Morgunblaðið - 16.04.1966, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLADIÐ
Laugardagur 16. april 1966
r r"
Rlý sending
ítalskir
jpgr kjólar
Clugginn
k 5íll!F i Laugavegi 49.
Geymsluhúsnæði
Innflutningsfyrirtæki óskar að taka á leigu um það
bil 50—70 ferm. geymsluhúsnæði. Má vera óupp-
hitað. — Tilboð sendist afgr. Mbl. fyrir 20. þ.m.,
merkt: „Geymsluhúsnæði — 9106“.
Til sölu
Fasteignirnar Frakkastígur 12, Grettisgata 21 og 23B
og Laugavegur 40B eru til sölu nú þegar.
Upplýsingar gefa:
Bjarni Bjarnason, endurskoðandi, Austurstr. 7.
Málflutningsskrifstofa Einars B. Guðmundsson-
ar, Guðlaugs Þorlákssonar og Guðmundar Pét-
urssonar, Aðalstræti 6.
Skreytinga-
námskeið
Allt upppantað á vor-
námskeiðið.
Innritun á dagnámskeið
n.k. haust, fer fram nú.
Fáið sendan ókeypis bækl
ing, sem veitir allar
upplýsingar-
Interskandinavisk dekorations
skole, Kong Georgsvej 48,
K0benhavn F.
JÓHANNFS L.L. HELGASON
JONAS A. AÐALSTEINSSON
Lögfræðingar
Klapparstig 26. Símj 17517.
Auglýsing
Hefi opnað lækningastofu í Lækjargötu 2.
Viðtalstími: kl. 2—3, nema þriðjudaga kl. 5—6 og
laugardaga kl. 9,30—10.
Sími á stofu: 2-04-42.
Símaviðtalstími: kl. 9—10, laugardaga kl. 8,30—9,
í síma 3-12-15.
Heima: Rauðalæk 69, sími 3-12-15.
Þórhallur B. Ólafsson, læknir.
Til sölu
Gamall rennibekkur
Consul bíll, ógangfær.
Person prjónavél —
Upplýsingar í síma 51368.
VERZLUNARSTARF
wavaV.vawavava
Vantar afgreiðslumann
í herrafataverzlun.
STARFSMANNAHALD
2
LES3ÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
S
mun í öllu þessu tilbreyt-
ingarleysi", sagði hún.
„Víst er fallegt í þara-
skóginum, og hér er
kyrrt og svalt og engin
hætta á ferðum. En stund
um langar mig samt til að
skoða mig ofunlítið um i
heiminuni.
„Veröldin er i»ú víðast
hvar söm við sig“, sagði
sildin. „Vatn og þang,
þang og vatn, skeljar,
sníglar og skakkmynntar
rauðsprettur. Sér er nú
hver tilbreytingin! Ég
ætti að \ 0 a það, sem á
hverju áA ferðast út til
hafs um Litlaibelti og
kem aftur heim gegn um
Stórabelti**.
„Kallar þú þetta að
ferðast?“ spurði þorskur-
inn háðslega. „Ég er nú
vanur að taka mér árlega
skemmtireisu fram og
aftur um allt Atlanzhaf-
ið. Það getur maður kall-
að að sjá sig um! En ann-
ars hefur þú rétt fyrir
þér, veröldin er svo sem
alltaf sjálfri sér lík aMs-
staðar".
„Ekki trúi ég því,“
sagði rauðsprettan. „Ég
finn það einhvern veginn
á mér að þetta er ekki
rétt“.
„Þér væri bezt að láta
rétta glyrnurnar í hausn-
um á þér, svo að þú vær-
ir ekki alveg svona rang-
eygð“, sagði þorskurinn.
„Eins og er, sérðu ekki
nema helminginn af því
sem hver venjulegur
þorskur sér. Það er lík-
lega þess vegna, sem þú
ert að drepast úr leiðind-
um“.
„Hættið þið þessu
heimskuhjali", sagði ostr
&n. „Fer svo sem ekki
nógu vel um okkur, þar
sem við erum? Hvað
varðar okkur um það,
sem gerist í veröldinni?
Á mínum sokkabandsár-
um festi ég hvergi yndi,
rétt eins og þið, en allur
flækingurinn varð mér
til lítillar ánægju. En nú
er ég búinn að hlaupa af
mér hornin og taka mér
fast aðsetur. Ég lofa og
prísa hvern dag, sem
Guð gefur yfir með
ferskan sjó og gnægð
matar og frið og ró“.
Við þessu var ekkert
að segja og þögn sdó á
sævarbúa.
Þá kom állinn.
„Sjáum til, þarna kem-
ur þá állinn, sagði þorsk-
urinn. Það er þá sem sagt
komið haust“.
„Hvar hefur þú verið í
sumar?“ spurði rauð-
sprettan.
„Góðan og blessaðan
daginn", sagði állinn, ég
var nú uppi i Langavatni
þetta sumarið“.
„Hvað þá? sagði þorsk-
urinn gapandi af undrun.
„Hvernig nærð þú and-
anum í svona blávatni?
Ég þarf ekki annað en
nálgast ströndina, þar
sem ár falia í hafið, og
ég ætla alveg að kafna“.
„ O, ég er nú ekki svo
Sigga Iitla var að byrja í skólanum í fyrsta bekk.
Fyrstu dagana fylgdi ma mma hennar henni og
sótti hana, þegar hún átti að koma heim.
En í dag fékk Sigga í fyrsta sinn að fara ein.
Hún lofaði að gæta sín vel í umferðinni. — Getur
þú nú séð, hvað leið Sigga á að íara til að kom-
ast í skólann.
kröfuiharður. Maður verð
ur einhvern veginn að
hlykkja sig áfram gegn
um veröldina.”
„Bara að maður gæti
það nú“, sagði rauð-
sprettan og andvarpaði.
„Ég fæ ekki skilið alla
þessa lausung og stað-
íestuleysi", sagði ostran.
„Og til hvers ert þú nú
hingað kominn?1*
„Ég þurfti að skreppa á
fæðingardeildina“, sagði
állinn. Ég er al'ltaf vanur
að eiga litlu skinnin
hérna úti. Auk þess kann
ég líka bezt við sjóinn að
vetrarlagi“, bætti hann
við. „Þar er nóg dýpið
og ekki eins mikill kuldi
og ís. En strax og vorar
leita ég aftur til lands“.
„Ferðu þá með börnin
með þér?“ spurði þorsk-
urinn. „Ég get ekki kom-
ið því fyrir mig, að ég
hafi nokkru sinni séð
álabarn".
„Nei, það er heldur
ekki svo auðvelt að koma
auga á þau,“ sagði áll-
inn. „í fyrstunni eru þau
ekki stærri en tvinna-
spotti, en þau eru kvik
og fjörug. Undir eins
fara þau að bjarga sér í
sjónum af sjálfsdáðum
og ég legg þeim aðeins
eina lífsreglu“„
„Leyfist mér að spyrja
hver hún sé“, spurði sí'ld-
in.
„Ég segi bara: Áll er
háll og hlykkjar sig“,
svaraði állinn.
Og með það fór hann.
Með vorinú var állinn
kominn upp í vatnið.
„Jæja, þá fer að vora,
því að þarna kemur áll-
inp“, sagði aborrinn*.
„Velkominn heim!“
sagði murtan. „Hvar hef-
ur þú nú alið manninn í
vetur?“
„Sælt veri nú blessað
fólkið', sagði ál'linn. „Er
geddan nokkurs staðar
hér í grendinni?"
„Hún heldur sig núna
hinum megin í vatninu“,
sagði murtan. „En við
getum alltaf átt von á
henni og þá er nú friður-
inn úti“.
„Ojá“, sagði állinn,
það er eins gott að vera
fljótur og snar í snún-
ingum. Annars kem ég
nú neðan úr sjó, og fór
þangað til að eignast
börnin mín“.
„Ájæja“, sagði aborr-
inn með semingi, „og ég
sem var að láta mér detta
í hug, að ég hefði etið
nokkur þeirra í morgun-
verð .... ja, þú verður
nú að afsaka, að ég segi
þetta svona hreint út! *
„Fyrir alla muni“,
svaraði állinn, „fjölskyld
an er svo stór, að ég er
ekkert að rekast í þess-
háttar smámunum".
„Hvernig í ösköpunum
gátu þau komizt úr sjón-
um og alla leið hingað í
Langavatn?“ spurði
murtan.
„Ferðuðust eins og ég,
býst ég við“, sagði áilinn.
Fyrst fór ég upp ána eins
langt og ég komst, en
síðan tók lækurinn við“.
„Hvað svo?“ spurði
aborrinn, „það rennur
enginn lækur úr þessu
vatni“.
„Tja hvað skal segja?"
sagði állinn. „Síðan
hlykkjaði ég og vatt mig
áfram yfir blauta mýri.
Þar voru blautar keldur
vaxnar háu grasi, svo að
sólin gat ekki látið mig
þorna. Þetta var svo sem
ekkert þægilegt ferðalag,
en ég hafði það þó af‘.
„Þvílíkt hundalíf fyrir
þig, sem átt þó að heita
fiskur", varð abboranum
að orði.
„Uss, þama kemur
geddan“, veinaði murt-
an.
„Maður verður að snúa
upp á sig“, sagði állinn.
Og einn — tveir — þrír
— áður en auga á festi
var hann kominn djúpt
niður í leðjuna.
Um haustið var állinn
aftur á leið til sjávar.
Hann var á leiðinni yfir
mýrina. En nú var grasið
ekki eins hátt og þétt og
um vorið. Og rétt í því,
að hann var að skjótast
milli þúfna, komu tveir
strákar auga á hann.
„Ógeðslegi snákur“,
sagði annar þeirra og sló
hann á bakið með spott-
anum sínum.
„Æi“, sagði állinn.
„Þetta er ekki snákur**,
sagði hinn strákurinn.
„Þetta er áll!‘
„Æ, æ,“ veinaði állinn,
Báðir strákarnir köst-
uðu sér yfir hann og
gripu utan um hann. Og
hvernig, sem hann vatt
sig og sneri, dugði það
ekki hót. Þeir héldu utan
um hann með báðiim
höndum og hófu hann á
loft. I
„Sérðu þrjótinn", sagði
annar strákurinn.
Þeir fóru varlega og
bám álinn á milli sán.
Þegar þeir höfðu gengið
spölkorn komu þeir að
skurði og þar gekk áll-
inn þeim úr greipum. Á
Framhald á bls. 4 /