Morgunblaðið - 29.06.1966, Blaðsíða 19

Miðvikudagur júní 1966
MORGUNBLAÐIÐ
19
UNGTFÓLK
Hrafn Gunnlaugsson og Sigurður Pálsson tóku saman.
HURÐARÁS UM ÖXL
EYMINGJANS
Fyrsti kafli.
frásögn:
þarsem blessuðbörnin híma að
•erslum og leik undir barðinu
tem hnípir einsog án meðvit-
undar á yfirborði jarðar klúkir
eyminginn á fjórum fótum og
reisir sér hurðarás um öxl. og
eem korr barnanna skáskýtur
sér gegnum næfurþunnt andrúms
loftið syngur hamar eymingjans:
klúmm klúmm. íslands er það
lag. þáerþað að misslag með
hamri neglanda hvers veldur
eyminginn er orsakar það að
nagli galvaníseraður hvers hlut-
verk í uppbyggingu hurðarássins
er afgerandi víkur af réttri leið
þóað margt sé til í mörgu og
margar séu leiðirnar eða ella
víkur af fyrirframákveðinni
leið og tælist til að veitast að
tilfinninganæmu hörundi eym-
ingjans. taugar hans bera hel-
fregnina skjótt uppávið og valda
því að munnur hans opnast og
barkinn endasendir uppúr sér
miklu öskri og frumsömdu og
hann minnist miðans. vasklega
sveiflar hann krumluskafti sínu
svoað hvín í deyfðinni aldrei
þessu vant og veður með
bægslagangi í vasann og leitar
miðans. þræðir og kusk og sand-
ur og brot af eldspýtu ösp og
Ibrennisteinn vantar fumandi
fálmandi þreifandi og enn þræð-
ir og kusk og sandur og mold
og hinn helmingurinn af spýt-
unni auðvitað ösp líka. kláða-
maur að starfi við iðju sína í
krika laungutángar og þumals.
átta griparmar þaraf fjórir
tenntir tveir þeirra vigtenntir
annar með rótopnum hinn með
grófum bitfleti og skjöldóttur á
baki rauðskj öldóttur og bringan
gul eða gulbrún dökknar eftir-
þvísem ofar dregur greinilega
gerð abn eitthundraðogf jórtán
kvendýr og veldur engu hugar-
angri hjá eymingjanum þrátt-
fyrir elju sína og skyndilega
skynja gómar snarpa rönd mið-
ans og greinilegar og ef í skoð-
aðar smásjá eru þverhníptar
skorur þær er mynda krumlu-
angaför með sameiginlegu átaki
og samanteknum kröftum og
annarri ástundun raspa snarpa
rönd miðans og leggst nú einn
gómanna á suðurhlið miðans en
annar á norðurhlið hans svoað
hann loðir eða hangir milli
krumluanganna og sinar djöflast
um allt einsog heimóttarleg hús-
dýr og taugasímar standa á
öndinni og allt þetta hefur þær
afleiðingar að krumluskaftið
bognar eða tekur á sig keng eða
liðast eða hjarast eða leggst
saman í miðju og silast uppúr
vasanum með miðann fastgreipt-
an milli gómanna og þegar svo
er komið að Krumluskaftið og
allt hefur staðnað eða öðlazt
eða áunnið sér kyrrstöðu í þeim
stellingum sem allt bendir til að
haldast mun enn um hríð ívið
íhallt niðuraf höku en þónokkru
framar og enn með keng dregst
hitt skaftið á loft og líkir nú á
ós jálfstæðan hátt eftir nýaf-
stöðnum hreyfingum samstarfs-
skafts síns þóað öðrumegin sé til
staðar á líkamsbyggingu eym-
ingjans og veitist óréttlátlega að
miðanum og nær samskonar
haldi á honum og hinu skaftinu
hefur tekizt að varðveita á með-
an og flettir honum sundur
þannig að lesmál kemur berlega
í ljós eða augsýn.
aukakafli (no.)
líkamsbyggingarfræði til nán-
ari glöggvunar á aðstæðum og
staðháttum.
( () = stilbragð tilaðauka á
leyndarblæ frásagnarinnar)
(kúla hímir svoá mönnum
semá eymingjum. þar er gap
innanbeina en kúla þessi er gerð
af viðartegund þeirri er náttúru-
fræðingar hafa haft mikla til-
hneigingu tilað kalla bein og eru
þar vitsmunir eða ekki og vits-
munalif eftir því. þar heitir höf-
uð.
göt eru þrjú og einu færra
(stílbragð) á höfði og dandalast
þau hvimandi í gulgrænu mein-
leysi báðumegin ofanverðra
horganganna. þar heitir vinstra
auga og hægra auga eftir því
hvorumegin horganganna þau
eru og er þar sjón eða ekki)
stílbragð til að auka á leyndar-
blæ frásagnarinnar endar. auka-
kafll endar.
frásögn:
göt (sjá aukakafla) () = ekki
stílbragð) á höfði eymingjans
eyru gædd hagstæðum hæfileik-
um og þaraðauki sem ónotuð og
í albezta lagi afþvíer virðist.
því er þáð að eyminginn eða
ölluheldur taugar eymingjans
beina götum þessum sem leið
liggur á lesmál miðans og
ávinna sér ástand það sem helzt
mætti kalla ígrundandi störu
og notfæra sér þessa aðstöðu
sína tilað skynja án nokkurs
bakviðliggjandi skilnings strik
og stafi og tákn og tölur og
greina loks einsog í mósku eða
móðu an ekki neitt þrjúhundruð
milljónir að minnsta kosti og
líður nú eilítil stund þareð það
opinberast að sjóntaugar eym-
ingjans hafa ekki verið ruddar
lengi og hafa enda aldrei staðið
í stórræðum áður og er því eym-
inginn orðinn átakanlega þröng-
sýnn og sækist því áðurfrá-
greindri skynjan leiðin seint
inní vitsmuni á náðir vitsmuna-
lífsins en þegar leiðin er loks á
enda upphefur sig tómahljóð í
meira lagi þareð vitsmunir
fyrirfinnast engir skynjaninni
til sárrar gremju en gap mikið
á sér stað innan veggja höfuðs-
ins þessístað og hlær því eym-
inginn rosalega og nú skeður
margt í senn: sinar teygjast af
sjálfsdáðum rétt einusinni og
valda hreyfingu til og frá frum-
ur djöflast við uppbyggingu og
maginn er í bezta lagi þar
brennur eldurinn eilífi og tauga-
símar eru orðlausir af hringing-
um og allt þetta bram'bolt og
dinglumdangl eftirþvísem bezt
verður séð veldur þvíað máttar-
viðir Mkamans taka á sig hreyf-
ingu og taka til við að flytja alla
líkamsbygginguna og krumlu-
sköftin því líka og höfuðið og
þessvegna augun líka essber
aukakafla sem eru að öðlast víð-
sýni sökum ört vaxandi sjón-
deildarhrings og krumluang-
arnir halda enn taki sínu um
miðann í frásögur færandi og
sinar og taugasímar og bústólp-
arnir taka á sig keng á víxl
svoað klump klump stik stik
klump klump stik stik mynd-
ast og hamarinn í rassvasanum.
Þórarinn Eldjárn.
frásögn:
í hjarta þorpsins þar sem allt
er svo ógeðslegt húkir einhver
viðurstyggilegasta forarvilpa
sem um getur í veröldinni í
hverri mætast allar skolpleiðsl-
ur þorpsins spúandi soU og skor
'kvikindum í leðjuþrungið ill
vetnið vaxið daunverstu slím-
plöntum jarðarinnar umvöfðum
vannærðum álum framúr hverra
nösum standa lúsugir ormar og
holdsveikiveirur og yfir öllu
sveima svo berklaveikar endur
og holdsveikir svanir og gæsir
með óaflátanlegan niðurgang.
vilpa þessi þykir ókaflega fögur.
enn er þessi sami meinleysis-
dagur g meðfram tjörninni sit-ja
skáld og snúa sér hörpustrengi
úr slíi og leika á með hanzka-
klæddum höndum þannig að úr
verður ein allsherjar drulluveiia
hverrar hljómur lætur illa í eyr
um og fnykurinn er alveg hreint
að drepa allt kvikt og svanirn-
ir hósta og skyrpa og endurnar
æpa á sársauka og gæsirnar
fljúga um og krydda fram-
leiðslu sinni yfir ófögnuðinn í
heild sinni á bökkunum standa
gamlar skrælkur og þeyta grjót-
hörðum myglugulgrænum rúg-
brauðshlunkum í eymingja
skeppnurnar af einskærri mann
vonzku og hatri til alls sem lís-
n--------------------------□
(Teikningar: Ólafur H. Torfa-
son).
□---------------------------Q
anda dregur hiustandi á hörpu-
slótt skáldanna líðandi áfram í
uppblósnu móki og litlar píslir
murka lífið ú hornsílum og svo
er alltíeinu kominn vetur og
frost líka og allt breytist og
hundabörkur leggst yfir vilpuna
og varnar fyknum uppgöngu og
hörpur skáldanna frjósa og þeir
skrndrast heimtil sín æpandi af
ánægju og geldfraukurnar á eft-
ir þeim og píslirnar líka og álar
leggjast í dvala og hornsílin og
ar lungnabólgan nei berklarnir
svanirnir fara og öndunum batn
og gæsirnar loka verksmiðjum
sínum sökum hráefnisskorts og
heilagiur friður leggst yfir allt
einsog yfirsig fallegur draumur.
þá er bað sem hundabörkur-
inn endurómar af klump klurop
stik stik klump klurnp stik stik
klump klump stik stik klump
klump stik stik og í fjarska
sést hvar bústólpar liðast eða
kengjast og einstaka tauga sími
lætur í sér heyra og þar er eym-
inginn á ferð og hann nálgast
ilpuna með hraða og miðinn enn
og eyminginn er kominn að
vilpunni og skimar um og hörp-
urnar bráðna fyrir tilliti hans
og hverfa og hamarinn í rassvas-
anum.
tekur lykilinn. leggur miðann
á jörðina. opnar miðann. fer
inn. gengur að himdaberkinum.
hefur hamarinn á loft. hefur
hamarinn á loft. hefur hamar-
inn á loft. hamarinn horfinn ú
rassvasanum. er nú í krumlu
eymingjans. á lofti. dregur
djúpt andann. er enn inní mið-
anum. auðvitað. enginn undan-
leið. hamarinn á lofti. heggur
í hundabörkinn. ætlar að
drekkja miðanum. heggur í
hundabörkinn. heggur. heggur.
klúmm. klúmm. klúmm
klúmm. vinnur ekki á. vinnur
ekki á. klúmm. klúmm. klúmm.
klúmm. vinnur ekki á. Klúmm.
Þórarinn Eldjárn.
V O R
Rökkrið hlustar
á regnið falla
þyrst moldin
þunguð fyrstu skúr vorsins
fyllir fræ sín rennandi vatni
og þú barn
fjötrað blóðstorknum heimi:
áður frost áður vetur
finnur regnið falla
heyrir grasið spretta á ný.
Ormur tvr.