Morgunblaðið - 07.05.1967, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. MAÍ 1967.
UNDIR
VERND
bætur, a>uk málskostnaðar. Hér
sést hún leiða einn vin sinn.
Myndin var tekin af ungfrú
Redmond er hún yfirgaf dóms-
salinn.“
Paula gat ekki trúað sínum
eigin augum. Hvað hafði hlaup-
ið í Öggu frænku? Áflog á al-
mannafæri? Hver gat ástæðan
hafa verið? En meðan hún var
að brjóta heilann um þetta,
fannst henni hún vita ástæðuna.
— Ó, veslings Agga frænka!
sagði hún við sjálfa sig og stokk-
roðnaði.
Sem betur fór var þetta á
föstudegi, svo að- hún tók lest-
ina til Harton síðdegis næsta
dag. Leigubíllinn hans Griggs
var ekki á stöðinni, eins og
venjulega, enda hafði hún ekki
látið frænku vita, að sín væri
von, oig því varð hún að ganga
þessa mílu af stöðinni. Hún
varð að fara um aðalgötuna og
vegna þess, að þetta var á laug-
ardegi, stóðu ungu mennirnir
í þorpinu í hópum á brúnni,
milli efra og neðra hluta þorps-
ins. Var það ímyndun hennar,
að þeir gláptu allir á hana held-
ur ósvífnislega, er hún fór fram
hjá þeim?
— Það hlýtur að vera ímynd
un, taldi hún sjálfri sér trú um.
Samt sem áður fannst henni eins
og hana langaði mest til að
ljúka leiðinni á fjórum fótum.
Og þegar hún kom heim, glápti
Clara fast á hana, rétt eins og
hún væri að sjá hana í fyrsta
sinn. Svo stamaðf hún:
— Nú.......hvað.......ungfrú
Paula? Og svo fór hún að
ákríkja.
eftir Maysie
Greig:
— Hvað gengur að þér, Clara?
spurði Paula, hvasst. — Er hún
Agata frænka ekki heima?
— Jú, jú, hún er uppi í he:-
bergi sínu. Hún hefur verið að
hvíla sig síðan hún lenti í þess-
um átökum við hana frú Fair-
greaves. Sástu það ekki í blöð-
unum?
— Þetta getur verið nóg,
Clara, sagði Paula. — Ég fékk
ekkert að borða í lestinni og þú
gætir útvegað mér eina brauð-
sneið, og bolla af kaffi.
Hún barði að svefnherberg.s-
dyrunum og gekk inn, en í sama
vetvangi snarstanzaði hún,
— Hvað er þetta, Agga
frænka? sagði hún. Og það leit
líka sannarlega út eins og
frænka hennar hefði átt í ófr'.ði.
Hún var með glóðarauga og
bólgna vör og hálfa framtönn
vantaði í hana.
— Stattu ekki þarna og
gláptu, barn, sagði ungfrú Red-
mond snöggt. — Komdu hingað
svo að ég geti kysst þig.
Andartaki seinna var Paula í
örmum frænku sinnar. Gamla
konan faðmaði hana að sér og
ruggaði henni eins og barni, og
sagði: — Guð minn góður, hvað
ég hef saknað þín, blessað barn.
Ég hefði komið til borgarinnar,
ef ég liti út eins og manneskja.
Það snuggaði í gömlu kon-
unni. — Ég varð nú að fórna
þeim. Það er ekki hægt að vera
í áflogum með gleraugu. Ég
lagði þau á götuna hjá mér, en
einhver áhorfandinn steig ofan
á þau. Og ég sem er búin að
eiga þau í þrjátíu ár, og þó að
læknirinn segi, að það hafi verið
gott að losna við þau og ég muni
sjá tíu sinnium oetur með nýjum
gleraugum, þá þótti mér svo
vænt um þessi, og ekkert skal
sannfæra mig um, að þau séu
ekki eins góð og þau, sem núna
fást. Þessvegna ligg ég svona
fyrir og ætla að gera þangað til
nýju gleraugun koma. Ég sé
varla nefbroddinn á sjálfri mér
auk heldur, að ég geti nokkuð
unnið.
— En út af hverju kom þetta?
spurði Paula.
Það varð dálítil þögn. Frænka
var rjóð og vandræðaleg, hún
klóraði sér í gráa hárhnútnum
með blýanti, sem hún hafði ver-
ið með bak við eyrað.
Stúlkan sagði: — Þú þarft
reyndar ekki að segja mér það,
Agga frænka. Ég veit það alveg.
Það var vegna einhvers, sem frú
Fairgreaves var að segja um
mig, var það ekki? Ég gat mér
þess til undir eins og ég sá þetta
í blaðinu. En það þýðir bara
ekkert. Hún heldur áreiðanlega
áfram að ætla mér allt hið
versta, sama hvað þú gerir, og
allir hinir halda það með henni.
>*X* •' *♦ «J«*i
*X**l*•!♦ ***♦*♦ LJ LF ,H**X*****H4»X*,‘
— Það gaf mér nú samt góða
fullnægingu, sagði frænka. —
Mér finnst það illa farið, að
l'íkamsrefsingar skuli komnar úr
tízku. Ég hef aldrei verið ánægð
ari en þegar ég fann þetta litaða
hár hennar á fingrunum á mér.
— En þetta var bara satt,
sagði Paula. — Ég var heima hjá
honum E>on og var í slopp af hon
um. Og auk þess var þetta um
hánótt.
— O, ég er viss um, að það er
einhver eðlileg skýring til á því,
sagði frænka .
— Já, ég gerði það til þess
að splundra þessari trúlofun
þeirra, — og það tókst! Þú veizt,
að Don er farinn til Kanada og
hann ætlar að hitta hana
mömmu, veiztu það ekki, Agga
frænka?
Ég verð að stimpla út kl. 5.
— Hamingjan góða, sagði
gamla konan og starði á Paulu
án þess að botna neitt í neinu.
— Það vissi ég ekki. Hversvegna
sendirðu mér ekki línu til að
segja mér frá því? Þetta eru
beztu fréttir, sem ég hef lengi
heyrt. En nú skil ég þetta allt
saman. Þú settir þetta upp til
þess oð losa hann við þennan
hræðilega kvenmann?
— Já, og ég var hálfhrædd
um, að ég hefði farið heimsku-
lega að.
— Jæja, jæja, ég er nú samt
fegin, að ég náði í þennan hár-
lokk af henni. En vitanlega fyrn
ast svona hneyksli seint. Og þau
eru slæm með það að láta sér
skjóta upp, þegar þeirra er
minnst von.
— O, sama er mér. Þá, sem
trúa slíku sem þessu á mig, kæri
ég mig ekki um að þekkja hvort
sem er. Fólk, sem þykir vænt
um mann ætti að treysta manni,
hvernig sem á stendur, finnst
þér það ekki líka?
— Jú, það ætti það, en gerir
bara sjaldan. Mér finnst ein-
hvern veginn að því vænna sem
fólki þykir um mann, því fljót-
ara er það að trúa öllu því versta
um mann. Þða er nú ekki mikið
vit í því, en svona hefur mér
samt reynzt það.
Paula leið betur eftir þessa
heimsókn til frænku sinnar.
Agga frænka hafði einkennilegt
lag á að hughreysta fólk,
kannski vegna þess, að hún hafði
sjálf orðið fyrir sorg sem hún
hafði sigrazt á með hugrekki
sínu.
Paula gekk að verki sínu með
slíkum ákafa, að henni var far-
ið að finnast það ætla að nægja
sér. Enda hafði ástin meiri kval-
ir en ánægju í för með sér, og
karlmenn voru svo fjarri því að
vernda mann að þeir ullu meiri
sorg en gleði. Hún lét sumt
þessara hugsana sinna í ljós við
Marjorie, sem móðgaði hana
með því að hlæja að öllu sam-
an.
— O, þú verður sjálf farin að
hlæja að því, eftir svo sem
mánaðartíma. Við konurnar get
um ekki komizt af án ástarinn-
ar eða jafnvel karlmannanna, og
jafnvel bezta starf í heimi breyt-
ir þar engu um.
En það var nú sama, hún var
orðin sannfærð um, að ástin til-
heyrði nú fortíðinni og hún
skyldi aldrei hugsa framar um,
hvorki Davíð né Lance. Ekki svo
að skilja, að hún hefði nokkurn
tíma verið neitt ástfangin af
Lance, en samt hafði sennan
milli þeirra síðastliðin laugar-
dag fengið meira á hana en hún
kærði sig um að viðurkenna. Og
svo, rétt eins og til að sanna
mál Marjorie, þá sá hún Davíð
einhvern næstu daga, koma i
bílnum sínum eftir Bondstræti.
VESTUR-ÞÝZK STORISEENI
MEÐ BLÝKANTI OG BLÚNDU
Nýkomið mikið úrval í öllum breiddum,
frá 120 cm. til 300 cm.
V.B.K.
Vesturgötu 4.