Morgunblaðið - 16.07.1965, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐID
Fðstudagur 1C. Jðll 1965
GEORGETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
r— Ekkert gæti verið mér
meiri ánægja, því að ég hef líka
heiyrt svo margt um yður, og
þefesvegna hefur mig langað af-
sk&plega ítil að kynnast yður.
L— Quinton majór er nú svo
mlkill glœringi, að, að ég er
alyeg viss um, að hann hefur
geiið yður ramskakka hugmynd
uip mig.
I— Ég vil aðeins benda yður
á, að þá er okkur líkt farið, því
að þér þekkið mig aðeins af
hettusóttinni, og með hættu á að
verða talinn dóni, verð ég að
fullvissa yður um, að það hefur
gefið mér álíka ranga hugmynd
um yður.
— Þetta er alveg rétt hjá yður,
sagði Soffía alvarleg. — Víst gaf
það mér ranga hugmynd um yð-
ur. Augu hennar eltu Ceciliu og
hr. Fawnhope eftir gólfinu, og
hún dró djúpt að sér andann og
sagði: — Þetta getur orðið dálitið
erfitt.
— Það hef ég þegar gert mér
ljóst sagði hann og horfði í sömu
átt og hún.
— Ég get ekki skilið, sagði
Soffía, af mikilli tilfinningu, —
hvað gat fengið yður til að leggja
yður til hettusótt, þegar svona
stóð á.
— Það var nú ekki viljandi
gert, svaraði lávarðurinn auð-
mjúkur.
— Ekkert hefði getað verið ó-
skynsamlegra, sagði hún.
— Það var nú eins og hver
önnur óheppni, sagði hann biðj-
andi.
Hr. Wychbold kom að í þessu
bili með sítrónuvatnið handa
Soffíu. — Halló, Everard! sagði
hann. — Ég vissi ekki, að þú vær-
ir orðinn mönnum sýnandi.
28
Hvernig líður þér, drengur minn?
— Alveg samanfallinn, góður,
hreint samanfallinn. Þjáningar
mínar af sjúkdómnum voru ekk-
ert í samanburði við þær, sem
ég líð nú. Ég veit ekki, hvort ég
kemst nokkurntíma yfir það.
— Nei, ekki veit ég nú það,
sagði hr. Wychbold huggandi.
FRAMLEITT AF VERKSMIÐJiiNNi VÍFILFEIL i UMBOBI THE C OCA-COLA COMPANY
NJÓTIÐ þeirrar ánægju,
sem Coca-Cola veitir.
Æfö hið rétfa bragð
- aldrei of sætt - ferskt og hressandi.
Coca-Cola hressir bezt!

Það er náttúrulega skítlegt, að
þetta skyldi koma fyrir, en borg-
in ef nú ekki langminnug.
Mannstu kannski eftir því, þegar
hann Bolton ræfillinn fór fram
af hausnum á jálkinum sínúm og
beint í Tjörnina. Það var ekki
um annað talað í næstum heila
viku. Manngarmurinn varð að
fara upp í sveit um tíma, en svo
gleymdist það alveg.
— Þarf ég að fara upp í sveit?
— Alls ekki, sagði Soffía, ein-
beitt. Svo beið hún þangað til
dama í rauðbrúnúm silkikjól
hafði dregið að sér athygli hr.
Wychbolds, en sneri sér þá að fé-
laga sínum og sagði hiklaust: —
Eruð þér mikill dansmaður?
— Ekkert meira en í meðal-
lagi, er ég hræddur um. Ekkert
í samanburði við unga manninn
fagra, sem við erum bæði að
horfa á.
— Fyrst svo er, sagði Soffía,
— mundi ég ekki í yðar sporum,
bjóða Ceciliu upp í vals.
— Það hef ég nú þegar gert,
en þessi aðvörun er ekki nauð-
synleg, því að hún hefur látið
aðra hafa hvern vals og kvadrill
una í ofanálag. Það hagsta, sem
ég get vonað, er að fá að dansa
við hana einn sveitadans.
— Það skuluð þér ekki gera,
sagði Soffía. Að reyna að tala
við dömuna, þegar maður þarf
að hafa hugann við sporin, getur
ekki farið nema illa.
Hann leit á hana, jafn hrein-
skilninslega og hún hafði litið á
hann. — Viljið þér segja mér,
hverjar horfurnar eru hjá mér,
og hver þessi Adonis er, sem hef
ur lagt hald á ungfrú Rivenhall.
— Það er Augustus Fawnhope
og hann er skáld.
— Það spáir ekki góðu, sagði
hann léttilegá. — Ég þekki að
vísu fjölskylduna, en ég hef víst
aldrei kynnzt þessum anga af
henni.
— Það er trúlegt, því að hann
hefur lengst af verið í Brússel
hjá Sir Charles Stuart. Charl-
'bury! Mér virðist þér vera skyn-
samur maður.
— Ég vildi nú heldur vera
eins og mynd á grískum peningi,
svaraði hann, dapur í bragði.
— Þér verðið að gera yður
Ijóst, að önnur hvor aðalsdama
í London er skotin í hr. Fawn-
hope.
— Því get ég vel trúað,
en ég öfunda hann bara ekki
nema af einni þeirra.
Hún ætlaði að svara þessu, en
þá voru þau trufluð. Omibers-
ley lávarður, sem hafði farið út
eftir kvöldverðinn, kom nú aft-
ur í ljós og í fylgd með honum
var regindigur maður, nokkuð
roskinn, og það var enginn vandi
að sjá, að þar fór maður af kon-
ungsættinni. Þetta var sem sé
hertoginn af York, sá bræðranna,
sem mest líktist föður sínum.
Hann var með sömu útstæðu,
bláu augun, kónganef, sömu
þykku kinnarnar og stút á munn
inum, en hann var hærri vexti
en faðir hans. Hann virtist vera
í bráðri hættu að springa út úr
þröngu buxunum, hann var móð
ur þegar hann talaði, en hann
var greinilega vingjarnlegur stór
höfðingi, sem hægt var að þókn-
ast og viðhafði lítt serimoníur,
heldur talaði vingjarnlega við
hvern sem var, og kynntur var
honum. Bæði Cecilia og Soffía
urðu fyrir þeirri náð. Fegurð
Ceciliu gekk engu síður í augu
hertogans en í augu hr. Wrax-
tons, og enginn þurfti að efast
um, að hefði hann hitt hana á
ekki alveg svona miklu almanna
færi, hefðu ekki liðið margar
mínútur áður en handleggurinn
á honum hefði verið kominn ut-
an um hana. En Soffía vakti enga
slíka ástartilhneigingu hjá hon-
um, en hann talaði við hana í
gamansömum tón, spurði hana,
hvernig pabba hennar liði og
lét í ljós þá trú sína, skellihlægj-
andi, að nú mundi Sir Horace
líða vel, innan um þær brasilísku
annar eins foli og hann væri. Síð-
an heilsaði hann upp á ýmsa vini
sína, gekk í kring í salnum stund.
arkorn, en fór síðan inn í bóka-
stofuna með gestgjafa sínum og
tveim öðrum kunningjum, til að
fá sér einn slag af vist.
Cecilia slapp frá þessari kon-
unglegu persónu kafrjóð, því að
henni var meinilla við að standa
undir miklum gullhömrum, og nú
hitti hún aftur hr. Fawnhope,
sem sagði af hjartans einfeldni;
— Þú ert fallegri í kvöld en ég
hélt, að þú gætir orðið.
— Hættu þessu, sagði hún. —
En hvað það er orðið óþolandi
heitt hérna inni.
— Þú hefur roðnað, en það
fer þér vel. Ég skal fara með
þér út á svalirnar.
Hún andæfði þessu ekki,
enda þótt þetta stóra orð þýddi
nú raunverulega ekki annað en
mjóá hillu, sem varla var hægt
að festa fót á, og var slík hilla
úti fyrir hverjum hinna tólf
glugga danssalarins, og með lágu
handriði í kring. Hr. Fawnhope
dró sundur tjöldin, sem voru fyr
ir glugganum lengst í burtu frá
þeim og hún gekk út í litla
gluggakrókinn. Hann hafði all-
mikið fyrir því að lósa lokuna og
loks tókst honum að opna
vængjagluggana, og hún gat
gengið út á mjóu hilluna. Svöi
golan lék um kinnar henni og
hún sagði: — Hvílík nótt. Stjörn
urnar!
„Kvöldstjarna.... boðberi ást-
ar“ sönglaði hr. Fawnhope og
léit sem snöggvast á himininn.