Morgunblaðið - 11.08.1966, Blaðsíða 5

Fimmíudagur 11. ágúst 1966
MORGUNBLADIÐ
5
ÞAÐ er sól og sumar, og við
erum á leið í Heiðmörk, ekki
í gróðursetningarferð heldur
til áð hitta ibörn frá Tjarnar-
borg, sem brugðu sér í berja-
mó. Þegar út fyrir bæinn kem
ur dregur ský fyrir sólu og
þykknar í lofti. Bsjan klæðist
dimmibláum feldi en sól er
enn á Akrafjalli. Einstaka
regndropi fellur létt til jarð-
ar. Á Vífilsstaðavatni teyga
Orn Þór Arnarson sýnir hvernig litli bróðir „grenjar“.
hann og sýpur hveljur. „Ég sá
hornin.“
Þrjár telpur koma hlaup-
andi á hæla honum og ekki
er þeirra fregn síður merki-
leg. Þær sáu nefnilega kisur
í skóginum, sem voru að
borða gras. Ljóshærð hnáta
með hrokkna lokka segir
skýrt og skorinort að pabbi
sinn ætli brá'ðum að koma „á
stóru deildina.“
„Og hvað heitir hann pabbi
þinn“, spyrjum við.
„Jón Múli Árnason", segir
sú litla og hristir bjarta lokk-
ana. Nú kemur Örn litli aft-
ur til okkar, segist vera svang
ur, enda bara fengið kæfu
að borða.
„Stundum geri ég svona við
litla bróður. Þá hlær hann“,
segir hann og kitlar sig undir
hökuna.
Nú er farið að kula og úlpu
hetturnar látnar upp. Sól skín
enn í heiði en allir búast til
„Ekki gráta Dagný mín“, segir Bubbl litli 3ja ára.
Nú er komin ókyrrð í mann
skaþinn enda ekki til setunn-
ar boðið, þar sem allir ætla
að tína ber handa mömmu.
Mjólkurflöskur og tóm nesti-
box hverfa niður í töskurnar
og tekið er á rás.
Örn Þór Arnarson, sem áð-
ur sýndi okkur hvernig hann
litli bróðir grenjar, tekur sér
stöðu beint fyrir framan okk-
ur og segir drýgindarómi:
„Ég ræð við 5 ára.“ Og hon-
um vex enn ásmegin.
„Ég ræð við 12 ára. Ég ræð
við mann.“ Að svo mæltu tek-
ur hann á rás upp hlíðina.
Nú eru allir önnum kafnir
við berjatínsluna nema Dag-
ný, sem situr afsfðis og græt-
ur.
„Grenjuskjóða", hrópar Ijós
hærður snáði um leið og hann
skýzt fram hjá. Þá birtist
Bubbi bítill eins og verndar-
engill af himnum ofan, setzt
hjá Dagnýju og rekur henni
remibingskoss.
Orn litli fær sér hressingu
eftir berjatínsluna.
brottfarar. Við kveðjum börn
in og íóstrurnar, stígum upp í
jeppann og höldum á brott.
Hjá Vífilsstöðum byrjar einn
og einn regndropi að falla.
Þegar við komúm í bæinn er
regnbogi yfir Esjunni og
svanahjónin synda stolt á
Tjörninni með ungana sína
„hiu ganian, gaman er, í góðu veðri að leika sér“
reiður snáði og skammar
steininn, sem hann er nýbú-
inn að hnjóta um.
Nú er kallað á okkur í
kaffisopa, en ekki erum við
fyrr sezt í grasið en Strákur
nokkur kemur hlaupandi á
harðaspretti. Með öndina í
hálsinum segist hann hafa séð
hreindýr uppi á hæðinni.
„Ég er alveg viss,“ segir
tveir fannhvítir svanir sum-
arloftið, og værukærar endur
kúra hjá. Brátt erum við kom
in inn í hraunið. Trjátopparn-
ir hreyfast letilega í blænum.
Á stöku stað sést í Ijósgræna
furugræðlinga, sem mynda
skemmtilega mótsetningu við
dökkt foergið. Þrestir bregða á
leik milli trjátoppanna með
fjörugu kvaki. — Um leið og
sólin brýzt fram á ný komum
við auga á foörnin, sem þjóta í
rauðu, grænu, bláu, já alla
vega litum upp og niður fjalls
hlfðina. Skyndilega kveður
við flaut mikið og allir hlaupa
til sinna heima. Það er kaffi-
tími.
Lítill snáði skokkar í áttina
til okkar, lítur á okkur stórum
spurnaraugum en lízt ekkert
á komumenn og tekur á rás.
Nú eru mjólkurflöskur, nestis
pakkar og einstaka gosflaska
á lofti. Lítill drengur, Örn
Þór Arnarson, drekkur appel-
sín af stút. Hann er nýbúinn að
eignast lítinn bróður og grett-
ir sig ósköpin öll til að sýna
hvernig litli bróðir gerir þeg-
ar hann „grenjar." Lítil, ljós-
hærð hnáta grætur reiðinnar
ósköp. Hhin heitir Dagný.
„Af hverju ertu að gráta,
finnurðu til, ertu svöng?“
spyrja fóstrurnar hver í kapp
við aðra.
Alltaf er nú bitinn góður.
„Þetta er stelpa", segir
strákur nokkur við hliðina á
okkur og bendir á Bulbfoa. En
það er ekki rétt. Það er strák-
ur undir foítlaihárinu, sem
heitir Sveinfojörn og er 3ja
ára. Hann kveðst ekki ætla
að tína ber því að fjallið sé
svo stórt að hann komist ekki
upp á það.
Nú eru munnarnir orðnir
foerjabláir og foerin farin að
hverfa niður í bréfpokana.
Þau eru lítið þroskúð enn og
skilja eftir remmuforagð í
munninum. Við göngum í
hægðum okkar upp hlíðina.
Lit.il hnáta biður okkur að
reima skóinn sinn og telpa
með ljósa „tíkarspena" sýnir
okkur hvað hún er búin að
tína mikið. Siú síðarnefnda á
reyndar 6 ára bróður, sem er
„voða“ góður við hana. —
Skyndilega kveða við mögn-
úð folótsyrði að baki okkar.
„Helv.. hvelv...... steinn
Dagný horfir á þær skiln-
ingssljóum augum og grætur
áfram þurrum tárum. Kona
með rauða skuplu tekur hana
í fangið. Hún reynist reyndar
vera forstöðukona Tjarnar-
foorgar, Elín Torfadóttir. Tjá-
ir hún okkur, að þarna séu á
ferðinni allar fjórar deildir
Tjarnarfoorgar, eða um 60
börn á aldrinum 3ja—6 ára,
og um 10 börn þar að auki,
sem fengu að koma með.
Þetta er í fyrsta skiptið, sem
foörnin fara „út í sveit“ í sum
ar og eru 9 fóstrur og auka-
stúlkur með í förinni.
>f:
ÚR
ÖLLUM
ÁTTUM
Með börnum í berjnmö
\