frúin í hughreystandi tón.
— Ég veit ekki neitt ánægju-
legra en að sjá hana heima hjá
sér með barnið, og svo hann Jam
es svona nærgætinn og liðlegur,
og allt eins og maður gæti bezt
óskað. Ég fullyrði, að ekkert ást
arhjónaband hefði getað orðið
betra, og er ég þó ekki að gefa
í skyn, að honum James þyki
ekki vænt um hana.
— Ég vona, mamma, að ég sé
ekki nein slæm dóttir, en held-
ur vildi ég dauð liggja en vera
gift honum James, sagði Cecilía
og rétti úr sér. — Hann er allur
í þessum dýraveiðum, og þegar
þau hafa ekki samkvæmi heima
hjá sér, liggur hann bara afturá
bak og hrýtur.
Frúin gat ekkert Svar fundið
við þessari athugasemd í nokkr
ar mínútur. Cecilía snýtti sér og
bætti við: — Og Charlbury er
ennþá eldri en James!
— Já, en við vitum ekki til
þess að hann hrjóti, sagði frúin.
— Yfirleitt getum við verið hér
um bil vissar um, að hann geri
það ekki, því að öll framkoma
hans er sérlega prúðmannleg.
— Manni, sem fær hettusótt er
til alls trúandi, sagði Cecilía.
Ekki fannst frúnni neitt ósan-
gjarnt við þessa athugasemd, og
heldur ekki var hún neitt hissa
á því, að þetta órómantíska til-
tæki hans hefði vakið nokkra ó-
beit hjá dóttur hennar. Sjálf
hafði hún orðið fyrir vonbrigð-
um af þessu, af því að hún hélt
hann vera skynsaman mann, sem
færi ekki að leggjast í barna-
sjúkdóma, einmitt þegar verst
stæði á. Hún átti ekkert svar við
þessu og lét því málið kyrrt
liggja.
Fjögur af fjölskyldunni settust
við heljarstóra borðið í borðsaln
um þetta kvöld, því að aldrei
þessu vant þóknaðist lávarðin-
um að borða heima hjá sér í
þetta sinn. Hann var sá eini,
sem var alls rólegur, því að lund
arfar hans gerði honum það fært
að láta eins og ekkert væri þótt
aðrir væru eitthvað óánægðir.
Og eins virtist hann ekki taka
sér það nærri að vera matþegi
sonar síns. Honum var meinilla
við öll óþægindi, og leyfði sér
þessvegna aldrei að hugsa um
það, sem óþægilegt var. Þar eð
Charles hélt áfram að sýna hon
um sömu sonarlegu virðingu og
áður, virtist hann alveg gleyma
því, að stjórntaumarnir voru
komnir alfarið í hendur sonar-
ins, og ef það kom fyrir, að þessi
sonarlega virðing varð eitthvað
þunn, var hann fljótur að jafna
sig eftir það, og gleyma þvi
Hann bar enga óvild til sonar-
ins, enda þótt honum fyndist
hann vera hálfgerður leiðinda-
pési, og þar sem hann þurfti ekki
að koma nærri neinni stjórn á
heimilinu, kunni hann hlutskipti
sínu hreint ekki svo bölvanlega.
Þetta ósamkomulag sem varla
hefði getað farið fram hjá hon-
um, því að áskorun konu hans að
beita föðurvaldi sínu gegn Cecil
íu hafði rekið hann til Newmark
et hálfum mánuði áður. En nú lét
hann sem hann sæi hvorki ygli-
brúnina á syni sínum né rauðar
hvarma dótturinnar, heldur virt
ist hann bara hafa ánægju af að
borða einu sinni heima hjá sér.
Hann sagði: — Þú getur sagt
kokkunum þínum, frú Ombers-
ley, að mér líki vel framreiðslan
á þessari önd. Ég fæ hana ekki
betri hjá White! Síðan sneri hann
sér að síðustu kjaftasögu fina
fólksins og spurði síðan, hvern-
ig börnin hans hefðu varið deg
inum.
— Ef þú átt við mig, pabbi,
sagði Cecilía, — þá hef ég varið
honum eins og öðrum dögum.
Farið í búðir með mömmu, geng
it í Hyde Park með systrum mín
um og ungfrú Adderbury, og æft
mig svolítið á hljóðfæri.
Hann gaf ekki til kynna með
raddhreimnum, að honum þætti
sérlega varið í þessar skemmtan
ir, en sagði samt: — Ágætt! og
sneri sér því næst að konu sinni.
Hún sagði honum af heimsókn
bróður síns og beiðni hans um,
að hún tæki Soffíu að sér, og lá
varðurinn sagði allt í lagi og lét
í ljós ánægju yfir, að Cecilía
konu. Charles, sem fyrtist svo af
skyldi fá svo skemmtilega lags-
þessu góðmannlega kæruleysi,
var að því kominn að draga taum
systur sinnar og lét þess getið, ftð
það væri nú ekki alveg víst að
frænkan væri neitt sérlega töfr-
andi. En Ombersley lávarður
sagðist ekki vera í neinum vafa
um það, og bætti því við, að nú
yrðu þau að leggja sig öll fram
um að gera henni dvölina sem á-
nægjulegasta. Síðan spurði hann
Charles, hvort hann ætlaði á
kappreiðarnar á morgun. Charl
es, sem vissi, að þessar kappreið
ar voru haldnar undir vernd her
togans af York og að þátttakend
ur mundu verða dögum saman í
Oaklands og spila vist upp á sterl
ingspunds bit, varð enn skugga
legri á svipinn og sagðist ætla til
Ombersley Park í nokkra daga.
— Já, ég man það núna, sagði
faðir hans glaðlega. — Þá get
urðu gengið frá sölunni á lands
spildunni. Ég var alveg búinn að
gleyma henni.
— Já, það skal ég gera, sagði
hr. Rivenhall, kurteisleg. Síðan
leit hann yfir borðið til systur
sinnar og sagði: — Viltu koma
með mér Cecilía? Ég skal gjarna
taka þig með ef þú vilt!
Hún hikaði. Þeitta kynni að
vera olíuvi'óairgreinin, sem rét't
var fraim til sátta, en svo gæti
það Hkia eirus vel verið* bragð til
að stía herund frá hr. Fawnhope.
En voniin um, að fjarvera bróð-
ur síns frá heimilinu gæti ef til
viH orðið tækifæiri. til að hitta
ástmamn sinn, reið baggamun-
iinn. Hún yppti öxlum og sagði:
— Nei, ég held ekki, þakfea þéir
fyrir. Ég veit ekki, hvað ég gæti
af mér getnt í sveitinni á þessum
tíma árs.
— Þú getur íarfð út að ríða
með mér, sagði Charles.
— Ég vil heldur faira út að
ríða í sikemmtigarðinium. Ef þú
þarfnast félagsskaipar, geturðu
tekið krafckana með þér; ein-
hver þeirna gerir þér þennan
gneiða með ánægju.
— Eins og þú vitt, svaraði
hann kœiruleysi'slega.
Þegar kvöldverðinum var lok
íð, fór lávarðurinn út frá fjöl-
skyldunni. Oharles, sem ætlaði
út um kvöddið, fór með móður
sinni og systkinum inn í setu-
stofuna, og fór að ræðia heim-
sókn Soffíu við móður sína, með
an Cecilía lék letilega á slag-
hörpuna. Móður sinni til mikill
ar huggunar, samþykkti hann að
halda að minnsta kosti eitt smá
samkvæmi vegna Soffíu, en
hann réð henni eindregið frá því
að takast þá Skuldlbindingu á
bendur að útvega henni hæfan
eiginmann.
— Ég fæ ekki Skilið, hvers-
vegna frændi minn befur ekk-
ert gert í málinu sjálfur, og
stúlkan orðín tvítug — eða er
það ekki? — en fær svo allt í
einu þá flugu að fara að fela
það þér á hendur.
— Já, það er óneitanlega
skríti'ð, en líklega hefur hann
ekki áttað sig á því, hve fljótt
tíminn flýgur frá okkur. Tvítug!
Hjálpi miéæ vei, stúlkan er næst-
um farin að pipra! Ég verð að
segja, að bainn Hotrace hefur ver
ið þarna ótrúlega hirðudaus! Og
varla getur þðtta 'verið sérlega
erfitt, því að stúlkan hlýtur að
eiga mikinn arf í vændum. Jafn-
vel þótt hún væri óiaigleg, sem
mér getiuir þó ekki dottið í hug,
að hún geti verið, því að þú
verður að játa, að Horace ec sé
legur maðiur og hún Maæienne
sáluga var bráðfalleg, enda þó
ég hugsi nú varla, að þú munir
mikið eftir henni . . . jæja, jafn-
vel þó hún væri ólagleg, ætti
það að vera auðveit að útvega
henni gott gjaforð.
— Það er það sjálfsagt, en mér
finnst nú samt, að þú ættir að
láta frænda minn um aliar fram
kvætmdir þar að lútandi.
í þessiu biH kom hápurinn úr
kennslustofunni, inn, undir
stjórn ungfrú Adderbury, sem
v-ar lítil, músgrá kvenpersóna,
upphaflega ráðin til að gæta af-
kvæma hjónanna þegar Charles
og Maria höfðu verið talin nægi
iegia stór til að sleppa úr hönd-
um bamfóstrumnar.
Ungfrú Adderbury hafði ver-
ið þarna í tuftugu ár, en var
samt jafn íeimin við húsbænd-
urna og fyrsta daginn. Nú hafði
hún ekki nema þrjáæ telpur um
að sjá, því að Theodór, yngsti
sonurinn var farimn til Eton. Sei
ina, sviphvöss stúlka, sextán
ára, settist á hljóðfærastólinn
hjá systur sinni, en Gertnude,
sem var tólf ára og virtist ætla
að keppa urn fegurðarverðl'aunin
við Cecilíu og Annabel, tíu ára
og holdug, köstuðu sér yfir bróð
ur sinn, og létu hávært í Ijós á-
nægju sína yfir að sjá hann, og
mimmtu hann á, að ha'nn hefði lof
að spilia lotterí við þær, næst
þegar öll væru heima.
Frúin sat og var að bugsa um,
hve indælt það gæti orðið, ef
Charles, sem var svo vinsæll hjá
litlu telpunum, vildi vera eins
góður við þau systkini sín, sem
voru nær honum a'ð aldri. Það
'hafði orðið hræðilegt uppistand
síðastliðin jól, þegaæ skuldir
Hubeirts frá Oxford kornu í dags
ljósið.
Spilaborðið hafði þegar verið
sett upp og Amnabel var farin að
telja fram skelplötu-spilapening
ana á græna klæðið. Cecilía
beiddist þesis að mega vena laus
við að spila, og Selina, sem hefði
gjianmam viljað vera með, en fór
jafnan að • dæmi systur siinnar,
sagði að sér leiddist alltaf lotterí
spil. Oharles lét sem hamm heyrði
þetta ekki, en beygði sig og
hvíslaði einhverju í eyra Cecilíu.
Fiúin heydði nú ekki, hvað hann
sagði, en sá hinsvegar, að Ceci-
lía roðnaði upp í hársrætur, og
stóð síðan upp og sagðist skyldu
spila við hin stundarkom. Sel-
ina lét því einnig undan og ekki
leið á löngu áður en þær voru
orðna jafn báværar og yngri
börmim, og gáfu tiil kymna, að önn
ur væri búin áð gleyma fullorð-
insaldri. sínum en hin særðum
tilfinningum sínum.
Ungfrú Adderbury hafði þeg
ar heyrt hjá frúnni um væmtam-
lega heimsókn Soffíu, og var
æist í að ræða það mál við frúna.
Hún gat a.lveg tekið urndir það
með frúnni, að það væri sorglegt
fyrir stúfku að missa móður sírua
á fimm ára aldrinum, og sam-
þykkja fyrirætlanir hemmar um
að gera Soffíu dvölina hjá þeim
sem ámœgjuilegasta, og alveg
þæt'tist hún viss um, að þetta
væri iindælasta stúlfca.
— Ég vissi ailtaf, að ég gait
reiltt mig á yður, uingfrú Adder-
bury, sagði frúin. — Og það er
svei mér mildl huggun!
Ekki hafði ungfrú Adderbury
neina hugmynd um, hvað það
var, sem hin gat reitt sig á hana
uim, og það var líka eins gott,
því að frúin hafði sjálf enga hug
mynd um það, en hafði aðeins
saigt þetta í kurteisis skyni. Og
ungfrúin vonaði bara einlæg-
lega, að frúin fengi aldrei að
vita, að hún hafði verið að ala
höggorm við brjóst sér, er hún
lét undan þrá'ðbeiðni dóttur
henmar og lofaði Cecilíu að drag
ast aftur úr með hr. Fawmhope,
þegar þær voru úti að gamga i
skemmtigarðinum.
Borgarnes
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins í Borgarnesi er Hörð-
ur Jóhannsson, Borgarbraut
19. — Blaðið er í Iausasölu á
þessum stöðum í bænum:
Hótel Borgarnesi, Benzínsölu
SHELL við Brákarbraut og
Benzínsölu Esso við Borgar-
braut.
Búðardalur
Utsölumaður MBL. í Búð-
ardai er Kristjana Ágústsdótt-
ir. Blaðið er líka selt i Benz-
ínafgreiðslu B.P. við Yestur-
landsveg.
Stykkishólmur
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins í Stykkishólmi er
Víkingur Jóhannsson, Tanga
götu 13. Ferðafólki skal á
það bent að í lausasölu er
blaðið selt í benzínsölunni
við Aðalgötu.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Aiuk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allan Eyjaf jörð
Á Egilsstöðum
HJÁ Ara Björnssyni í Egils-
staðakauptúni er tekið á
móti áskrifendum að Morg-
unblaðinu. Þar í kauptún-
inu er Morgunblaðið selt
gestum og gangandi í Ás-
bíói og eins í Söluskála kaup
félagsins.
JAMES BOND * * * Eftir IAN FLEMING
James Bond, starfsmaður leyni- hverju hið nýja verkefni hans er — Hver er þessi fallega stúlka?
þjónustunnar, kynnir sér rækilega í fólgif