Morgunblaðið - 08.08.1965, Qupperneq 11

Sunnudngur 8. ágúst 138®
MORCUNBLAÐIÐ
11
Þorlákur
sínum. En okkur langaði til
að spyrja þá ferðafélaga um
fleira. Hversvegxia þeir eyði
eumarleyfi sínu á hestbaki í
óbyggðum. leggi á sig það
erfiði að binda upp á trússa-
hesta og sundleggi í illfaer stór
fljót í stað þess að fara þetta
á vel búntuim fja'Habílum. Við
byrjum að spyrja Þorlák Otte
sen. _______
— Hvað
veldiur því
Þorlákur, að
þú ktaminn á
efri ár ert að
glennast þetta
upp um fjöll
og firnindi,
þrælast með
trússbesfa og
standa yfir
hrostsum meðan aðrir sofa
allur isaður inn undir Hofs-
jökii, eins og skeði niú í Am-
arfellsmúluim?
— Ja, hvernig stendur á
því að þú lætur þér ekiki
nægja eitt staup af góðu víni,
heldiur færð þér annað? Það
er eins með hestamennskuna
og ferðaiögin. Þegar ég hef
lokið einni ferðimni byrja ég
strax að hlakka tii þeirrar
næstu. Það þýðir ekkert að
fara þetta á bílkim. Maður sér
ek)ki neifet neana þegar maður
eloppar og það er ekfci allbaf
hæigt að vera að stoppa. Ef ég
gæti lahbað myndi ég sjálf-
eagt gera það, en ég er nú
heldur ónýtur til gangs, Mað-
ur fer aldrei svo hér um ör-
eefin að maður sjái ékiki eitt-
hvað nýtt, einhverjax nýjar
dásemdir. Það er ekikert eims
heillandi og ferðast á hestum
njófea útilífsins, reyna á skrökk
inn. Hann yrði flj'ótt tU lítils
nýtur, ef ekíkert væri á hanm
reynt. Þetta heldur gömluim
•krokk í góðu formi. Svo er
góður hesfeur dásamlagasta
Éarartæfldð sem hugzast getur.
Maður þarf bara að vera
▼el búinn og með góða hesta.
IÞá er þetta skemimiti lqgasti
leikur og bezita íþrófet, sem
hugsast getur, segir Þorláikur.
Örn Johnson verður næstur
fyrir spumum.
— Hvað
velóur þvi
Öm ,að þú
fiimur yndi í
ferðalögum á
hestum,
reyndiur flug
maður og
framlkvæmda
stjóri stórs
Örn flugfélags.
Þú gætir sem hægast skoðað
•Ut þetta land úr einhverri af
t luigvékim þínum. Hvenær
eignast þú fyrst hes>t?
— Ég eígnaðist fyrst hest
Jþegar ég vax 16 ára og var í
'*<&*&**!*%-------------------
sveit. Svo eignaðist ég næst
hest 35 ára að aldri, en hesta-
mennsku hef ég stundað nú
að staðaildri frá 1957. Þegar ég
var 13 ára fór ég með föður
mínum í allmikið ferðalag á
hestum um Norðurland og
síðan byggð suður.
Sjálfsagt bý ég að því enn.
En ég byrjaði á þessu fyrir
alvöm nú síðustu árin og
raiunar alltof seint, því nú er
mér ljóst hvað ég hef miset
mi'kið öll árin, sem ég sinnti
þessu ekki.
— Segðu mér, Hveimig líð-
ur ykkur eftir að vera búin
að brjótast áfram á stórgrýtt-
uim vegi í 14 tíma í þoku og
rigningu ,eins og var á fimm-
tugsafmæli þínu?
— Við vorum bara þægi-
lega þreyfet, þegar komið var
í náttstað. Raunar var komið
fram undir morgun. Við vor-
um öll hreas og leið vel. Svo
er þetta verulega holl áreynsla
Ég mun hafa létzt um 5 kg.
í heild hefir hópurinn létzt
um nálægt 15 kg. Það gefur
auga leið að við sem sitjum á
skrifstofuim allan ársins hring
h'öfum ómetanlegt gagn af
þessu, segir Örn.
Og frú Margrét Johnsoik
Hvað segir hún um þetta?
— Ert þú al
in upp við
hesta og hesta
mennsku?
Væri efcfld
skemmtilegra
að bregða sér
tifl Suður-
landa, velta
-ár í sól in ni á
Frú Margrét Malloroa eða
kynntist lítilsiháttar hestum
þegar ég var að sumrinu sem
unglingur vestur við Haffjarð
ará. Sumarið 1950 fór ég svo
óþæginda. Ég hef t.d. verið
svo slæm í baki að það hefir
þurft námast að lyfta mér í
hnafckinm. Eftir tveggja tíma

skoða tízkuvarning í París og
London?
— Ég kýs enga skemmtun
fram yfir þessa. Ég hef átt
mörg góð taekifæri til ferða-
laga erlendis, en það j'afnast
engin utanferð á við reiðtúr
suður með HofsjöklL Ég
1 Kílingum á Fjallabaksvegi
í fyrsbu langférðina á hestum
aiuatan úr Hornafirði og vest-
ur að Kirkjuibæjariklaustri.
Það var að sönnu noflakuð erf-
itt fyrir ákveðna hluta liíkam-
ans svona til að byrja með,
en nú finn ég aldrd til neinna
Pétur
Hestarnlr svala þorsta sínum
reiðtúr var bakverfcurinn hörf
inn.
Næst snúum við oflokur að
Pétri Hafstein. Hann er 16 ára
soniur þeirra hjóna Raginheið-
ar og Jóhanns Hafsfeein ráð-
herra.
— Hvenær
eignaðist þú
hest, Pétur?
— Fyrir 5
árum.
— Og hef-
ir garman að
hestum?
— Já, mjög.
Hér síkýbur
Þorláikur Otbe
sen því inn að fáir séu eins
nærfærnir við hesta og Pótur.
Hainn sikilji aldrei svo við
best að hann klappi honum
eikfci og kjassi bann.
— Heldur þú Pétur að eflaki
vseri meira gaman að hafa
bítla og unglingsstráka á aldri
við þig með í svona ferð, held
ur en fiimmtuga og sjötuga
fcarla. Varla er það svo mjög
lamdsiagið, sem heillar þig?
— Jú mér finst ákaflega
gaman að fara um þar sem
landslag er fallegt og sér-
kennilegt, en mesta ánægjan
er nú sennilega samt af hest-
utnuim.
— En karlamir?
— Það er ómögulegjt annað
ern hafa þá með.
Og að lokium komum við
að Ólafi Hauk Johnson.
— Getur
það verið að
þú, sem ert
aðeins 13 ára
hafir gamam
af að hossast
á hestum í
heilan mán-
uð, upp um
fjöll og fim-
indi og stund
um á lédegum lánshestum, eins
og núna. Langaði þig aldrei
að snúa við, eða fara heim
t.d. með flugvél frá Horna-
firði?
Nei, nei. Ég hafði reglu-
lega gaman af þessu. Það var
ansi heitt fyrstu dagana. Ég
var alveg að drepast úr hita.
— En hvaða bestur þótti
þór nú beztur? Á hverjum
þeirra vildirðu nú belzt ríða
yfir stórvötnin? Og sundiaði
þig ekkert í ánum?
— Nei hann var alveg ör-
uggur stiráfcurinn, sfcýtur Þor-
lákur inn í samtalið.
ólafur horfir -á þá til sfcipt-
is föður sinn og Þorláfk þar
till hann segir með hægð.
— Ætli mér þyki Gráni
hans pabba ekki traustastur.
Svo hef ég ekki prófað kiár-
ana hans Þorláks. Mér sýnast
þeir nú fara nógu vel í vatni
svo seim.
— Gráni er áreiðanlega
traustastur, þetta er stólpa-
gripur, segir Þorlákur.
Ólafur hefir verið í sveiit
undanfaxin sumur hjá Pétri í
Álftagerði í Sikagafirði, svo
hann befir fengið að koma á
hestbak.
— Hánn er bráðlaginn ýið
besta stráikurinn, segir Þor-
láikur.
— Hann var að ternja fyrir
OkkuT í ferðinni, segir Öm.
— Og hvernig voru folarn-
ir. Voru þeir baldnir? spyrj-
um við.
— Nei. Bkkert mjög. Svo-
lítið óþjálir fyrst. En þetta
ferðalag var allt mjög
skemmtilegt. Maður var alltal
að sjá eitthvað nýtt.
Þegar við erum að ljúika
þesisum sa'mitölum biður Öm
okkur að láta þess getið hve
frábærar móttöfcur þeir ferða-
félagamir hafi fengið á öllum
Framhald á bls. 24.