Morgunblaðið - 23.10.1965, Page 28

MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 23. október 1965
28
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
— Hvað segirðu um að fá
þér kaffisopa? Hann var eitt-
hvað efablandinn á svipinn, en
ég lét ekki undan. — Hvar fá-
um við kaffi? í>ú þekkir þetta
hverfi.,
Hann tautaði eitthvað um ein-
hvern stað í Efra Ricthmond-
stræti, svo að við tókum bíl-
inn okkar og eftir fimm mínút-
ur vorum við setztir að kaff-
inu, hugsandi og starandi út
um glugganfi á húsmæðurnar í
Futney, sem voru önnum kafn-
ar að kaupa til helgarinnar.
— Hann er áreiðanlega eitt-
hvað í þessu, sagði ég — alveg
á kafi! En að hverjum skrattan-
um var hann að leita þarna
uppi?
— ÍByssunni, sagði Saunders.
— Ef svo er, þá hefur hann
ekki framið morðið, og það er
bölvaðast — nema náttúrlega ef
hann hefur drepið hana, og skil-
ið svo eftir byssuna í óðagotinu,
og hafi komið aftur og fundið,
að einhver hafði fleygt henni í
vatnskassann. En til hvérs ætti
nokkur að fara til þess?
— Hversvegna? sagði Saund-
ers og andlitið varð sviplaust.
— Og hvernig komst hann
þarna upp?
— Hvenær? 1 gærkvöldi?
— Nei. í morgun.
Ég hrærði vandlega í bollan-
um mínum og var hugsi.
Hann fer að heimsækja frúna,
og ekkert við það að athuga,
og þama eru blaðamenn og lög-
reglumaðurinn, hvað hann nú
heitir, er önnum kafinn að
fylgja þeim; þá stekkur hann
upp stigann með hundinn í
fanginu. Hvað segirðu um það?
— Gott og vel, en hvernig
komst hann þá niður aftur?
— Lögreglumaðurinn var önn-
um kafinn að undirbúa komu
okkar, var ekki svo? í þessu
tilviki var hann á leið niður
stigann á móti okkur, þegar við
komum eftir brautinni.
Saunders var enn efabland-
inn— sem var nú hans sjúk-
dómur — en hann kinkaði engu
að síður kolli til samþykkis.
En svo fór hann, alveg að á-
stæðulausu, að raða kryddbauk-
unum á borðinu, og tauta með
sjálfum sér, án þess að líta á
mig:
— Við spurðum hann aldrei,
hvar hann hefði verið í gær-
kvöldi, var það?
□--------------------------□
7
□--------------------------□
Hann gaf svo frá sér eitt-
hvert hljóð, rétt eins og það
hefði verið honum að kenna,
en hann var bara að hugsa um
allt annað.
— Mér finnst einhvernveginn,
sagði ég — að hann sé þannig
manntegund, að hann hafi gott
af að malla í sinni eigin feiti
um stund, Hann er hræddur við
eitthvað, og þegar hann fær
næði til að hugsa um það, verð-
ur það bráðlega alveg óþolandi.
Svo má ganga á hann og sé það
gert á réttri stundu, liðkast á
honum tungan, — vona ég. En
eitt er víst: kunningsskapur
hans við Úrsúlu Twist var eitt-
hvað meira én lauslegur kunn-
ingsskapur. Hann þaut þarna
upp í svefnherbergið hennar
eins og bréfdúfa, sem leitar
heim.
En Saunders sat við einn og
sama keipinn.

ÚRVALSVÖRUR
Ö. JOHNSON & KAABER HF.
— Hver er þá þessi Hammond
Barker? sagði hann.
Ég opnaði minnisbókna mína
og leit á það, sem Dane hafði
skrifað í hana.
— Enn vitum við ekki ann-
að en það, að hann hefur vinnu
stofu í Chelsea, sem er góður
staður. Hún hefur haft dálag-
legan hóp viðskiptamanna,
stúlkan þessi, finnst þér ekki ...
.....listamenn, leikara, laga-
nema.
— Ég öftmda hana ekkert af
þeim, ef þeir líkjast eitthvað
honum David Dane, sagði
Saunders.
— Þekkirðu nokkuð inn á rit-
hendur manna?
Hann leit á mig yfir boll-
ann. — Hverskonar rithendur?
Ég rétti honum minnisbók-
ina með sveiflunum eftir Dane.
— Þetta kemur upp um hann
ekki satt?
Saunders hélt bókinni hátt á
loft, athugaði hana vandlega
andartak og lyfti svo brúnum.
Eg sagði: — Hégómlegur, eig-
ingjarn, kvenlegur, óábyrgur,
sjálfgóður og argasti fantur.
Saunders leit aftur á skriftina
og horfði á mig með þögulli
lotningu. Ég yppti öxlum, lítil-
látur á svipinn og rak burt
flugu, sem hafði stokkið upp i
augað í mér.
— Þetta er bara gáfa hjá
mér. Raunverulega hafði ég ekk
ert vit á þessu, en ég hafði von-
að, að hann hefði farið á nám-
skeið í rithandafræði. En sýni-
lega fann hann ekkert út úr
þessu. En það gerði ekkert til.
Ég þóttist viss um að hafa hitt
naglann á höfuðið, hvað hr.
Dane snerti.
Allt í einu byrjaði aftur að
rigna, svo að gusan kom á glugg
ann, og fólkið úti á götunni tók
til fótanna, skellti yfir sig regn-
hlífum eða tróð sér í regnkápur.
Mér datt allt í einu nokkuð í
hug.
— Hvað var þetta, sem þú
starðir mest á heima hjá Dane?
— Hvað áttu við?
— Þetta hnöttótta, sem hékk í
lampagrindinni.
— Mér fannst það líkast
þurrkuðum lauk.
— Mér fannst það líkast
þurrkuðu mannhöfði.
Augun í honum opnuðust upp
á gátt.
— Ég hélt nú, að það varð-
aði við lög.
— Hvað? Að þurrka þau eða
hengja þau upp í lampagrind.
Hann 'svaraði öruggur. —
Menn þurrka nú ekki höfuð hér
á landi.
— Hvernig veiztu það? David
Dane hefur sennilegá arðbært
fyrirtæki í gangi. Þetta er gert
á pramma í Wapping.
Hann leit beint framan í mig
en gleymdi sér svo.
— Ef svo er, sagði hann, —
gæti ég getið mér til um, hver
næstur er á lishtanum. Svo
bætti hann við, snöggt: — En
hvað um þennan penna sem við
fundum?
— Hvað áttu við?
— Hvort hann ’ eigi hann
kannski.
Ég slökkti í vindlingnum min-
Tim, hugsandi. — Ef hann á
hann ekki, þá brá honum að
minnsta kosti við og hélt, að
hann ætti hann.
Ég tók pennann og sneri hon-
um milli fingranna, forvitinn. —
Það gæti auðvitað verið tilvilj-
un, en skrítið finnst mér það
samt að rekast á tvo nákvæm-
lega eins.
Ég krotaði eitthvað með penn-
anum utan á vasabókina mína,
og skrúfaði hann svo í sundur,
til þess að sjá gerðina. Þetta er
ávani hjá mér, að mig langar
alltaf að sjá, hvernig svona á-
höld eru samsett. Stundum verð
ég einhvers vísari af þessu, og
svo varð nú. Þunnt pappírsblað
var vafið um blekgeyminn, og
þegar ég rakti það sundur, fór
ég að finna einhverja hreyfingu
innra með mér.
Á blaðinu stóð, með upphafs-
stöfum: TTTUE 2122.
Ég sléttaði blaðið út og rétti
Saunders það.
— Ef þetta er tilviljun, skal
ég éta hattinn þinn, ekki fal-
legri en hann er, sagði ég.

Hann athugaði blaðið stund-
arkorn. — Kannski hann hafi
verið að leita að þessu, og hef-
ur ekki vitað, að hann týndi
pennanum í garðinum.
— Já, en hann týndi honum
bara ekki í garðinum. Þetta er
sá, sem var í töskunni hennar
Úrsúlu. Ég tók blaðið hjá hon-
um. TTTU 2122. Þetta er rétt
eins og það væri símanúmer í
Timbúktú. Hvern skrattann get
ur það þýtt?
— Hvað varð af hinum penn-
anum? spurði Saunders allt í
einu.
— Ég býst við, að hann liggi
á skrifborðinu rninu. Hvað seg-
irðu um að hringja til þeirra
strax?
Ég náði í afgreiðslustúlkuna
og spurði, hvort þarna væri
sími. Hún kvað svo ekki vera,
en það væri almenningssími
þama rétt fyrir handan, svo
að við borguðum og gengum út
í rigninguna. Þetta „rétt fyrir
handan" reyndist vera að
minnsta kosti hundrað skref
niður með götunni, en rétt hjá
símaskápnum var stór, rauð
bygging með grindum í kring
og bláum lömpum við stóra
auglýsingu, þar sem menn voru
hvattir til að ganga í lögreglu-
liðið.
— Til hvers ættum við að
vera að eyða peningum í þetta?
hugsaði ég.
Við óðum inn í lögreglustöð-
ina, og náunginn fyrir innan
grindurnar spurði um erindi
okkar.
Ég sagði honum deili á okkur
og hann kallaði á ungan mann
borgaraklæddan, sem kvaðst feg
inn að sjá okkur, og hristi á
okkur hendurnar upp og niður
til þess að láta þessa gleði sína
í ljós.
— Við ætluðum nú bara að
fá að hringja, útskýrði ég, en
hann lét eins og hann heyrði
það ekki, og leiddi okkur inn í
aðra skrifstofu þar sem við gát-
um valið um þrjá símá. Ég
sagði Saunders að hringja og
hann réðst á símann, rétt eins
og hann væri einhver risakongu
ló, sem auk þess væri mann-
æta.
— Jæja, gerist ríokkuð í glæp
unum? spurði ég unga manninn.
— Allt í blóma, allt í háalofti,
svaraði hann og glotti. Og það
er bölvað, eins og er, því að við
héma erum undirlagðir inflú-
enzu. Þessvegna var það, að við
urðum að leita til ykkar um
þetta Twist-mál. Ég vona, að
ykkur hafi ekki komið það illa?
— Hversvegna hefðuð þið
ekki getað annað því sjálfir?
— Ég er í öllu mögulegu
öðru. Ég hefði gjarna viljað
taka það að mér, því að ég hef
aldrei ennþá verið í morðmáli.
— Koma dagar, koma ráð,
sagði ég. Þér hafið nógan tím-
ann fyrir yður. Ég leit á eitt-
hvað, sem hann var með í
hnappagatinu: — Þetta er fal-
legt blóm.
— Já, er það ekki. Hann þef-
aði af því.
— Hvað er það?
— Við athuguðum það vand-
lega, og komumst að þeirri nið-
urstöðu, að hvorugur þekkti
það. Hann sagði, að konan sin
væri mikil blómaræktarkona og
hefði valíð þetta handa sér.
Við skröfuðum svo um garð-
yrkju þangað til Saunders hafði
lokið símtalinu, og ég gat séð
á svipnum á honum, að hinn
penninn hafði engar upplýsing-
ar gefið.
Ég tók hattinn minn. — Þekk-
ið þér nokkuð til þessa náunga,
David Dane? spurði ég mann-
inn.
— Leikarann? Hann gretti
sig. — Hann er vel þekktur hér
í nágrenninu — í kránum og
þessháttar. Allar stelpur vit-
lausar í honum, enda þótt ég
haldi nú, að hann yrði þeim að
litlu gagni! Hann er alltaf að
skilja bílinn sinn eftir hérna
fyri,r utan. Og hér eru mikil
þrengsli, svo að við erum allt-
af að skrifa hann upp. Við höf-
um kvenmann hérna, sem er
alltaf að vona, að hún verði
næst látin skrifa miða handa
honum. Hann hristi höfuðið. —
Nei, ég er bara hræddur um, að
hann sé ekki réttu megin, enda
þótt hann sé sjálfsagt fulísæmi-
legur leikari .... En hversvegna
spyrjið þér. Er hann nokkuð
við þetta riðinn?
— Kynni að vera, svaraði ég
varlega og gekk til dyra.
—• Jæja, það getur -þá að
minnsta kosti orðið auglýsing
fyrir hann og það ætti honum
að líka. Ég þagnaði en spurði
svo. — Er mikil verzlun með
með þurrkaða hausa hér um
slóðir?
■— Ég skil ekki....
— Munduð þér vita, hvort
það varðar við lög að hafa
þurrkaðan mannshaus hangandi
í lampagrindinni sinni? Hann
botnaði ekkert í þessu, sem von
var til, svo að ég.klappaði hon-
um á öxlina og sagði glettnis-
lega: — Það gerir ekkert til, ég
gái að því í lagaskræðunni þeg-
ar ég kem heim. Ég rétti hon-
um höndina. — Gaman að sjá
yður!
— Ég segi sama, og svo hrist-
IMokkrir handlagnir
og traustir menn geta fengið fasta atvinnu við
ýmiskonar málmiðnað.
Bónusgreiðsla, mötuneyti á staðnum.
h/fOFNASMIÐ]AN
IINMOLTI 19 - aCVKJAVfK - (SLANOI
í Reykjavík. — Sími 21220.