Morgunblaðið - 01.07.1967, Síða 24
24
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 1. JÚLÍ 1967.
— Ég er nú kominn til þetss aS kvarta yfir hundakaupunum
í fyrra, er ég keypti hjá yffur þessa dverghunda-tegund.
24
Munnar þeirra maettust í löng-
um og hlýjum kossi. Svo lyft.i
hann henni upp á arm sér, og
bar hana það sem eftir var leið-
ar, heim í lystigarð föður henn-
ar. Þar lögðust þau niður í af-
skekktu rjóðri, milli blómanna,
og héldu áfram að kyssast.
Framandi unaður gagntók hann,
hreinn og ljúfur eins og helgi-
blær. Hann horfði í stór og dökk
augu hennar, og naut þess að
virða fyrir sér andlitið fagra,
undir nætursvörtu hárinu, fann
fjóluanganinn af líkama hennar
í vitum sér, og var sæll eins og
ungur guð. Dagurinn leið í ást
og yndi, unz rökkva tók og tvö
tungl stigu upp á himininn, ann-
að gult, hitt rauðleitt. Þá leiddi
hún hann til næturstaðar, hjúfr-
aði sig þar í faðmi hans, og sofn-
aði eins og bam. En hann lá lengi
vakandi og hugleiddi hið furðu-
lega ævinýri: að lifa.
Daginn eftir svifu þau upp á
hásléttuna í lítilli flugvél, sem
Me-lú stýrði. Þar var hrjóstr-
ugra en í dölunum, en þó mikill
gróður innan um kletta og urð-
ir. Og sjálft grjótið var fagurt,
grænt, gult, rautt og blátt; marg
litir kristallar sáust einnig hvar-
vena. Lágar byggingar,, með flöt
um þökum, voru á víð og dreií,
en hvorki þorp né borgir. Vegir
voru engir, aðeins götuslóðar. En
á mðri sléttunni stóð snjóhvítt
musteri, með gegnsæju hvolf-
þaki og tveimur háum turnum.
„Þetta er Guðshús Fjallafólks
ins,“ sagði Me-lú með lotningu
í röddinni. „Þangað verðum við
að koma — en fyrst skulum við
heimsækja vinkonu mína.“
Þau lentu á sléttri flöt, fyrir
framan eina af hinum lágreistu
byggingum, sem veit hlaðin úr
marglitu, höggnu grjóti, og all-
mikil að flatarmáli. Er þau stigu
út úr vélinni, opnuðust dyrnar
og hávaxin manneskja kom út.
Hún var svo lík Psíkk skipstjóra,
að í fyrstu hélt Ómar að það
væri hann, en sá brátt að þetta
hlaut að vera kona, því að fas
hennar aljt og framkoma bar
þess vott. Hún var klædd síðum
kyrtli úr gljáandi, litfögru efni,
og í uppháum, frammjóum
skóm. Hár hennar var grænblár
dúnn, og fölgrænum lit brá á
andlitið, sem var oft mjóslegið,
til að vera fullkomlega mann-
legt. En augun voru fjarska fög
ur, grænblá og Ijómandi af góð-
leika. Fjórfingraðar hendur
hennar voru mjög grannar og fín
gerðar. Hún heilsaði þeim með
því að leggja lófana að brjósti
sér og hneigja sig lítið eitt.
„Verið velkomin börnin mín,“
sagði hún mildum rómi. „Gerið
mér þá ánægju að ganga í hús
okkar. Psíkk bróðir minn er ein
mitt heima núna, og honum er
einnig mikil ánægja að heim-
sókn farþega sinna.“
Skipstjórinn hafði verið gest-
ur Ú-mann Ga-la nokkra daga,
en haldið síðan til fjalls, til fjöl-
skyldu sinnar og vina. Hann tók
á móti gestunum í hvítum, skó-
síðum kyrtli, og með hvítan
„fez“ á höfði. Það bvarflaði aft-
ur að Ómari, hversu mjög hann
líktist risavaxinni engisprettu,
og það var sem Psíkk læsi hugs-
anir hans, því hann mælti: „Þró-
un líkama okkar, fór fram gegn-
um dýrategund sem var að
ýmsu leyti skyld skordýrum. Við
vorum fyrstu vitverurnar á þess
um hnetti, og erum nú tekin að
gamlast, sem kynþáttur. Múl-da
eru einnig komnar til ára sinna,
en þróun þeirra er fyrir löngu
stöðnuð. Þar munu þrátt deyja
út hér og endurfæðast á öðrum
hnetti. Dalafólkið er yngst og á
fyrir sér að fullkomnast hérna.
Við munum styðja það í þeirri
viðleitni, eins og við getum, unz
við verðum kölluð til annarra
tilverustiga.“
Húsakynni voru þarna mjög
einföld en merkileg, hrein og
falleg. Ekki voru önnur hús-
gögn en lágir steinbekkir, þakt-
ir koddum og ábreiðum.
Er þau höfðu rætt saman um
stund, bar húsmóðirin fram
ávexti og svaladrykk. Að mál-
tíð lokinni spurði skipstjórinn
gesti sína hvort þau vildu ekki
taka þátt i guðsþjónustu, er fram
átti að fara í musteri fjallafólks-
ins innan sundar. Þáðu þau það
fúslega.
Musterið var hlaðið úr hvítum
höggnum steini, og var mjög stór
bygging. Inni í því var aðeins
einn salur, gríðarmikill, með
gegnsæju hvolfþaki, og streymdi
þar inn ljósfjólublátt sólskin, en
það sló mjög þægilegum litblæ
á hvíta veggina. Við innri gafl-
inn var upphækkun nokkur og
yfir henni dýrðlega fögur fresko
mynd. í fyrstu var erfitt að gera
sér grein fyrir merkingu hennar,
bjartir og ljúfir litir mynduðu
fleti og boglínur í þægilegu sam
ræmi, er stemmdi huga manns
til helgi og kyrrðar. En er Óm-
ar hafði horft alllengi á mynd-
ina, þóttist hann sjá að miðbik
he nnar myndaði kross.
Margt manna þar þarna sam-
an komið og sátu allir á löng-
um, mjóum steinbekkjum. í
fyrstu var algjör þögn, en brátt
upphófst lágvær hljómlist, ei
virtist koma úr öllum áttum, og
einkum að ofan. Var sem stemmd
ar væru saman hörpur og hljóð-
pípur, en undinspilið öldufall og
lækjarniður. Hafði Ómar aldrei
haft jafnmikið yndi af nokkurri
tónlist sem þessari. Ekki leið á
löngu áður en hann gleymdi um-
bverfi sínu fullkomlega, og vit-
und hans sameinaðist þessum ein
kennilega ómi í svo fuUkominni
hamingju, hann óskaði þess eins
að þetta ástand mætti vara
lengi.
Ekki vissi hann hve langt leið
áður en hljómarnir tóku að
fjara út, en hin langa þögn, er
þá tók við, var einnig full af
sælu. Hann rankaði loks við sér
er Psíkk lagði hönd sína á öxl
hans, leit á hann kyrrum, ljóm-
andi augum sínum og mælti:
„Blessun Skaparans veri með
þér, góði gestur.“
Áhrif þessarar helgistundar
fylgdi honum, er hann flaug nið
ur í dalinn aftur, við hlið Me-
Lú. Hún var hljóð og kyrrlát,
leit aðeins til hans öðru hvoru,
með ástúð og gleði í hinum fögru
augum, og er þau höfðu lent,
fylgdi hún honum til náttstaðar
hans.
Það kvöld sagði hún honum
ævintýrið um sólirnar tvær. Þær
voru elskendur, er fylgst höfðu
að um ægilanga vegu þróunar-
innar, og loks urðu þær að guð-
um, er bjuggu hver í sinni sóL
Þær höfðu náð mikilli fullkomn-
un, en eigi að síður skorti eitt
á alsælu þeirra: Þær voru að-
skildar í geimnum si mikilli fjar
lægð. Að vísu gátu þær sent
bvor annarri hugsanir sínar, yf-
ir djúp Ijósáranna, og talast
þannig við, en þær þráðu að
sameinast algjörlega og snerta
hvor aðra með efnislíkama sín-
um. Skapari *llra hluta þekkti
löngun þeirra, og er þær höfðu
innt af hendi ármilljarða þjón-
ustu í þarfir lífsins, leyfði hann
að leiðir þeirra mættust, án þees
að sprenging yrði, eins og venju
lega verður er sólstjörnur koma
of nálægt hvor annarri. Loga-
hjörtu þeirra sameinuðust 1
mikilli eldsúlu, og hamingja
þeirra ljómaði um alla fylgi-
hnettina, svo að brjóst allra l£f-
vera þar fylltist gleði. „Og «
síðan ríkir ástarhamingja á öll-
um plánetum tvístirnisins okk-
ar,“ hvíslaði hún ljúfa rödd Me-
Lú í eyra íslendingsins. Svo
vafði hún örmum sínum um hál*
Alan Williams:
PLATSKEGGUR
FORMÁLI
Herbergi nr. 274
Stúlkan sat á rúminu, fyrir
byrgðum gluggum, og beið. Eina
birtan þarna inni kom gegnum
rifu við hurðina inn í spilasal-
inn. Þar inni sátu tveir menn við
gljáfægt borð og tefldu kotru.
íbúðin var hátt uppi í húsi í
götu, sem gleypti í sig allan salt
þefinn frá höfninni. Það var nið-
dimm nótt og heitur vindurinn
diundi á gluggunum með hljóði
líkast fijávaröldu. Þegar hlé varð
á honum, gat stúlkan heyrt
smellina í teningunum úr saln-
um og dyninn í danstónlist frá
útvarpstæki hinumegin við vegg
imn. Vindsnældan yfir rúminu
hafði stanzað. Hún sat þarna og
ekki klædd nema i einar buxur,
henni fannst hörund sitt vera
þurrt og danstónlistin og storm-
urinn oliu henni höfuðverk.
Einhvers staðar utan úr borg-
inni mátti heyra sírenuna í
sjúkrabíl sem hvarf smám sam-
an. Hún lyfti höndunum og
strauk hárið frá hálsinum, en án
þess að láta hendurnar síga, stóð
upp og horfði á ljósgeislann, sem
kom gegn um rifuna frá salnum.
Hún hafði djarflegan andlits-
svip, og vöxturinn var fagur og
vel skapaður.
Mennirnir tveir i salnum sátu
þöglir yfir taflborðinu. Snögg-
lega gerði annar þeirra höfuð-
bendimgiu í áttina að herberginu
og sagði: — Ætli hún sé ekki að
verða tilbúin.
Hinn leit á úrið sitt. — Hún
hefur enn tíu mínútur til stefnu.
Betra að gefa henni eitthvað að
drekka. Þetta var magur maður
með stuttklippt, grát hár og hor
að, grimmdarlegt andlit. Hann
næstum hvíslaði og var dáltíið
skjálfraddaður, og starði nú á
rauðu og hvítu kotrutöflurnar.
Félagi hans stóð upp og náði í
könnu af öli á borðinu, sem var
skammt frá þeim.
— Nei, gefðu henni heldur
konjak, Serge, sagði magri mað
urinn og gerði höfuðbendingu í
áttina til svefnherbergisins.
Maðurinn, sem kallaður var
Serge, gekk að vínskápnum, og
tók fram óátekna konjaksflösku.
Hann var stóir og svarthærður,
með ræningjayfirskegg, íklædd-
ur súkkuilaði'brúnum fötum en
hvítur vasaklútur stóð upp úr
brjóstvasanum. Hann gekk að
hurðinni og barði. — Viltu eitt-
hvað að drekka, Anne-Marie?
Stúlkan rak hönd gegnum rif-
una, tók flöskuna, lokaði dyrun-
um. Serge gekk aftur að borð-
inu, þar sem hinn maðurinn
hafði setið kyrr og horfði á hend
ur sér, skuggalegur á svip. Úr
svefnherberginu heyrðist í
steypibaði og líktist mest hita-
beltisregni, og gerði íbúðina enn
heitari, loftþyngri og meira kæf-
andi. — Þú átt að kasta, sagði
magri maðurinn.
Serge tók teningana. — Ein-
hver annar ætti að gera það,
sagði hann. — Hún er of ung.
— Ég hef ákveðið, að Anne-
Marie geri það. Það er úttálað
og afgreitt mál.
— Já, hvað okkur snertir, en
ekki hana, sagði Serge.
Magri maðurinn leit upp og
munnurinn opnaðist, eins og
hann ætlaði að fara að æpa að
Serge, en stillti sig sarnt, dró
að sér andann og þagði. Hnef-
arnir lágu krepptir á borðinu,
og neglurnar grófu sig inn í lóf-
ana. Serge kastaði teningunu.n
og fékk þrjá og tvo. Hann var
að tapa fjórða leiknum þetta
kvöld.
Anne-Marie gekk úr baðkrókn
um og in í svefnherbergið aft-
ur, og vatnið lak af henni allri.
Hún opnaði konjaksflöskuna og
hellti hálft vatnsglas, sem hún
drakk úr, hægt og hægt, meðan
hún lét sig þorna í heitu nætur-
loftinu. Það ískraði í gluggahler-
unum og hún fann ti'l höfuðverkj
ar. Hún setti frá sér glasið og
tók að klæða sig.
Inni í salnum hafði magri mað
urinn unnið fjórða leikinn- sinn,
og tók að raða töflunum upp aft
ur. Anne-Marie kom inn úr
svefnherberginu, með aftur-
sleikt hárið undir bláum skýlu
klút, í sægrænum kjól með fiska
mynztri. Þung handtaska hékk
á öxl hennar.
Serge fór að rísa á fætur.
Magri maðurinn sagði við hana:
— Hefurðu þá allt með þér?
Klukkan er orðin kortér yfit
ellefu. Þú verður að vera kom-
inn þangað á miðnætti í síðasta
lagi. Bíllinn er útL
Serge glotti til hennar og blót
aði. Hún gekk frarahjá þeim og
til dyranna. — Mundu, sagði
magri maðurinn, — að tala við
afgreiðsmmanninn fyrst, og
koma við á báðum börunum.
Hún kinkaði kolli og gekk út og
Serge á eftir henni. Þegar þau
voru farin, stóð magri maðurinn
upp og aflæsti útidyrunum.
Niðri á götunni stóð svartur
Citroen, líkastur grannvöxnum
froski. Anne-Marie settist inn .
hann við hliðina á Serge, og þau
óku hljóðlega í áttina til sjávar.
Borgin var því seim næst alveg
þögul. Flest kaffihús og veitinga
hús voru lokuð bak við vírnet.
Einstaka bíll ók yfir gatnamót-
in, með deyfðum ljósum, og hélt
hvínandi út í myrkrið. Það var
mjög heitt inni í bílnum, enda
þótt gluggarnir væru opnir, svo
að rykið gaus framan í þau. Þau
sögðu varla orð. Bíllinn beygði
inn í breiðgötu, sem lá niður
að hafnargötunni. Búðir með
bogagöngum þutu framhjá, lík-
astar tóraum augnatóttum. Flest
götuljóskerin hér höfðu verið
brotin, og hermenn voru á
hverju horni. Þau fóru framhjá
kvikmyndahúsi, sem var enn
bleikt af neonljósi, undir skraut
litum Frank Sinatra, sem stóð
með útbreiddan faðminn og söng
hljóðlaust út í náttmyrkrið.
Bíllinn stanzaði á hafnargöt-
unni, um tuttugu skref frá gisti
húsinu. Anne-Marie steig út.
Þarna voru hermenn með stál-
hjálma á verði. Böggluð vindl-
ingaaskja kom fjúkandi eftir göt
unni í áttina til hennar. Biflinn
ók burt. Hún sneri sér við og
gekk framhjá gjósandi gos-
brunni, undir pálmagreinum,
sem skrjáfaði í fyrir vindinum.
Inni í gistihúsinu var af-
greiðslumaðurinn að bogra yfir
bók sinni, en augun hvítgrá eins
og gler. Hún ávarpaði hann og
hann tautaði eitthvað, án þess
að breyta um svip. Að baki hon-
um sat roskinn lögreglumaðu.
með vélskammbyssu á hnjánum
Hún gekk yfir forsalinn og
inn í barínn niðrL Uppi undir
loftinu suðuðu vindsnældurnar,
rétt eins og skipsskrúfur í sjó.
Barinn var næstum manntómur.
Hún stanzaði í dyrunum og leit
kring um sig, en sneri þá við
og gekk yfir forsalinn aftur og
að lyftunum.
Arabi í bláum einkennisbún-
ingi hneigði sig og opnaði, og
sagði svo með glottandi gulltanna
munni: — Hvaða hæð, frú?
— Spilasalinn.
Lyftan tók að síga upp gang-
inn innan í marmarastiganum,
framhjá fyrstu hæðinnL nr. 1—•
100. Spilasalurinn, ásamt mat-
sal og bar, var á annarri hæð.
Arabinn hneigði sig, er hún
gekk út, enn brosandi og tautaði:
— Góða nótt, frú! Hún stikaði
fram hjá honum, með þungu
töskuna hangandi um öxlina.
Rétt sem hún var að koma út
úr lyftunni, rakst hún næstum á
tvo menn, sem komu út úr spila
salnum. Þeir voru báðir mjög
drukknir. Annar þeirra skríkti
og reyndi að taka í handlegg-
inn á henni. Hann var líkastur
kanínu, lítill og gráskitulegur
með stór eyru. Hún ruddist fram
hjá honum og hann kallaði á eft-
ir henni, gælulega: — Sæl, elsk-
an!
Hún gekk hratt eftir ganginum
inní manntóman sal, sem var á
stærð við tennisvöll og fóðraður
með myndum af frönskum kvik-
myndastjörnum. Úti í horni sat
gömul kona við dymar að snyrti
herbergjunum, og prjónaði, en
undirskál með skildingum í var
fyrir framan hana. Þegar Anne-
Marie kom að hennL heyrði hún
að fyllibytturnar tvær voru að
koma á eftir henni, hlæjandi.
Hún gekk inn í snyrtiherberg
ið, setti töskuna sina á gólfið og
horfði á mynd sína í speglinum.
Augun voru stór og svört og hún
sýndist kinnfisfcasoginn í drauga
legu ljósinu, sem var yfir spegl-
inum. Hún varð þess vör, að hún
hafði ákafann hjartslátt. Hún leit
á hendurnar á sér — þær skulfu
ekkert. Hún strauk höndunum
niður eftir kinnunum og neri
köldu vatni á gagnaugun. Hún
gat heyrt blaðrið í fyllibittun-
um úti fyrir. Hún var reið og
taugaóstyrk, en hvað sem fyrir
kæmi varð hún að forðast að gera
neitt uppþot. Einhvern veginn
varð hún að sleppa frá þeim.
Hún tók upp töskuna og sneri til
dyra.
Þekr biðu hennar utan dyr-
anna. Sá með kanínuandlitið slag