Morgunblaðið - 26.06.1965, Side 20

20
MORGUNBLAÐID
Laugardagur 26. júní 1965
GEORGETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
Og nú, sagði Soífía ofsakát við
Ceciliu, — skalt þ-ú segja mér,
hvar hægt er að fá boðskort og
hvar kaupa kaupa mat og aðra
hressingu. Ég held ekki við ætt-
um að leggja það á eldabuskuna
hennar frænku, því að hún
yrði svo önnum kafin dögum
saman, að hún gæti ekki sinnt
öðru, en það yrði öllum til óþæg-
inda, og það vil ég sízt af öllu.
Cecilia glennti upp augun,
steinhissa. — Já, en Soffía, hún
mamma sagði, að þetta ætti bara
að vera smáboð.
— Nei, Cecy mín, það var hann
bróðir þinn, sem sagði það, svar-
aði Soffía. — í>etta á að verða
stórboð!
Selina, sem var viðstödd þess-
ar umræður, spurði nú: — Veit
mamma af því?
Soffía hló. — Nei, ekki enn,
játaði hún. — Er henni illa við
stórboð?
— Nei, nei. Það voru meira en
hundrað manns í boðinu, sem
hún hélt fyrir hana Maríu. Og
mamma skemmti sér ágætlega,
af því að það heppnaðist svo vel
og allir hrósuðu henni fyrir það.
Mathilda frænka sagði mér það.
— Já, en kostnaðurinn? sagði
Cecilia. — Hún mundi aldrei
þora. — Charles yrði svo vondur!
— O, vertu ekki neitt að hugsa
um hann, sagði Soffía. — Það
er Sir Horace, sem borigar brús-
ann. Semdu nú lista yfir alla
kunningja þína, Cecy, og ég ætla
að semja annan yfir mína kunn-
ingja, sem eru í Englandi, og svo
förum við og pöntum kortin. Ég
bugsa, að við þurfum ekki nema
fimm hundruð.
— Soffía! Sagði Cecilia með
veikri rödd, — eigum við að
senda út fimm hundruð boðs-
kort án þess einusinni að nefna
það við mömmu?
Glettnin skein út úr augum
frænku hennar. — Vitanlega,
kjáninn þinn! Því að þegar við
erum búnar að senda út kortin,
igetur bróðir þinn ekki afturkall-
að boðin.
— En sniðugt! sagði Selina og
lék við hvern sinn fingur. — Sá
verður nú bærilega vondur!
— Þori ég þetta? sagði Cecilia,
hrædd og hrifin í senn.
Systir hennar sagði henni að
vera ekki með neina vellu, en
það var Soffía, sem tók af skarið
með því að segja, að hún ein bæri
alla ábyrgðina á þessu, og Cesilla
mundi ekki trúlega verða fyrir
barðinu á bróður sínum, sem
mundi verða fljótur að finna,
hver sá eini rétti sökudólgur
væri.
En meðan þessu fór fram, hafði
hr. Rivenhall farið að heim-
sækja unnustu sína. Hann kom í
þetta heldur dauflega Brinklow-
hús í Brook Street, og enn sauð
reiðin niðri í honum, en svo van-
þakklátt og öfugsmúið var inn-
ræti hans, að jafnskjótt sem
hann fann að tekið var undir
gremju hans gegn frænkunni,
snerist hann alveg við í hina átt-
ina og sagði, að stúlkan, sem gæti
ráðið við þá gráu, yrði margt að
fyrirgefa. Frá því að vera stelpa,
allri gagnrýni neðar, var Soffía
orðin hispurslaus stúika, og til-
gerðarleysi hennar hressandi
innan um allar stunumar og
kjaftæðið, sem maður átti mest
að venjast.
En ungfrú Wraxton var nú
ekki alveg sama sinnis. Að aka
um miðborgina alein, féll nú
ekki aldeilis í hennar smekk, og
siðaregur, og hún var ekkert að
liggja á þeirri skoðun sinni. Hr.
Rivenhall glotti. — Nei, það er
ekki nema satt, en þetta var nú
nokkuð sjálfum mér að kenna,
því að ég var búinn að gera hana
vonda. En það er ekki um áð
villast og enginn skaðj skeður —
ef hún ræður við þá/gráu mína,
er henni trúandi fyrir hestum.
En ef ég á nokkurt atkvæði um
það, skal hún samt ekki fara að
koma sér upp hestum með öllu
tilheyrandi, meðan hún er hjá
henni móður minni og í hennar
umsjá. Þá mundum við aldrei
vita, hvar hún væri niðurkomin
á þessari stundu eða hinni, því
að ef ég þekki þessa andstyggðar
14
frænku mína rétt, mundi henni
ekki nægja að aka eins og fína
fólkið í Garðinum!
— Þú tekur þessu með lofs-
verðri stillingu, elsku Charles
minn.
— Nei, það geri ég nú einmitt
ekki. Húi» gerði mig alveg bál
öskrandi vondan.
— Það kæmi mér ekki á óvart.
Að fara að aka með hesta herra-
manns, án hans leyfis, er svo
mikið siðleysi, að það getur varla
verið gaman að þvi. Jafnvel ég
hef aldrei beðið þig að lofa mér
að taka taumana.
— Það vona ég líka, að þú
gerir aldrei, elsku Eugenia, því
að ég mundi aldrei leyfa þér það.
Þú gætir aldreí ráðið við hest-
ana mína.
Ef ungfrú Wraxton hefði ekki
verið eins vel uppalin og raun
bar vitni, hefði hún svarað
þessu ómjúklega, því að hún
taldi sig kunna allvel taumhald-
ið, og enda þótt hún æki aldrei
sjálf í London, átti hún fínan
vagn, sem hún notaði heima í
Hlampsl\ire. Hún varð því að
gera nokkra þögn áður en hún
gæti nokkuð sagt. En þessi þögn
notaði hún til þess að einsetja
sér að sýna Charles og þessari
andstyggilegu frænku hans, að
dama, uppalin við ströngustu
siðareglur gæti líka haldið í
tauminn, ef í það - færi, og eins
vel og einhver stelpuskjáta, sem
hefði verið á flækingi um allt
meginlandið, öll sín æskuár. Hún
sagði því: — Ef ungfrú Stanton-
Lacy kærir sig um það, vildi
hún kannski fara út að ríða með
mér í Garðinum einhvem eftir-
miðdaginn. Það gæti kannski
komið henni á aðra skoðun, og
leitt huga hennar frá annarri
eins heimsku og þeirri að fara
sjálf að koma sér upp hestum.
Þetta sikulum við gera, Oharles.
Ég veit, að Cecilia er ónýt í
þetta, en komdu með hana
frænku þína með þér og ég skal
taka hann _Alfred bróður minn
með mér. Á morgun!
Hr. Rivenhall, sem var enginn
allravinur, var ekkert hrifinn af
mági sínum tilvonandi og gerði
sitt bezta til að forðast hann, en
hinsvegar vildi hann gjarna láta
þetta eftir heitmeynni, ef hún
gæti haft af því nokkra ánægju.
Hann samþykkti það því orða-
laust og lét í ljós þakklæti sitt
við hana. Hún brosti og kvað sér
ekkert mundu ljúfara, en að vera
honum eftirlát. Enda þótt hann
væri ekki oft með tilfinningar
sínar á hraðbergi, þá kyssti
hann hönd hennar og kvaðst viss
um, að hann mætti reiða sig á
hana í hverjum vanda, sem að
höndum bæri. Þá endurtók ung-
frú Wraxton það, sem hún hafði
áður sagt við frú Ombersley, að
hún væri sérlega leið yfir því,
að þessi fjárhaigsvandræði fjöl-
skyldunnar hindruðu hjónaband
þeirra, eða drægu það að
minnsta kosti á langimn. Hún
héldi, að hið bágborna heilsufar
frúarinnar gerði henni ófært að
stjórna húsinu með þeirri rausn,
sem Charles vildi. En heilsa
hennar gerði hana ef til vill af-
skiptalausa um of og blinda á
ýmsa galla, sem hjálpfús tengda-
dóttir yrði fljót að bæta úr.
Ungfrú Wraxton játaði, að hún
hefði orðið hissa, að frúin skyldi
hafa látið það undan bróður sín-
um — eimkenmilegum manni,
hafði faðir hennar sagt — að taka
að sér umsjá með dóttur hans
um óákveðinn tíma. Síðan leiddi
hún talið með lagni að hóiglega
orðaðri gagnrýni á ungfrú Add-
erbury, sem væri vafalaust ágæt-
is manmeskja, en hæfileikalítil
og kynni ekki að stjórna fjörug-
um unglingum. En þarna hafði
hún hlaupið á sig. Hr. Rivenhall
vildi ekki hlusta á neina gagn-
rýni á Addy, sem hafði leitt hann
sjálfan fyrstu sporin, oig hvað
móðurbróður hans snerti, þá
hleytu ummæli Brinklows lá-
varður honum strax í ham. Hann
lét í ljós við ungfrú Wraxton, að
Sir Horace væri göfugur maður,
og snillingur í utanríkismáliim.
— En þú telur hann væntan-
lega ekki neinn snilling í dætra-
uppeldi? sagði ungfrúin, glettnis-
lega.
Hann hló að þessu og sagði: —
Ég er nú alveg viss um, að þegar
betur er að gáð, er ekkert illt til
í henni Soffíu.
Þegar boð ungfrú Wraxton
barst Soffíu, tjáði hún sig taka
boðinu með mikilli ánægju og
bað strax Jane Storridge að
pressa reiðfötin sín. Þegar hún
kom íklædd þeim skrúða, fylltist
Cecilia öfund, en bróður hennar
varð dálitið hverft við, því að
Ertu alveg viss um að þetta sé jólasveinninnV
búninigurinn líktist mest ein-
kennisbúningi riddaraliðsmarina,
að viðbættu ýmislegu fáránlegu
skrauti. En þessi búningur fór
henni dásamlega vel og vöxtur
hennar naut sín til fulls í honum,
og þegar Cicilia spurði bróður
sinn, hvernig honum þætti hann,
svaraði hann, að náttúrlega hefði
hann ekkert vit á slíku, en sér
þétti hún glæsileg útlits.
Hinsvegar hafði hann gott vit
á hestum, og þegar hann kom
auga á Salamanca, sem John
Potton teymdi, gat hann ekki
stillt sig um að hrósa honum, og
sagðist ekki lengur furða sig á
hrifningu Huberts. John Potton
hjálpaði húsmóður sinni á bak,
og eftir að Soffía hafði lofað
Salamanca að fremja ýmsar list-
ir sínar á staðnum, hleypti hún
honum upp að hliðinni á jarpa
hestinum sem Charles reið, og
þau stefndu áleiðis til Hyde
Park, og fóru sér hægt. Sala-
manca hafði helzt allt á hornum
sér, ekki sízt lúður bréfberans,
en Charles var svo vanur að
hafa aðgát, þegar hann var á
reið með Ceciliu á strætum Lund
úna, að hann hafði vit á að
bjóða ekki frænku sinni neina
aðstoð. Hún var fullfær um að
hafa stj órn á hesti sínum, og það
var líka gott, hugsaði hann, því
að Salamanca var nú ekki bein-
línis sniðinn fyrir kvenfólk.
Og þess lét ungfrú Wraxton
einmitt getið, en hún beið á-
samt bróður sínum innan við
hliðið á Garðinum. Ungfrúin leit
sem snöggvast á fatnaðinn á
Soffíu, en síðan á hestinn, og
sagði: — En sá indælis hestur!
En hann er víst áreiðanlega of
kröftugur fyrir yíiur, ungfrú
Stanton-Lacy? Þér ættuð að fá
Charles til að útvqga yður gæfari
hest!
— Ég efast ekki um, að það
yrði honum sérstök ánægja, en
það vill bara svo til, að hug-
myndir okkar um það efni fara
ekki saman, svaraði Soffía. —
Auk þess er nú það, að þó að
Salamanca sé fjörugur, þá eru
ekki hrekfcir til í honum. Og
þolinn er hann með afbrigðum.
JAMES BOND
Eftir IAN FLEMING
Aussapy tpe secbet seev/ce Macu/\/E /s ar
MCBK 70 PCOV/PE JfíMES BOMP
Starfsmenn
þegar farnir á
Bond aðstoð.
leyniþj ónustunnar eru Á Jamaica er komið á fót endur- hans skeyti á dulmáli.
stúfana til þess að veita varpsstöð í því skyni að senda tii Og Bond fær símskeyti
— Já, einmitt, sagði ungfrú
Wraxton. — Leyfið mér að kynna
yður bróður minn, hann Alfred.
Hr. Wraxton var fölleitur,
ungur maður, hökulaus, með
slappan munn og undirfurðulegt
augnaráð. Hann sagði, að það
gleddi sig að kynnast ungfrú
Stanton-Lacy, og spurði hana,
hvort hún hefði verið í Brússel
þegar orrustan mikla var háð,
og sagðist hafa verið að hugsa
um að gerast sjálfboðaliði, þegar
allt stóð sem hæst. — En af ýms-
um ástæðum varð ekkert úr því,
bætti hann við. — Þekkið þér
hertogann vel? Það er mikiil
maður, er það ekki. En afskap-
lega almennilegur, er mér sagt.
Þið hljótið að vera mestu mátar,
því að þér hafið þekkt hann á
Spáni, er það ekki?
Þórshöfn
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins á Þórshöfn er Helgi
Þorsteinsson, kaupmaður og
í verzlun hans er blaðið selt
í lausasölu.
Reybarfjörbur
KRISTINN Magnússon,
kaupmaður á Reyðarfirði, er
umboðsmaður Morgunblaðs-
ins þar i kauptúninu. Að-
komumönnum skal á það
bent að hjá Kristni er blað-
ið cinnig selt í lausasölu.
Seyðisfjörður
UMBOÐ Morgunblaðsins í
Seyðisfjarðarbæ er í Verzl.
Dvergasteinn. Blaðið er þar
einnig í lausasölu fram til
kl. 11,30 á kvöldin. „Bar-
inn“, vcitingastofa, hefur
blaðið í lausasölu.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allau Eyjaf jörð
Á Egilsstöðum
HJÁ Ara Björnssyni í Egils-
staðakauptúni er tekið á
móti áskrifendum að Morg-
unblaðinu. Þar í kauptún-
inu er Morguiiblaðið seU
gestum og gangandi í Ás-
bíói og eins í Söluskála kaup
félagsins.