Morgunblaðið - 24.06.1965, Blaðsíða 24

24
MORCUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 24. júní 1965
%
CEORCETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
ÞaS er hagl
— Þá skaltu segja það við þær,
sagði Soffía vingjarnlega. —
Fara þær eftir því, sem þú segir
þeim? Ég hef aldrei átt neinn
bróður, svo að ég veit ekkert
hvernig þetta er.
Það varð ofurlítil þögn og hr.
Rivenhall, sem var óvanur svona
árásum, var nokkra stund að átta
sig. — Þú hefðir sjálfsagt gott af
að eiga einhvern frænda, sagði
hann- harkalega.
— Það held ég ekki, svaraði
Soffía, alls ófeimin. — Það lítið
ég hef séð af bræðrum, gerir mig
þakkláta við Sir Horace, að hann
hefur ekki lagt neina slíka mér
á herðar.
— Þakka þér fyrir. Ég fer víst
xiærri um, hvernig mér er ætlað
að skilja þetta?
— Já, þú tekur orðin eins og
þau eru töluð, því að enda þótt
þú sért að mörgu leyti gamal-
dags í hugsunarhætti, þá held ég
ekki að þú sér beinlínis heimsk-
ur!
■— Þakka fyrir mig. Oig er
kannski eitthvað fleira, sem þú
þyrftir að gera athugasemdir
við?
— Já, maður á aldrei að
stökkva upp á nef sér, ef maður
er að stjórna ólmum hestum. Þú
ókst alltof hratt fyrir þetta hom.
Með því að hr. Rivenhall var
talinn vera fyrirmyndarmaður á
öllum sviðum, vann þetta lag
ekki á brynju hans. — Þú ert
andstyggðar krakki! sagði hann,
en miklu vingjarnlegar en áður.
En við skulum ekki vera að
skammast alla leiðina. Við skul-
um gera vopnahlé!
— Alveg sjálfsagt, samþykkti
bún innilega. En hvemig var það
með vagninn minn? Er bezt að
leita sér að hestum í Reiðskólan-
um?
— Alls ekki.
— Kæri Charles frændi! Viltu
segja mér, hvort ég fer vitlaust
með nafnið eða þá að annar stað-
ur sé heppilegri.
— Hvorugt. Það sem ég vildi
sagt hafa, er að dömur leggja
ekki leið sína í Reiðskólann.
— Er þetta eitt af því, sem þú
vildir ekki láta systur þína gera,
eða er það kannski beinlínis
óviðeigandi? ♦
— Alveg óviðeigandi.
— En ef þú færir með mér?
— Það gæti mér aldrei dottið í
hug að gera.
— Jæja, hvernig á ég þá að
fara að? spurði hún. — John
Potton er ágætis hestasveinn, en
ég gæti ekki trúað honum fyrir
að kaupa mér hest. Yfirleitt held
ég ekki að ég tryði neinum fyrir
því nema Sir Horace, því að
hann veit alveg upp á hár, hvað
ég vil fá.
Hann fann, að henni var full
alvara, en var ekki að reyna að
stríða hönum, eins og hann
hafði fyrst haldið. — Jæja,
f rænka, ef þér dugar ekkert
annað en að aka sjálf, skal ég
lána þér vagninn minn Oig velja
þér hentugan hest til að draga
hann.
— Einn þinna hesta?
— Enginn minna hesta er hæf-
ur handa þér að stjórna, svaraði
hann.
— Sama er mér, sagði Soffía,
— því að ég ætla sjálf að fá mér
fjórhjóla vagn og tvo hesta.
— Hefurðu nokkra hugmynd
um, hvað vel samstætt par kost-
ar? spurði hann.
— Nei, en þú getur sagt mér
það! Mér datt í hug, að það yrði
aldrei meira en þrjú-fjögur
hundruð pund.
12
— Já, er það ekki hreinn hé-
gómi? Hann pabbi þinn vildi víst
gjarna eyða þeirri upphæð fyrir
tvo hesta, er það ekki?
— Hann hefði ekkert á móti
því, ef ég keypti einhverja al-
mennilega hesta, en hann yrði
vondur, ef mér yrði það á að
kaupa einhverja gallágripi.
— Ég ræð þér til að bíða með
þetta þangað til hann kemur til
Englands aftur. Hann er víst til
að velja vel fyrir þig, sagði hr.
Rivenhall, heldur en ekki neitt.
Hann varð hálfhissa, þegar
Soffía tók þessu vel, því að hún
gerði enga athugasemd við það
en fór strax að biðja hann að
segja sér nafnið á götunni, sem
þau óku eftir. Hún minntist ekki
framar á vagninn og hestana, og
Rivenhall, sem fann, að bún var
bara of mikið eftirlætisbarn,
sem þyrfti að koma vitinu fyrir,
dró í snuprunum, sem hann hafði
áður gefið henni með því að fara
að spyrja hana um landslagið í
Portúgal. Þegar þau komu til
Temple Bar, stanzaði hann við
þrönga innganginn að Hoare-
bankanum, og hefði líka fylgt
henni inn, hefði hún ekjd af-
þakkað samfylgd hans, með því
að segja, að hann ætti heldur að
hreyfa hestana á meðan, því að
hún vissi ekki hve lengi hún yrði
þarna inni og golan væri köld.
Hann beið því fyrir utan og var
að hugsa um, að enda þótt þess
væru fá dæmi, að ung stúlka
færi fylgdarlaus inn í banka, þá
mundi henni nú líklega ekki
verða neitt meint af því. Þegar
hún svo kom aftur, eftir svo sem
tuttugu mínútur, kom einhver
háttsettur bankamaður með
henni út og hjálpaði henni upp í
vagninn. Hún virtist vera bezti
kunningi þessa manns, en þegar
Charles spurði hana háðslega,
hvort þetta væri einhver kunn-
ingi hennar, svaraði hún, að
þetta væri í fyrsta sinn, sem hún
hefði séð hann!
— Nú er ég hissa, sagði hann.
— Það var eins og hann hefði
hossað þér á hnénu, þegar þú
varst lítil.
— Ekki býzt ég við því, svar-
aði hún. — Að minnsta kosti lét
hann þess ekkert getið. En hvert
förum við næst?
Hann sagðist hafa einhver er-
indi að reka, skammt frá Páls-
kirkjunni, en bætti því við, að
hann skyldi ekki tefja nema
fimm mínútur. Ef þetta var
sneið . upp á allan tímann, sem
hún hafði látið hann bíða, þá
missti sú sneið alveg marks, því
að Soffia sagði, mjög svo vin-
gjarnlega, að hún gæti alveg
beðið, og með ánægju. Þetta var
engu síður sneið, og hr. Riven-
hall tók að detta í hug, að þarna
hefði hann eignast andstæðing,
sem var ekkert blávatn.
Þegar hann stanzaði við bygg-
ingu skammt frá kirkjunni, rétti
Soffía fram höndina og sagði: —
Láttu mig taka taumana! Enda
þótt hann treysti henni alls ekki
til að ráða við þessa fjörugu
hesta, þá var hestasveinninn
kominn og hélt í beizlin á þeim,
svo að ekki var líklegt, að það
kæmi að neinni sök.
Soffía horði á hann hverfa inn
í háu bygginguna, og dró af ser
annan hanzkann. Hann var hvass
á austan og minnsta kosti nógu
hvass til þess að feykja einum
kvenhanzka í göturæsið hinu-
megin við götuna. — Æ, hanzk-
inn minn! æpti Soffía. Hlauptu
eftir honum, annars fýkur hann
alveg burt. Hugsaðu ekki um
hestana. Ég ræð alveg við þá.
Hestasveinninn var þarna í
vanda staddur. Húsbóndi hans
mundi áreiðanlega ekki vilja, að
hann yfirgæfi hestana, en hins-
vegar varð að bjarga hanzka
ungfrú Stanton-Lacy, og þarna
var enginn maður á götunni.
Eftir því sem hann hafði heyrt
af tali ungfrúarinnar, gat hún
áreiðanlega gætt hestanna á
meðan, enda stóðu þeir graf-
kyrrir. Hestagveinninn bar hönd-
ina að hattinum og hljóp yfir
götuna.
— Segðu honum húsbónda þín-
um, að það sé vont að láta hesf
ana standa kyrra í svona kulda,
kallaði hún á eftir honum. Ég
ætla að dóla vagninum hérna um
göturnar í nokkrar mínútur, og
svo kem ég aftur o,g tek hann,
þegar hann hefur lokið erindi
sínu.
Hestasveinn, sem hafði beygt
sig til að taka upp hanzkann,
var næstum dottinn fram yfir
sig, svo mikið flýtti hann sér að
bregða við. Hann gat greinilega
séð ungfrúna aka upp eftir göt-
unni á góðri ferð. Hann gerði
heiðarlega en misheppnaða til-
raun til að ná í vagninn, en hann
hann beygði fyrir horn í sama
vetfangi og hatturinn fauk af
manninum og þaut eftir götunni.
Það var næstum liðin hálf
klukkustund áður en vagninn
kom aftur í ljós. Hr. Rivenhall,
sem stóð með spenntar greipar,
hafði gott tóm til að taka eftir,
hve nákvæmlega frænka hans
beygði fyrir hornið, og hve gott
tak hún hafði bæði á taumum og
keyri, en samt virtist hann ekk-
ert vera ánægður, þvi að þegar
bún nálgaðist var hann ygldur á
svip, og beit á jaxlinn. Hesta-
sveinninn var hvergi sýnilegur.
— Fyrirgefðu, ef ég hef látið
þig bíða, sagði Soffía, glöð í
bragði. Það er því að kenna, að
ég rata ekkert í London oe. var
orðin algjörlega villt og þurfti
að spyrja til vegar þrisvar. En
hvar er hestasveinninn þinn?
— Ég lét hann fara heim, svar-
aði hr. Rivenhall.
Hún leit á hann og svipmikla
andlitið á henni var eitt glettnis-
bros. — Það var rétt gert, sagði
hún. — Hvað það er gaman þeg-
ar menn hafa hugsun á öllu! Þú
hefðir aldrei getað skammað mig
almennilega ef maðurinn hefði
hlustað á okkur, og heyrt hvert
orð, sem þú sagðir!
— Hvernig dirfðistu að taka
hestana mína? spurði hr. Riven-
hall, þrumandi. Svo settist hann
í sæti sitt og hvæsti: — Fáðu
mér taumana strax!
Hún afhenti honum þá og svo
keyrið, en bætti svó við, svo sem
til sátta: — Þetta var rangt af
mér, en mér sárnaði bara, að þú
skyldir tala við mig eins og ein-
hvern græningja, sem kynni ekki
einu sinni að stýra asna.
En hr. Rivenhall beit enn svo
fast á jaxlinn, að það var ekki
líklegt, að hann færi að játa eitt
eða neitt.
— Þú viðurkennir þó að
minnsta kosti, að ég ræð við þá
þessa?
— Það var gott fyrir þig, að
ég var búinn að spekja þá dá-
lítið, svaraði hann.
— Þetta er nú ósanngjarnt af
þér, sagði Soffía.
Vitanlega v^r það ósanngjarnt,
og það, vissi hann bezt sjálfur.
Hann hreytti út úr sér í vonzku:
— Að aka um alla miðborgina og
ekki einu sinni með hestasvein
með þér. Dáfalleg hegðun! Það er
leiðinlegt, að þú skulir ekki vera
betur að þér í mannasiðum,
frænka! Eða eru þetta kannski
portúgalskir mannasiðir?
— Nei, nei! í Lissabon, þar sem
ég er velþekkt, gæti ég vitan-
lega leyft mér svona strákapör.
Var það ekki hræðiiegt? Ég skal
segja þér, að hver einasti kjaftur
glápti á mig. En hafðu engar
áhyggjur af því. Hér í London
þekkir mig enginn!
— „Sir Horace“ hefði náttúr-
lega orðið hrifinn af svona hegð-
un, sagði Charles meinfýsnislega.
— Nei, svaraði hún. — Ég býst
við, að Sir Horace hefði talið það
sjálfsagt, að þú hefðir rétt mér
taumana. Rétt til þess að sjá,
hvort ég réði við fjöruga hesta,
bætti hún við vingjarnlega.
— Ég læt nú engan snerta við
hestunum mínum nema mig sjálf
an!
— Almennt tekið, þá held ég,
að þú gerir alveg rétt í því, saigði
Soffía. — Það er alveg merki-
legt, hvernig hendurnar á einum
kiaufa, geta eyðilagt viðkvæman
munn á hesti.
Borgarnes
Umboðsmaöur Morgun-
blaðsins í Borgarnesi er Hörð-
ur Jóhannesson, Borgarbraut
19. — Blaðið er : lausasölu á
þessum stöðum í bænum:
Hótel Borgarnesi, Benzínsölu
SHELL við Brákarbraut og
Benzinsöiu Esso við Borgar-
braut.
Búðardalur
(Jtsölumaður MBL. í Búð-
ardal er Kristjana Ágústsdótt-
ir. Blaðið er líka selt í Benz-
ínafgreiðslu B.P. við Vestur-
landsveg.
Stykkishólmur
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins í Stykkishólmi er
Víkingur Jóhannsson, Tanga
götu 13. Ferðafólki skal á
það bent að í lausasölu er
blaðið selt í benzínsölunni
við Aðalgötu.
AKUREYR/
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allan Eyjafjörð
& 1
Á Egilsstöðum
HJÁ Ara Björnssyni í Egils-
staðakauptúni er tekið á
móti áskrifendum að Morg-
unblaðinu. Þar í kauptún-
inu er Morgunblaðið selt
gestum og gangandi í Ás-
bíói og eins í Söluskála kaup
félagsins.
JAMES BOND
é é #
Eftir IAN FLEMING
Ef þörf krefur, þá hefur leyniþjón-
ustan séð Bond fyrir aðstoð.
í Washington fær Felix Leiter fyrir-
mæli um að fljúga til Frakklands.
í París hefur Mathis frá frönsku
leyniþjónusíunni fengið fyrirmæli að
halda til Royale-les-eaux.
Og í London hefur Vesper einnig
fengið sín fyrirmæli, án vitneskju
Bonds.
)