Morgunblaðið - 14.12.1966, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
MiðvikudagUr 14. des. 1966
Lydia
Ettir
E. V. Cunningham
— Ég er alltatf slkikkanlegur.
— Já, það ertu sjálfsagt, ját-
Aði kún. — Og það er ekjki sér-
leg-a hrósvert. En hvað ertu að
brugga, Harvey? Hversvegna
segirðu mér ekki alla söguna,
eins og hún leggur sig? Ég hefði
af engu meira gaman en horfa á
spæjara að verki.
— Ég er nú enginn spæjari, en
hkvu lofa ég þér, að eif þetta
tekst hjá mér skai ég gefa þér
dýrasta hádegisverð, sem hægt
er að finna.
Ég held bara, að mér hafi
verið alvara með þetta og ég
hugsaði talsvert um Lucille, með
an ég var að aka til Chelsee, dag
inn eftir. ÍÞað er ágætis leið til
að hugsa á, atf því að þar er
ekkert markvert að sjá, svo að
það er alveg eins gott að hugsa
bara, eða hlusta á útvarpið. Ég
á Ford Faloom, aí því að ég er
varkár í fjánmálum, eins og Lu«
ilie hafði bent mér á, en ég
kemst á honum þangað sem ég
þarí að fara. Og annað eða meira
heimta ég ekki af neinum bíL
Ég var að velta fyrir mér
þessu, sem Lucille hafði sagt, að
ég kærði mig ekkert verulega
um kvenfólk, og svo svar mitt, að
ég kærði mig hvorki um karla
né komur. Hvorttveggja var sagt
í gamni, en það er nú samt srvo,
að ölki gamni fylgir nokkur al-
vara. Ég gat ekki útskýrt af-
stöðu mína, eða gert það mér til
afsökunar, að mrnna sjálfan mig
á, að atvinna mín var lítilfjör-
leg og tilbreytingarlaus vinna
innan um fólk, sem hafði enga
göfugmennsku til að bera, smá-
svikarar, sem fólu skartgrip til
þess að geta heimtað tryggingar
féð, þjófar og þjófsnautar, sem
seldu skairtgripi og lugu svo upp
þjófnaði til þess að geta hirt
andvirðið hjá tryggingunum,
ómerkilegir þjófar, sem hvorki
höfðu hugrekki né dirfsku til að
bera. Ég hafði ekkert umboð
fyrir trygggingarfélögin — þau
áttu þegar helminginn af allri
Ameríkiu og mundu eignast hinn
helminginn með tíð og tóma, en
ég fyririít samt þetta fóik, sem
var að svíkja þau, þjófshylm-
ana, sem ég var að gera kaup
við, og þessa glæpamanna-háM-
bjána, sem voru að gera sömu
vitleysurnar aftur og aftur og
láta hremma sig aftur og aftur.
Samt var nú þetta samband
mitt við þá ems og hvert annað
sjálfskaparviti. Ég hefði geíað
starfað eittihvað annað — það
Vandlátir velja
Michelsen
Blóma- og gjafavöruverzlunin,
Suðurlandsbraut 10. — Sími 31099.
Blómskáli MICHELSEN, Hveragerði.
hafði enginn verið að neyða mig
út í þetta.
Ég var ekki neitt neitt — sem
er algengur fcvilli manna í Am-
eríku — en það breytti bara
engu. Með aðstoð konunnar
minnar fyrrverandi hafði ég
gert eitt hjónaband að engu og
hafði ekki manndóm í mér til að
reyna annað. Ég var þetta, sem
sumir kalla, laglegur — netfið
óþarflega langt og þunnt, hakan
dálítið hvöss, en sæmilega lag-
legur samt, sæmilega heilsugóð-
ur, sæmilega grein-dur og mennt-
aður — og allt þetta til einskis.
Og nú var ég að elta mikinn
fjársjóð, undir endanum á regn-
boga, sem var alls ekki til.
Þessar hugsanir beindu hug-
anum að þessu færi'bands-lands-
lagi, sem var meðfram veginum,
og loks að útvarpinu, plötugems
unum og auglýsingunni, sem fá-
bjánar einir stjórnuðu. Það tók
fjöggurra tima skikkanlega
keyrslu og einn kunnutíma S mat
að komast til Chelsee, og láta
lögregluþjón á staðnum vísa sér
til skólans. Ég var kominn þang-
að rétt fyrir klufckan þrjú.
Lucille hafði ek-ki gert otffnik-
ið úr fegurðinni á umhverfi skól
ans. Á þessum tíma, síðla apríl-
mánaðar, leit Chelsee út eins og
óskadiraumur um skóla, sem
hefði orðið að veruleika, hálft
hundirað ekra af lágum, græn-
um hólum, alsett gömlum vafn-
ingsviðarklæddum húsum, en í
stað blaðanna, sem ekiki voru
komin, voru gulgrænir
hnappar og svo voru litsterk
blóm innan 'um. Ég sneri bílnum
inn í hliðið, ók varlega fram-
hjá hópi af stúltoum, sumum
gangandi en öðrum á hjólum, ók
upp á eina hæðina og sá undur-
fagurt stöðuvatn í dalnium fyrir
handan, ók svo í króka eftir
mjórri braut og staðnæmdist
loks á auðu svæði lunkringdu af
mörgum svefnhúsum. Ég valdi
Kœliskápar
170 1 með rúmgóðu frystihólfi þvert yfir
skápinn, segullæsingu, sjö mismunandi
kuldastillingar, færanlegar hillur yfir-
dektar með plasti, grænmetisskúffu og
ágæta innréttingu.
Verð kr. 9.400,00.
Kynnið yður kosti og gæði DANMAX
kælitækjanna og hið hagkvæma verð.
eftir ágizkun og sneri mér að
nokkrum stúlkum, sem stóðu ná
lægt dyrunum, og fékk að vita
að Sarah Cotter hafði elkki búið
þarna, heldur í einu húsinu, sem
var hinumegin við húsagarðinn
— þar hafði hún átt heima síð-
ustu tvö skólaárm sín þarna.
Svetfnhúsið, sem mér var vís-
að á, bar nafnið Seavey HalL Það
var gamalt hús, svo gamalt, að
steintröppurnar að því voru
orðnar slitnar og þegar inn kom,
tóku við harðviðarþiljur frá
níunda áratug síðustu aldar.
Öðru megin við forsaiinn, var
setustofa, þar sem nofckrar stúlk
ur teygðu úr sér í hægindastól-
um, eða sá-tu við einhverja
vinnu, en hinumegin sat falleg
stúlka við símaborð og spurði,
hvað hún gæti gert fyrir mig.
Og með spurningunni fylgdi
bros, sem ég var farinn að taka
eins og sjálfsagan hlut, og ég var
líka farinn að gera mér ljóst, að
svona innrás karlmanns í
stúlknastkóla var vel séð. Ég
sagði 'henni, að mig langaði að
tala við húsmóðurina.
— Það er þarna, þar sem stend
ur skrifstofa á dyrunum. Eruð
þér bróðir?
— Bróðir?
— Já, þér eruð of ungur til að
vera faðir og ofgamall til að vera
að koma á stefnumót. Hún hall-
aði undir fiatt og starði á mig.
— Ofgamall fyrir sumar, sagði
hún. — En annars eru nú þrosk-
aðir menn talsvert móðins nú á
dögum. Ég verð að vera við sím-
ann allan seinni partinn. Hún
heitir frú Bedrich.
— Hver heitir það?
— Nú, húsmóðirin .... þarna
inni.
Ég andvarpaði og' hristi höf-
uðið, en gekk síðan að skrifstofu
dyrunum og barði, og mér var
boðið inn af hnöttóttri, rjóðri
konu, sem bauð mér sæti og rétti
að mér súfckulaði í pappaösfcu.
Þetta kom mér út úr jafnvægi.
Svona óþarfa kurteisi, er ekki
svo alvanaleg í viðskiptum mín-
um við fólk, og mér líður alltaf
eitthvað betur, ef viðmælarX
inn hvæsir framan í mig. Það
gefur mér að minnsta kosti tæfci
færi til að hvæsa á móti.
— Og 'hvað get ég gert fyrir
yður, hr.....
— Harvey Krim, svaraði ég og
tók svo upp skjölin mín og rétti
að henni. — Ég er spæjari fyrir
tryggingarfélag.
— Nú, einskonar leynilög-
reglumaður? En gaman!
— Ekki beinlínis það ....
— En það stendur nú samt
hérna.
— Já, frú. Tryggingafélögin
útvega okkur starfsleyfi sem
leynilögreglumenn, en það er
bara sniðugheit hjá félögunum.
Ég er ekki í neinum skilningi
neitt líkur því, sem þér hugsið
yður leynilögreglumann. Mitt
hlutverk er að finna stolna hlu-ti
eða týnda, sem félag mitt hefur
tryggt.
— Ég skil, sagði hún og kink-
aði kolli. — Og nefur einhver af
stúlkunum mínum tilkynnt eitt
hvað, sem hefur týnzt eða verið
stolið? Mér 'hefur nú altaf fund-
izt það heimska að leyfa stúlk-
unum að hafa verðmæta muni
í fórum sínum í svona heima-
vistarskólum — því að, sannast
að segja, hafa þær enga hugmynd
um verðmæti. Ekki á þeim aldri.
Og ég gæti blátt áfram ekki hugs
að mér, að farið væri að steia
eiruhverju hérna í skólanum. Jú
.... náttúrlega smámunum.
Ungar stúlkur geta hmiplað, án
þess að hafa hugmynd um, að
þær eru að hnupla, en þær stela
engu, sem teljandi er að verð-
mæti. Ég held, að það hafi aldrei
komið fyrir hér, og þér verðið
að minnsta fcosti að hafa mik-
inn sannfæringarkraft, hr. . ...
— Krim, sagði ég. — Harvey
Krim. Hún hafði gaman af að
tala og orðin streymdu líka út úr
henni, fyrirhafnarlaust og hugs
unarlaust. En nú komst ég, að,
og var fljótur að sannfæra hana
um, að engu hefði mér vitan-
lega verið stolið úr Seavey Hall,
eða frá neinum íbúa þess húss.
— Hvað get ég þá gert fyrir
yður, hr. Krinn?
— Hafið þér lesið um þjófn-
aðinn, sem framinn var í New
York um daginn. Hálsmen, sem
er milljónarfjórðungs virði hvarf
frá manni, sem heitir Mark
Sarbine.
— Já, ég held einmitt, að ég
hafi lesið um það í blaðinu i
gær. Það er nú hræðilegt að
verða að játa það, hr. Krim, ea
ég er bara afskaplega spennt
fyrir skartgripaþjófnuðum. Mér
finnst oft ....
— Já, það get ég vel skilið,
frú. Nú var þetta hálsmen
tryggt hjá félaginu mínu, og ég
hef málið til meðferðar fyrir
félagið. Og þegar um svo stóra
fjárhæð er að ræða, verður mað-
ur að rannsaka öll smáatnði
málsins með ítrustu nákvæmnL
— Það verðið þér auðvitað.
Ég man eftir, að ég las einu sinni
bók um gimsteinaþjóf og ....
— Já, það eru til margar ágæt
ar bækur um skartgripaþjófnað,
frú Bedridh. En nú skal ég segja
yður erindi mitt hingað. Menið,
sem stolið var, fékk núverandi
eigandi þess hjá Richard Cotter,
en menið var raunverulega eign
dóttur hans....
— Sarah Cotter?!
— Einmitt. Þá skiljið þér
strax, hversvegna ég er hingað
kominn. Bæði Richard Ootter og
dóttir hans eru dáin, en mér
fannst, að hvað sem ég gæti
fræðzt um stúlkuna gæti orðið
mér að gagni. Munið þér eftir
henni?
— Vitanlega man ég eftir
henni, svaraði hún og 'hleypti of
urMtið brúnum. — Veslings barn
ið.. en ég skil bara ekki, hvaða
gagn þér getið haft af þvi.
Bæði dáin og menið ekki einu
sinni lengur í þeirra eigu. Það
var sarglegt, hr. Krim, — hræði-
lega sorglegt. Svona stúlka, sem
hafði svo mikið að lifa fyrir,
greind og Mfleg ....
— Hvernig dó hún eiginlega,
frú Bedrich?
— í bílslysi, eins og svo margir
unglingar nú á dögum. Og svo
leiðinlegt, að fara svoma með
mannslífin!
— Gætuð þér sagt mér nánar
frá því?
Það var ekki mikið frá að
segja. Sarah Cotter hafði átt lít-
inn, útlendan bíl — frú Bedrieh
minnti, að hann væri ítalskur, en
var ekki alveg viss. Hún var að
fcoma til bafca frá New Yorh
og stytti sér leið eftir vor.dum
vegi, sem lá á tjarnarbafcka. Hún
missti stjóm á bílnum og hana
stakkst í tjörnina. Það hafði ver-
ið rigning skömmu áður, og
seinna fundust bílförin, þar sem
hann hafði farið í tjörnina, fram
af bakfcanum. Tveir drengir, sem
voru að leika sér á þessum slóð-
um, sáu förifi og fundu púða og
handtöstou, sem flutu á tjörninni.
[f yöur finnst fallegur prentgrípur einhvers virði, ftá kauptu bnkina HÓFADYMUR — litbrá bf.