Morgunblaðið - 06.05.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 6. MAÍ 1967.
UNDIR
VERND
eftir Maysie
Greig:
Paula fylgdi Don af stað, og
enda þótt hún andvarpaði af
feginleik og hugsaði: „I»á er
þetta komið í lag“, þá var hún
samt einmana eftir að hann var
farinn. Lífið fannst henni inni-
haldslaust, hún reyndi að hugsa
ekki um Davíð, það var of sorg-
legt, en þótt urdarlegt væri,
iannst henni alveg álíka sorglegt
að hugsa til Lance.
Hún fékk skeyti frá honum á
föstudag, þar sem hann sagðist
koma til borgarinnar síðdegis á
laugardag. — Hann getur skki
hafa frétt það, hugsaði hún, —
þvi að þá mundi hann ekki vilja
líta við mér.
Hún var næstum kát það sem
eftir var dagsins og árdegis
næsta dag, en hún þurfti ekki
annað en líta á þunnleita and-
litið á Lance, er hann kom ínn
úr dyrunum, til þess að sjá, að
hann hafði frétt það. Veikom-
andabrosið á henni sjálfri hvarf
af andlitinu eins og það hefði
verið þurrkað af henni. Hún
þekkti varla hinn káta Lance
sem áður hafði verið, í þessum
hávaxna, granna unga msnni,
með hörðu gráu augun og þunn-
ar varirnar.
— Halló, Lance, sagði hún,
og er hann sagðí ekkert, bætti
hún við: — Gaman að sjá þig.
— Ég vildi að ég gæti sagt hið
sama, svaraði hann, snöggt. — >ú
ert líklega hreykin núna, að hafa
getað spillt ástarævintýnnu
hennar mömmu? Eftir því, sem
ég hef heyrt, var það sniðug-
lega að farið — heil leiksviðs-
uppsetning. Ef vesalings mamma
hefði ekki verið í svo óról »gu
skapi, hefði hún átt að geta séð
það sjálf. Þið Wainwright íékuð
ykkar hlutverk vel, svo að nann
gat fengið hringinn sinn af?ur
án þess að eiga á hættu heit-
rofakæru. Ég hefði getað fynr-
gefið þér hefði þetta verið ósvik
ið — ef mamma hefði rek,zt
þarna inn af tilviljun. Já, það
hefði ég getað fyrirgefið þér.
Þá hefði ég getað vitað, að þú
varst skotinn í honum Wain-
wright. En að setja upp skrípa-
leik til þess að verja þessa svo-
kölluðu dyggð þína....... Hann
þagnaði rétt eins og hann gæti
ekki haldið áfram, en svo hélt
hann áfram: — Vitanlega kom
mér þetta ekki neitt við, eða
hefði ekki átt að gera nema bara
vegna þess, að það var hún vesa-
lings mamma mín, sem varð fyr-
ir þessu óþokkabragði, og svo
illa vill til, að ég er ástfanginn
af þér. En eins og ég sagði, hefðí
ég samt fyrirgefið þér þetta,
hefði það verið ósvikið, en eins
og hún lýsti því, var auðséð, að
það var skrípaleikur frá upp-
hafi til enda, og hefði engan
getað blekkt nema hana mömmu,
sem missir alla vitglóru ei hún
reiðist. Og þetta nafnlausa bréf.
Ég get ekki annað en hlegið að
því! Ég hefði átt að segja þér,
að mamma væri væntanleg á
miðvikudag. Hún hefði átt að
ráðfæra sig við mig fyrst, og
þá hefði þetta farið öðruvki. Nú,
en hvað um það. Þú hefur haft
þitt mál fram og ég skal bölva
mér uppá að þú ert álíka íbyggn
islega dygðug og fyrsta dagtnn,
sem ég hitti þig. Ég er viss um,
að þið Don hafið hlegið að öllu
saman, þegar hún mamma var
farin út úr dyrunum og hann
hefur fylgt þér siðsamlega heim
á eftir. Litli svikarinn þinn:
— Hvernig dirfistu? sagði
hún lágt.
— Hvernig dirfist þú sjálf?
sagði hann. — Hvernig dirfistu
að gefa mér í skyn, að þú sért
almennileg manneskja, með
mannlegar tilfinnmgar? Hvernig
dirfistu að blekkja mig eins og
þú hefir gert? Þó þú hefðir bútð
með sextíu karlmönnum, sem
þú elskaðir, hefði ég getað fyrir-
gefið þér það, en að fara svona
djöfullega lævíslega að til þess
að útvega honum frelsi hans,
svo að þú gætið átt hann og orð-
ið húsmóðir í Litla Brentwood!
Þú vildir hann, en þú vildir líka
komast í góð efni, var það ekki?
Jæja, þú skalt nú ekki sitja vel
í því, þegar mamma hefur lok-
ið starfi sínu í Harton, vertu
viss!
Nú ,var hún ekki lengur bara
móðguð, heldur ofsareið.
— Mér er sama, hvað hún móð
ir þín kann að segja. Ég skal
játa, að þetta var skrípaleikur
hjá okkur, en stendur ekki ein-
hversstaðar, að allt sé leyfilegt
í ást og styrjöld?
— Þú virðist að minnsta kosti
trúa því, sagði hann. — Þú lékst
nógu sniðuglega á hana mömmu,
og ef mér ekki skjátlast verður
þú bráðlega frú Don Wainwright
með bíla og loðkápur og hvað
annað, sem þitt litla, eigingjarna
hjarta kann að girnast. Hanr.
þagnaði, en hélt svo snögglega
áfram aftur4 — Hvenær á brúð-
kaupið að fara fram, ef mér
leyfist að vera svo forvitinn?
— Hr. Wainwright sigidi á-
leiðis til Kanada ; morgun, sagði
hún og sneri sér frá honum.
Hún gerði enga tilraun til að
verja sig, enda hefði það orðið
erfitt. Hann hafði að mörgu leyti
á svo réttu að standa Og mundi
það nokkru breyta, þó að hún
væri að vinna Don fyrir har.a
móður sína en ekki handa sjálfri
sér? Kannski var þetta niöang-
urslegt bragð hja henni ,en skeð
var skeð, og ef það gæti veirt
móður hennar hamingju, hvað
var þá um að sakast?
En það var annað, sem var
ekki einu sinni gert sér grein
fyrir því sjálf. Hún fann, að
hún var farin að óska þess, að
hún hefði látið Don og frú Fair-
greaves vandlega afskiptalaus —
Sjálfstceðiskvennafélagið Vorboðinn
Hafnarfirði
30 ára
afmælishátíð
sunnudaginn 7. maí í Sjálfstæðishúsinu og hefst
með borðhaldi kl. 18.30.
D a g s k r á :
1. Ræða, Mathias Á. Mathiesen, alþingismaður.
2. Skemmtiatriði, Ómar Ragnarsson og fleiri.
3. Dans.
Vorboðakonur eru hvattar til að íjölmenna og taka
með sér gesti.
Aðgöngumiðar seldir til föstudagskvölds í verzlun
Ragnheiðar Þorkelsdóttur og Elísabetar Böðvars-
dóttur, Jóns Mathiesen og Þórðar Þórðarsonar.
STJÓRNIN.
Leyndardómur ánægjulegra nýrra og mildari reykinga
Krystaltært munnstykki
Úrvals milt vindlatóbak f
A^XJTIER,
PERFECTO
FILTER VINDLAR
já, jafnvel þótt Don hefði orðið
að giftast henni. En vitanlega
var hamingja móður hennar að-
alatriðið. En hún gat bara ekki
þolað að horfa á vonbrigðin og
næstum hatrið, sem skein út úr
augunum á Lance. Hún þoldi
ekki að sjá þennan káta og vin-
gjarnlega unga mann, sem hún
hafði þekkt, verða grimman og
háðslegan. Hún óskaði að hann
færi og samtímis vildi hún alls
ekki, að hann færi, jafnvel þott
hann væri að skamma hana.
— Hvað sagðirðu? spurði
hann hvasst.
— Ég var bara að segja, að
hr. Wainwright var að leggja af
stað til Kanada i morgun, sagð:
hún og vonaði, að röddin sk.ylfi
ekki.
— Ég skil, sagði hann og hló
hranalega. — Enn verð ég að
slá þér gullhamra fyrir þessa
sniðugu sviðsetningu. Þetta ætti
að afsanna hvað sem móðir mín
tekur uppá að segja fólki í Har-
ton, er það ekki? Það ætti að
sýnast ótrúlegt, að þú ættir
nokkra sök á þessu, þegar haun
stingur af til Kanada! Og svo
þegar hneykslið er fallið í
gleymsku, kemur hann aftar
heim? Og þið giftið ykkur í
kyrrþei, og svo vegna þess sð
hann er ríkur og veitull, þá
halda einfeldningarnir í Harton.
að saga mömmu hafi ekkert v'ð
að styðjast. Kalla það bara af-
brýðissemi. Og það gleymir öll-
um þessum hvimleiðu g-un-
semdum, alveg eins og fólk ge"-
ir alltaf, um það sem það v.li
ekki muna. Já, ég get óskað þér
til hamingju ,Paula! Ég hefði
ekki klárað þetta betur sjálfur.
Hún hefði nú gatað sagt: —
Já, en Don ætlar bara ekki að
giftast mér, heldur henn.
mömmu, og ég gerði þetta allt
fyrir hana. En hún gat ekk: her'.
sig upp í það Hún vissi ekki
hversvegna. Kannski var hún
hrædd um ,að hann gerði gys
að því, og sýnilegi var, að eins
og hann var nú í skapinu, raundi
hann ekki trúa henni. Og auk
þess var það ekki víst. að Don
giftist móður hennar — bað gat
alltaf eitthvað komið í veginn
og þá yrði hann sannfærður um,
að hún væri að ljúga að honum.
Nei, lofium honrm heldur að
standa í sinni trú. Lofuir. hon-
um að fjarlægjast hana fyrir
fullt og allt. Davíð hafði valdið
henni svo mikillar sorgar að
hana langaði ekki í meira af
slíku.
Hún sneri sér að honam og
sagði með örvæntingu í rödd-
inni:
— Hefur það nokkra þýðmgu
að halda þessu áfram, Lance?
Ég hef ekki neitað neinu at því,
sem þú hefur verið að segja. Ég
skil ekki, hversvegna þú nennir
að gera þér það ómak að koma
og segja þetta, sem þú hefur
sagt. Þú ættir heldur að fara.
Ég get ekki að því gert hvað þú
kannt að halda um mig.
— Já, einmitt, sagði hanr. —
Þegar hr. Wainwright kemur
aftur og þið eruð lukkulega gift,
þá kem ég kannski i te tii ykk-
ar einhverntíma, og þú geíur
mér þunnt te í bolla. Hanr. var
svo háðslegur, að henni sárn-
aði. Hún hörfaði til baka en svar
aði engu. Hann gekk til dvranna,
en sneri þá við og sagði:
— Ó, Paula, ég get ekki
trúað......
Þau stóðu og horfðu hvort á
annað, andartak.
— Og samt neyðist ég vist til
að trúa því, hélt hann áfram,
hásum rómi. — Þetta gerðist
svona, var það ekki? Jafnvel þú
getur ekki borið á móti því. Mér
hefði aldrei dottið i hug, að nokk
ur maður með vit í kollinum,
eins og ég tel mig hafa, gæJ
orðið ástfanginn af svona ein-
skisverðri stúlku eins og ég hef
orðið. Þetta slær mann alveg út
af langinu, svo að ég efast um,
að ég biði þess nokkurn tíma
bætur. Vertu sæl. Og hann var
farinn.
17. kafli.
Hálfur mánuður leið, heitur
og ótrúlega leiðinlegur, en þá
sá Paula frétt í blaðinu frá Har-
ton, og meira að segja voru líka
myndir á baksíðunni. Og þárna
var mynd af Agötu frænku og
önnur af frú Fairgreaves sem
studdist þungt á arm sköllótts
herramanns, hátíðlegs á svipinn,
með mikið yfirskegg, sem hefði
getað bætt upp hárleysið. Undir
þessum myndum stóð:
„Frú Marion Faingreaves, sem
kærði í gær fyrir héraðsdóm-
stólnum ungfrú Agötu Redmond
fyrir líkamsárás. Svo virðist sem
ungfrú Redmond hafi dregið írú
Fairgreaves af reiðhjóli hennar
og þær barizt á aðalgötunni 1
Harton. Frú Fairgreaves voru
dæmdar fimmtíu shillinga skaða
— Eru mjög hentugar við
hvers konar bygginga-
vinnu.
— Eru léttar í meðförum.
— Aratuga reynsla hér
á landi.
— VARAHLUTIR fyrir-
Komið og skoðið
nýjasta KANGO-borinn.
Einkaumboð
Laugavegi 15
sími 1-33-33.
PAKKI MEÐ FIMM KR. 35.50