Morgunblaðið - 19.10.1965, Qupperneq 28

28
MOZIGVNZLADID
Þriðjudagur 19. október 1965
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
urina. Hún vildi ekki fara að
fara neitt burt, sagði hún —
vildi heldur vera kyrr heima.
Hún átti bróður, sem átti heima
í hinum enda Lundúnaborgar,
einhversstaðar í Hampstead, en
vildi ekkert fara að ónáða hann.
Hann verður hvort sem er
háttaður, sagði hún. Það er
nógu snemmt á morgun. Og hún
var eitthvað svo veikluleg og
einmana, að ég var næstum far-
in að æpa að henni.
•
Klukkan var orðin þrjú og
það var hráblautur fimmtudags
morgun, og mér fannst ekki allt
í lagi, þegar ég opnaði hljóðlega
útidyrnar heima hjá mér, lædd-
ist inn í setustofuna og kom
mér fyrir í hægindastólnum
mínum. Ég fékk mér velútilát-
ið viskíglas með ofurlítilli ögn
af sódavatni í, skellti því í mig
í einum teyg og féll í ólundar-
legt mók.
Úti fyrir buldi regnið á rúð-
unum og stundum komst það
meira að segja niður um reyk-
háfinn og sauð í því, þegar það
lenti í eldinum, sem var látinn
loga alla nóttina. Ég lokaði aug-
unum dreymandi, og mér fannst
í draumnum ég vera kálleggur,
sem yxi einhversstaðar í Belg-
iska Kongo. Og ég var ekki fyrr
búinn að átta mig á þessari
nýju tilveru minni en Ijón, með
lögregluhjálm á höfði kom til
min og þefaði af mér. Ég hrökk
aftur upp í raunveruleikann og
fann, að ég var að glápa á stór-
an, framandlegan kvenmann
með pappírskrullur. Ég var
hræddur sem snöggvast ,en þá
mundi ég, að þetta var konan
mín og hét Mildred.
— Hvað í ósköpunum hefur
þig verið að dreyma? spurði
hún, hvasst.
Ég fór að rifja upp fyrir mér.
— Mig dreymdi ljón með lög-
regluhjálm.
Hafi hún orðið hissa, lét hún
að minnsta kosti ekki á því
bera. Hún tók glasið úr krepptri
hendinni á mér, setti það ein-
beittlega á borðið hjá mér og
sagði: — Nú í rúmið! í tón,
sem hefði hrætt sjálfan Napóle-
on.
— Ég get ekki sofnað, þó að
ég færi í rúmið, sagði ég í rellu-
tón.
— Þú ert víst búinn að eiga
nógu langan dag, sagði hún. —
Viltu sjá, hvað klukkan er!
Næstum fjögur! Og svo leit hún
á mig, rétt eins og ég hefði ver-
ið að hossa lögreglukonu á
hnjánum allt kvöldið. Það sá á,
að hún hafði ekki séð eintakið
af stéttinni, sem var á ferli i
skrifstofunni minni frá níu til
sex dag hvern. Fast að því
þriggja álna kvenmaður ,rödd-
in eins og hún kæmi upp úr
malargryfju, og lappir eins og
flygill. — Hvað tafði svona fyr-
ir þér?
— Morð, svaraði ég stuttara-
lega.
Hún hengdi burstann, sem
hún var með, á lítinn krók,
gekk einbeittlega til mín, dró
mig upp úr stólnum.
— Komdu nú, sagði hún og
var ekki alveg eins hvöss. — Ef
þú þarft að hugsa um þetta, get-
urðu alveg eins gert það í rúm-
inu.
Hún leiddi mig, án þess að
ég hreyfði nokkrum andmæl-
um, út í ganginn og slökkti í
setustofunni. Hún tók regnkáp-
una mína, sem ég hafði skilið
eftir í einum hnút á stólnum,
sem var innan við framdyrnar,
og breiddi hana vandlega út á
tvo snaga á veggnum, og greip
[vöruUrval)’
-----V----

URVALSVORUR
Ö. JOHNSON & KAABER HF.
plasttöskuna hennar Úrsúlu |
Twist um leið og hún datt úr
vasanum.
Hún sneri sér að mér með
töskuna í hendinni, og deplaði
augum, ofurlítið glettnislega. —
Og hver á nú þessa?
— Eins og er, svaraði ég dauf-
lega, — er enginn eigandinn
til. En í nótt átti hana tvítug
stúlka að nafni Úrsúla Twist, en
svo að viðhöfð séu orð meist-
arans: „Guð hvíli sál hennar,
hún er dauð“.
Mildred stóð andartak og
horfði þegjandi á töskuna, svo
lagði hún hana frá sér, greip
utan um mig og dró mig áleiðis
í háttinn.
2. kafli.
Þrátt fyrir allar hrakspár
mínar, svaf ég eins og steinn,
og klukkan níu sat ég, píreygð-
ur og önugur, í stólnum mínum
í skrifstofunni, og braut heilann
□-----------------------------□
3
□-----------------------------n
yfir bolla af kolsvörtu te. Ég
var að þessu, þegar lögreglu-
stjórinn leit inn, snarborulegur
og snyrtilegur, og nákvæmlega
nógu lengi til að spyrja, hvers
vegna ég væri ekki búinn að
leysa Twist-málið, og svo var
hann farinn, áður en ég gæti
gefið honum viðeigandi svar.
En þetta þýddi ekki sama sem
að hann væri neitt óþolinmóð-
ur, heldur var hann bara að
stríða mér, og minna mig á,
að hann hefði jafnan fingurinn
á slagæð atburðarásarinnar. En
með tiliiti til þess, að um betta
leyti í gær, var stúlkan lifandi
og heil þá fór ég að brjóta heil-
ann um afstöðu hans til téðrar
atburðarásar.
Enda þótt rigningunni hefði
stytt upp, gaf sá hluti himins-
ins, sem ég sá gegn um glugg-
ann minn, til kynna, að ekki
mætti búast við fögrum sólskins
degi, og ég fór að hugsa um
dauflegar framtíðarhorfur Eng-
lands og veðráttufars þess.
Ég hafði verið niðursokkinn í
hugleiðingar um veðrið, en
vaknaði af þeim aftur, er lög-
reglukonan, sem áður var nefnd
kom inn. Hún ruddist inn án
þess að berja að dyrum og bauð
mér góðan daginn, rámri
rödd, og skellti svo heilli blaða-
'hrúgu í „óafgreidda“ kassann
hjá mér, en ég flýtti mér að
flytja hrúguna yfir í þann „af-
greidda'*.
Hún gaf mér illt auga og ég
svaraði í sama.
Þetta var hræðilegur kven-
maður. Lægri stéttirnar í Scot-
land Yard kölluðu hana
„Gömlu Skeggju“ og í harðri
morgunbirtunni nú mátti skilja,
hvernig nafnið var tilkomið. Ég
kallaði hana „liðþjálfa", af því
að sjálfur var ég yfirfulltrúi, en
átti samt enn hugsanirnar min-
ar sjálfur.
— Ekki í dag? hvæsti hún.
— Nei, ekki í dag, liðþjálfi,
þakka yður fyrir. Ég hef nóg'
annað að gera, þarf að fara hitt
og þetta og hitta fólk. En
kannski á morgun.
Hún laut yfir skrifborðið
mitt með trúnaðarglampa í aug-
unum.
— Það er kannski mál Úrsúlu
Twist? Ég hrökk undan eins
og fælinn hestur, kveikti í stór-
um vindlingi og saug djúpt að
mér.
— Já, það er hennar mál,
sagði ég og kinkaði kolli.
Hún virtist einráðin að hanga
þarna allan morguninn.
— Sorglegt, sagði hún. —
Svo sorglegt. Ég þekkti hana,
Skiljið þér. Ég glápti á hana
gegn um blátt reykjarskýið.
— Nei, það vissi ég ekki.
Hvernig var það?
UXOfL
Sjónvarp
IJtvörp
Ltvarpsfónar
aftur fyrirliggjandi
Húsgagnaverzlunin Búslóð hf.
við Nóatún — Sími 18520.