Morgunblaðið - 24.06.1965, Blaðsíða 10

10
MORGU N BLAÐID
Fimmtudagur 24. júní 1965
ÞAÐ VAR glaðvær hóp-
ur barna, sem við hittum
í Heiðmörk í fyrradag,
Þarna voru komin saman
tæplega 40 böm úr skóla-
görðunum í Laugardal.
Þau höfðu fengið að
skreppa þangað sér til
skemmtunar en um leið til
að gera eitthvert gagn:
Þær voru að drekka mjólkina sína: Stella Kolbrún, 9 ára, Sveiney Sverrisdóttir oji systurn-
ar Auður, 8 ára, Guðný Ingigerður, 10 ára.
förum í boðhlaup og stundum
hlöðum við vörður.
— Leyfiði strákunum ekki
líka að vera með?
— Ne-hei, þeir eru alltaf í
slag!
— Ekkert alltaf, segir sá
með fótboltann undir hend-
inni. Við erum líka í fótbolta.
— Hver er beztur í fót-
bO'lta, strákar?
— Það erum við tveir, heyr
ist einhvers staðar.
Við starf og leik í Heiðmðrk
hvert harnanna hafði það
verkefni að gróðursetja
tvær plöntur. Þarna undu
þau glöð og ánægð í sól-
skininu, þegar okkur bar
að garði.
Svo sem baroa er háttur
ruku þau upp til handa og
fóta, þegar maður með
myndavél var kominn í heim
sókn. Við spurðum, hvort
þau vseru ekki að vinna, en
þá sögðu þau, að þau væru
búin að gróðursetja plönt-
urnar.
— Nú erum við bara að
leika okkur, sögðu þau og
horfðu forvitnum augum á
aðkomumann, stúlkumar dá-
lítið feimnar en strákamir
hávaðasamir eins og stráka
er háttur, þegar þeim er mik
ið niðri fyrir.
— En hver lítiur eftir ykk-
ur?
— Það eru Kristín og Unn
ur og Sveiney. Sko, þser eru
að koma þarna brokkandi '..
Þetta var um miðaftansbil.
Það var kominn tími til að
taka fram nestispakkann og
mjölkurflöskuna. Við höfðum
Þeir sögðust vera beztir í fótbolta.
sama háttinn á og börnin:
breiddum úr okkur á gras-
inu, og svo fórum við að
ræða um daginn og veginn:
— Ei uð þið öll jain dug-
leg við að planta, krakkar?
— Já, já, sagði kvenþjóð-
in.
— Svona næstum því,
sagði ljósihærður, snaggara-
legur strákur af yfirstærð.
Við litum upp undrandi.
— Ætlarðu ekkd að skrifa
þaið niður? Hann horfði niður
til okkar og það var eftir-
vænting í augnaráðinu.
— Segðu, að ég hafi sagt
„svona næstum því“, hélt
hann áfram. Ég hef nefnilega
aldrei komið í blöðin.
— Veiztu það, að ég ber
út Moggann, sagði lítil hnáta
við hlið okkar. Hún sagðist
heita Ingibjörg og vera 10
ára. Og bróðir minn ber út
Vísi, en ég rukka alltaf fyr-
ir hann.
— Jæja, sögðum við. En
dugleg.
— Já, og svo er ég í skóla-
görðunum á daginn líka, hélt
hún áfram.
—Finnst ykkur ekki gam-
an að vera í sólinni á svona
fallegum stað, krakkar, spurð
um við.
— Ef það væri ekki svona
mikið af flugum, segir ein-
hver, og nú hlæja allir.
— Veiztu, hvað hann gerir
við flugurnar þessi, segir
snaggaralegur strákur með
fótbolta undir hendinni.
— Nei.
— Hann étur þær.
Só, sem allt í einu er orð-
inn miðdepill atihyglinnar,
tekst nú allur á loft.
— Og svo þegar maður er
að syngja, þá hristast flug-
urnar uppúr manni ....
Við snúum okkur að stúlk-
unum.
— Hvað hafið þið fyrir
stafni, þegar þið eruð ekki
að gróðursetja?
— Við hlaupum í skarðið,
Nú koma verkstjórarnir að-
vífandi, þrjár fallegar stúlk-
ur, Kristín Unnsteinsdóttir,
Unnur Gunnarsdóttir og
Sveiney Sverrisdóttir. Við
spyrjum þær, hvort börnin
séu áhugasöm við gróðursetn
ingua. Þœr segja, að allflest
bamanna sýni þessu mikinn
áhuga.
— Við bendum þeim líka
á plönturnar og segjum þeim,
hvað þær heita og við förum
með börnin í gönguferðir að
norska kofanum hér í ná-
grenninu.
Þær segja okkur, að í skóla
görðunum í Laugardalnum
séu tæplega 300 böm, flest á
aldrinum 9 til 12 ára. Börnin
í skólagörðunum fá að fara
í slíkar gróðursetningarferðir
í Heiðmörk, um 40 í hóp.
— Og hvaða plöntur gróð-
ursetja börnin?
— Furu og greni.
— Kunna þau skil á þess-
um trjátegundum?
— Nei, en við erum til þess
að kenna þeim það.
Þær brostu sínu fegursta brosi dömurnar þrjár á myndinni — en allt í einu birtist fjórða and-
litið. (Myndir A.I.)