Morgunblaðið - 25.02.1967, Blaðsíða 22

22
MORGUNHLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 25. TEBRÚAR 1057.
Dagmar Eyvind
ardóttir, Kveðja
GÓÐ vinkona er látin, söknuður
ríkir meðal ættingja og vina.
Guðlaug Sophia Dagmar Ey-
vindsdóttir var fædd í Reykja-
vík 17. maí 1906. Hún var yngst
þriggja systkina, dóttir heiðurs-
hjónanna Eyvindar Árnasonar
trésmíðameistara og Sophiu Heil
mann, er voru meðal þeirra,
sem settu svip á bæinn á fyrri
helming þessarar aldar. Heimili
þeirra var þekkt af glæsibrag,
góðmennsku og glaðværð.
Dagmar bjó yfir óvenju
traustri skapgerð. Hún tók því
sem að höndum bar með æðru-
leysi og ræddi ekki mikið um
vandamál sín. Hjá henni sat
gleðin í fyrirrúmi því dagfars-
lega var lundin létt og leikandi.
Ég sem þessar línur rita þekkti
Dagmar frá því við stigum
fyrstu sporin, og hönd í hönd
lögðum við unglingar yfir At-
lantsála. Vinskapur okkar hefur
haldizt og aldrei borið skugga
þar á, þótt leiðir hafi ekki altlaf
legið saman.
Hinn 22. ágúst 1926 giftist
Dagmar Gunnari G. Björnssyni
bankamanni, syni Guðmundar
landlæknis Björnssonar og fyrri
t
Sr. Sigurður Einarsson
í Holti,
er látinn.
Hanna Karlsdóttir.
t
Ólafía Ingibjörg
Klemenzdóttir,
vistkona á elliheimilinu
Skjaldarvík, lézt í sjúkra-
húsi Akureyrar þriðjudaginn
21. febrúar síðastl. Jarðarför-
in fer fram frá Akureyrar-
kirkju miðvikudaginn 1. marz
kl 1,30 siðd.
Aðstandendur.
t
Hjrtkær móðir okkar og
tengdamóðir,
Guðbjörg
Guðmundsdóttir,
er andaðist 20. febrúar sl.
verður jarðsungin frá Foss-
vogskirkju mánudaginn 27.
febrúar kl. 1,30.
Guðmunda Jóhansen,
Hjalti Finnbogason,
Inga Finnbogason,
Ingibjörg Finnbogadóttir,
Elías Kristjánsson,
Jón Finnbogason,
Júnía Stefánsdóttir,
Guðrún Finnbogadóttir,
Helgi Elíasson.
t
Útför eiginmanns míns og
föður okkar,
Kristmanns Eyleifssonar,
Holtsgötu 18,
fer fram frá Fossvogskirkju
mánudaginn 27. febrúar kl.
3 e. h.
Margrét Jónsdóttir,
Guðjón Kristmannsson,
Gunnar Kristmannsson,
Ólafur Kristmannsson.
konu hans Guðrúnar Sigurðar-
dóttur. Þau bjuggu fyrstu árin í
Vestmannaeyjum en fluttust síð-
ar búferlum til Reykjavíkur.
Eftir fimm ára hjónaband missti
Dagmar mann sinn, og stóð hún
þá ein eftir með sex mánaða
gamlan son þeirra, er hlaut
nafn föður síns og Magnúsar
föðurbróður, en þeir bræður lét-
ust með stuttu millibili. Þá
reyndi á hina ungu konu. Hún
flutti heim til foreldra sinna með
sveininn unnga, þar sem allt var
gert til að hjálpa þeim og létta
henni hinn þunga missi. Á heim-
ili þeirra dvaldi hún þar til hún
giftist öðru sinni, hinn 12. des-
ember 1936 Jóhannesi Áskels-
syni, jarðfræðingi og mennta-
skólakenara frá Austari-Krók-
um, Hannessonar bónda þar og
konu hans Laufeyjar Jóhannes-
dóttur.
Jóhannes Áskelsson var hinn
mesti öðlingsmaður, og með hon-
um eignaðist Dagmar fagurt og
aðlaðandi heimili. Þeim varð
eins sonar auðið, er Örn heitir.
Á heimili þeirra var igott að
koma, þar fór saman léttleiki
húsmóðuriinnar og virðuleiki og
ástúð húsbóndans, sem mat konu
sína að verðleikum. Fannst mér
oft sem ég skynjaði þar hinn
rétta tón lífsins innan dyra.
Alltof fljótt dró ský fyrir sólu,
og í annað sinn varð hún ekkja.
Hinn 16. janúar 1961 andaðist
Jóhannes snögglega, og var hann
harmdauði öllum, sem til
þekktu._ Þá sagði Dagmar við
mig: „Ég er þakklát fyrir þær
gjafir, sem mér hafa hlotnazt“.
Hennar gæfa var hve létt hún
átti með að sætta sig við orðinn
hlut. Hún var vinmörg og trygg-
lynd og ég held að hún hafi
engan óvin átt. Ástríki og sam-
heldni var á milli sona henn-
ar, sem ólust upp saman við
ástúð og mikla umhyggju for-
eldra sinna. Síðasta sinni, er við
töluðum saman minntist hún á
þetta við mig, og þá ræddi hún
um tengdadóttur sína, Erlu konu
Gunnars Magnúsar, af miklum
hlýleika, og litlu barnabörnin 3,
sem hún unni hugástum.
Nú er dapurt að Sólvallagötu
22, því þar er örn einn eftir, en
hann bjó með móður sinni og
var sannarlega hinn góði son-
ur. Ég hugsa með samúð til
Maríu systur _hennar, sem nú
hefur misst einkasystur sína, en
t
InnUegt þakklæti fyrir auð-
sýnda samúð við andlát og
jarðarför bróður okkar,
Eiríks Björnssonar,
trésmiðs, Garðastræti 19.
Guðríður Björnsdóttir,
Ráðhildur Björnsdóttir.
t
Þökkum innilega auðsýnda
samúð og vinarhug við andlát
og jarðarför,
Jakobs Jakobssonar,
skipstjóra.
Þórunn Jakobsdóttir,
Sveinn Jónsson,
Pála M. Sigurðardóttir,
Ásmundur Jakobsson,
Auðbjörg Jakobsdóttir,
Jóhann Klausen,
Jóhanna Gunnbjörnsdóttir,
Jakob Jakobsson
og barnabörn.
með þeim var mjög kært. Björt
er minningin um síðasta sam-
fund þeirra, er María heimsótti
Dagmar kveldið áður en hún
lézt og hún kveikti öll ljós, sem
til voru á heimilinu, og þær
sátu lengi saman og töluðu
margt og yljuðu sér við minn-
ingarnar. Söknuður ríkir nú hjá
stóru frændaliði og tengdafólki,
sem átti vináttu hennaur.
Ég sá hana tilsýndar á gÖtu
nokkrum dögum áður en hún
dó, við veifuðum hvor til ann-
arar, en ekki kom mér það þá
til hugar að þetta væri síðasta
kveðjan. Nú er hún horfin, en
ef trú hennar er rétt, hafa vin-
ir beðið í varpa og tekið á móti
henni
Útför hennar verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag.
Blessuð sé minning góðrar
vinkonu.
Katrín Helgadóttir.
Fædd 17. maí 190«.
Dáin 18. febrúar 1967.
Kveðja
frá Jakobinu Vilhjálmsdóttur.
Þín vinátta mig vermdi innst
í hjarta,
þú varst mér eins og systir hlý
og góð.
Og þótt ég horfi í sorgarmyrkrið
svarta
mér sífelt ljómar minninganna
glóð.
Nú hljóðlát þér ég helga litla
stundu.
Minn huga vermir ætíð minning
þín.
Mér finnst svo margt er segir:
manstu, r« undu,
því margt skal þakkað elsku
vina mín.
Og þótt að harmur Ihuga minn
nú beygi,
ég hugsa vil um kærleiksorðin
þín
í gegnum þoku, geisla sál mín
eygir.
Ég Guði fel þig hjartans vina
mín.
(G.G. frá Melgerði.)
t
Hugheilar þakkir til allra
fjær og nær sem auðsýndu
mér hlýhug og vináttu við
andlát og jarðarför mannsins
míns,
Klemensar Samúelssonar.
Sesselja Daðadóttir
GröL
t
Af alhug þakka. ég ðllum
þeim er á margvíslegan hátt,
auðsýnt hafa mér samúð og
hjálp í veikindum og við and-
lát og útför mannsins míns,
Böðvars Péturssonar.
Ingigerður G. Jónsdóttir.
HIÐ sviplega fráfall frú Dagmar
ar Eyvindardóttur, kom okkur
vinum hennar mjög á óvart. Kona
mín og ég höfðum bomið til
hennar þremur dögum áður og
grunaði þá ekki, að það væri
í síðasta sinn, að við sæjum
hana. Hún kvaddi okkur með
sinni hæglátu, rólegu gleði eins
og hún átti að sér, og það er sú
mynd, sem við geymum.
Frú Dagmar og kona mín voru
bernskuvinkonur, og hafði ég
því þekkt hana lengi, en sú
kynning varð nánari, eftir að frú
Dagmar giftist semni manni sín-
um, starfsbróður mínum Jóhann-
esi heitnum Áskelssyni mennta-
skólakennara, en hann dó 1961.
Við komum oft á heimili þeirra,
og varð mér því ljóst, hvílík
ágætiskona frú Dagmar var, og
hversu hún kunni að búa manni
sínum og sonum hlýlegt og
myndarlegt heimili, þar sem got.t
var að koma. Um mörg síðustu
ár sín gekk Jóhannes ekki heill
til skógar, en stundaði þó vinnu
sína og vísindastörf með óibug-
andi skyldurækni, unz yfir lauk.
Og það gat hann af því að heim-
ilið var honum hvildar og griða-
staður þar sem kona hans ann-
aðist 'hann með nærgætni, hæg-
látri umhyggju og hlýju. Fyrir
þetta þökkum við ‘henni, gamlir
vinir og starfsbræður Jóhann-
esar.
Frú Dagmar var lagleg kona
og vel á sig komin eins og hún
átti kyn til, hæglát í framkomu,
fáskiptin og rólynd og æðraðist
ekki, þótt hún fengi sitt að reyna
af mótlæti lífsins, tryggtynd og
ættrækin og mikill vinur vina
sinna. Hennar er því sárt saknað
af öllum þeim, er hana þekktu,
æskuvinkonum, ættifólki og
venslafólki, og þá einkum systur
sinni, sem nú er ein eftir þeirra
systkina, og þó mest sonum sín-
um, sem hún í öllu reyndist hin
bezta og umihyggjusamasta móð
ir.
Við hjónin þökkum henni ævi-
langa tryggð.
Blessuð veri minning hennar.
Einar Magnússon.
GÓGÓ móðursystir er diáin.
Það er sem strengur hafi brost
ið. Við erum skyndilega og
óvænt minnt á að vegferð okk-
ar í þessum heimi varir aðeins
skamma hríð.
Dagmar eða Gógó, sem hún
var jafnan kölluð í kunningja-
hópi, var yngsta barn sæmdar-
hjónanna Eyvindar Árnasonar,
trésmíðam. og útfararstjóra, og
konu hans Sophíu Heilmann, en
þau hjón voru þekktir borgarar
þessa bæjar á sinni tið og
bjuggu allan sinn búskap hér í
borg, lengst af á Laufásvegi 52.
Þau systkinin voru þrjú: María,
Steinor Smóri
F. 24. feb. 1965. D. 15. feb. 1967.
STUTT er skrefið frá gleði til
sorgar og víða dimmir að, er
slys verða á sviplegan og óyænt-
an hátt.
Mikill harmur er nú kveðinn
hjónunum Katrínu Ágústsdóttur
og Guðbergi Sigursteinssyni og
ástvinum þeirra við sviplegt frá
fall litla, fallega dregsins þeirra
Steinars Smára.
í hjörtum allra, sem þekktu
hann og nutu gleði hans og sak-
leysis er brostinn sár strengur.
Innileg samúð streymir til for
eldrana og ástvina á sorgar-
stundu.
Barnið er foreldrum dýrmæt-
asta gjöfin. Líf Steinars Smára
var ljósgeisli á braut allra sem
unnu honum.
Skyndilega hef-ur þeilri biríu
brugðið, en minningin mun
ávalt blessa líf þeirra, sem
muna hann. Það er og dýrmætt
eign. Hann lifir nú í föðurfaðmi
Guðs.
Guð styrki og huggi foreldra
hans og ástvini og blessi aila
framtíð þeirrsu
B.R.F.
Við áttum lítinn, Ijúfan hlyn
svo lófasmáan góðan vin.
Hann tengdi saman önn og ást
og aldrei neinna vonum brást.
ósvald og Dagmar. Ósvald er
dáinn fyrir fáum árum.
Dagmar var tvígift og lifði
menn sína báða. Hún missti
fyrri mann sinn, Gunnar Björns
son, bankaritara, eftir skamma
sambúð 1931. Var Gunnar þá að-
eins 27 ára. Þau áttu einn son,
Gunnar Magnús. Dagmar giftist
öðru sinni Jóhannesi Áskelssyni,
jarðfræðingi, síðar yfirkennara
við Menntaskólann í Reykjavík.
Þau Jóhannes eignuðust einn
son, Örn, sem enn er í foreldra-
húsum.
Dagmar bjó fjölskyldu sinni
ástúðlegt og myndarlegt heimiili
og þangað var ávallt ánægjulegt
að koma, því þau hjón kunnu
að taka á móti gestum af höfð-
insskap og rausn. Veit ég, að
margir útlendingar ekki síður en
íslendingar hrifuzt af þeim mót-
tökum, sem þeir þar fengu. Gift
eftirminnilegasta og ánægjuleg-:
asta fjölskylduboð, sem ég man
eftir var einmitt á Sólvallagö.u
22. Það kann að virðast hégóm-
legt að minnast slíks. En eru baS
ekki einmitt hugljúfar minning-
ar, sem gefa lífinu mest gi. U*
Og ekki síður þeir samferða-
menn, sem aðeins góðar o i
ánægjulegar minningar eru við
bundnar. En umfram allt var
Gógó mönnum sínum og son ’m.
góð og ástúðleg eiginkona og
móðir. Hún var kjarkmist’l kona
og búin mörgun góðum eigin-
leikum. Hún komst áður fyrr 1
nánari snertingu við ná'túru
þessa lands á rannsóknarferð-
um með manni sínum ua landið
en títt er um giftar kouur.
Þó Gógó hefði kennt meini
undanfarið var það ekki nývt,
hún hafði löngum átt að stríða
við vanheilsu, sem hún bai með
æðruleysi og jafnaðargeði.
Ég vil að lokum fá'.ækiegra
kveðjuorða þakka samveruna,
sem hefði mátt vera meiri og
lengri. Sérstaklega vil ég þakka
'henni samveruna við móður
mina, en þær systur voru mjög
samrýmdar og bar aldrai skugga
þar á millL
Svo kvað stórskáldið Matthías
Joohumsson:
Ég kveð þig, móðir, í Kristí
trú,
sem kvaddir forðum m:.g
sjálfan þú
á þessu þrautanna landL
Þú, fagra ljós, í ljósinu býrð,
nú launar þér Guð í sinnv dýið,
nú gleðst um eilífð þuvn andL
Bezta huggun harmi gegn er
minningin um góða og göfuga
móður.
Ég votta sonunura tveim,
tengdadóttur og barnabörnum
dýpstu samúð.
Gottfreð Árnasnn.
Guðbergsson
Og sólskinsbros 1 bæinn Inn
hann bar oss litli vinurinn.
Þar minnti allt á vor og von,
og vermdi okkar litla son.
Svo kom hin þunga kveðjustund,
er kallaður á dauðans fund
var lítill vinur lófasmár.
Því lífið á sinn harm og tár.
Og kveðjustundin okkar er
í ást og söknuð 'helguð þér.
Framhald á bls. 29.