Morgunblaðið - 07.06.1966, Blaðsíða 28

28
MORGU NBLAÐIB
Þriðjudagur 7. júni 1966
Mary Raymond:
STÚLKA
MED
CBÍMU
— Og hvenær kemur hann
svo aftur frá Tangier? spurði
Steve.
— Mjög bráðlega.
— Verður hann kominn þegar
pér komið til Frakklands? Farið
þér til Parísar eða til Suður-
Frakklands?
— Hann verður kominn. Við
förum til villunnar í Nice.
— Mér skildist þessi villa
vera í Cannes, sagði Steve.
— Nei, nei, hún er í Nice.
Mjög skefmtileg villa.
— En hvað um Afrodite?
sagði ég. v
— Þú mannst þá eftir
skemmtiskipinu?
Ég hristi höfuðið. — Alls
ekki — ég þekki það bara úr
bréfum þínum til Steve.
— Afrodite er sem stendur í
höfninni í Cannes, sagði Yves.
— Við leigjum hana stundum út
og hún hefur verið í leigu allan
þennan mánuð.
Þegar hér var komið, bættist
Jill í hópinn og auðvitað varð
að kynna hana, og skömmu sið-
ar tilkynnti Piero, að hádegis-
verðurinn væri tilbúinn.
Undir borðum sagði Yves okk
ur, að hann hefði pantað far með
flugvél, sem átti að fara á há-
degi frá London, daginn eftir,
og Steve bauðst til að aka okkur
á flugvöllinn. Hjartað í mér tók
viðbragð af gremju, við að heyra
þetta kurteislega tilboð hans.
— Þú þarft ekki að fara að
gera þér neitt ómak okkar
vegna, hvíslaði einhver þver-
móðskupuki að mér að segja.
— Ég er að fara til London
hvort sem er, sagði Steve, álíka
þurrlega. — Mig munar ekkert
um að taka ykkur með mér.
— Við fengum kaffi úti í garð
inum eftir máltíðina. Steve bað
sig fljótt afsakaðan, sökum ann-
ríkis,, og Jill sagðist ætla að
fara út í hesthúsin.
— Megum við koma með þér?
flýtti ég mér að segja, og reyndi
þannig að draga þá stund á lang
inn, er ég yrði að vera ein með
Yves.
Jill var hissa á svipinn. — Ef
þú vilt , sagði hún.
Kannski Yves hefði gaman
af að sjá hestana? sagði ég.
— Eruð þér vanur hestum?
spurði Jill, er við gengum áleið-
is til hesthúsanna.
Yves hristi höfuðið. — Nei, ég
veit ekki annað um hross en
það, að annar endinn á þeim slær
en hinn bítur, sagði hann.
Jill setti upp dálítinn fyrirlitn
ingarsvip. en Yves náði sér upp
aftur með því að benda á tenn-
isvöllinn, sem þarna var og
segja: — Þetta kann ég betur
við.
— Tennis? Vilduð þér leika
tennis?
— Já, mjög gjarna.
— Hvað um þig, Júlía?
— Þið tvö skuluð leika sam-
an. Ég kann ekki sérlega mikið
flýtti ég mér að afsaka mig. _
Ég er viss um, að Steve lánar
þér spaða og skó, bætti ég við
við Yves.
Þannig fór það, að eftir að við
höfðum farið í hesthúsin og
gengið um í garðinum, bjuggust
þau tvö til að leika tennis. Ég
vissi, að Jill var mjög dugleg og
það reyndist Yves einnig vera.
Ég horfði á þau eigast við
nokkra stund og gekk síðan síð-
an alein til þess að sjá garðinn
í Sorrell í síðasta sinn. Ég sett-
ist niður á tjarnarbakkann og
tuggði jurt, sem ég hafði tínt þar
skammt frá.
Ég var full kvíða og ótta.
Hvað sem kynni að hafa verið
milli okkar Yves Renier, var nú
úr sögunni, að minnsta kosti.
Mig hryllti við honum og til-
finningin að vera svona nærri
honum, fyllti mig viðbjóði, en
auk líkamlegu óbeitarinnar, þá
treysti ég honum alls ekki. Það,
sem hann sagði um Tom,. gat
ekki verið satt. Hann var að
breiða yfir eitthvað — líklega
samband okkar, en þegar ég tal
aði við hann einan, mundi ég lík
lega heyra allan sannleikann
um okkur og svo um Tom.
Ég stóð upp og dustaði grasið
af pilsinu mínu og hélt áfram
göngu minni, framhjá kerinu
með vatnsliljunum í og undir
grátviðina og inn í hellisskútann
þar sem gömlu ítölsku stytturn-
ar, mosavaxnar og veðurbarðar
héldu á kerjum og nægtahorn-
um með blómum og vafnings-
jurtum L
Flugurnar voru að hamast á
blómunum, sem uxu út úr
sprungum og rifum. Friðurinn
og róin þarna gerðu gys að eymd
minni. En eftir að ég hafði setið
um stund í sólskininu, og gætt
þess að hugsa um ekki neitt,
náði ég aftur nokkru af valdinu
yfir sjálfri mér og treystist nú
betur til að takast á við Yves
Renier og kvöldið, sem framund-
an var.
Þegar ég kom inn aftur, voru
Jill og Yves enn í tennis, en eftir
svo sem hálftíma komu þau til
mín á garðhjallanum, þar sem
Piero hafði borið te á borð.
— Þetta var dásamlegur leik-
ur, sagði Jill og fleygði sér í
einn langa stólinn.
— Þér leikið dásmlega vel,
sagði Yves með aðdáun, og bætti
svo við — sem mér kom ókunn-
uglega fyrir: — Næstum eins vel
og Julia.
— Við Jill litum á hann með
undrunarsvip og Jill, að mér
fannst gremjulega.
— Ég get bókstaflega ekkert,
sagði ég með ákafa. — Jiil gæti
bókstaflega gengið af mér
dauðri.
Rétt sem snöggvast varð Yves
dálítið vandræðalegur, en svo
rak hann upp ofurlítinn hlátur
— Jæja, kannski er ég með ein-
hverja fordóma.
— Nema Júlía hafi þá misst
kunnáttuna sína um leið og
minnið, sagði Jill meinfýsnis-
lega. — Hver veit nema hún
leiki betur í Frakklandi.
— Það er hugsanlegt, sagði
Yves. — En sú indæla kaka!
bætti hann við, til þess að eyða
talinu. — Ég kann svo vel við
te, eins og þið Englendingar
drekkið það.
Steve var nú kominn út úr
húsinu. — Viltu hella í fyrir
mig, Jill? sagði hann.
Jill stóð upp með ákafa og
settist við borðið, eins og hús-
móðir í garðveizlu, enda þótt
engin almennileg húsmóðir
hefði getað safnað að sér svona
sundurleitum fjögurra manna
hóp.
Steve lagði sig að minnsta
kosti ekki neitt í líma til að vera
hinn glaði gestgjafi eða leggja
sig fram á nokkurn hátt. Það
var rétt svo, að hann var kurt-
eis og gerði enga tilraun til að
halda uppi samræðum. Áhuginn
hjá Jill á Yves Renier, og for-
vitni hennar um hann, hafði
vaknað við tennisleikinn. Hún
spurði hann spjörunum úr um
hann og alla hans hagi. Ég get
nú ekki sagt, að hann hafi leyst
greiðlega úr öllum spumingun-
um, en af varkárum svörum
hans, skildist mér, að hann 'nefði
verið í franska flotanum, en
hefði nú unnið hjá Tom í um
það bil fjögur ár.
— Þér kallið yður ráðsmann
bróður míns, sagði Steve stutt-
aratega. — í hverju er sú ráðs-
mennska fólgin, nánar til tek-
ið?
Yves brá upp höndum, eins
og afsakandi. — Jú, ég er ráðu-
nautur hans í viðskiptamálum
yfirleitt, sagði hann. — Tom er
ekkert fíkinn í að fást við ver-
arlega hluti — og svo er það
skemmtiskipið — ég sé um við-
hald á því, útleigu — okkar eig-
in skemmtiferðir og allt þess-
háttar.
— Erum við mikið í skemmti-
ferðum? spurði ég.
Yves sneri að mér og brosti.
— Já, og við skulum fara með
þig í góða skemmtiferð, þegar
við komum suður — fyrir allri
MiðjarðarhafsströndinnL Þú
hefðir gaman af því.
— Ég er nú ekkert viss um, að
ég hefði neitt gaman af því, eins
og er, sagði ég.
Piero kom nú með einhver
skilaborð til Stéve og Jill bað
hann um meira heitt vatn. Með-
am þau voru að tala saman, laut
Yves að mér og sagði: — Hve-
nær get ég talað við þig í ein-
rúmi? Ég verð að tala við þig
undir fjögur augu. Hann lagði
höndina á Imé mér og þrýsti
það fast. — Ég verð að tala við
.... elskan!
Steve sá til hans og ég er viss
um, að hann hefur líka heyrt,
hvað hann sagði. Fáum mínútum
síðar setti hann frá sér bollann
og kvaðst þurfa að fara inn aft-
ur og halda áfram að skrifa bréf.
— Ég verð að fara að koma
mér heim, sagði Jill og _hellti í
bollann hjá sér aftur. Ég varð
hrædd um, að hún mundi
drekka úr honum og skilja mig
svo eina eftir með Yves, svo að
ég stóð upp og afsakaði mig með
því, að ég þyrfti að þvo sokka,
skildi þau síðan eftir tvö ein og
gekk til herbergis míns. Þar var
ég svo _að mestu fram að kvöld-
verði. Ég fór í bað og var í her-
berginu mínu að laga á mér and
litið, þegar barið var að dyrum.
Sem snöggvast stóð ég kyrr, og
án þess að gefa hljóð frá mér, en
svo sá ég, að þetta var kjána-
legt og kallaði: — Kom inn!
Þetta var víst, hvort sem var,
bara Amelia og að koma með
nærfötin, sem hún hafði þvegið
fyrir mig.
n-------------------------□
24
□-------------------------□
En mér hafði fyrst dottið það
rétta í hug. — Yves Renier opn-
aði dyrnar og gekk inn.
Ég hringsneri mér á stólnum
og sagði: — Æ, þú verður að
hafa mig afsakaða. Ég hef svo
hræðilegan höfuðverk.
Yves lokaði dyrunum rólega.
— Elskan mín, þú hefur verið
að forðast mig allan daginn. Við
verðum að tala saman. Ég hef
ékki fengið neitt tækifæri til að
tala almennilega við þig. Hann
leit á mig ásökunaraugum. Svo
stóð hann á miðju gólfi og gerði
enga tilraun til að nálgast mig.
Hann leit kring um sig og
ákvað loksins að setjast í glugga
kistuna. Þar tók hann upp vindl-
ingaveskið sitt, gekk svo til mín
og bauð mér, kveikti I hjá mér
og svo hjá sjálfum sér, sneri
síðan aftur til gluggans og kross
lagði fæturna.
Stundarkorn þögðum við bæði,
en svo sagði Yves: — Segðu mér,
hvað gengur að þér.
Ég hélt, að hann ætti við æs-
inginn, sem ég var í en fannst
betra að láta sem ég Héldi hann
eiga við hina andlegu bilun
mína.
— Ég hef algjörlega misst
minnið, sagði ég. — Þetta er
nákvæmlega eins og Steve skrif-
aði þér. Það voru engar ýkjur.
Ég man ekkert um líf mitt í
Frakklandi, hj ónabandið mitt,
né heldur þig.
— Mannstu þá ekkert frá því
fyrir slysið? Og heldur ekki
slysið sjálft, og hvernig það
gerðist?
— Ég hristi höfuðið. — Ég
man bara, að það var rigning.
Svo man ég einhver andlit á
fólki, en get ekki komið mér
niður á þeim. Kannski get ég
það, þegar ég kem aftur til
Frakklands, en ég hef fengið að
sjá myndir af Tom og kannast
ekkert við þær. Til hvers var ég
að fara hingað? Og hvað var ég
yfirleitt að gera í Englandi?
— Það var í viðskiptaerindum,
sagði Yves og fór undan í flæm-
ingi.
— Var ég að strjúka?
— Til hvers hefðirðu átt að
vera að því?
— Mér datt í hug, að þú gætir
kannski sagt mér það. Ég sneri
mér undan bláu augunum, sem
störðu svo fast á mig. Ef Yves
Renier ætlaði ekki að vekja neitt
máls á sambandi okkar, þá ætl-
aði ég að minnsta kosti ekki að
gera það. Og hver vissi nema
því væri öllu lokið? Bréfið f
veskinu mínu var orðið þriggja
mánaða gamalt.
— Svo þú mannst ekkert? Alli
ekkert? Það var einhver hreim-
ur í röddinni, sem ég botnaði
ekkert í. Hefði það ekki verið
vitleysa, hefði ég sagt, að hon-
um kæmi vel að heyra þetta.
— Og veizt þú ekkert í hvaða
erindum ég fór hingað? spurði
ég.
— Jú, það veit ég vel. Það
voru viðskitpamál, elskan. Þú
fórst til að sjá um eignimar,
sem hann Tom á héma. Tom
hefur ekki hundsvit á viðskipta-
málum og veit ekki nákvæmlega,
hversu mikið hann á hérna. Þú
varst send til Englands, til þess
að komast að því. Þú áttir að
hitta Steve Gerard og fá að vita
nákvæmlega hjá honum, hversu
mikið Tom á í fyrirtækjum
fjölskyldunnar, og það verð-
urðu að gera nú. Áður en við
leggjum af stað á morgun, vil
ég, að þú talir við Steve, og fáir
að vita alveg upp á hár, hversu
mikið hann á hérna í landinu.
ALHLIÐA LYFTUÞJONUSTA
UPPSETNINGAR - EFTIRLIT
OTISLYFTUR sf.
Gijótagötu 7 sími 2-4250
Husqvarna
Husqvarna eldavélin er ómissandi í hverju nútíma
eldhúsi — þar fer saman nýtízkulegt útlit og allt það sem
taekni nútímans getur gert til þess að matargerðin verði
húsmóðurinni auðveld og ánægjuleg. —
Husqvarna eldavélar
fást bæði sambyggðar og með sérbyggðum bökunaroh.
Leiðarvísir á íslenzku, ásamt fjölda mataruppskrifta fylgir.
'gunnai cytyzeamn k.f.
Suðurlandsbraut 16 - Reykjavik - Simneíni: »Volrer« - Sími 35200