Morgunblaðið - 01.04.1966, Blaðsíða 28

28
MORGU NBLAÐIÐ
i
Föstudagur 1. april 1968
SUZANNE EBEL:
ELTINGALEIKUR
— Ég hef boðið þessiun gamla vini mínum, Pierre,
heim í hádegisverð.
— Já, sagði ég. — Hann fór til
Comwall í gærkvöldi. Hún var
ekki heima og hann var farinn,
þegar hún kom aftur, og skildi
bara eftir skilaboð. Gaf ekkert
heimilisfang. Hún segist vera
talsvert áhyggjufull. Hr. Firth
er venjulega svo nákvæmur með
allar ráðstafanir sínar.
— Þú ert búin vel að gera.
—í*ú vissir ósköp vel, að
þetta var Firth, sem við sáum í
kvöld.
— Það spillti ekki að vita
vissu sína. ,
— Hvað mundi gerast ef ráð-
herra hyrfi svona?
— Ég býst við, að það mundi
verða vandlega þagað yfir því
fyrst um sinn, sagði hann.
■— Með öðrum orðum, að þetta
kemur til okkar kasta?
— Einmitt.
Þessi martraðar-ræningjaleik-
ur var nú að smáhverfa úr huga
mínum og heita kaffið lífgaði
mig við, og sama gerði nauðsyn-
in á því að gera ráðstafanir fyr-
ir morgundaginn. Allt í einu
brcxsti ég með sjálfri mér við
hugsunina um, að þarna sátum
við Rod, hlið við hlið á stóru
himinsænginni. Þetta var í fyrsta
sinni, sem ég hafði setið á rúmi
hjá karlmann, hvort heldur var
í samkvæmum, eða heima hjá
mér, án þess að karlmaðurinn
gerði sig líklegan til einhverra
athafa. Ekki vegna þess, að ég
væri svona sérlega aðlaðandi.
Hversvegna hélt maður alltaf
þegar maður lenti svona ein með
karlmanni, að .... en Rod starði
bara á skóna sína, eins og við-
utan, og hvorki ég né rúmið gat
haft nein áhrif á hann, né held-
ur það, að klukkan var fjögur
að morgni. Við vorum bara eins
og tvö börn í einhverju ævin-
týri, sem ég hafði lesið þegar ég
var lítiL Drengur og stúilka, sem
lentu í allskonar hættum og mót
læti, og áttu ekkert sameiginlegt
nema skipbrotið.
Hann leit upp, sá augnatillitið
mitt, og brosti ofurlítið.
— Ég skal segja þér, hvað við
gerum .... Hér er min hug-
mynd ....
Enginn hafði nokkumtíma lýst
spenningi fyrir mér. Ég hafði
■haldið, að hann væri þreytandi
□-------------------------D
17
□—■—----------------------□
og reyndi á taugarnir, svipti
mann matarlyst en gæfi skjálfta
í staðinn. Ég hafði enga hug-
mynd haft um, hve drepleiðin-
legur hann gat verið.
Við Rod sátum í bílnum við
forugu grasröndina á hliðar-
brautinni, þar sem við höfðum
leynzt kvöldinu áður. Við höfð-
um ekkert sofið. Strax eftir ráð-
stefnu okkar á rúmstokknum,
höfðum við tekið saman föggur
okkar, greitt syfjaða næturverð-
inum reikninginn og haldið út í
þessa leiðinlegustu stund sólar-
hringsins, dögunina, ti'l þess að
skríða í felur, og koma Jagúarn-
um hans Rods fyrir á heppileg-
um stað í nánd við Goldenhurst
Court.
— Hvað fær þig til að halda,
að þeir séu ek!ki farnir? sagði ég
við Rod, þegar hann ók bíln-
um 'svo langt aftur á bak, að
varla sást til aðalvegarins.
— Það, að það stendur stór,
lokaður bíll við framdymar.
Láttu nú ekki eins og bjáni. Ég
veit alveg, hvað ég er að gera.
Hann glotti. Hann hafði rakað
sig með þessari sniðugu rafhlöðu
vél frá Ameríku, og við höfðum
bæði þvegið okkur, áður en við
yfirgáfum gistilhúsið. Við vorum
í hiýjustu fötunum okkar. Við
vorum föl og með bauga kring-
um augun, en litum nú samt út
eins og atmennilegt fólk.
— Mér þykir þú ilma vel,
Virginia. Schiaparelli er víst góð
á fastandi maga.
Morguninn leið. Við fengum
engan mat. Eitthvert rykugt
súkkulaði hafði Rod fundið í bíln
um sem legið hafði þar í nokkrar
vikur og vatn höfðum við verið
svo forsjál að taka með okkur
á hitabrúsann. Og fáeina vindl-
inga áttum við. En það, sem við
höfðum í ótakmörkuðum mæli
var .... tími. Hann var eins og
heilt stöðuvatn af hafragraut.
Öðru hverju dottuðum við.
Stutti vetrarmorguninn silað-
ist rólega áfram. Ofurlítill roði
litaði gráa, þunga himininn.
Fuglar ílugu framhjá bilnum
og kvökuðu hver til annars.
Þetta hefði eins vel getað verið
bíll með dauðu fólki í — fugl-
arnir tóku ekki meira eftir okk-
ur en svo. Þeir settust á bílinn,
snyrtu á sér fiðrið og flugu svo
burt aftur.
Ég var löngu hætt að finna til
hungurs, og var hálfsofandi þeg-
ar Rod þreif í handlegginn á
mér.
— Þarna eru þeir!
Eg var samstundis vakandi,
rétt eins og hann hefði gefið mér
löðrung.
Neðst á mjóu brautinni var
stóri Daimlerin að fika sér nið-
ur á aðalveginn. Rod beið í mín-
útu eða svo, en þá fór hann af
stað.
Stóri bíllinn hafði snúið inn á
veginn til Banbury og Rod sneri
líka, svo að lítið bar á í aillri um-
ferðinni. Stundarkomi síðar
sneri Daimlerinn í áttina til
Coventry, og Rod elti í hæfilegri
fjarlægð.
Það er leiðindaverk að elta
annan bíl. Rod gat hvorki ekið
fram á hann né farið fram úr
honum, og mátti ekki herða á
sér. Daimlerinn ók jafnt og þétt
á 45 mílna hraða, en Jagúarinn
blóðlgngaði til að fara 80. Og
hann brást illa við, ef hemillinn
var notaður.
— Við erum á leið til Leicest-
er, sagði hann, eftir ofurlitla
stund.
— Hverskonar andskotans akst
ur er þetta? Og svo erum við auk
þess alltof áberandi. Hvítur
Jagúar. Við getum eins vel geng-
ið með skilti á okkur.
— Vertu ekki með þessa vit-
leysu, Virginia, það eru margir
með hvítan Jagúar. Hafa hann
á ferðakostnaðinum. Það gera
forstjórarnir mínir.
Ég róaðist vjð þessa rólegu
rödd. Rauð sól, rétt eins og Jaffa-
appelsína skein á þorp, full af
krökkum og á vetrarrauða akra,
sem höfðu g,erið plægðir og sánir
og síðan látnir frjósa. Rod horfði
á skottið á Daimelernum, sem
var alltaf að hverfa. Ég leit út
um gluggann og á litlu kirkjurn-
ar, sem voru svo eyðilegar og á
kaffistofurnar með gufunni á
gluggarúðunum.
Þegar við nálguðumst Ne-
wark, fór Daimlerinn að hægja á
sér, og loks stanzaði hann við
gistihús eitt við aðalgötuna.
Rod stanzaði spölkorn fyrir
aftan hann, en ók síðan að al-
mennings-bílastæði og stanzaði
þar.
Hann sneri sér að mér.
— Jæja, hvað nú? spurði hann.
— Annað okkar ætti að fara
og hafa auga með þeim. Maður
gæti kannski komizt að ein-
hverju.
— Jæja, þú getur að minnsta
kosti ekki farið. Þeir hljóta að
kannast við andlitið á þér síðan 1
gærkvöldi. Ég efast um, að þeir
hafi nokkurntíma séð framan f
mig. Og ég ætla að binda klút
yfir hárið á mér.
— Er sem mér heyrist, að ein-
hvern langi í mat?
Ég skammaðist min fyrir eigin
girnina. — Auðvitað getur þú
farið Rod, og ég skyldi vera feg-
in, en Rophel kynni að ....
— Góða mín, ég held, að þú
meinir þetta. Ég kunni ekki al-
mennilega við þessa drafandi
rödd. Það var eins og ég hefði
komið með tiilboð mitt af ein-
tómri feimni.
— Komdu með svolítið brauð
og ost handa mér, sagði hann og
kveikti sér í vindlingi.
Ég klifraði út og hann veifaði
snöggt til mín. Ég var orðin
stirð af þessari Iþngu ökuferð og
fegin að mega ganga þessi fáu
skref eftir götunni og snúa að
gistihúsinu, sem var gömul en
nýuppgerð póstvagnakrá. Þarna
var hreinlegt og ég kunni vel við
myndirnar á veggjunum, sem
voru gamlar og skrítnar. Maður
með refsandlit vísaði mér inn I
borðsailinn.
Ég stiikaði inn. Það geri ég al’lt
af þegar ég er feimin. Það er
miklu betra en að hika og renna
sér á rönd. Ég var í gulri kápu,
með hvítan hreysikattarkraga,
og mér tókst að bera þessa flík
eins og tízkudama, eins og ég
hafði verið að kenna sýningar-
stúlikum að gera, í auglýsinga-
myndunum. Og svo geispaði ég
ofurlítið, þannig að ég gat sýnzt
vera veraldarvön og vandfýsin
tízkukona. En silkiklútinn hafði
ég kyrran á höfðinu
ALLTAF FJÖLGAR VOLKSWAGEN
VOLKSWAGEN 1500
Rúmgóður og þœgilegur
54 ha. vél, loftkœld, sparneytin staðsett afturí,
Diskahemlar að framan. — Endurbœttur fram-
öxull og gírkassi. — Tvœr farangurs-geymslur
Frábœr vandvirkni á öllum innri og ytri búnaði
Sýningarbíll á staðnum
S'imi
21240
HEILDmZLUNm
HEKLA hf
Laugavegi
170-172
lanáezta
OSTA OG SMJORSALAN