Morgunblaðið - 22.06.1965, Blaðsíða 12

12
MORCU N BLAÐIÐ
Þriðjudagur 22. júní 1965
VSgdís A. Elíasdóttir,
kennari — Minningarorð
í DAG íer fram frá Laugarnes-
kirkju jarðarför Vigdísar Elías-
dóttur, kennara, Laugateigi 39 í
Reykjavík. Hún lézt 12. júní sl.
á Ríkisspftalanum í Kaupmanna-
höfn af völdum nýrnasjúkdóms,
sem hún hafði þjáðst af um langt
árabil. Með Vigdísi Elíasdóttur er
til moldar hnigin eftirminnileg og
glæsileg kona, sérstæður persónu
leiki og frábær kennari.
Hún var komin af merkum ætt-
um, sem hér skulu lítillega rakt-
ar samkvæmt góðum heimild-
um.
Vigdfe Auðbjörg Elíasdóttir var
fædd 31. janúar árið 1914 að Arn-
artungu í Staðarsveit á Snæfells-
nesi. Foreldrar hennar voru Elías
bóndi Krfetjánsson og kona hans,
Vigdfe Jónsdóttir írá HólkotL
Foreldrar Kristjáns: Elías bóndi
Sigurðsson í Straumfjarðartungu
og kona hans, Halldóra Björns-
dóttir.
Foreldrar Sigríðar Guðrúnar:
Jóhannes bóndi Magnússon frá
Skarfanesi á Landi og kona hans,
Þorbjörg Jóhannesdóttir frá
Skriðufelli.
Foreldrar Jóhannesar: Magnús
bóndi Jónsson frá Litla-Kollabæ
í Fljótshlíð og kona hans, Sigríð-
ur Bjarnadóttir Thorarensen.
Foreldrar Þorbjargar: Jóhann-
es Jónsson á Skriðufelli og Gjaf-
laug ' Þórðardóttir, föstursystir
Eyjólfs bóndá Guðmundssonar í
Hvammi á Landi.
Ættir Vigdísar, ömmu og nöfnu
Vigdísar Elíasdóttur, voru mikið
úr Staðarsveit. Margt ákyldfólk
hennar hafði búið á Elliða langt
á aðra öld.
Föðurætt Kristjáns, afa Vigdís-
ar Elíasdóttur, lá mikið til Breiða
fjarðar. Afi hans var Sigurður
stúdent í Geitareyjum af Brok-
eyjarætt, og lágu greinar m.a. til
biskupanna Guðbrandar Þorláks-
sonar og Jóns Arasonar, en móð-
urættin lá meira um • Hnappa-
dalssýslu og Mýrar. En Halldóra,
móðir Krfetjáns, var komin í bein
an karllegg af Guðmundi ríka á
Reykhólum.
Ættir Þorbjargar, ömmu Vig-
dísar Elíasdóttur, voru mest úr
Árnes- og Rangárvallasýslu. —
Stokkseyrarætt frá Torfa í Klofa,
en greinar lágu austur undir
Eyjafjöll og á Síðu. Vigdís Elías-
dóttir var 10. liður frá Guðbrandi
Þorlákssyni, 13. liður frá Jóni
Arasyni, 11. liður frá Staðarhóls-
Páli, 12. liður frá Grími á Ökr-
um í Skagafirði, 7. liður frá
Skúla fógeta.
Þegar Vigdfe Elíasdóttir er 7
ára gömul, flyzt hún að Elliða í
Staðarsveit og elzt þar upp í for-
eldrahúsum. 16. okt. 1928, ferm-
ingarár Vigdísar, lézt móðh- henn
ar af barnförum. Var það 9. barn
foreldra hennar, en hið 3., sem
þau mfestu. Sex komust því á
legg, og þau fimm, sem eftir lifa
eru Krfetján yfirfiskmatsmáður,
giftur og búsettur í Reykjavík,
Jóhanna Halldóra búsett og gift
í Hafnarfirði, Hulda Syava gift
og búsett i Kópavogi, Matthildur
Valdís gift og búsett á Seltjarn-
arnesi og Unnur búsett í Reykja-
vík, ógift.
Stjúpmóðir Vigdísar var Sara
Magnúsdóttir, nú búsett í Hafn-
arfirði.
Börn hennar og Elíasar, föður
Vigdísar, voru fjögur, og eru þau
þessi:
Erla gift og búsett á Seltjarn-
arnesi, Magnús giftur og búsett-
ur í Hafnarfirði, Sigríður Guð-
rún og Elías Fells bæði gift og
búsett í Reykjavík.
Veturinn 1930—31 stundaði
Vigdís nám í Staðarfellsskóla og
næsta vetur, þá aðeins 17 ára
gömul, var hún farkennari í
heimabyggð sinni, Staðarsveit.
Kom þá fljótt í ljós, að hún bjó
yfir miklum kennarahæfileikum.
Má því segja, að hér hafi ten-
ingnum verið kastað og stefnan
mörkuð um framtíðaráformin.
Veturinn 1933—34 dvelur hún í
Reykholtsskóla til undirbúnings
kennaranámi, tekur svo próf inn
í 2. bekk Kennaraskóla Islands
og útskrifast úr honum vorið
1936.
1. des. s.á. giftist hún skóla-
bróður sínum úr Kennaraskólan-
um, Þórarni Hallgrímssyni frá
Hringveri í Víðvíkurhreppi,
Skagafirði. Bjuggu þau allan
sinn búskap í Reykjavík að und-
anskildum tveim árum, er þau
störfuðu við Barna- og unglinga-
skóla Drangsness í Strandasýslu,
en Þórarinn var skólastjóri hans
1948—50. Börn þeirra eru Sigríð-
úr Hrafnhildur gift Sigfúsi
Sveinssyni, verzlunarmanni í
Reykjavík, og Sigríður Guðrún,
fósturdóttir þeirra, hálfsystir
Vigdísar eins og áður er getið.
Hún er gift Sólmundi Jóhannes-
syni, verzlunarmanni í Reykja-
vík.
Á sumrum dvöldu þau hjón,
Vigdís og Þórarinn, oít um lengri
eða skemmri tíma vestur á Snæ-
fellsnesi, en þar byggðu þau sér
lítinn, en skemmtilegan sumar-
bústað á æskuslóðum Vigdísar,
Elliða í Staðarsveit. Þar þótti
henni gott að vera og ylja sér
við arineld margra, góðra æsku-
minninga eða bregða sér á bak
góðum gæðingum, sem þau hjón
áttu og höfðu yndi af.
Vigdís Elíasdóttir stundaði
framan af einkakennslu og rak
sinn eigin smábarnaskóla en haust
ið 1955 gerðist hún kennari við
Laugarnesskólann.
Árið 1961 fluttfet hún yfir’í
Laugalækjarskólann og var fast-
ur kennari við hann til dauða-
dags.
Vigdír var fyrir margra hluta
sakir afburðakennari. Hún gekk
að starfinu með smitandi áhuga
og af þeim dugnaði, sem einkenn-
ir úrvalsfólk. Það er ekki á færi
allra kennara að kenna af
sama myndugleik og með jafn-
miklu öryggi í öllum aldursflokk-
um skyldustigsins, en það gerði
hún með prýði.
Þegar unglingadeildir Lauga-
lækjarskólans tóku til starfa
haustið 1963, fluttist hún yfir á
unglingastigið m.a. vegna þess,
að hana langaði til að starfa leng
ur með dugmiklum nemendum,
sem hún hfði kennt í barnaskól-
anum.
Og slíkur var dugnaður henn-
ar, áhugi og metnaður, að hún
eyddi ófáum frístundum sumars-
ins til að undirbúa starf sitt, lesa
yfir hinar nýju kennslubækur og
kynna sér yfirleitt allt, sem að
kennslunni á unglingastiginu
laut. Og sl. haust sótti hún nám-
skeið í ensku til að kynna sér
nýjar kennsluaðferðir í þeirri
grein.
Þannig var hún sfetarfandi,
gerði miklar kröfur til sjálfrar
sín, enda var árangur starfsins í
samræmi við það. Og þegar þetta
er skoðað í ljósi þeirrar bitru
staðreyndar, að hún gekk aldrei
heil til skógar, skifet betur, að
hér var enginn maðalmaður á
ferð. Þrek hennar og viljakraft-
ur voru með fádæmum. Fimm
sinnum fór hún utan til lækn-
inga, þar af þrfevar til uppskurð-
ar og hér heima var hún undir
stöðugu lækniseftirliti óg þurfti
mikið að nota meðöl. Engu að
síður er hún einn duglegasti
kennari, sem ég hef kynnzt.
Hún elskaði starf sitt og bar
hag skólans mjög fyrir brjósti og
sýndi það svikalaust bæði í orði
og verki. Oft ræddi hún um skól-
ann, starf hans og framtíð. Síð-
ast í vetur var hún full af áhuga
á hugsanlegum breytingum á
kennsluháttum og tilhögun
prófa. Sýnir það mætavel frjáls-
lyndi hennar og víðsýni í skóla-
málum. Hins vegar . vildi hún
ekki, að rasað yrði um ráð fram
í þeim efnum, skildi, að breyt-
ing er því aðeins skynsamleg, að
hún horfi til heilla fyrir nemend-
urna, en það var fyrsta og síð-
asta boðorð Vigdísar að hugsa
um hag og farsæ^ þeirra, oge.t.v.
lýsir það henni bezt.
Hún gerði kröfur til nemenda
sinna um ástundun og að þeir
legðu sig fram við sín störf eftir
beztu getu. Þannig var hún sjálf.
Sumum fannst jafnvel nóg um
kapp hennar, en svo er oft um
dugmikið fólk.
En Vigdís var nemendum sín-
um meira en góður kennari, hún
var bæði félagi þeirra og vinur.
Þess vegna var hún elskuð og
virt af öllum sínum nemendum,
og munu þeir nú margir, sem
sakna hennar sárt.
Skömmu fyrir skólaslit í vor
fékk ég bréf frá Vigdísi.. Auð-
fundið var, að hugur hennar var
heima hjá „krökkunum hennar“
eins og hún sagði svo oft, en þeir
voru að Ijúka sínu skyldunámi
og kveðja skólann. Bréfinu
fylgdu tvö póstkort með kveðjum
til „krakkanna hennar.“ Kveðjan
til nemenda í II. A, en með þeim
flestum hafði hún starfað í 4 ár,
var á þessa leið:
„II. A Laugalækjarskóla. Árna
ykkur allra heilla á þessum tima
mótum í lífi ykkar. Sú viná'ta,
sem tekizt hefur með okkur á
liðnum árum, verður mér sá dýr-
gripur, sem aldrei gleymist.
Hjartans þakkir fyrir allt. Verið
þið öll blessuð og sæL Ykkar
Vigdís.“
Kveðjan til nemenda í n. B,
sem hún hafði kennt talsvert 1
tvo vetur, var þannig:
„II. B Laugalækjarskóla.
Árna ykkur allra heilla á þess-
um tímamótum í lífi ykkar.
Þakka ykkur kærlega ágæta sam
vinu og alla ykkar vináttu. Lifið
heil. Ykkar Vigdís."
En því læt ég þessar hinztu
kveðjur Vigdísar til nemenda
sinna fylgja hér með, að þær
sýna betur en flest annað hugul-
semi og ósvikna vináttu hennar I
garð þeirra. „Krakkana hennar**
bið ég að verðveita þessa fallegu
kveðju. Ég hygg, að hún verði,
þegar fram líða stundir, dýrmæt
eign í sjóði minninganna um Vig-
dísi Elíasdóttur.
Stórt skarð og vandfyUt er nú
höggvið í kennarahóp Lauga-
lækjarskólans, en hér skulu ekki
þuldar neinar raunatölur, það
væri ekki í anda Vigdísar.
Hjól tímans heldur áfram að
snúast, og maður kemur manna
í stað.
Hins vegar skulu henni að leið-
arlokum færðar alúðarfyllstu
þakkir fyrir ógleymanlega kynn
ingu og framúrskarandi vel unn-
in störf í þágu Laugalækjarskól-
ans. Persónulega þakka ég henni
trölltrygga vináttu og ánægju-
legt samstarf. Eftirlifandi eigin-
manni Vigdfear, vini mínum og
samstarfsmanni, Þórarni Hall-
grímssyni, kennara, dætrura
þeirra, barnabörnum og vanda-
mönnum öllum sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Yfir minningu Vigdísar Elías-
dóttur hvílir birta og fegurð, sem
visar okkur, er þekktum hana og
störfuðum með henni, fram á veg
irin til aukinna og sífellt betri
starfa í þágu skólaæskunnar.
Ég trúi því, áð hin mikla, and-
lega orka, sem Vigdís hlaut í sv®
ríkum mæli í vöggugjöf, fái nú
notið sín á vettvangi nýrrar ver-
aldar, sem bíður hvers manna
handan við gröf og dauða.
Guðmundur Magnússon.
VIGDÍS dáin. Vigdís dáin,
hljómaði lengi fyrir eyrum mín-
um, eftir að mér barst andláts-
fregn þín. Unglingum á mínum
aldri finnst dauðinn alltaf svo
óralangt x burtu, mér fannst þú
líka svo glöð og hress, þegar
ég kom að kveðja þig áður en
þú lagðir af stað í siglinguna.
Þér var aldrei lagið að bera
veikindi eða annað þessháttar
utan á þér heldur duldir það
vandlega, og við nemendur þínir
vissum ekki að þú varst oft
þjáð. Þú varst okkur krökkun-
um meira en kennari þú varst
félagi okkar og vinur, sem fylgd
ir okkur eftir jafnt í skemmt-
unum okkar sem starfinu við
námið. Alltaf varstu líka fljót að
leysa úr vandamálunum svo
allir voru ánægðir. Og nú ertu
horfin sjónum okkar að eilífu,
elsku Vigdís mín, og mér finnst
við sem þekktum þig og skólinn
okkar standa fátæk eftir og sæt
ið þitt verði seint full setið.
Ég hef einhvers staðar lesið
þessa fallegu setningu eftir
norska skáldið 3jörnstjene
Björnson „Þar sem góðir menn
fara eru guðs vegir“.
Ég er þess líka fullviss að
það er bjart og fagurt á hinni
nýju veröld, sem þú ert nú
flutt í og að þú fylgist áfram
með störfum okkar og gleðst yf-
ir hverjum sigri sem okkur tekst
að vinna. Ég óska að mistökin
megi verða sem fæst svo þú
þurfir ekki að hrýggjast yfir
þeim. Þiggðu að launum mínar
hjartans þakkir og vinarkveðj-
ur fyrir allt, sem þú lagðir á
þig mín vegna. Geymd skal góð
minnifig um göfuga konu.
SÍMASKRÁIN 1965
Miðvikudaginn 23. júní nk. verður byrjað að af-
henda simaskrána 1965 til símnotenda í Reykjavík.
Fyrstu tvo dagana, það er 23. og 24. júní verða af-
greidd símanúmei’, sem byrja á tölustafnum EINN.
Næstu tvo daga, 25. og 26. júní verða afgreidd síma
númer sem byrja á tölu stafnum TVEIR og 28., 29.
og 30. júní verða afgreidd símanúmer, sem byrja á
tölustöfunum ÞRÍR og SEX.
Símaskráin verður afgreidd í anddyri Sigtúns
(Sjálfstæðishúsinu) Thorvaldsensstræti 2, daglega
kl. 9—19, nema laugardaga kl. 9—12.
I HAFNARFIRÐI verður símaskráin afhent á sím-
stöðinni við Strandgötu frá þriðjudeginum 29. júní
næstkomandi.
í KÓPAVOGI verður símskráin afhent á póstaf-
greiðslunni, Digranesvegi 9, frá þriðjudeginum 29.
júní nk.
Athygli símnotenda skal vakin á því að símaskráin
1965 gengur í gildi 1. júlí nk.
Símnotendur eru vinsamlega beðnir að eyðileggja
gömlu símaskrána 1964, vegna margra númera-
breytinga, sem orðið hafa frá því hún var gefin
út, enda ekki lengur í gildi.
Bæjarsími Reykjavíkur,Hafnarfjarðar
og Kópavogs.
Bezt að auglýsa í Morgunbiaðinu
osta- og smjörsalan s.f.