Morgunblaðið - 07.07.1967, Blaðsíða 28

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 7. JÚLÍ 1967.
EFTIR
KRISTMANN
GUÐMUNDSSON
29
hö'fðingjar meðal Káranna hafa
þó stundum krafið það um skatt,
og fengið nokkra úralusn. Kon-
ungarnir verzla einnig talsvert
við iþað. Eins og þú veizt er
■mjög lítið hér um málma, en
Næturfólkið hefur fundið dálítið
af þeim djúpt I jörðu og smáðað
úr þeim allskonar áhöld og gripi,
sem að vonum eru mjög eftir-
sóttir. Sjálft skreytir það sig
með djásnum úr rauðum og hvít
um málmi.
„Heifur þú komið að máli við
menn þessa“, spurði Danó.
„Já. Hérna austur í klettahæð-
unum býr einn af voldugustu
höfðingjum þess; er hann vinur
föður míns og kann að tala mál
okkar. Hef ég einu sinni komið
í bústað hans, en það er gríðar-
mikil salarhvelfing, allangt inni
í fjallinu. Faðir minn var í fylgd
með mér, en eigi að síður var
ég allhræddur, því að skuggalegt
var þarna inni og víða myrkar
dyr á veggjunum, en maðurinn
sjálfur og fólk hans ólíkt okkur
að allri gerð. Okkur var þó vel
tekið og gefið mjög gott vín að
drekka. En svo áfengt var það
að faðir minn gerðist drukknari
en hann er vandi, og varð að
bera hann út, er við fórum.
Höfðinginn gaf mér hring þenn-
an, er ég ber á hendi mér, og
auk þess málmþynnur nokkrar,
rauðlitaðar, sem eru ákaálega
verðmætar okkar á meðal“.
„Hvernig er útlit Næturfólks-
ins?“
Prinsinn skók sig lítið eitt,
eins og hann hryllti við að minn
ast á þetta. „Alveg hræðilega
ljótt!“ sagði hann blátt áfram.
„Það er lágvaxið og digur.t, bog-
ið í herðum, með mjög langa
handleggi og kræklaðar kruml-
ur. Litartiáttur þess er nálega
svartur, og það hefur eitt gríðar
mikið auga, þar sem mætast
enni og nef, og aðeins eina nasa-
holu. Eyrun eru lófasfór og lafa
dálítið niður. Svo er vond af því
lyktin. — Annars held ég að
þetta séu allra beztu grey“.
Danó horfði rannsakandi á
prinsinn og spurði allhvasst:
„Telur þú hugsanlegt að þetta
undirheimafólk geti hafa valdið
hvarfi skipsins okkar?“
„Ég get ekki ímyndað mér
það“, svaraði Háror einlæglega.
„Villtu fara með mér á fund
höfðingjans?"
„Ef faðir rninn leyfir —“.
En Danó_ greip fram í fyrir
honum: Án vitundar föður
þíns!“
Prinsinn horfði andartak
felmtraður á árásasveitarfor-
ingjann, en svo brosti hann og
kinkaði kolli. „Það væri óneitan
lega gaman. Hér gerist svo fátt“.
„Þá förum við í nótt, strax og
dknmt er orðið. En fyrir alla
muni láttu engan vita um
þetta!“
Geimfararnir höfðu meðferðis
tvo litla diska, er notaðir voru í
snattferðir, og flugu þeir á öðr-
um þeirra austur í klettahæðirn
ar. Þeir fóru sex saman, auk
Spú: Danó, Háror prins, Ómar
Holt, Krass Dúmimaður, Miro
Kama og Hnirra Faxmaður.
Nóttin var mjög dimm, en það
tafði ekki fyrir þeim, því að í
diskinum var einskonar radar er
sýndi landslagið eins og um há-
dag væri.
Þeir lentu, samkvæmt leiðsögn
Hárors, á lítilli grasflöt undir
hömrum nokkrum. Kveiktu þeir
nú á rafmagnsblysum sínum og
sáu þá lágan hellismunna blasa
við. Kvað prinsinn þar vera inn-
ganginn að bústað höfðingja
Næturfólksins.
Ekki virtist þar fýsileg.t inn að
ganga, og voru sumir hikandi
noikkuð, en Danó tók af skarið
og fór fyrstur, en Ómar þegar á
hæla honum. Varð hann að
beygja sig allmikið til að komast
gegnum munnann, en þar tók
við víður hellir með sléttu gólfi.
Gengu þeir eftir honum um
stund, og rak Spú lestina, taut-
andi og bölvandi á ýmsum
tungumálum.
Ekki höfðu þeir lengi. gengið
er dimm oig draugaleg rödd hróp
aði innan úr myrkrinu: „Sprótó
taskra! Sprótó taskra!"
Prinsinn varð fyrir svörum:
„Háror er hér og vinir hans.
Fara þeir með friði og biðjast
viðtals við höfðingjann sjálf-
ann“.
„Skrantú!" var ansað inni í
myrkrinu*
„Okikur er sagt að bíða“, mæiti
konungssonur.
Biðin varð alllöng, og gerðus!
menn óþolinmóðir, enda staður-
inn óvistlegur. Loks var þó enn
kallað, og sýnu vingjarnlegar en
áður:
„Pravastí!"
„Við megum halda á£ram“,
mælti prinsinn brosandi.
Þegar inn var komið í hell-
inn, tók gólfinu að halla niður
á við, og er þeir höfðu gengið
um stund sáu þeir ljósglætu
framundan. Kom þá á móiti þeim
maður einn, ef mann skyldi
kalla. Var hann líkur górillaapa
í vextinum, enn sýnu ljótari í
framan, með úfinn haus eina
glyrnu í nefrótunum og stórann
kjaft er slapti opinn. Var gönd-
ulslegum sefdúk vafið um iendar
hans og upp á brjóstið, en að
öðru leyti var hann nakinn og
gljáði á koldökkt hörundið.
Ekki heilsaði dólgur þessi geim-
förunum, en benti þeim aðeins
að fylgja sér eftir. Gekk hann
svo á undan þeim inn í geysi-
mikinn og skuggalegan helli.
Nokkur steinborð voru þar á víð
og dreif og stóðu á þeim málrn-
lampar, ekfci ólíkir íslenzkum
lýsiskoium. En innst í þessum
sal sátu n-okkrar mannverur, lík-
ar leiðsögumanni geimfaranna,
á upphækkuðum palli, og loguðu
þrír lampar á rauðleitum stein-
bálki fyrir framan þær.
Konungssonurinn gekk á und-
an geimiförunum fyrir fólk þetta
og heilsaði því á máli sínu. For-
dígur og ljótur þjór varð fyrir
svörum. Bar hann sveig um höf-
uð, úr logarauðum máLmi, og var
klæddur purpuraliftri ullar-
skykkju. Eyrnablöðkur hans
löfðu niður líkt og á fíl, en sivart
hárið var greitt aftur og náði
niður á herðar. Ekki varð ráðið
af svip hans hvor.t honum líkaði
haimsóknin, en þung var brúnin
yfir glyrnu hans, er lýktist einna
mes't auga í gamalli belju. Bauð
hann gestunum sæti á lágum
steinbekkjum, beggja megin við
borðbálkínn, og lét færa þeim
drykk í forkunnarfögrum bikur-
um úr silfurlitum málmi. Minnti
vökvi sá á sætt hvítivín og var
ailgóður. En geimiararnir létu
grön sía og supu varlega. Var
nú þögn um stund og notaði
Ómar iækifærið til að litast um
í þessari vistarveru. Sýndist þar
mjög hátt til lofts og vítt til
veggja, en fátt varð með vissu
séð, því að lamparnir báru of
litl-a birtu, tn að .ýsa upp slíkt
gímald. Loftið var þungt sem í
grafhvelfingu, og vondur fnykur
barst að vitum hans. Ekki voru
húsráðendur heldur sériega að-
laðandi, þó sat við hlið höfð-
ingjans kona, allsnyrtilega
klædd í ljósrauðri ullarskikkju,
með rauðan dúk bundinn um
höfuö. Var hún ungleg að sjá, og
j'kein bæði glettni og forvitni úr
svip hennar. En karlmennirnir
voru aliir hver öðrum ljótari, og
höiðinginn ófrýnilegastur, þótt
hann bæri ótvíræðan hefðar-
Alan Williams:
PLATSKEGGUR
hafði hann áunnið sér öfunds-
verða aðstöðu. Pólitíska greinin
hans á hverjum sunnudegi /ar
fróðleg og stundum jafnvel fynd
in. Hann var einhleypur og vann
sér inn meira en 3000 pund á ári,
átti bíl, bjó í rúmgóðri íbúð
með útsýn yfir Battersea-
skemmtigarðinn og naut smjað-
urs fjölda fólks, borðaði hiádegis
verð með þingmönnum íhalds-
ins í Westminster, en fór í kvöld
verðarboð með ungum vinstri
þingmönnum í Boltons. Hann var
yfirleitt lukkunnar panfíll. Hann
ivar farinn að drekka ofmikið,
þreytast á vinnu sinni, fara of
seint á fætur á morgnana, og
finnast hann sjálfur vera orðinn
innanfómur og geðvondur.
En aðaláhyggjuefni hans var
samt ástarævintýri með tíu ár-
um yngri stúlku, Caroline Tuck-
er, sem var bæði lagleg og aura-
laus og var ritari hjá ritstjóra
hálfsmánaðar-tízkublaðs. Hann
hafði hitt hana í síðdegisdrykkju
hjá ungum ráðherra í ríkis-
stjórninni, hafði á eftir boðið
henni til kvöldverðar hjá Wheel-
er og sivo sofið hjá henni um
nóttina. Hún var kát og grunn-
áær og ihnileg á köflum, og hann
elskaði hana með ástríðu, sem
var hvorki virðuleg né ánægju-
leg. Þau áttu ekkert sameigin-
legt, hún var honum gfenjandi
ótrú, en kom samt alltaf aftur til
hans, brosandi og blygðunarlaus
og hringaði sig hjá honum, með
dregið fyrir gluggana og port-
vínsflösku á náttborðinu.
Hann var margbúinn að biðja
hennar, en hún hló bara alltaf og
sagðist ekki vilja giftast nein-
um. Hann hafði farið með hana
til Ítalíu um sumarið, í bíl eftir
hinum beinu þjóðvegum í Frakk
landi, og þá hafði hún sagt hon-
um, að hún elskaði hann, og
bvað sem veltist, skyldi hún
aldrei missa hann.
Fám mánuðum seinna var hún
farin að fara út með kappaksturs
manni, sem hét Tommy Drumm-
ond og ók Lotusbíl og var sagð-
ur vera á uppleið. Neil hafði
ákveðið að draga sig í hlé, sem
hver annar heiðursmaður —
hann vissi, að hún mundi hvort
sem var koma aftur til hans, eins
og jafnan fyrr. Hann hafði svo
tekið með sér 250 pund, látið nið
ur í bakpokann sinn og lagt af
stað til Athos.
Eihhiverntíma seinna um nótt-
ina hafði glumið i bjöllu úti í
húsagarðinum. Hann vaknaði
snögglega. Hann hafði verið orð
in nægilega drukkinn til þess að
sofna vært. Fyrst hélt hann, að
þetta væri bara stormurinn —
þetta var ýlfrandi hljóð, sem
jókst og minnkaði á víxl, en dó
að lokum út. Svo varð þögn.
Hann leit á úrið sitt. Klukkan
var næs'tum hálfþrjú. Hann gat
heyrt einhverja rödd tauta hinu-
megin við vegginn. Þetta taut
hélt lengi áfram og hann gat sér
þess til, að það væri bara ein-
hver munkurinn að þylja bæn-
irnar sínar.
Hann sofnaði samt aftur, en
vaknaði eftir svo sem tíu mínút-
ur. Röddin var þögnuð, en fóta-
tak heyrðist úti á svölunum, þar
sem einhver gekk fram og aftur.
Það fór framfhjá klefanum hans
einum trvisvar sinnum, svo að
brakaði undir fæti, sneri enn við
og staðnæmdist að lokum úti fyr-
ir klefanum.
Hann var nú orðinn glaðvak-
andi og beið þess, sem vc-rða
vildi. En hann heyrði bara ekk-
ert nema andardráttinn í van
Loon. En svo heyrði hann ofur-
litla lága smeli, og á eftir hverj-
um þeirra kom eins og hringing.
Hann taldi upp að átta áður en
þetta hætti. Síðan varð þögn, en
fótatakið fjarlægðist ekki. Hann
lá kyrr og hlustaði, síðan fór
hann á fætur, fálmaði sig áfram
yfir klefann og fann dyrnar, og
opnaði þær.
Það var tunglsljós úti og skein
á hvíta veggina handan við húsa
garðinn. Maður stóð þarna and-
spænis honum, en sneri að hon-
um baki og horfði yfir handriðið
niður í húsagarðinn Hann sneri
sér við, er hann heyrði í hurð-
6
inni og sem snöggvast stóðu þeir
augliti til auglitis, þegjandi. Neil
gat ekki séð framan í hann í
tunglsljósinu, allt sem hann gat
séð var grannvaxinn maður, sem
hallaðist fram á handriðið. Neil
gekk eitt skref fram og maður-
inn hvæsti: — Hver eruð þér?
Neil stanzaði. Hánn leit á
manninn og svaraði á sinni beztu
frönsku: — Ég er Englendingur
og heiti Ingleby.
Manninum virtist eitt'hvað
létta og hann sleppti takinu af
handriðinu og tautaði: — Nú?
.... Englendingur? Hann starði
á Neil og hélt áfram á frönsku:
— Ég heiti Martel .... Pierre
Martel. Hann rétti fram hönd,
sem var þurr og köld eins og á
lækni, snari sér síðan við og tók
pening upp úr vasa sínum, sem
hann hélt út yfir handriðið og lét
síðan detta niður í húsagarðinn
fyrir neðan. Það heyrðist smell-
ur þegar peningurinn datt, alveg
samskonar og Neil var búinn að
heyra áður. Án þess að snúa
sér við, tók maðurinn einn pen-
ing enn. Neil færði sig nær og sá
þá, að þetta var tíu drakma pen-
ingur, sem m'undi gilda á borð
við tvo og hálfan shilling. Herra
Martel hallaði sér enn fram og
lét peninginn detta niður á ná-
kvæmlega sama blettinn og áð-
ur. Neil fór að geta sér til um,
að þetta væri einhverskonar leik
ur. Maðurinn horfði enn niður í
húsagarðinn og sagði, eins og við
utan: — Ég missti nokkuð.
Ég var að ganga mér til skemmt
unar og missti það þá út yfir
brúnina á svölunum.
Stundarkorn stóðu þeir þarna
hlið við hlið og rýndu út í myrkr
ið.
— Hvað var það? sagði Neil.
— Peningur. Gullpeningur.
Maðurinn hafði tekið annan tíu-
drakma pening og látið hann
falla á eftir hinum fyrra.
— Hvað, eruð þér að gera?
sagði Neil.
Hr. Martel rétti möggvast úr
sér og sneri að honum. Andlitið
var t&kið og grátt, en hárið var
á litinn eins og hvítur pipar,
si.u.tklippi á hnöttóttum kolli, en
augun lágu innarlega og voru
grá eins og þakskífa, og augn-a-
tillitið eitthvað einkennilega
grunnt. Neil fannst endilega
hann heíði séð hann einhvers
staðar áður.
SkólahólelÍTi á vegum
Ferðaskrijstofu rikisim
bjóðu yður velkomin i surnar
n eftirtöldurn stöðum:
1 MF.NN TA SKÓI.A N UM
LAUGARVATNI
2 SKÓGASKÓLA
3 VARMALANDI
í BORGARFIRDI
4 MFNNTASKÓLANUM
AKUREYRI
5 EltíASKÓI.A OG
6 SJOMANNA SK OL -
ANUM í REYKJAVIK
Alls staðar er frarnreiddur
hinn vinsa’li
lúx us morgunverð u r
(kalt borð).