Morgunblaðið - 09.07.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLÁÐIÐ, SUNNUDAGUR 9. JÚLÍ 1967.
•Stjörnu-
óLipiÉ
EFTIR
KRISTMANN
GUÐMUNDSSON
leirlagið, en það hafði komið í
veg fyrir að maelar þeirra fengju
notið sín. Síðan var það reisit við
og opnað. Gaus þá út grængulur
reykjarmökkur, og breiddi svo
skjótt úr sér að þeir gátu með
naumyndum komist undan hon-
um. Huldi hann um hríð allt skip
ið, en leystisit að lokum upp og
hvarf.
„Óþekkt gastegund", sögðu
efnafræðingarnir. Af leifum
þess inni í skipinu var ráðið, að
það verkaði lamandi á taugar
manna, og myndi lítið þurfa til.
Var nú skipið rannsakað gaum
gæfilega, en ekkerf fannst þar er
gefið gæiti til kynna hvað orðið
hefði af áhöfninni. Allt lauslegt
hafði verið numið á brott, en
reynt að eyðileggja flest það er
ekki varð losað. Var skipið mjög
illa leikið, og Lenai Dorrna taldi
margra mánaða verk að gera við
það.
Um hádegisbilið tók að heyr-
ast allskonar óhljóð og köll úr
hlíðum dalverpsins, en þær voru
allar vaxnar þéttum skógi, svo
að ekki sást til mannaferða. Þeg-
ar leið á daginn komu nokkrir
menn út úr gróðurþykkninu og
nálguðust diskinn. Voru sumir
þeirra loðnir Og líkastir öpum,
en aðrir nokkru mannslegri og
báru mittisskýlur. Fyrirliði
þeirra var hár og hraustlegur
maður, dökkur á skegg og skör,
með djarflegan svip. Gaf Lolla
Hratári sig á tal við hann, en
Spú varaði hann við og kvað
fólk þetta illt og bölvað og í
engu treystandi.
Lollu tókst brátt að kynna sér
mál fyrirliðans, og túlkaði er-
indi hans við geimfarana: „Hann
biður um hníf, helst stóran; segir
að Reykæturnar vilji ekki láta
þá hafa nein verkfæri, og séu
þeir því í standandi vandræð-
um“.
Danó horfði hvasst á manninn,
og þótti honurn svipur hans tor-
tryggilegur. „Vera á að ég gefi
þér hníf“, sagði hann, „ef þú
svarar spurningum mínum, og
segir mér sannleikann".
Fyrirliðinn hvimaði augum í
kringum sig, en virtst varasit að
líta beint á nokkurn mann.
„Hvers villtu spyrja?" mælti
hann þvoglulegum rómi.
„Ert þú höfðingi fólksins hér
í dalnurn?"
„Ég er stakaatur. Ef einhver
vill ekki hlýða mér, þá verður
hann að glíma við mig?‘.
„En ráða Reykæturnar yfir
þér?“
„Þær skipta sér ekkert af okk
ur, ef við reynum ekki að stela
frá þeim, en þá blása þær reykn
um á okkur, svo að við erum veik
í marga daga á eftir“.
„Reynið þið samit að hnupla
frá þeim?“
„Okkur vantar axir og hnífa.
Það er erfitt að lita verkfæra-
laus“.
„En notið þið þá ekki verk-
færin til að ‘ meiða eða drepa
hver annan?“
„Nei, við glímurn".
Danó lét nú sækja góða viðar
öxi og allstóran skeiðarhníf með
beiti; sýndi hann tfyrirliðanum
gripi þessa og mælti: „Þetta skal
ég gefa þér, ef þú segir mér allt
um það, hvernig Reykæturnar
fóru að því að ná mönnunum,
sem voru þarna í skipinu, og
hvað þær hafa gert af þeim? En
sannleikann verður að segja all-
an sannleikann, annars tfærðu
ekki neitt!“
Hinn dökki maður varð sýni-
lega óttaslegin. Hann gaut augum
upp til klettanna og hristi höf-
uðið. „Ég veit ekkert", tautaði
hann í barm sér. En því næst
leit hann á öxina og hnífinn og
sagði hikandi: „Þeir vissu ekki
um Næturfólkið, og héldu bara
að við værum að ljúga að þeim,
þegar við sögðum að það byggi
hérna í fjallinu".
„Hurfu þeir fljótlega eítir kom
una hingað?"
„Nei, þeir voru marga daga að
tala við okkur, og fljúga út um
allit á stóru sveppunum sínum.
Og þeir voru búnir að lofa okk-
ur verkfærum, ef við segðum
þeim allt sem þá langaði til að
vita. En svo einn morguninn,
þegar við komum hingað, þá
voru þeir allir horfnir, og búið
að maka leir á skipið".
Danó hugsaði sig um, allþumg-
brýnn, en spurði síðan: „Veist
þú hvar inngangurinn er i helli
Nætur fólksins? “
Fyrirliði Skógarmanna gaut
enn augum til klettariðsins, en
anzaði síðan í lágum hljóðum:
„Þeir eru margir — en einn er
hérna fyrir ofan, þar sem þú
sérð rauðu rákirnar þrjár. Hann
er alltaf lokaður á daginn, en ég
hef séð hann opnazt á nóttinni,
þá kemur stórt, kringlótt gat á
hamarinn".
„Veiztu nokkuð hvernig Reyk
æturnar fóru að því að ná í
mennina?"
„Nei, það hef ég ekki hug-
mynd um. En sjálfsagt hafa þær
blásið reyknum sínum inn í
skipið".
„Gerir þessi reykur þeim sjálf
um ekkert mein?“
„Nei, nei, þeim þykir hann
góður; þeir nota hann í staðinn
fyrir vín“.
Danó var hugsi um stund, svo
rétti hann fyrirliðanum öxina
og hnífinn. Maðurinn tók við
gripunum tveim höndum og
varð allur eitt bros. Fór hann síð
an aftur til félaga sinna og þeir
héldu allir af stað inn í skóginn.
Spú horfði á eftir þeim og
mælti hryssingslega: „Þeir hafa
í hyggju að koma atftur til að
ræna og stela!“
„Ekki munum vér hræðast
þá“, sagði Danó brosandi. „En nú
skulum við reyna að ýta eitt-
hvað við Næturfólkinu hérna —
bezt að vita hvernig þeim fellur
hljómlistin okkar. Sækið þið
ýlfurvélina!"
Var nú komið með litla „pípu-
orgelið", er lagt hafði í rúst höll
Kattmennajöfurs: Lét Danó
beita henni á klettinn með
rauðu rákunum þremur, en hann
var í mittishæð yfir grasflöt-
inni, skammt frá diskinum. Leið
ekki á löngu áður en grjót tók
að hrynja úr klettunum allt í
kring. Og eftir stutta stund féll
heljarmikið hellubjarg til jarð-
ar; sást þar koldimmt gímald
fyrir innan. Þá var aðgerðum
hætt að sinni, en Spú gekk að
opinu og hnusaði mikið.
„Hér er>u ill og bölvuð kvik-
indi nálæg!" mælti hún. „En
einnig menn — og ekki þorandi
að nota ýlfurvélina meira, því að
gangarnir gætu lokast af hruni“.
Hún hafði naumast sleppt
orðinu er reykjarstrókur mikill
Alan WilHams:
PLATSKEGGUR
um og ránum. Það hafa ver ð
Tyrkir — sjóræningjar, ósiðaðir
og guðlausir menn, sem komu
hingað í engum öðrum tilgangi
en þeim að tortíma okkur. En
Guð skilur, og hann verndar
okkur.
Meðan ábótinn hafði verið að
tala, hafði Neil verið að athuga
Martel. Augun í manninum voru
gljáandi ísgrá, og hann hafði
kreppt höndina um vínkrukkuna
þangað til hnúarnir voru oirðnir
hvítir. Hann hliustaði á ábótann
með ofurlitlu grimmdarbrosi.
— Herra ábóti, sagði hann loks-
ins, — þér talið um Tyrki og
sjóræningja, en það var bara
fyriir daga okkar beggja. Þér tal-
ið um kommúnistaskæruliða.
Þeir komu og brenndu handrit-
in, og heimavarnarliðið barð-
8
ist við þá í Karyes. Þá voruð þið
heppnir. Kommúnistarnir voru
hraktir burt — af herstyrk yfir-
valdanna. Þeir fengiu ekkert
svigrúm til að tontima ykkur,
þurrka ykkur út af yfirborði
jarðar, svo að allt þetta — hann
bentii kring um sig í salnum —
svo að allt þetta yrði að engu!
Hann þagnaði og leit grimmdar-
lega á ábótann.
— Já, þér eruð verndaður,
herra ábóti, hélt hann áfram, og
stillti ákafa sínum í hólf, — vernd
aður af þessum veggjum, af
stjórn Grikklands. Það voruð
ekki þið, sem hröktuð kommún-
istana á flótta. Þegar menn
þurfa að gera ákvarðanir, sem
varða veraldarsöguna, þá er ekki
hægt að sitja ytfir víni og tala
um friðarstefnu. Hann næstum
hrækti út úr sér orðinu, en svo
hallaði hann sér aftur á bak og
andvarpaði, en takið iosnaði af
vínkrúsinni, rétt eins og losnað
hefði um einhverja spennu.
Ábótinn laut höfði. — Það er
mikill vísdómur fólginn í því,
sem þér eruð að segja, herra
minn. Margir miklir menn hatfa
verið sömu skoðunar og þér, og
það er ekki neins okkar að
segja, að þér farið með rangt
mál. Hann rétti vínið frá sér og
þagðti.
Neil horfði á Frakkann, sem
var að maula brauðbita, og
stara ofan í diskinn sinn. Hann
kom sér niður á því, að hann
væri ekki sérlega hrifinn af hr.
Martel.
Þegar máltíðinni var lokið,
fálmuðu þeir van Loon sig átfram
til klefa síns. Neil opnaðli dyrn-
ar og kveikti á eldspýtu. Hann
sá strax, að þarna var eitthvað
öðruvísi en átti að vera. TungR
ið skein inn um gluggann og á
svantan járnkassa, sem sitóð á
miðju gólfi. Tveir hárburstar
með stálskafti lágu hjá þvotta-
skálinni, undir myndinni af keis
aranum. Á rúminu, þar sem bak-
poki Neils hafðli legið, var ferða-
taska úr svínaleðri og siltfurbú-
in. Það slokknaði á eldspýtunni.
Hann var rétt að forða sér, þeg-
ar sterkur ljósgeisli skein fram-
an í hann, Og rödd utan úr dyr-
unum spurði á frönsku: —
Hvað eruð þið hér að gera?
Neil hörfaði til baka og depl-
aði augunum, og bar höndina
fyrir þau: — Afsakið, en við höf-
um víst lent í skökku herbergi.
Hr. Martel beindi nú vasaljós-
inu að van Loon, crg allt í kring
í herberginu, á járnkassann og
svo aftur á Neil. — H,vað eruð
þið hér að gera? endurtók hann.
— Ég var að segja, að við hljót
um að hafa villzt. Fairið inn í
skakkan klefa. Þeir eru allir
eins.
— Snáfið þið út, sagði Frakk-
inn.
Neil starði í ljósið, og tók að
roðna af reiði, en svo yppti hann
öxlum og sagði: — Sjálfsagt, og
þakka yður fyrir vingjarnlegar
mó'ttökur. Svo sneri hann sér að
van Loon. — Við skulum hypja
okkur út héðan.
Martel hreyfði sig ekki. —
Nei, bíðið þið! Afsakið þið! Mér
datt sem snöggvast í hug,
að ....
— Það er allt í lagi, sagði Neil.
— Góða nótt.
— Nei, bíðið þið! Frakkinn
gekk að dyrunum og lokaði
þeim. — Ég ætlaði alls ekki að
vera ókurteis. Mér datt sem
snöggvast í hug, að ef til vill
.... Hann beindi ljósinu á gólf-
ið.
— Já, þér hafið kannski hald-
ið, að við ætluðum að stela ein-
hverju, sagði Neil.
Martel hikaði: — Ég hef ýmis-
legt verðmætt hérna inni, og það
er til fólk, sem kynni að reyna
að ....
— Það er allt í lagi, sagði Neil,
— okkur hefur báðum skjátiazt.
Sælir, hr. Martel. Hann sneri til
dyranna.
— Bíðið þér við og fáið einn
konjak, sagði Fnakkinn. — Ég á
hérna ágætis Anmagnac.
— Armagnac! æpti van Loon.
— Það þiggjum við!
— Bien! Martel gekk yfir gólf-
ið og kveikti á lampanum, daeldi
inn í hann lofti þangað til glóðar
netið var orðið hvítglóandi, og
bjarminn gerði andlitið á hon-
um eins og dauðsmannsgrímu.
Neil stóð við dyrnar og var treg-
ur. — Setjizt þið niður, se'tjizt
niður, sagði Martel. — Ég er
hræddur um, að við verðum að
láta okkur nægja tvö glös. Hann
opnaði svínsleðurtöskuna á rúm-
inu og tók upp konjakið.
Neil og van Loon sátu á hiniu
rúminu. Frakkinn heliti í tvö
vatnsglös, rétti Neil annað en
settist sjálfur með hitt á stól,
sem fítóð hjá járnakassanum,
Það varð þunglamaleg þögn, En
Martel rauf hama.
— Hvað eruð þið báðir að
vilja á Athos? Þetta var ekki
bara til að segja eitthvað, held-
IBIM A ISLANDI
Framtíðarstarf
Aðalbókari óskast til starfa hjá oss
sem fyrst.
Bókhaldsreynsla, samvizkusemi og stað-
góð þekking á enskri tungu áskilin.
Umsóknir, er greini menntun, aldur og
fyrri störf sendist til:
IWM
A ISLANDI
OTTO A. MICHELSEN
Klapparstíg 25—27.