Morgunblaðið - 16.07.1967, Blaðsíða 28

28
MORGI'NPLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 16. JÚLÍ 1987

EFTIR
KRISTMANN
GUÐMUNDSSON
gestum sínum og leysa úr spurn
ingum þeirra.
Saga þessa mann.kyns náðí yf-
ir meira en milljarð ára. Hafði
það í fyrstu skipst í nokkrar
þjóðir, er lifðu þó ætíð í bezta
bræðralagi, en áttu við mikla
erfiðleika að stríða, sökum nátt-
úrulhamfara, en þær hönmungar
flýttu mijög þróun fólksins. Eftir
að hnötturinn kyrrðist, blönd-
uðust þjóðirnar smám saman
hver annarri, og tóku skjótum
framförum. Hafði mannkyn
þetta m.a. lengi vel forystu í
geimferðum, og átti ríkan þátt í
eflingu Hnattasambandsins. Guð
rækið var það frá fyrstu tíð, og
sem aldirnar liðu hneigðist það
æ meir til andlegra starfa. Það
hlaut snemma leiðsögn háþrosk-
aðra manna, frá innri jarðstjörn
um súlkerfisins, og lagði einkum
stund á ástúðlegt hugarfar og
einbeitingu sálarkraftanna.
„Og nú eru þeir orðnir líkari
guðum en mönnum,“ sagði Miró
Kama. „Þó segja þeir að enn sé
langt í land til fullkomnunar, og
að innar í þessu sólkerfi sé fólk
svo miklu fremra þeim, að þeir
séu 'börnum líkir í samanburði
við það. Okkur verður leyft að
skoða hnetti þess úr lofti, en
ekki megum við lenda þar.
Munu leiðsögumenn héðan
fylgja okkur á því ferðalagi.“
Geimfararnir ræddu nú sín á
milli um Hnatt'búa, og kom þeim
yfirleitt saman um að ekki
myndu þeir vilja lifa lífi sínu
þeirra á meðal.
„Mig er farið að langa í al-
mennilegan mat,“ sagði Krass
Dúmímaður. „Og ég er satt bezt
sagt orðinn hálfsmeykur við
þessi fiðrildi."
Hnirra Faxmaður tók í sama
streng: „Það er indælt hérna, en
þegar ég er með þessu fólki,
finnst mér ég vera skynlaus
skepna, og það er alls ekki þægi-
legt.“
Danó sagði hlægjandi: „Feg-
urri konur 'hef ég al'drei séð; þær
eru eins og sólaruppkoma, og ég
gæti til/beðið þær, en ekki orðið
ástfanginn af þeim.
Nanía, 'hin yndisfagra ástmey
Inga Vítalín, mælti: „Þegar ég
er með þeim, finnst mér ég
vera klaufsk og kauðaleg. En
þeir hafa nú samt líkar tilfinn-
ingar og við, á vissum sviðum.
Ég sá gestgjafa mína faðmast og
kyssast — en það var svo fallegt
að ég varð að láta aftur augun.
- Ég er hamingjusöm, ég gæti
ekki orðið sælli en ég er, en
samt er eins og hvarfli að mér
angurværð, þegar ég sé þau
reika tvö og tvö saman um þet+a
unaðslega land.“ Hún brosti til
vinar síns, og bætti við, lágróma:
„Ég hlakka til að koma hekn
aftur, með þér, til drengsins okk
ar.“
En er geimfararnir kvöddu
þetta furðulega fólk, var þeim
eigi að síður söknuður í huga.
Þeim var öllum ljóst að aldrei
myndu þeir geta gleymt kynn-
um sínum af því, og að hinar
andlegu gjafir þess væru þeim
varanleg blessun.
Þeir héldu nú af stað inn í
sólkerfið, og fylgdu tveir leið-
sögumenn, maður og kona,
hverjum diski.
Voru yztu jarðstjörnurnar
fimm hver annarri líkar, hvað
gróður og byggð snerti, en
mannkynin eilítið frábrugðin
hvert öðru, og urðu þau æ fín-
gerðari eftir því sem innar dró.
Á innstu hnöttunum sáust
engar byggingar, né önnur mann
virki af nokkru tagi. En fegurð
landslags og gróðurs var slík, að
geimfararnir trúðu vart sínum
eigin augum. Þar var einnig
mjög bjart, og hitinn talsvert
meiri en á hinum ytri jarðstjörn
um.
Við níunda og næstinnsta
hnöttinn var numið staðar. „Hér
hefur mannþróunin náð mestri
fullkomnun," sögðu leiðsögu-
mennirnir. „Það fólk, sem hérna
býr, nærist af sólskininu einu
saman, og þarfnast ekki híbýla.
Allt þess líf er vaka og starf.
Það er ætíð í órjúfandi sambandi
við sjálfann Skaparann, og hnött
urinn allur er musteri Hans.
Hverja stund ævi sinnar miðlar
það okkur, sem skemmra erum
komin, af ástúð Hans, og sendir
kærleiksríkar hugsanir út um
sólnahverfið allt.“
Þeir flugu kringum jarðstjörn-
una, í fimm þúsund feta hæð, og
skoðuðu hana í firðsjánni.
Þarna voru engin höf, en vötnin
óteljandi og víðast stutt á milli
þeirra. Hér og þar voru strýtu-
myndaðar klettahæðir, úr marg-
litu grjóti, er líktist marmara,
en bæði þær og sléttlendið var
vafið í alveg ótrúlegu blóma-
skrúði. Og hvarvetna mátti sjá
Hnattibúana: snjóhvítar, naktar
manneskjur, léttar sem fis, er
liðu í smá'hópum, eða tvær og
tvær saman, yfir hinum undra-
fögru skógum. Mikill ljómi lék
um þær; háleit tign og helgi
lýsti af hverri ásjónu. Þær voru
litlar vexti og grannar, en feg-
urð þeirra og göfgi fyllti huga
gestanna auðmjúkri lotningu.
Ómar Holt starði á alla þessa
dýrð sem í djúpri leiðslu. ím-
enna Kha sat við hlið hans, og
ósjálfrátt lagði hann arm sinn
um herðar hennar. „Við eigum
bersýnilega þó nokkurn spöl
ófarinn, vinkona mín“, sagði
hann lágróma. „En það er gott
að þróunin er hægfara, því ég er
hræddur um að okkur myndi
ekki líða vel þarna niðri. Við
myndum finna sárt til þess, hvað
við erum stutt á veg komin —
ég að minnsta kosti“.
„Og ég líka!“ Hún strauk
vanga hans mjúkri hendi. „En
samt er indælt að vita að við
aigum þessa sælu í vændum, ein
hverntíma í fjarlægri framtíð".
„ímenna", sagði hann feimnis-
lega, „ég veit að þú ert mér á
allan hátt fremri — og ég hef
ekki hagað mér vel — en eigi að
síður dirfist ég að biðja um vin-
áttu þína?“
„Hana áttu, nú og ævinlega",
svaraði hún í lágum hljóðum og
þrýsti sér að öxl har.s.----
Þegar diskarnir komu aftur til
stjörnuskipsins, fór það yfir í
geimþyt og hélt rakleiðis til
flugstöðvarinnar á stærsta
tungli Laí. — Þar kallaði
Psík'k skipstjóri Ómar Holt fyrir
sig og ræddi við hann um
stund.
„Við munum nú senda þig
aftur til Jarðar", mælti hann.
„Og við ætlumst dl þess að þú
segir þar frá ferðum þínum.
Þér mun að vísu ekki verða trú-
að, en fleiri korna á eftir og
herma frá svipuðum atburðum.
— Þú hefur reynzt vel og verið
kynþætti þínum til sóma. Fari
svo að þú unir illa á jörðu
þinni, eftir allt sem þú hefur séð
og lifað, þá ertu velkominn aft-
ur í okkar hóp. Þú hefur sýnt
karLmennsku, hugkvæmni og
dirfsku, og það eru eiginleikar
sem við kunnum vel að meta.
Mér er því falið að bjóða þér
starf á vegum Hnattasambands-
ins, þegar erindum þínum er
lokið á Jörð. Rannsóknarskip
okkar eru sífellt að kanna sólna-
hverfið, og á þeim er jafnan
þörf fyrir menn, sem hafa þína
góðu kosti. — Hverju viltu
s.vara þessari málaleitun minni?“
Islendingurinn hafði roðnað
af gleði yfir orðum skipstjór-
ans, og tók tilboði ’hans, alls-
hugar feginn. „Ég v-eit ekki —
hvernig ég á að þakka þér?“
stamaði hann.
Mitt er að þaikka“. Hin stóru,
grænbláu augu Psíkks voru hýr
og mild er hann hélt áfram:
„Míró Kama mun fylgja þér til
Jarðar, og aðstoða þig eftir
þörfum. Við þökkum góða kynn-
ingu og vonumst til að sjá þig
aftur. Hér bíða þín vinir“. Hann
brosti eilítið glettnislega og
bætti við: „Þeir munu óska
þess að þú verðir fljótur í ferð-
um — ekki sízt ímenna Kha!“
Svo lagði hann hendur sínar
á axlir Ómars, og bað honum
blessunar Skaparans.
SÖGULOK.
Alan Williams:
PLATSKEGGUR
að mælast til þess, að ég fari að
vinna fyrir frönsku leyniþjón-
ustuna?
— Æ, þér eruð svo tortrygg-
inn. Pol var næstum dapur í
bragði.
— Já, víst er ég tortrygginn
Arrid
roll-on og spray
svitakremið lofar
yður engu ....
engu nema
frískleika allan daginn
.. . og það er þess virði.
og hef líka góða ástæðu til þess,
finnst mér. Síðan ég steig fæti í
þessa borg fyrir tveimur klukku
stundum hef ég verið tekinn fast
ur, leitað á mér og svo færður
í þetta gistihús og spurður spjör
unum úr um ofbeldismann, og
það af manni, sem segist reka
kjörbúð með kvenundirföt.
Finnst yður þetta kannski ekki
neitt grunsamlegt?
— Þetta er nú of mikið sagt,
sagði Pol. — Mín aðal-söluvara
er eldhúsáhöld og niðursuða. Það
er fullkomlega heiðarleg verzl-
un.
— Já, en þér vinnið fyrir
leyniþjónustuna?
— Ég hef þegar sagt yður,
að ég er alls ekki lögreglumaður.
Mér finnst lögreglumenn ein-
hverjar leiðinlegustu skepnur.
Þeir eru meira að segja ennþá
verri en hermenn — drekka
minna þó ekki sé annað — og
þeir eru alveg eins mútuþægir
og stjórnmálamenn, þó að þeir
hafi ekki eins mikið upp úr því.
Hann þagnaði og glotti.
— Fyrir hvern vinnið þér þá?
spurði Neil.
— Ég vinn, svaraði Pol og
þerraði andlitið enn einu sinni
14
— ég vinn fyrir frönsku ríkis-
stjórnina, — ekki af því að mér
þyki neitt vænt um hana, iheld-
ur vegna þess, að Frakkland á
betra skilið en að láta menn eins
og Guérin og Broussard stjórna
sér. Auk þess er þetta skemmti-
legt ævintýri — og það eina,
sem getur haldið fitunni á mér
í skefjum.
— Þér eigið við, að þér séuð
leynin'jósnari? sagði Neil og fór
allt í einu að brosa að þessum
manni, með niðurlímda ihárið og
alla símana og viskí til morgun-
verðar.
— Já, ég er áhuganjósnari,
sagði Pol oig rétti úr sér til þess
að fylla glasið sitt aftur. — Ég
er ekki í þjónustu neins öryggis-
ráðuneytis. Ég er það, sem við
köllum í Frakklandi í daglegj
tali, Barbouze — það mætti kalla
það Platskegg! — þann sem geng
ur með falskt skegg. Hann tog-
aði í litla hökutoppinn og glotti.
— En mitt skegg er bara ekta!
Neil gékk með honum að borð
inu og var nú léttari í skapi. —
Hr. Pol, þér voruð að segja, að
við gætum kannski unnið sam-
an. Þér áttuð sýnilega ekki við,
að ég færi að vinna í kjörhúð-
inni yðar?
Pol sneri sér við og vaggaði
á fótunum í inniskónum. Prakk
aralegt bros færðist yfir risa-
vaxið andlit hans, hann lagði
hönd á öxl Neils og dró hann
að sér, svo að Neil fann vískí-
þefinn út úr honum. — Hr.
Ingleby, sönglaði hann, bros-
andi, en augun voru einkenni-
lega hörð, — þér eruð blaðamað
ur og hafið álhuga á því, sem er
að gerast í heiminum — því sem
gerist að tjaldabaki. Nú ihef ég
ánægju af að hjálpa blaðiamönn-
um, hvenær sem ég get. Þið
hafið víst eitthvert orðatiltæki,
sem þýðir að „hlaupa hina af
sér“? Jæja, ég gæti kannski
hjálpað yður til að verða á und-
an hinuim. Eftir fáeinar vikur,
fáeina daga eða jafnvel strax!
Ég get ekki útskýrt það nánar
núna, en þegar það kemur, skal
það verða greinarefni, megið
þér trúa!
Neil komst í gott skap og
skemmti sér vel og var farinn
að finna á sér. Innst í huganum
var að brjótast einihver hugsun
um, að þesvsi vinsemd kynni nú
ek'ki að vera alveg eins saklaus
og hún virtist. En nú var ekki
nema fjórðungur eftir í viskí-
flöskunni, og van Loon var aft-
ur kominn inn í stofuna, og Pol
var með útrétta arma að fylgja
þeim til dyra, og bjóða þeim í
hádegisverð með sér klukkan
eitt.
— Við hittumst í barnum,
sagði hann, — og fáum okkur
einn góðan, amerískan kokteii.
Hann hló og van Loon hló og þeir
kvöddust með handabandi.
— Þetta er meiri kallinn!
sagði van Loon, er þeir fóru
niður í lyftunni. — Líklega ein-
ihverskonar njósnari, ha?
— Já, eitt'hvað í þá áttina,
sagði Neil og þeir gengu saman
út í sólskinið.
3. kafli.
Þeir fundu sér ódýrt hóte:,
þar sem útsýni var til Akro-
polis. Þarna var steingólf og
ékkert heitt vatn, en þefur af
viðarkolum og steik. En þar var
sterklegt borð úti við gluggann,
svo að Neil vonaði, að hann
mundi geta unnið þarna eitt-
hvað.
Þeir voru báðir með dálítið
sien af vis'kíd rykkju nni og lögðu
sig út af á óslétt rúmin, til að
hvíla sig undir hádegisverðinn
með Pol. Neil starði upp í loft-
ið hálfmókandi og hiugisandi, og
því meir isem hann hugsaði um
Pol, því xingiaðri varð hann.
Hrifning sjálfs hans var orðin
spillt af hóglífi, og það sem
hann þarfnaðist nú, ivar eitthvert
ævintýri, sem um munaði. Pol
var ævintýramaður og íNeil öf-
undaði hann af því.
Klukkan eitt stundvíslega
voru þeir félagar komnir aftur
til Hotel King George. Neil gekk
að afgreiðsluborðinu og víxlaði
þar tíu punda ferðaávísun, af
þeim 200 pundum, sem hann átti
eftir. Við hlið hans stóðu tveir
BAÐHERBERGIS8KAPAR

\FALLEGIR
VANDAÐIR
NÝTÍZKULEGIR
LUDVIG
STORR
Laugavegi 15,
sími 1-33-33.