Morgunblaðið - 02.07.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 2. JÚLÍ 1967.
honum og hjúfraði sig að barmi
hans.
Fáum dögum síðar söfnuðust
geimfararnir aftur um borð í
stjörnuskipið, og því næst var
flogið beinustu leið til heim-
kynna Danós, jarðstjörnunnar
Lai
Það var ákaflega fagur hnött-
ur, í fimmsólnakerfi, og ljós-
brigðin ógleymanleg; dagarnir
líkir og á Jörð, rökkrið rautt,
nóttin nánast hvit, og morgnar
bláir. Þetta var fegursti staður
er ómar hafði komið á fram að
þessu, og fólkið ljúft og indælt
með afbrigðum. Hann flaug með
Danó til höfuðborgarinnar, er
nefndist Teraí, og var að flatar-
máli jafnstór London, en hafði
miklu færri íbúa, því að hús
flest voru smá, og miklir lysti-
garðar kringum hvert þeirra.
„Ég er búinn að senda landa
þínum skeyti,“ sagði Danó ítoygg
inn. „Þú ert hjartanlega velkom
inn á heimili þeirra Naníu og
hans. Ég fer með þig beint þang-
að af flugstöðinni." —
Hann gekk upp breiðar tröpp-
ur í hlíðarhalla, að lágu, tvílyftu
húsi. Vínrauð rökkurmóða lá yf-
ir borginni, og allt um kring var
blíðlát kyrrð. En húsið var upp-
Ijómað og á stéttinni stóðu kona
og karlmaður — ungur maður,
fremur lágvaxinn, en ljómandi
af æskufegurð og lífsgleði.
Ómari gekk illa að þekkja gamla
kennarann sinn í þessum glæsi-
lega manni, og konan við hlið
hans var svo fögur að hann
gleymdi öllu öðru meðan hann
virti hana fyrir sér. Hún var lít
ið eitt lægri en maki hennar, og
mjög grannvaxin, gultoleikt hár
hennar bylgjaðist niður um axl-
irnar, hörundið var Ijóshvítt
með daufum blómroða, varirnar
minntu á villta rós, sem er að
springa út, nefið lítið og beint,
með örsmáum nasaholum, aug-
un stór, undir brúnum sem
minntu á dökt gull, ávallt andlit
ið geislaði af töfrandi kvenleik.
Þau brostu til hans bæði og heils
uðu honum á Laimáli: „Óma a
íana!“
Hann hafði þegar lært tungu
þeirra í dásvefni, og svaraði því
á henni. En brátt tóku þau bæði
að tala við hann íslenzku, og
þótti honum það næsta furðu-
legt fyrirbæri að hitta manneskj-
ur er töluðu mál hans þarna úti
í ómælisdjúpi geimsins.
Litill drengur kom nú hlaup-
andi til þeirra, heilsaði Ómari
með handabandi og sagði hátt
og snjallt: „Komdu sæll og bless
aður!“
Þá varð fslendingnum svo við
að honum vöknaði ósjálfrátt um
augu.
Dvöl Ómars Holt í þessari
undraveröld varð st.yttri en hann
hefði óskað. Þegar á þriðja degi
kom Danó að máli við hann og
var honum mikið niðri fyrir:
„Eitt af minnstu rannsóknarskip
um Hnattasambandsins hefur
týnzt í sólkerfi einu skammt hér
frá — það eru bara tvö Ijósár
þangað — og mér er falið að
svipast eftir því! Við förum í
stærsta diski árásasveitarinnar:
Lenai Dorma, Miro Kama, Tam-
as sjónhverfingamaður, Krass
frá Dúmi, Lolla Hratari, Hnirra
Faxmaður, og svo árásarsveitin,
sem ég stjórna. Mér datt í hug
að þig mundi ef til vill langa til
að slást í för með okkur, svo að
ég gekk á fund yfirmanna
stjörnuskipsins, en þeir eru nátt-
úrulega átoyrgir fyrir þér sem
farþega sínum. Og þeir leyfðu,
með talsverðum semingi þó, að
þú mættir fara, ef þú óskaðir
þess eindregið. „Danó brosti ei-
lítið íbygginn og hélt áfram: „En
þú hefur kannski engan áhuga
fyrir þessu?“
„Jú, það geturðu reitt þig á!“
svaraði íslendingurinn brosandi.
Þeir lögðu af stað um kvöldið,
því að þetta þoldi enga bið. En
gert var ráð fyrir að þeir yrðu
fljótir í förum, og ætlaði stjörnu
skipið að bíða þeirra í sólkerfi
Laí. Þar var margt að skoða, er
farþegarnir gátu unað við á með
an.
Diskurinn, sem valinn hafði
verið til fararinnar, var gríðar-
stór og sporöskjulagaður, fjöru-
tíu metrar á lengd og tuttugu
og þrír á breidd, hin mesta furðu
fleyta. Hann var fljótur að
skjótast út úr sólkerfinu, en síð-
an var farið yfir í geimþyt. Þótt
ljósið, sem rólar þrjú hundruð
43 4e
,c '’l*. Cosprit
— Þér mynduð gera mér mikinn greiða ef hægt yrði að sóla þá
á stundinni.
þúsund kílómetra á sekúndu
hverri, væri tvö ár að komast
til ákvörðunarstaðar þeirra, var
þetta rennilega skip aðeins ör-
stutta stund á leiðinni.
Ómar Holt fékk nú að vita sitt
af hverju um stjörnuríki það er
eftirlitsskipið hafði týnzt í. Það
var ein stór, bláhvít sól, með tíu
fylgihnetti, en fæstir þeirra voru
byggðir skyni gæddum verum.
Sá fjórði í röðinni út frá sólu var
gríðanmikil jarðstjarna, með súr
efnislofthjúpi, og var þar mik-
ill fjöldi hinna ólíkustu þjóða.
Hún hét Góma rana, sem á ís-
lenzku mætti þýða: Stóri Gráni.
„Við höfum lengi átt í talsverð-
um erfiðleikum með þennan
hnött“, upplýsti Míro Kama.
„Hann er mörgum sinnum stærri
en Jörðin þín, en mjög „léttur“,
því að þar eru nálega engir
málmar. En loftslagið er gott og
gróðursæld mikil, fólkið þarf
lítið fyrir lífinu að hafa. Fyrir
rúmum fimmtíu þúsund árum
var þarna eins konar fanga-
geymsla: glæpamenn og geð-
sjúklingar voru sendir þangað
hvaðanæva úr nágrenninu. Við
vorum þá ekki orðnir vititoornari
en svo, að það hefur komið okk-
ur í koll æ síðan. Auðvitað hef-
ur allt verið reynt, sem hægt er,
til að manna þetta fólk og flýta
þróun þess, en samt sem áður
er margt af því enn á hálfgerðu
steinaldarstigL Okkar á milli
sagt minnir ástand þess taJsvert
á mannlíf Jarðar fyrir tvö —
þrjú þúsund árum, en er þó að
því leyti skárra, að blóðugir bar
dagar eru nálega óþekktir. Aftur
á móti hefur þetta fólk í frammi
alls konar klæki, undirferli og
svik, sem erfitt er að sjá við.
Það er slóttugt, en almenningur
Alan Wllliams:
PLATSKEGGUR
aði til hennar og kallaði hana
elskuna sína. Hún reyndi að kom
ast framhjá, en hann stóð í veg-
inum fyrir henni, svo að hún
komst ekki inn í spilasalinn. Hún
leit vandraeðalega á gömlu kon-
una, sem hélt áfram að prjóna,
bak við aura-undirskálina sína.
Sá með kanínuandlitið reif í
ermina hennar, en hún brást reið
við og skipaði honum að fara.
Skólahótelin á vegum
Ferðask > if.stofu rik isim
bjóðayður velkomin í sumar
(í eftirtöldum stöðum:
1 MENNTASKÓLANUM
LA UGARVATNI
v
2 SKOGASKÓLA
3 VARMALANDI
í BORGA RFIRfíl
4 MENNTASKÓLANUM
ÁKUREYRIX ‘
\/ , •
5 EltíJSKÓI A OG
6 SJÓMANNÁSKÓL
Á’NUM 7' RFÝKJÁ VIK
J * r ■’.* *■
Alls 'staður pr Jramreiddur
hinn vinsalir
lúx ustn o rg ii nvr rður
's\ ' fkall borð). f
Gamla konan leit upp og á þau.
Sá fulli slefaði eitthvað við Anne
Marie, hristi höfuðið og lét þess
getið, að hún væri ekki kurteis.
Hún ruddist milli þeirra, hristi
sig lausa og flýtti sér eftir gang-
inum við spilasalinn. Þar var
enn einn lögreglumaður, rétt hjá
gjaldkeranum. Hann stóð þar
með kubbslega vélskammbyssu
spennta við síðuna, og horfði
eftir salnum og að einu borði,
þar sem nokkrir Evrópumenn
inn tómur, slökkt á ljósakrónun-
voru að spila. Annars var salur-
um og rykdúkar breiddir yfir
spilaborðin.
Til vinstri við spilasalinn var
veitingasalurinn. Þar var tals-
vert fjör og karlmenn í smóking
fötum og konur í samkvæmiskjól
um hlógu og kölluðu í uppgefna
arabíska þjóna, en gulklæddir
herforingjar voru í fjörugum
samræðum yfir kampavíni. í hin
um enda salarins og tjaldlaus
gluggi, sem vissi út að sjónum.
Anne-Marie athugaði fólkið
kringum spilaborðið. Maðurinn,
sem hún var að leita að, var
ekki þar. Hún sneri til matsalar-
ins og fyllibytturnar tvær voru
þá þar komnar, hlæjandi og
glottandi hvor til annars. Lög-
reglumaðurinn horfði á þau öl],
án sýnilegs áhuga. Svíradigur
maður var að fá útborgaða nýja
nýfranka seðla við kassann. Sá
litli fulli var að reyna að tala
við Anne-Marie, og gera tilraun
ir til að rífa í hana og draga
hana til sín. Hún hugsaði, og nú
varð reiði hennar að hræðslu:
Ég má ekki hafast neitt að, sem
etfirtekt vekur. Ég verð að vera
róleg. Ég verð að ganga að barn-
um og panta mér að drekka og
láta eins og ég sjái þá ekki.
Maðurinn, sem hún var að
leita að, var ekki í matsalnum.
Hún gekk að skenkiborðinu.
Fyllibytturnar tvær voru að
baki henni, sá litli glottandi og
mjálmandi á þá leið, að hún
væri snotur þessi litla.
Þjónninn sendi henni gljáandi
bros og spurði, hvers hún ósk-
aði. Þarna voru margir að
drekka við skenkiborðið. Hún
hikaði og horfði á andlitin, sem
þarna voru samankomin. Við
hlið hennar stóð blaðamaður,
með niðurlútt höfuð og höndina
fyrir öðru eyra og var að öskra
eitthvað í síma. Maðurinn, sem
hún var að leita að, var heldur
ekki þarna. Hún sagði við bar-
þjóninn: — Un Scotch!
— Blackanvite, mademoiselle?
Hún kinkaði kolli.
— Trois Blackanvite! kallaði
rödd að baki henni'. Það var sá
litli fulli. Hann leit nú á hana
með meinfýsnislegum lymsku-
svip. Barþjónninn sneri sér við
til að hella í glösin. Hinn fulli
maðurinn ruddist að borðinu við
hlið hennar. Þetta var stór mað-
ur, með liðað hár og rjótt andlit,
hann brosti til hennar og sýndi
tennur, sem voru eins og gult
vax, óhreint. Hún gat merkt and
gufu hans og reyndi að hörfa til
baka, en þar stóð sá með kanínu
andlitið, svo að hún komst ekki
neitt.
Hún leit á barþjóninn, sem
sneri að þeim baki og var að
mæla í glösin. Hún leit á úrið
sitt, 11.37. Hún átti efcki nema
tuttugu mínútur til stefnu. Hún
fann kuldahroll innvortis. Kan-
ínuandlitið laut snögglega fram
og greip um únlið hennar. Hún
brá við, án þess að hugsa um
það, sveiflaði handtöskunni af
öxlinni og rak honum rokna löðr
ung. Hann veinaði eitthvað og
hörfaði til baka, og greip báð-
um höndum um nefið.
Barþjónninn snarsneri sér við
með viskíglas í hendini. Her-
foringi reis upp frá nálægu
toorði. Einhver hló. Blaðamaður-
inn hélt áfram að öskra í sím-
an. Ane-Marie hreyfði sig ekki.
Hinn fulli maðurinn hafði geng-
ið til félaga síns, sem var í þa-nn
veginn að rétta úr sér aftur, með
tárin í augunum og öskraði upp
yfir sig: — Þessi bölvuð mella
... .mella!
Barþjónninn hljóp til, lagði
aðra höndina yfir brjóstið á litla
manninum og sagði við Anne-
Marie: — Hvað var þetta?
— Þeir eru fullir og geta ekki
látið mig í friði. Rektu þá út!
— Mella! endurtók sá litli og
þerraði á sér nefið á erminnL
A HVERRIKÖHNU.