Morgunblaðið - 16.07.1965, Qupperneq 3

Föstud'a'gur 16. júlf 1965
MORGUNBLAÐIO
Að leik og
starfi í
Hljóm-
skála-
garði
VH) hefðum getað verið
heppnari með veður, þegar
við brugum okkur út í Hljóm
skálagarð í gær, til þess að
taka nokkrar yngismeyjar,
sem þar vinna, tali. Það var
sólarlaust og dálítill strekk-
ingur af austan, en hlýtt.
Stelpurnar, sem áttu að vera
að lú moldina milli trjánna
við Hringbrautina, skammt
frá Þorfinnshólma, sátu þeg-
ar við birtumst, og hlustuðu
á transistortæki, sem glumdi
þar rétt hjá.
Við nánari athugun sáum
við, að þær voru að stumra
yfir dauðum andarunga,
sem þær höfðu fundið og nú
jörðuðu þær hann með pomp
og pragt.
— Þetta er fimmti unginn,
sem við finnum í dag, segir
ein þeirra, og þær virSast
sorgbitnar yfir þessu, enda
ekki nema von.
— Hve lengi vinnið þið?
spyrjum við.
— Til klukkan þrjú, segja
þær og líta á klukkuna.
Klukkan er fimmtán mínút
ur yfir tvö og allar líkur á
að þessi þrjú síðustu kortér
verði lengi að líða.
— Er ykkur ekki kalt í gol-
unni? segjum við.
— Nei, nei, segja., þæ.- og
virðast hissa á þessari spurn
ingu, enda hásumar.
— Þið vinnið ykkur til
hita? spyrjum við um leið og
við löbbum burt.
Eina svarið, sem við fáum
eru nokkrar hláturshviður.
Við löbbum austur með
limgerðinu og komum þar-að,
sem tveir menn hamast af
miklum móð við að slá. Þeir
nota gamla lagið, eru með
orf og ljá. Þeir segjast heita
Sigurjón Kristjánsson og
Guðjón Guðjónsson. Sigurjón
ei ungur maður og okkur
furðar, hve vel honum geng-
m- slátturinn.
— Ertu ntanbæjarmaður?
spyrjum við, þvi að við get-
um ekki ímynáað okkur að
unnt sé að iæi'a slíkan slátt
sé að fá þær til að segja
eitthvað. Allt í einu sjáum
við, hvar ein stúlkan situr
skammt frá hinum og ekki
er laust við að okkur finnist
hún vera svolítið einmana.
Við komum nær og sjáum
þá, hvar ailra myndarlegasta
kolla situr og horfir eins og
dáleidd væri á stúlkuna.
— Finnst þér ekki gaman
að vinna? spyrjum við.
— Nei, ekkert mjög, segir
hún fremur stutt í spu.ia.
— Er þetta vinkona þín?
segjum við og bendum á koll
una, sem situr og stanr á
okkur stórum glyrnum.
Stúlkan bara brosir, en seg
ir ekkert, svo að við kveðjum
og löllum í áttina til stráks,
sem er eitthvað að sýsia við
Guðjón Guðjónsson og Sigurjón Kristjánsson slá að fornum sláttuvél og virðist hún vera
hættL eitthvað biluð.
Áí'ram með smjörið — stelpur!
Þegar strákurinn er farinn
og við stöndum einir eftir og
horfum á eftir honum, þar
sem hann ekur eftir gras-
sverðinum, veltum við því
fyrir okkui um hve mörg ár
Reykvíkingum mun gefast
kostur á að sjá, svona í
reynd, þessar tvær ólíku
sláttuaðferðir
sem þennan hér á mölinni.
— Nei, ég er Reykvíking-
ur í húð og bár segir hann
og virðist stoitur af.
— Hvar ht'fur þú lært að
beita þessu vtrkfæri, kunn-
ingi? segjum við.
— Þetta er svo sem enginn_
vandi, segir haim.
— Nú, ekki iþað? spyrjum
við.
— Komið þ;ð og þrófið
þið bara sjáifir, segir hann
og ætlar að fara að rétta
okkur ljáinn.
— Ertu frá þér, segjum
við, við myndum skera af
okkur tærnar.
Og hann bara hlær að rag
menpsku okkar um leið og
hann bregður sér frá, líklega
til þess að fá sér kaffi.
— Við tökum Guðjón tali.
Hann segist vera utanbæjar-
maður og hafa fultzt- til bæj-
arins fyrir átta árum
— Vel sprottið? spýrjum
við og lítum á kafloðinn gras
flötinn.
— O, já, sæmilega, það er
í það minnsta nóg af gras-
inu, segir hann og fer að
leggja á.
— Hann er þægilegur ljár-
inn í svona þýfi, segjum við.
— Það er nú ekki hægt að
nota annað á þetta, segir
hann og stingur brýninu í
vasann.
— Hefur þú fengizt lengi
við þetta? höldum við
áfram.
— Nú síðan ég var krakki.
Ég byrjaði að slá sem smá
strákur véstur í Önundar-
firði. Hef að vísu unnið í
smiðju, síðan ég kom til bæj-
arins, en í fyrrasumar og í
sumar hef ég fengizt við
þetta, si svona til þess að fá
svolitla sól á kroppinn.
— Það er ekki algeng sjón
að sjá slegið með garn.a lag
inu nú á dögum, segjum við.
— Nei og meira að segja
er það að verða sjaldgæft til
sveita. Fjöldinn allur af
bændum kann lítið sem ekk
ert til þessara hluta, segir
Guðjón um leið og við kveðj
um hann.
Næst göngum við framá
annan telpnahóp. Þær sitja
við girðinguna umhverfis
Þorfinnstjörn og eru að
klippa gras með klippum.
— í hvað eruð þið að pota
með klippunum? spyrjum
við.
— Thi, hi, hi.
— Eruð þið að klippa vír-
inn í girðingunni?
— Thi, hi, hi, og þær blæja
sig máttlausar.
Tónlistin ryðst út úr transis
tortækinu og- við göngum
áfram, vonlausir um, að unnt
— Hvað er að, kunningi,
segjum við, — er eitthvað
bilað.
— Það er eitthvað sm.áveg-
is, keðjan er farin út af tann
hjólinu.
Við förum að hjálpa strákr.
un% við að koma keðjunni
upp á tannhjólið og íoks tekst
það.
— Er ekki gaman að aka
þessu? spyrjum við.
— Jú, segir hann um leið
og hann segist heita óir.ar
Arason og vera 15 ára.
— Þú lætur þig auðvitað
dreyma um að um bíl sé að
ræða?
— Já, segir hann, vindui
sér upp í sæt#, setur í gír
og brunar af stað.
Ómar Arason lagfærir sláttuvélina sína. (Ljósm
Mbl.
SIAKSIHNAR
Óheilindi
kommúnista
• í þessum dálki hefur að undan
förnu verið rakin afstaða komm-
únistaklíkunnar meðan á samn-
ingaviðræðunum stóð, og
hver tilgangur kommúnista með
þeim skrifum var. Hann var sá,
að gera tilraun til þess að koma
í veg fyrir, að hm nýja stefna
verkalýðsfélaganna í kjaramál-
um yrði að veruleika í þeim
samningum, sem nýlega er lokið,
og jafnframt skapa tortryggni og
úlfúð milli verkafólks í hinum
ýmsu landshlutum. Kommúnist-
ar halda nú áfram þeirri iðju
sinni að reyna að skapa tor-
tryggni hjá verkafólki vegna
samninganna, og gera það nú í
tilefni þess, að Borgarstjóm
hefur ákveðið að hækka nokkuð
gjaldskrár S.V.R. og Hitaveitunn
ar. Blað þeirra heldur þvi fram,
að þcssar gjaldskrárhækkanir
séu gerðar vegna þeirra launa-
hækkana, sem urðu við nýgerða
kjarasamninga. Þetta er alrangt
eins og þegar hefur verið bent
á hér í blaðinu. Þessar gjald-
skrárhækkanir eru eingöngu til-
komnar vegna aukins rekstrar-
kostnaðar frá í desember 1963,
þegar núverandi gjaldskrár þess-
ara fyrirtækja tóku gildi, en
standa ekki í neinu sambandi við
nýgerða kjarasamninga við
verkalýðsfélögin. Þetta sézt bezt
á því, að fulltrúi Framsóknar-
flokksins í borgarráði greiddi at-
kvæði með hækkuninni á gjald-
skránum, og fulltrúi sjálfra
kommúnistanna, Guðmundur
Vigfússon, lagðist ekki beint
gegn hækkununum, heldur lagði
hann til, að framkvæmd þeirra
yrði frestað nokkuð, en viður-
kenndi þó, að rekstrarkostnaður
fyrirtækjanna hefði augljóslega
hækkað mikið frá því í° desem-
ber 1963, og þess vegna væri
þeim þörf á nokkrum hækkun-
um. Skrif kommúnista missa því
algjörlega marks. Staðreyndimar
í málinu liggja fyrir, og þær hafa
verið viðurkenndar, bæði af full-
trúum Framsóknarmanna og
kommúnista sjálfra í borgarráðL
Þeim ferst
Timinn ræðir enn í forustn-
grein í gær um greiðsluhalla
rikissjóðs, og sparar ekki stóra
orðin. Blaðið segir, að sá greiðslu
halli sem varð á ríkissjóði árið
1964 sýni, að litið hafi verið „að
marka hinn langa lofgerðarsöng
um hina tryggu og öruggu fjár-
málastjóm núverandi ríkisstjórn
ar“. Afkoma ríkissjóðs er eins ©g
annað, mörgu háð, og gengur upp
og niður eins og stundum vill
verða í ýmsum rekstrt, hvort
sem það er í rekstri ríkisins eða
á öðrum sviðum. Fullyrðing
Tímans um, að greiðsluhalli rík-
issjóðs 1964 sýni, að fjármála-
stjóm ríkisins undanfarin ár
hafi ekki verið jafn góð og stjóm
arblöðin hafa haldið fram, er auð
vitað fáránleg. Þegar núverandi
ríkisstjórn tók við, urðu mjög
skjót umskipti í fjármálastjóra
ríkisins. Rikisbúskapurinn var rek
inn hallalaust, og raunar með tölu
verðum greiðsluafgangi fyrstu
árin, og miklu betra skipulagi
var komið á fjármál rikisins
heldur en áður, og var það mikil
breyting og nauðsynleg eftir að
Eysteinn Jónsson, hinn valti for-
ingi Framsóknarflokksins, hafði
ráðskast með fjármál ríkisins í
áratugi, og farizt það með endem
um. Engir ættu síður en Fram-
sóknarmenn að áfellast aðra fyr
ir erfiðleika í fjármálum ríkis-
sjóðs. Engir hafa leikið ábyrgð-
i arlausari leik með peninga bins
I almenna skattgreiðanda, heldur
; en einmitt þeir. Þeim Framsókn-
armönnum ferst svo sannarlega
ekki að ráðast á aðra fyrir tima-
bundna erfiðleika í þessum efu-
um.