Morgunblaðið - 03.05.1966, Page 28

«4 M
MORGUNBLAÐIÐ
A r)'
Þriðjudagur 3. maí 1966
SUZANNE EBEL:
ELTINGALEIKUR
— Hvers vefina gaztu ekki
farið einn? Jú, ég skil. East-
man hefði getað þekkt þig aft-
ur.
— Vitanlega. Við Maurice
íórum beint til Banbury, fengum
okkur þar eitthvað að éta, o£
Maurice hringdi Eastman uppi.
Sagði, að hann vseri að taka
upp nokkur viðtöl fyrir útvarp-
/ð við landeigendur víðsvegm
um landið. Það leit mjög vel út.
Ég var farinn að trúá- honum
sjálfur. Og skömmu síðar var
hann kominn til Goldenhurst
Court og farinn að skrafa við
Eastman. Svo var hitt auðvelt.
Ég mundi sæmilegg, hvernig
þarna hagaði til...... Maurice
var vísað inn í stóra sajinn, þar
sem veizlan var haldin. Hann
losaði læsinguna á garðgluggan
um. Þarna voru engir verðir,
þar sem Maurice hafði gert fulla
grein fyrir sér, sem sendimaður
útvarpsins. Ég komst inn. Og
framhaldið var heldur betur
skemmtilegt.
— Vildi hann tala?
•— Hann talaði að minnsta
kosti, sagði Rod. — Hann var að
minnsta kosti sæmilega óðamála
þegar við vorum komnir í gang.
Vij fengum að vita, að þú vær-
ir á eyju á ytri Suðureyjunum,
og að þeir hefðu flutt ykkur
Prudence út úr gistihúsinu I
vörulyftunni út í bíl og svo farið
með ykkur út í skemmtibát,
sem heitir Kyle og lá við Balma
cara. Ég mundi eftir, að Rochel
hafði nefnt Kyle í Xslington. Og
þegar við höfðum hrætt East-
man nægilega, fórum við með
hann út í bílinn hans Maurice.
— Hvert fóruð þið með hann?
Augun í mér urðu á stærð við
undirskálar.
— Við vorum að gefa honum
færi á að bjarga sér. Bölvaður
svikarinn! fyrst létum við hann
hringja heim til sín með ein-
hverja lygasögu um, hversvegna
hann hefði þurft að fara svo
snögglega að heiman. Svo fórum
við með hann í Njósnadeild í
Scotland Yard. Við sögðum hon
um blátt áfram, að ef hann vildi
gerast krónvitni, gæti hann
kannski sloppið að einhverju
leyti. En þegar við komum til
London, varð Maurioe að fara.
Hann þurfti að fara á einhverja
sjónvarpsæfingu...... Ég verð
að segja, að mér þótti fyrir því
að missa hann. Þetta er viðkunn
anlegur ungur maður.
— Æ, þegiðu, Rod.
— Steve var kominn heim aft
ur og ég vissi, að hann mundi
aldrei fyrirgefa mér ef ég sneri
mér ekki til hans, svo að ég fór
til hans áður en ég sleppti
Maurice — hann hafði setið aft-
ur í hjá Eastman, sem var með
bundnar hendur.- Svo hitti ég
Steve heima. Ég þarf ekki að
lýsa því, hvernig hann tók frétt
unum.
— Bálvondur, eða hvað?
— Jó. Við þig fyrir að vera
að ana út í þetta. Bálvondur við
mig fyrir að lofa þér að fara. Og
þó bálvondastur fyrir að vera
sjálfur fjarri góðu gamni. Við ók
um svo til Scotland Yard og
Steve gætti Eastmans vandlega,
og við hittum Wrexford lávarð.
Og hann sendi Eastman til full-
trúans síns tid frekari meðferð-
ar meðan hann talaði við okk-
ur. Hann var ekki sem hrifnast-
ur af því sem við stungum upp
á.
— Hvað vildirðu fá, Rod?
Lúðsauka?
— Við vildum hóp vopnaðra
manna og hraðskreið farartæki.
Við vildum líka mega hafa
stjómina á hópnum, svo að við
gætum skipað mönnunum fyrir.
Við sögðum honum, af allri
kurteisi, að við kynnum betur
tökin á þesu en nokkur annar.
Sögðumst ekki vilja eiga það
á hættu, að neitt kæmi fyrir
Þig-
— Hvernig vissuð þið, að ég
væri ekki dauð? spurði ég, eftir
nokkra þögn.
Rod svaraði eftir að hafa hugs
að sig um: — Vegna útlits þíns,
Virginia. Mér er það alveg ljóst,
að menn eins og Rochel fara
ekki að kála konum, sem þeir
□-------------------------□
37
D-------------------------n
gætu selt. Þetta var ég að segja
sjálfum mér aftur og aftur. Það
var mín aðferð til þess að trúa
því, að þú værir enn í lifenda
tölu.
Ég sagði honum ekki frá því,
sem Rochel hafði verið að segja
kvöldinu áður.
— Wrexford sagði, að það,
sem við fórum fram á, gæti
ekki komið til nokkurra mála
— það væri „fullkomlega óform
legt“, eins og hann orðaði það.
Hann var fjandans dónalegur —
á sinn kurteisa hátt. Við sögðum
honum því, að ef hann vildi ekki
hjálpa okkur, ætluðum við að
komast af án hans hjálpar. Hann
fór eitthvað að tala um lagabrot
og að taka okkur fasta, og þá
er ég hræddur um, að ég hafi
heldur betur þotið upp. Við hefð
um gefið honum og mönnum
hans tækifærið og því hefði ver
ið hafnað! Háttsettir menn
hefðu verið myrtir, og við — en
ekki lögreglan — hefðum bjarg
að Firth. Og nú var annað meira
í húfi, sem væri honum ekki
óviðkomandi, Hvað okkur Steve
snerti, þá mátum við þig meira
en hin svokölluðu aðalatriði. Ef
við legðum þetta í hendur rétt-
vísinnar, værum við sennilega
að hætta lífi þínu um leið. En
mér — og Steve Mka — til mestu
furðu, lét Wrexford undan. Ég
fékk hóp af vopnuðum en óein-
kennisbúnum mönnum. Og eftir
miklar umræður, fengum við
Steve stjórnina á þeim í hend-
ur. Við flugum svo norður í
Skotland og þar tók kafbátur
við okkur.
— Kafbátur? æpti ég og var
næstum dottin út af legubekkn-
um.
— Já, þú heyrðir rétt. En
hafðu lágt um þig, bjáninn þinn
Það var kafbtur. Ég skal sýna
þér hann.
Við gengum út að glugganum
og nú var dálítið tekið að birta,
og Rod benti mér út á sjóninn.
Allt í einu sá ég það. Það var
kafbátskíkir, sem stóð upp úr
sjónum og ofurlitlir gárar sá-
ust á haffletinum, þegar hann
mjakaðist áfram.
— Nú skal ég segja þér, hvern
ig við förum að þessu, sagði
Rod. — Kafbáturinn heldur sig
á þessu dýpi, og bíður eftir því
að ég gefi honum merki. Hann
ætlar að vera á sveimi kring um
eyna til klukkan hálf níu, og
verðum við ekki komin þá, kem
ur hann upp og lendir.
— Hvernig er þetta merki?
Rod rótaði í litlum kassa, sem
hann var með og tók upp litla
byssu. Græn stjarna þýðir það,
að ég hef náð í þig og þeir geta
gert áhlaup. Rauð stjarna þýð-
ir, að þeir eiga að skjóta viðvör-
unarskotum að húsinu til þess
að leggja áherzlu á það, sem ég
kann að vera að segja, ef ég
skyldi lenda í orðakasti við fant
ana. Tvær grænar þýðir, að allt
sé í lagi, og þeir geti bara geng-
ið beint inn. Ég gseti auðvitað
gefið þeim merki strax, en mig
langar meira til að vita fyrst,
hvernig ástatt er hér. Er Monsie
ur Philippe hérna? Hann er sem
sé lykillinn að öllu leyndarmál-
inu.
Ég sagði honum af nafnskrán-
um, sem ég hafði séð. Augun í
Rod ljómuðu. — Hlustaðu niú á:
Við skulum bíða þangað til mað
urinn kemur með matinn til þín.
Ég fel mig, þú borðar matinn..
og ef við getum gengið út fró,
að hitt fólkið borði sinn morg-
unverð í herbergjunum sínum
..... þá setla ég að gefa merk-
ið. Ég vil ekki farti að kveikja
í kofanum og eyða öllum sönn-
unargögnum. Hvað margir held
urðu, að séu hér í húsinu?
— Það eru svona tíu-tólf. Það
bættust einhverjir við í gær.
Sumir eru skipsmenn af Kyle,
hugsa ég. Ég heyrði til þeirra
úti, í gærkvöldi.
Rod neri hökuna. Þeir þurfa
að vera talsvert duglegir, sagði
hann stuttaralega.
Ég fór að brosa. — Hvað áttu
við? sagði hann.
— Heill kafbótur! Og bara
mín vegna!
Fáum mínútum seinna heyrð-
um við fótatak úti fyrir í gang-
inum og Rod, sem hafði falið
kafarabúninginn, faldi sig bak
við gluggatjaldið. Dyrnar opnuð
ust og þögli fangavörðurinn kom
inn með morgunverðinn minn,
kaffi og flesk. Nei, það átti ekki
að svelta mig. Hann kveikti eld
inn þegjandi og ætlaði út, þegar
barið var fast að dyrum og
hann hljóp til og hleypti Rochel
inn. Svo fór hann út og ég var
ein eftir með Rochel.
— Góðan daginn, sagði hann
og brosið á honum var eins og
hnífur. Ég settist niður og tók
til við morgunverðinn og sneri
að honum baki. Rochel trítlaði
yfir gólfið og fram fyrir mig.
— Þér virðist ekki líða neitt
sérlega fyrir gestrisnina okkar.
Hann tók steikta brauðsneið af
diskinum hjá mér. Ég fann
snögglega, að ég hafði ekki lyst
á meiri mat.
Ég varð að taka á öllu mínu
til að þegja. Eða stilla mig um
að hlaupa burt. Hlaupa til Rods,
sem var svo skammt frá mér.
Rochel hallaði sér að mér, og ég
gat bókstaflega ekki annað en
hörfað undan.
— Það er leiðinlegt, að þetta
himnaríkisástand skuli ekki geta
haldizt. Sjálfur mundi ég njóta
samfélags yðar, en ég er því
miður valdalaus. Hann benti
með hendinni um herbergið og
til gluggans. — Við yfirgefum
þetta tófugreni í dag. Og meira
að segja er vinur minn, Monsie-
ur Philippe farinn, og eins unga
stúlkan, sem þjónaði yður.
— Hann er víst fremur hús-
bóndi yðar en vinur, sagði ég
meinfýsnislega.
Það hafði engin áhrif, Rochel
veifaði hendi og kipraði saman
varnirnar í einhverskonar bros.
— Félagi. Samverkamaður.
Varla húsbóndi. Við bætum
hvor annan upp við Philippe.
— Já, eins og gælugrís bætir
manninn upp.
Hann hló bara. — Þér eruð
ögrandi. En það fyrirgef ég yð-
ur, Þér eruð svo glæsileg eign.
— Eign? sagði ég og fór að
hella í kaffibollann. Hendurnar
á mér svitnuðu.
— Já, væna mín. Þér eruð al-
gjörlega á mínu valdi — mitt
herfang. Og þér eruð seljanleg
og ég æfcla að framkvæma söl-
una.
Hann mældi mig með hálflok
uðum augum og ég íann, að ég
stokkroðnaði.
— Ég kaupi menn, sagði hann
hugsi. — Mikilvæga menn.
Ómútuþæga menn. Og ég ætia
að nota yður fyrir gjaldeyri.