Morgunblaðið - 19.07.1967, Page 24
24
MORGUNELAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 19. JÚLÍ 1967
Alan Williams:
PLATSKEGGUR
— Nú, svo að þér eruð Eng-
lendingurinn? Hann skaut fram
fhendi og kveikti ljósið. — Svo
að Charles ætlar þá loksins að
fara að láta verða úr þessari
Krítarferð sinni? Gamli maður-
inn! Hr. Biaggi setti upp þreytu-
legt glott og 'hellti sódavatni í
glas handa sér. Hann var hrukk-
óttur í framan, líkastur gömlum
hanzka. — Er hún falleg? bætti
hann við.
— Hver?
— Stelpan hans Charles. Hann
sagðist vera búinn að finna
stelpu til þess að fara með til
Krítar.
Já. Jú, hún er ekki svo frá
leit.
— Já, einmitt! Hann hefur
verið að leita að þessari stelpu
vikum saman. Ég vona, að hann
verði ánægður með hana. Hann
saup á glasinu og lokaði augun-
um. — Ég er lasinn. Eruð þér
sjómaður, hr. Ingleby?
— Nei, en við höfum sjómann
með okkur.
— Ah, sagði hr. Biagigi og
kinkaði kolli en augun voru enn
lokuð. — Þér viljið fá skipsskjöl-
in? Þau eru á skrifborðinu. Hann
bandaði hendi í áttina til glugg-
ans. Skjölin voru þar, ásamt
kveikjulyklinum, í vatnsheldu
umslagi, merktu „Serafina“. Neil
blaðaði í þeim til þess að sjá,
hvort þau væru í lagi.
— En ég vil fá bátinn aftur eft-
ir helgina, tautaði hr. Biaggi.
Ég þarf að fara með stelpur til
'Naxos á mánudaginn. Hann opn-
aði blóðihlaupin augun og brosti
með heilli röð af kopartönnum.
Hvaða dagur er í dag?
— Miðvikudagur.
— Æ, sagði hann og klappaði
sér á loðinn magann. — Ég er
svo lasinn. Ég hef ekkert étið síð-
an í febrúar.
— Neil horfði á hann þar sem
hann lá eins og slytti á rúminu.
— Þakka yður fyrir, hr. Biaggi.
— Salut! svaraði hinn og lyfti
ofurlítið annarri hendi, — farið
þið vel með hana .... ég á við
hana Serafinu.
Neil stanzaði við dyrnar,
skammaðist sín og vorkenndi hr.
Biaggi. Honum var meinilla við
ríka menn, sem eyddu tímanum
með stelpum á skemmtibátum.
En Biaggi kæmi ekki til með að
fara með sína stelpu til Naxos á
mánudaginn. Bátur hans yrði
gerður upptækur og settur í bylt
inguna í Norður-Afríku og sæist
sennilega aldrei aftur. En það var
nú samt skylda Neils að komast
til verndarríkisins eins fljótt og
hægt væri. Pol bar alla ábyrgð á
bátnum, og Neil hélt sér því sam
yöar
málning
ún&
Jkupa
an og fór út frá Biaggi, og lagði
hurðina hljóðlega aftur á eftir
sér.
Van Loon beið í forsalnum
með farangurinn, sem hann
'hafði safnað saman í gistihúsinu
þeirra á* leiðinni frá franska
sendiráðinu. Hr. Molyneux hafði
reynzt vera rólegur lítill maður,
sem hafði ekki sagt nema örfá
orð og afgreitt þá með áritan-
irnar og leyfin á tíu mínútum.
Neil fór í afgreiðsluna til þess
að sírna heim, að hann væri á
leið til Afríku. T-veir menn voru
við afgreiðsluborðið. Annar var
granni, gráhærði maðurinn, sem
hafði verið að lesa í „L-Aurore“
um morguninn, fyrir hádegis-
verð. Hinn var þrekinn maður
með togleðursandlit, og snoð-
klippt hár, sem líktist mest vír-
bursta. Þegar Neil nálgaðist, gaf
afgreiðslumaðurinn þeim ein-
'hverja höfuðbendingu. Báðir
litu við. Sá granni gekk til hans
og sagði: i— Mér skilst, að þér
hafið verið að spyrja um hr.
Pol?
Neil dokaði við. Andlit manns
ins var slétt og stálgrátt, og aug-
un dauðaleg bak við gleraugun.
Neil kinkaði kolli.
— Við erum líka að leita að
hr. Pol, sagði maðurinn, — þér
vitið máske hvar hann er?
16
— Því miður .... sagði Neil,
sem sá, að maðurinn leit ofur-
lítið við og leit á van Loon —
ég hef ekki séð hr. Pol síðan í
morgun. Ég býst ekki við, að
hann komi aftur fyrr en seinna í
kvöld.
Mennirnir litu hvasst á hann,
kinkuðu svo kolli hvor til ann-
ars og gengu út án þess að segja
orð. Neil skrifaði skeytið og bað
um leigubil, og útskýrði þvínæst
fyrir van Loon: — Ég held, að
það séu þessir tveir, sem eru að
ieita að Pol.
Hollendingurinn hristi höfuð-
ið. — Þetta er allt brjálað.!
Snarbrjálað!
Leigubílinn var með útvarpi
og undir mælaborðinu, var há-
talari, sem leit út eins og brauð-
rist. Þegar Neil var að stíga inn,
tók hann eftir dökkbláum
Renault-Gordini, sem stóð á göt-
unni svo sem fimmtíu skrefum
fyrir aftan þá. Bílstjórinn studdi
á hnapp og svo óku þeir áfram
og hlustuðu á „Never on Sun-
fOSPER ___
f biðstofu dýralæknisins.
day“, með enskum texta, en
‘Neil sat og horfði gegn um aft-
urrúðuna og sá, að Renaultbíllinn
var á eftir þeim og sniglaðist,
gegn um umferðina, svo sem
iþrjátíu skrefum að baki þeim.
Hann hleypti brúnum. Chrysler-
inn þeirra ók yfir Ormoniostorg-
ið, og klukkan sló hálfsex. Ren-
aultbíllinn 'herti á sér, þaut gegn
um umferðarröð og nú gat Neil
fyrst séð, að hann var með TT-
skrásetningarbókstöfum frá Par-
ís. Tveir menn voru í bílnum og
ekillinn var með svört gleraugu.
Þeir höfðu bygt inn í Lýð-
ræðisgötuna. Renaultbíllinn var
enn skammt á eftir þeim, með
sama millibili. Neil fann ofur-
litið til hræðslu og slagæðin
herti á sér. Hann sneri sér að
bílstjóranum. — Geturðu komizt
hraðar en þetta?
Ekillinn talaði ensku. — Já, ég
get komizt eins hratt og vera
skal. Það gnauðaði í Ohryslern-
um og hann beygði rétt fyrir
framan rykugan strætisvagn, lög
reglumaður veifaði kylfunni
sinni, ljóin urðu rauð, Chrysler-
inn varð að stanza, og þá var
hinn bílinn rétt á eftir honum.
— Fjandinn hafi þá! sagði
Neil.
— Hvað er það, sem þeir
vilja? sagði van Loon og horfði
á Renaultbílinn, sem fór af
stað á eftir þeim.
— Þeir vilja ná í hann Pol.
— Til hvers?
— Sennilega vegna þess, að
hann er þeim hættulegur. Þessir
kallar eru byrjaðir á byltingu.
Þeir vilja ekki, að hann komist
leiðar sinnar og rugli fyrir
henni.
Bílstjórinn lá með höndina á
flautunni og sama gerðu hinir
bílarnir allt í kring um þá, og
anginn hreyfðist úr stað. —
Þetta er slæmur umferðartími
sagði bílstjórinn, að minnsta
kosti ef maður þarf að flýta sér.
Van Loon strauk skeggið. —
En þessi kall getur r,ú ekki verið
sérlega hættulegur, sagði hann.
— Jæja, þeir sem eru á eftir
okkur í bílnum, halda sýnilega,
að hann sé það. Neil leit aftur
um öxl, órólegur. Renaultbíllinn
var þarna enn. Fram undan var
strætið, alþakið ökutækjum allra
tegunda. Bílstjórinn sagðist ætla
að beygja inn í hliðargötu til að
stytta sér leið. Svo brauzt hann
einhvern veginn gegn um um-
ferðina, en þurfti samt að hemla
á nokkurra skrefa fresti, og bíll
inn vaggaði eins og bátur i ósjó.
Loksins komust þeir þó inn í
hliðargötuna.
— Fljótur nú! æpti Neil og
bíllinn herti á sér, hulinn ryk-
skýi.
Þeir hafa kannski verið komn
ir svo sem tvö hundruð skref,
þegar Neil sá Renaultbílinn aft-
ur. Hann kom eins og fallbyssu-
kúla gegn um rykskýið, en dró
úr ferðinni þegar hann var ^om-
inn innan sjónmáls frá þeim.
— Þetta var misskilningur hjá
okkur, sagði Neil. — Nú vita
þeir, að við erum að reyna að
sleppa frá þeim.
— Fjandinn hafi það, sagði
van Loon. Við skulum bara
stanza, og sjá, hvað þeir taka
þá tii bragðs, þessir bölvaðir
asnar.
TRYGGIÐ YÐUR TOYOTA
TOYOTA CROWN 2300
Japanska bifreiðasalan hf.
Ármúla 7. — Sími 34470.