Alþýðublaðið - 20.07.1920, Side 1

Alþýðublaðið
€reíið lit af Aiþýðnílokknum.
Þriðjudaginn 20. júlí
163. tölubl.
€rlenð simskeyti.
Khöfn, 19. júlf.
Sjálfsmorð.
Frá Berlín er símað, að Joa-
chim prússaprins hafi framið sjálfs-
ínorð. Ástæðan sinnisveiki.
S'ranskur sendiherra í Munchen.
Frakkland hefir útnefnt sendi-
herra f Múnchen og vekur það
gremju mikla í Berlín.
Frakkar og Feycul.
Frá París er símað, að fregnin
um síðustu sáttáboð Frakklands
til emir Feycul sé ekki á rokum
bygð. P'eycul er iagður af stað
til Englands til þess, að fá viður-
kenning fyrir konungdóm í Sýr’
landi.
Friðurinn.
Frá London er símað, að stjórn-
in í Moskva krefjist þess, að Pól-
land biðji sjálft um vopnahlé.
Wrangel (einn af foringjum Deni-
kins, sem haldið hefir uppi ófriði
á Krim) styður friðartillögur Eng-
iendinga, með því skilyrði að
stjórn hans verði viðurkend (á
Xrim).
Lðgreglustjóri myrtur.
Sinn Feinar hafa myrt lögreglu-
stjórann í Cork.
^otel 3$Ianð
er nú komið svo langt, að öll
herbergi eru tilbúin til íbúðar, þó
fiitt og annað smávegis vanti enn
í sum þeirra, til þess að þau séu
eins vel úr garði gerð og til er
ætlast. En úr því raknar mjög
bráðlega. Um 60 gestir geta gist
gistihúsið, sem er hið viðunanleg-
asta gistihús, sem hér hefir verið
í bænum það sem af er. Flest
étu herbergin eins manns herbergi,
en á efsta lofti verða til ódýrari
rúm. Tveir salir eru á neðstu hæð.
Er annar þeirra, er áður var „Nýja
land“, aðallega ætlaður gestum er
búa í húsinu og eru þar teppi á
öllu gólfinu og salurinn hinn prýði-
legasti. Hinn salurinn er þar sem
»Nýja bíó« var áður, og er hann
ætlaður fyrir .gesti og gangandi".
Þar leikur Theódór Arnason á
fiðlu á hverju kvöldi.
Teppi eru í öllum göngum og
stigum og er það mun betra en
áður var. Yfirleitt má höfuðstað-
urinn vera ánægður með það, að
ráðist hefir verið á þetta fyrirtæki,
enda þótt húsrúmið hrökkvi skamt
þegar mikið er um ferðamenn.
En eigendur hússins hafa gert það
sem þeir gátu.
Skemtijerðir til
vígvallarins.
Blóð. — Gull.
Sorg. — Gleði.
Hugsið ykkur, ég hefi verið
á vígvellinum! — Einmitt það.
Hafið þér verið í stríðinu. Það
hlýtur að hafa verið ægilegt?
— Nei, ekki svo að skilja,
segir strfðsmiljónamæringurinn og
rekur með hryllingi þá hugsun
frá sér. Eg hefi farið skemtiferð
til franska vígvallarins.
Skemtiferð til vígvailarins! Það
hljómar veí; finst ykkur það ekki?
Varla hafði púðurreykur heims-
styrjaldarinnar liðið frá, þegar
stórhópar af stríðsmiljónamæring-
um frá öllum löndum hópuðust
úr norðri og suðri og streymdu
til Frakklands, til þess að sjá*þá
staði, þar sem miljónir ungra,
hraustra drengja — kjarni þjóð-
anna — hafði fallið og úthelt
hjartablóði sínu í svo ríkurn mæli,
að alt flaut í því.
í hægindab'freiðum, ferðamanna-
vögnum og aukahraðlestum komu
þessar gráðugu og hreiknu stríðs-
hýenur, til þess að gleypa með
augunum hina blóðstoknu jörð,
sem gaf peningakössum þeirra og
pyngjum svo ríkulega næringu.
Og þegar svo ferðin er enduð og
þeir snúa heim aftur, segja þær
hreyknar og drembilega: Eg hefi
verið á vígvellinum!
Víkjum myndinni við.
í veaælu hreysi hýmir blindur
maður og Ieikur við börnin sín.
Blinduð augun snúa að sólarljós-
inu; en hann sér ekkert, en finn-
ur aðeins yl sólarinnar Seika um
brá sér. Börnin horfa á föður
sinn og sjá fótum hans forráð, og
spyrja: Pabbi, því getur þú ekki
séð okkur?
Blindi maðurinn lýtur höfði og
segir lágt; Eg hefi verið á víg-
vellinum!
Fátæk kona, er í sveita síns
andlitis að þvo í garði að húsa-
baki í höfuðstaðnum. Hún er mög-
ur og tærð. Hún stritar daga og
nætur til þess að halda líftórunni
í börnunum sínum.
Bóndi hennar er á sjúkrahús-
inu, fótbrotinn á báðum fótum,
og börnin skilja ekkert í því,
hvernig stendur á að pabbi þeirra
getur ekki gengið.
— Hvað er að pabba, segja
litlu skinnin og drepa fingri í
munn sér.
— Hann hefir verið á vígvell-
inum, segir mamma þeirra. Höf-
ug tár falla niður vanga hennar.
Gömul kona býr með einka-
syni sínum í sveitaþorpi. Hann er
vitskertur, en ekki hættulegur.
Allan daginn ráfar hann um, og
heyri hann eitthvert hljóð, fleyg-
ir hann sér flötum til jarðar og
segir glottandi: A—ha, hún hitti
mig ekki.
Á kvöldin situr hann með höf-
uðið í kjöltu móður sinnar, og
hlýðir á söngvana, sem hún söng,
þegar hann var lítill. Sveigur
minninganna skreytir höfuð þess-